Το σακάκι

*(Στη Ζωή, το "φαίνεσθε" έχει κατασπαράξει το "είναι".
Το "είναι" το διαχειρίζονται πια άλλοι. Εμείς απλώς εφαρμόζουμε τις οδηγίες)

...
αγόρασα κι εγώ/ τις προάλλες/ ένα σακάκι/
καινούργιο/ ραμμένο όλο/ προσεκτικά στο χέρι/
και το φοράω/ συνεχώς/ βγαίνω/ και το βολτάρω/
σ' όλο και πιο πολλούς/ θέλω να το μοστράρω/
να δω/ μέσα/ από την δική τους/ την ματιά/
πόσο καλά με δείχνει / και πόσο καλά μου πάει/
σήμερα/ χωρίς ένα καλό σακάκι/ δεν πας πουθενά/
οι άλλοι σε προσπερνάνε/ είναι/ σα να μην σε βλέπουν/
μ' ένα σακάκι όμως/ καλοραμμένο/ ακριβό/
γίνεσαι αναγνωρίσιμος/ είσαι πια κάποιος/
είναι ας πούμε…/ σα να ξαναϋπάρχεις/
είσαι πια το σακάκι σου/ έχεις μια αξία/
αυτό που έχει μέσα/ μόνο του/ δεν μετράει/
λέω λοιπόν/ να κάνω/ μεγάλες περικοπές/
όσο πιο γρήγορα γίνεται/ να πάρω άλλο ένα/
να 'χω/ να τα φοράω/ ανάλογα/ με τις περιστάσεις/
πολλοί βλέπεις οι χώροι/ καθένας με το δικό του/
ο καθένας/ με το σακάκι/ που του πάει/
ένα μικρό κακό/ είναι/ που σε φοράει/
και σε μπερδεύει/ δεν σ' αφήνει/ να σκεφτείς/
να κάνεις/ ό,τι θέλεις/ κι όπως σου κατέβει/
είναι αυτό πια/ που σε οδηγεί/ και σε πηγαίνει/
αν το φοράς όμως/ μπορείς να είσαι/ με κόσμο/
μ' αυτό/ μπαίνεις παντού/ έχεις προνόμια/
είσαι/ ένας κάποιος/ με δικαιώματα/ …υπάρχεις/
και οι γυναίκες/ …/ κι αυτές/ σακάκια πια φοράνε/
όσοι/ σακάκι δεν φορούν/ έχουν πια/ μόνο υποχρεώσεις/
Να! .../ τις προάλλες/ εκείνη η λυσσάρα/ με τα πράσινα μάτια/
τα μακριά πόδια/ τ' ωραίο στήθος/ και τον ωραίο …κώλο/
πρόσεξε το σακάκι μου/ όπως μου είπε η ίδια/
κι ήρθε μαζί μου/ κι έγινε/ μεγάλο πανηγύρι/
είδες τι τράβηξα/ τόσα χρόνια/ χωρίς σακάκι/
κανένας/ δεν μ' έπαιρνε στα σοβαρά/ δεν υπήρχα/
κανένας δεν πρόσεχε/ αυτά που έκανα/ ή έλεγα/
ήμουν ένα τίποτα/ ένας/ χωρίς σακάκι/
λένε/ πως στα πιο ψηλά/ ρόλο παίζει και η γραβάτα/
έχω όμως καιρό/…προς το παρόν/ χαίρομαι το σακάκι/
έχει κι άλλα πολλά/ όσο πιο ψηλά/ ανεβαίνεις/
άμα/ δεν έχεις το φαίνεσθε/ το είναι/ τι να το κάνεις/
κι έχει πολλά στάδια/ ο τρόπος ζωής/ του φαίνεσθε/ για να είσαι/
είναι τα παπούτσια/ το πουκάμισο/ από ποιο οίκο/ τ' αγοράζεις/
αν κάνεις μανικιούρ/ η κολόνια που φοράς/ το πούρο που καπνίζεις/
ένα καλό κούρεμα/ η μάρκα του ρολογιού/ και του κινητού σου/
το μαύρισμα/ στο σολάριο/ καταχείμωνο/ ή στα χιόνια/
και μετά/ έρχονται τα σκληρά/ όπως…/ τι αυτοκίνητο οδηγείς/
σε ποιο προάστιο μένεις/ αν έχεις εξοχικό στη Μύκονο/
με ποια δίμετρη κυκλοφορείς/ σε ποιο restaurant πηγαίνεις/
έχει αγώνα όλ' αυτό/ αλλά σου δείχνει/ ξεκάθαρα τους τρόπους/
κι είναι όλοι ορατοί/ καλά καθορισμένοι/ γνωστοί απ' όλους/
αλλιώς/ χωρίς αυτά/ είναι μόνο οι γνωστοί μονόλογοι/ με την μοναξιά/
το πού/ …το πώς/ …το με ποιους/ …με ποιες διαδικασίες/ …τέτοια/
...
Τέλος/ …η λύση πια σήμερα/ είναι μια/ …να 'σαι/ μ' ένα καλό σακάκι/


…
κι εγώ/ που κάποτε έγραφα/ και πίστευα/ …ακούστε ανοησίες/

…(απόσπασμα)
...περιμένοντας τον ούριο άνεμο, για να αρθεί το απαγορευτικό και να φύγει το καράβι, κάθομαι στο καφενεδάκι του λιμανιού και διαβάζω και ξαναδιαβάζω το σημειωματάριό μου.
Εκεί βλέπω το είδωλό μου. Εκεί είναι το καταφύγιο, όλων όσων, από τις σκέψεις μου, δεν έχω με ποιον ή δεν μπορώ να μοιραστώ.
Την στιγμή που με το μολυβάκι μου, κάτι προσπαθούσα να σκαρώσω...την είδα !
Το λιτό και απέριττο φόρεμά της, άφηνε να σκιαγραφείται το σώμα της. Δεν ήταν το είδος της καλλονής που τα περιοδικά πλασάρουν. Ένα στεγνό και ομοιόμορφο με πολλά άλλα, κατασκεύασμα. Ήταν, η εικόνα της γυναίκας, που απλώς και μόνο είναι Γυναίκα!
Όλο το ενδιαφέρον ήταν στις κινήσεις της. Κινήσεις που έλεγες και έγραφαν μια καταπληκτική αρμονία. Μια αρμονία που σου ξεκούραζε τη ματιά και τις αισθήσεις. Σου ενέπνεε εμπιστοσύνη και όλα γύρω της γινόντουσαν πιο ανάλαφρα και πιο εύκολα. Ωραία!
Το απόλυτο θηλυκό, που όμως δεν είχε την θηλυκότητα σε πρώτη και μόνη προτεραιότητα, ενώ την εξέπεμπε μ' ένα σχεδόν μαγικό τρόπο. Πράγματα, που τα 'χουμε πια ξεχάσει!
Πήρα το φλιτζανάκι του καφέ, να πιω μια γουλιά αλλά ο καφές είχε κρυώσει και ήταν απαίσιος. Ποιος ξέρει πόση ώρα την κοίταζα.
Αναζήτησα κι έκανα νεύμα στο γκαρσόνι, σχεδόν ανακλαστικά να παραγγείλω έναν άλλο, αλλά όταν ξαναγύρισα προς το μέρος της, είχε εξαφανιστεί. Σαν να άνοιξε η γη, στο λίγο διάστημα που η προσοχή μου αποσπάστηκε, με την παραγγελία του καφέ, και την είχε καταπιεί. Ο θυμός μου με τον εαυτόν μου και την ανάγκη του για καφέ, ήταν θηριώδης.
Προσπάθησα γρήγορα, να κάνω ένα σκίτσο της αλλά δεν έμεινα ικανοποιημένος. Δεν μπορούσα να αποδώσω, όλο αυτό που είχα δει. Η μορφή της, σαν να διαλυόταν και δεν μπορούσα να την κάνω συγκεκριμένη, ενώ την ίδια στιγμή, ήταν σαν να την έβλεπα μπροστά μου, με κάθε της λεπτομέρεια.
…
και αλλού κάπου έγραφα…/ (απόσπασμα)
…
…υπήρχαν όλα εκεί, …το αεράκι, μια ηλιακτίδα, το βαθύ γαλάζιο, ένας κάτασπρος τοίχος και το κορμί της.
Το πλοίο της γραμμής, με τα δυο φουγάρα, βόγκηξε με τη σειρήνα του τρεις φορές, για να δηλώσει την παρουσία του. Ο καπνός των μηχανών, που έβγαινε από τα φουγάρα του, έδινε βάθος στην εικόνα.
Η κουρτίνα, ένα λευκό λινό, που σκέπαζε την πόρτα, κυμάτιζε με το αεράκι και το άφηνε μαζί με το φως να μπαίνουν στο δωμάτιο κατά ριπές.
Οι υπέροχες καμπύλες επιφάνειες του ηλιοκαμένου κορμιού της, στο κρεβάτι, πάνω στα κάτασπρα σεντόνια, είχαν μια καθαρά εικαστική έκφραση, λες και ήταν οι πινελιές ενός ερωτευμένου με το μοντέλο του ζωγράφου, που ήθελε να κρατήσει ζωντανή για πάντα, την τελειότητα αυτής της στιγμής.
Περνούσε το βλέμμα του πάνω της, χαϊδεύοντας κάθε σημείο του κορμιού της, με ένα ελαφρύ μειδίαμα, που αποτύπωνε την πλεονεκτική του θέση, να μπορεί να ζει, αυτή την απόλυτη ομορφιά.
Σηκώθηκε, παραμέρισε την κουρτίνα και βγήκε στην μεγάλη βεράντα έξω από το δωμάτιο. Κάθισε στην φαρδιά πεζούλα και άναψε ένα τσιγάρο.
Το απέραντο βαθύ γαλάζιο που είχε μπροστά του, ήταν σαν ένα μεγάλο φόντο πάνω στο οποίο ζωγράφιζε η ψυχή του, όλ' αυτά που ένιωθε. Η παρτιτούρα μιας απαλής και με πολλά χρώματα μουσικής.
Κάποια στιγμή την αισθάνθηκε δίπλα του, ήταν εκεί τυλιγμένη με το σεντόνι, υπέροχη.
Πέρασε τα χέρια του κάτω από το σεντόνι και χάιδεψε το απαλό δέρμα των γλουτών της, ενώ αυτή πίεζε το σώμα της επάνω του και με τα απαλά της χείλια τον φιλούσε.
Εκεί έκαναν έρωτα, απαλά αλλά με ένα βαθύ πάθος. Απαλά και αργά, τυλιγμένοι και οι δύο με το σεντόνι και αφήνοντας να χαθούν και να μετεωριστούν, μέσα σ' όλα εκείνα που τους περιέβαλαν. Όταν τελείωσαν, συνέχισαν να κάθονται εκεί, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
…
και κάπου αλλού…/
…
όλο μου το σπίτι, είναι ένα παράθυρο
μέσα από το περίγραμμα του, βλέπεις όλο βουνά και θάλασσα
στο περβάζι του, ένας βασιλικός με στρογγυλό σχήμα
όταν γυμνή στέκεσαι εκεί, η εικόνα γίνεται μοναδική
καμπύλες γραμμές και επιφάνειες μέσα σε πλαίσιο
σε μια αρμονία, που ακυρώνει όλη την αυθαιρεσία της καμπύλης
είναι ένας ολόκληρος αστερισμός, είναι ένα σύμπαν
όλα έχουν ένα δέσιμο και μια ισορροπία αυτονόητου
…
ή σ' ένα άλλο χαρτί, που σημείωνα…/
…
Ένα από τα μακρύτερα, δυσκολότερα αλλά και συναρπαστικότερα ταξίδια, που κάνει κάποιος, είναι το ταξίδι μέχρι τον διπλανό του.
Και το βλέμμα, είναι ίσως, από τα σημαντικότερα, σ' αυτό το ταξίδι.
…
κι αλλού πάλι…/(απόσπασμα)
…
...ένα μέρος είναι και δικό σου μέρος, όσο μπορείς να βιώνεις τα πολύ καθημερινά του γεγονότα. Να μπορείς να έχεις ένα ρόλο, όσο μικρός και αν είναι και όσο απαρατήρητος και αν διασχίζεις τη σκηνή της ζωής, αυτού του τόπου.
…
και πιο κάτω..
...
...η διαδρομή ήταν ευχάριστη, η ταχύτητα του αυτοκινήτου ήταν τέτοια που είχες το χρόνο να βλέπεις τα μέρη απ' όπου περνούσαν. Δεν είχες αυτή την αίσθηση του τούνελ που δημιουργούν οι μεγάλες ταχύτητες. Έκανε ζέστη και είχαν όλα τα παράθυρα ανοικτά και έτσι μπορούσες να νιώθεις και τις διάφορες μυρωδιές, ανάλογα με τη βλάστηση της γύρω περιοχής από την οποία περνούσαν.
Ο Κώστας ευτυχώς δεν είχε έρθει μαζί τους. Δεν ήταν δυνατόν να ταξιδέψεις με το αυτοκίνητο καλοκαίρι μαζί του. Δεν ανεχόταν ανοικτά τα παράθυρα, ακόμα και αν το αυτοκίνητο ήταν ακίνητο. Είχε μια ολόκληρη θεωρία, που συσχέτιζε τα ρεύματα που δημιουργούνται με τα ανοικτά παράθυρα και το κρυολόγημα και κάθε φορά, ίσως για να δικαιολογηθεί, δεν παρέλειπε να την αναφέρει. Δεν ξέρω τι ήταν πιο δυσάρεστο τα κλειστά παράθυρα ή όλη αυτή η φλυαρία…
…
κι ακόμα…/
…
...ακροβατώντας/ σ' ένα μετεωρισμό αισθημάτων/
ιχνογραφώ κομμάτια/ ενός έρημου τοπίου/
ιχνογραφώ/ και κομματιάζω/ γράμματα και λέξεις/
γεμάτα από παρενθέσεις/ και αποσιωποιητικά/
προσπαθώντας/ πάντα/ να μην αφήσω ίχνη/
γιατί/ τα ίχνη/ μπορεί να δείξουν/ το στίγμα μου/
και άμα/ φανεί το στίγμα μου/
θα προδοθεί η αναφορά μου/
…
όλ' αυτά/ τα απλώνω κάτω/ να περπατήσεις/
ενώ η ψυχή μου/ μελανιάζει/
και δεν έχω/ κανένα απολύτως/ λόγο σου/
παρά μόνο/ τις μεγάλες/ και απόλυτες/
χρηστικές ευθείες/ των τροχιών σου/
και δεν μπορώ/ να κάνω άλλο/
από το να τις παρακολουθώ/
αλλά εσύ/ ΔΕΝ υπάρχεις..../
μόνο η απουσία σου/ και η ματιά σου/
το μοναδικό/ που απομένει/ από την παρουσία σου/
είναι οι ματιές σου/
ματιές/ που γίνονται ξυράφια/
και κάθε τους ανάμνησή/ πληγή/
…
και κάπου πάλι…/
…
…όσες λέξεις, παραγράφους, σελίδες και να γράψεις/
το νόημα είναι το ίδιο/ τα γεγονότα δεν αλλάζουν/
η στασιμότητα/ τα πνίγει όλα/ τα διαστρέφει/ τα θολώνει
και η ματαίωση/ σου τρώει τα σωθικά/ σε ακυρώνει/
/…/
και στέκεσαι να κάνεις απολογισμό/ σ' ό,τι έχει απομείνει/
και το κακό είναι/ πως κανείς/ δεν θέλει πια να ξέρει/
την αιτία ή το γιατί/ κάνεις/ δεν θέλει να τα δει/
και μένεις μόνος σου/ ενώ ο θυμός/ δεν σε λυτρώνει/
/…/
κι είναι βαρύ το κλίμα/ και το κενό μεγάλο/
η μοναξιά αφόρητη/ το ίδιο πάντα περιβάλλον/
και εσύ μόνος με τις λέξεις/ σ' ένα χαρτί να επιμένεις/
όσο μπορείς/ παρ' όλ' αυτά/ να θες να τις μαζεύεις/
…
και σ΄ ένα άρθρο μου σε μια εφημερίδα…/(απόσπασμα)
…
Είμαστε μια κοινωνία, της επιδερμίδας, της φόρμας, των κραυγών, των αρπαχτών. Δεν αντέχουμε το βάθος στη συζήτηση και στην ανάλυση. Μια κοινωνία των πλαγίων διαδρομών, της ευκολότερης διαδρομής, ακόμα και παράνομα και σε βάρος των άλλων.
Οι προτεραιότητες, οι αξίες και οι ιεραρχήσεις, ανατρέπονται κατά το δοκούν, δια ίδιον όφελος και ανάλογα με τις περιστάσεις. Η έννοια Πολίτης, όταν και όπου χρησιμοποιείται, δεν έχει τίποτα από τα νοήματά της. Η χρήση της γίνεται μονοσήμαντα ως δικαίωμα και αγνοείται, πολλές φορές και με χυδαίο τρόπο, η διάσταση των υποχρεώσεων της.
Τσογλανοπαρέες με ανατροφή και κώδικες υποκόσμου, ντυμένες με την παραφιλολογία της ρήξης και της ανατροπής. Αδιεξοδικές και τυφλές συμπεριφορές, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν ακόμα και τον άνθρωπο για το "κέφι" και τις ματαιοδοξίες τους. Λογική υποκόσμου και άνθρωποι με το κόμπλεξ της απόρριψης.
Μια λογική και μια θεωρία τέλους και αρχής συγχρόνως, που τελικά οδηγεί στην ακινησία και στο περίσσευμα ενέργειας με αυτοκαταστροφική ροπή. Γιατί, το να καταστρέφεις το πέραν από σένα, δεν οδηγεί ποτέ κάπου και τελικά δεν λυτρώνει αλλά σε ξαναφέρνει μπροστά στα ίδια αδιέξοδα της αρχής, έχοντας όμως γλιστρήσει ένα βήμα πιο κάτω, μέσα στη δύνη μιας καλοστημένης παγίδας, που κάποιοι επιτήδειοι, την κάνουν να φαντάζει σαν μια παρτίδα, που μπορεί να κερδισθεί αλλά από την οποία, εσύ βγαίνεις πάντα χαμένος, όσο και να προσπαθείς, ξαναρχίζοντας και ξαναρχίζοντας πάντα από το ίδιο σημείο αρχής! Ποιος εξάλλου βγήκε ποτέ κερδισμένος, μέσα από τις παρτίδες. Δεν θα ήταν τότε παρτίδες!
...
ή και αυτό…
...
C’era una volta/ come nelle favole/
in una curva/ della storia/
non molto lontano/ da oggi/
si era fatto/ uno spacco/ una rottura/
a i muraglioni/ che circondavano la vita/
si aprirono cosi / per un istante/
e allora/ tutti hanno visto/ al di là/
di questa oscurità/ del nostro mondo/
dove la vita/ si trovava chiusa/
con le razioni/ spicciole/ per tanto tempo/
hanno visto/ allora tutti/
quell'arcobaleno di speranza/
quella possibilità/ di vivere altrimenti/
e da allora/ gli uomini/
non sono stati/ più gli stessi/
e anche/ se le cose/ si sono storte/ dopo/
esiste sempre/ la memoria/ di questo/
che lo fa/ sempre essere/ un riferimento/
di come la vita/ possa essere fatta/
per essere giusta/ ed esserlo per tutti/
gli uomini/ hanno avuto/ sempre/ la volontà/
lo hanno dimostrato/ in varie occasioni/
ma sempre/ si sono imbrogliati/
su come si poteva/ raggiungere lo scopo/
ed era/ ancora/ quella volta/ tra quella rottura/
dove in molti/ hanno visto/ e hanno creduto/
che la vita/ poteva essere/ una poesia/
un vero miracolo/ un unico capolavoro/
la vita/ con dignitosa austerità/
fuori/ e lontano/ dal superfluo/
generosa/ umana/ e per tutti/
come può/ e deve/ potenzialmente essere/
… un atto/ una proposta/ d'arte !
…
και σ' ένα σημειωματάριό μου παλιό όσο και οι πέτρες…/ από την εποχή που ζούσα στο ΠΑΡΙΣΙ!/
…
Ένα πεσμένο φύλλο
είναι σαν ένα δάκρυ
για τη χαμένη άνθιση
Μια ωδή στο τότε…
…
και πιο κάτω…/
…
Ο βηματισμός αργός, σκοντάφτεις παντού
Ο ουρανός στενός, σε κόβει, σε στενεύει
Η θάλασσα μακριά, σου λείπει
Το βλέμμα θαμπό, η ματιά σε απαγόρευση
Ο λόγος αργός, χωρίς περιεχόμενο
Οι κινήσεις άγαρμπες, χωρίς ρυθμό και μέτρο
Ένα πέρασμα, να βρω ένα πέρασμα, να βγω έξω
…

και επέμενα να γράφω και εδώ στην Αθήνα…/
…
και γυρνάς, γυρνάς, σ' αυτή τη ζωή από την ανάποδη
εσύ που την διασχίζεις διαγώνια, αυτή τη ζωή από την ανάποδη
και μοιάζεις λίγο με τον Bolivar του Εγγονόπουλου,
που ήτανε Υδραίος και γυρόφερνε στη Λάρισα.
και γυρνάς, γυρνάς, σ' αυτή τη ζωή από την ανάποδη
και πιο 'κεί, η Υψικάμινος του Εμπειρίκου,
εκεί που λιώναν όλα προσδοκώντας στο θαύμα
ενώ τώρα άλλοι λιώνουν τ' ατσάλι της ζωής,
για να κάνουν τσολιαδάκια για τους τουρίστες.
και γυρνάς, γυρνάς, σ' αυτή τη ζωή από την ανάποδη,
κι ενώ άλλοι περιμένουν τους βάρβαρους του Καβάφη
και πιο κάτω, ο Χατζιδάκις να μειδιά με συγκατάβαση
κι ο Θεοδωράκης, βλοσυρός, να σ' αποστρέφεται
και γυρνάς, γυρνάς, σ' αυτή τη ζωή από την ανάποδη
και προσπαθείς να συγκρατήσεις το στοίχο
για να μην χάσεις το μέτρο και το βήμα
αναβάλλοντας συνεχώς, το ταξίδι στην Αμοργό
και γυρνάς, γυρνάς στα μπαρ αυτής της πόλης από την ανάποδη
…
αλήθεια, πόσο κρύα μπορεί να είναι, μια αγκαλιά από την ανάποδη!
…
κι άλλα, έγραφα κι άλλα…/
…
έρχεται δύσκολα/ φορές/ να βρεις τις λέξεις/
να μπλέξεις/ με την δύσκολη/ την αλεξανδρινή/ στη φόρμα/
ή ν' αφεθείς/ στης εύκολης/ το χάδι/
μ' εκείνη/ που κάνει/ τη φράση/ ανηφορική/
ή εκείνη/ που γλιστράει/ σαν το νερό/ και τρέχει/
και η φράση σου/ να 'ναι/ διδακτική/ με κύρος/
ή να σου δίνει/ τη δυνατότητα/ ν' ανοίξεις/
να πεις/ τα πράγματα/ όπως είναι/ κι όπως εσύ τα νοιώθεις/
να τις διαλέξεις/ ως χειραγωγός/ με υστεροβουλία/ την αισθητική/
ή να σε πάνε/ όπου αυτές το θέλουν/ δείχνοντας την αιτία/
ν' αφήσεις/ την αλληλουχία τους/ να μακραίνει/
ή να σταθείς/ περιεκτικά/ στο νόημα/ και στην ουσία/
δύσκολη/ ετούτη η χειρονακτική/ κι όλο παγίδες/
κι είναι/ και το άλλο/…/ αυτός που θα τις διαβάσει/
θα 'χει/ την υπομονή/ και την γενναιοδωρία/ να τις δει/
θα κουραστεί/ να ψάξει/ να καταλάβει/ τι σ' έκανε να τις γράψεις/
ή αξία/ θα 'χει μόνο το χαρτί/ που ξόδεψες/ πάνω του να τις βάλλεις/
και με αποστροφή/ εκείνος/ κουνώντας το κεφάλι/ θα τις πετάξει/
κι άντε μετά/ να τις μαζέψεις/ να τις απλώσεις/ και να τις ισιώσεις/
να τις χαϊδέψεις/ και να δικαιολογηθείς/ για όσα τους έχεις κάνει/
στη ματαιοδοξία σου/ να θέλεις/ σώνει και καλά/ να γράψεις/
να τις ξεβολέψεις/ και να τις εκθέσεις/ για να εκφραστείς/
να πεις/ και σ' άλλους/ αυτά που σκέφτεσαι/ και νοιώθεις/
λες και στο ζήτησαν/ ή σ' έβαλαν/ να το κάνεις/
και λες/ πως αν δεν το έκανες/ θα φτώχαινε/ η γνώση/
άστες λοιπόν/ καλύτερα/ στην ησυχία των λεξικών/
που θες να γράψεις/ και με τα δύσκολα/ να μπλέξεις/
άσε/ τους επαγγελματίες λόγιους/ να το κάνουν/
που ξέρουν/ πώς λεπτεπίλεπτα/ και μe γνώση/ να τις υφαίνουν/
και να στολίζουν/ με αυτές/ τόμους πολλούς της γνώσης/
με τις εκδόσεις τους/ τις βιβλιοθήκες/ να εμπλουτίζουν/
δίνοντας/ σε μεγαλοκοπέλες/ κι ευαίσθητους νεαρούς/ τη δυνατότητα/
το φρύδι σηκώνοντας/ ν' απαγγέλλουν/ και να έχουν πολλά/ να λέγουν/
για τις μεγάλες τις ιδέες/ και τ' αδιέξοδα/ της κρίσης που τις μαστίζει/
…
και μια άλλη φορά…/
…
…μια πέτρα που πέταξα στα νιάτα μου
την βρήκα σε μια έκθεση
μαζί με άλλα, να παριστάνει κάτι
που έμοιαζε αλλά δεν ήταν
αυτό που κάποτε μ' είχε κάνει να την πετάξω
την πήρα και την ξανάβαλα στη θέση της
…
βγάλτε τη ζωή, από τα βιβλία και τις εκθέσεις
και ξανακάντε την ζωή και ζήστε την
σας ανήκει
μην αφήνεται να την κάνουν εικόνα ομοίωμα
απαιτήστε την διαχείριση της αυθεντικότητας σας
ξανακάντε τη ζωή σας δημιουργία
τέχνη ελευθερίας και επικοινωνίας
…
ας απαιτήσουμε όλοι μαζί ό,τι μας ανήκει!
…
και μια άλλη πάλι φορά…/
…
βουνά/ βράχοι και θάμνοι/
κάποια αμπέλια στις πλαγιές /
λίγα τα λιόδεντρα/ και τα σπαρτά πιο κάτω/
κι η θάλασσα/ παντού η θάλασσα/ να 'ναι το φόντο/
ο τζίτζικας/ ο μελωδός/ το ίσιο να κρατάει/
κι όλα/ πλημμυρισμένα/ από το φως/
τα πάντα/ να εξουσιάζει/
μ' αυτά τα λίγα/ να μπορείς/ να φτιάχνεις μια πατρίδα/
ο χώρος δηλαδή/ που γίνεται τόπος/ αναφορά/ ταυτότητα/
αρχή και τέλος/ δύναμη/ αιτιατό κι αιτία/
…
κι ο άνθρωπος/ να είναι εκεί/ όπου όλα γίνονται/
από το σπόρο ως το ψωμί/ απ' το σταφύλι στο κρασί/
απ' την ελιά στο λάδι/ την πέτρα όταν την πελεκά/
και γίνεται το θαύμα/
ένα κονάκι/ ένα γιοφύρι/ ένα χωριό/ γίνεται τέχνη/ ένα γλυπτό/
κι είναι/ αυτή η λιτότητα/ μια άσκηση/ στην αντοχή/
στη θέληση/ ώστε να μπορείς/ να ψάχνεις για τη γνώση/
αφετηρία στ' όνειρο/ και για ταξίδια/ σ' όλη την οικουμένη/
να δεις/ να πεις/ ν' ακούσεις/ να πάρεις και να δώσεις/
γιατί και τα μεγάλα/ από τα μικρά/ είν' όλα καμωμένα/
κι ειν' όλ' αυτά/ και άλλα πολλά/ δυο βήματα από σένα/
κι αφού/ με αυτά/ το πρώτο βήμα γίνει/ γίνουν η πρώτη ύλη/
δεν είναι τότε δύσκολο/ να βρει κάποιος το μέτρο/
το μέτρο/ αυτό το όριο/ να μη χαθεί η ουσία/
αν το 'χεις/ δύνασαι/ μπορείς/ να ψάξεις την αιτία/
μ' αυτό/ και το μικρό και το μεγάλο/ γίνονται κάτι άλλο/
είναι όλα αλλιώς/ έχουν πια όλα νόημα/ και μια δικαιολογία/
κι ο άνθρωπος/ έχει και αυτός πια λόγο/ έχει ένα ρόλο/ υπάρχει/
/…/
δεν είναι λοιπόν/ πως το μικρό ή το λιτό/ είν' οπωσδήποτε κακό/
αυτό/ από παλιά/ εδώ σε μας τ' απέδειξαν/ και το 'καναν και πράξη/
με μέτρο και με σκέψη/ όλα είναι δυνατά/ όλα μπορεί να γίνουν/
αν όλοι/ με μέτρο και δημιουργικά τα δούμε /και όχι μονάχα ως χρήστες/
ας είναι λοιπόν/ ο τόπος μας μικρός/ να μην μεμψιμοιρούμε/
μπορεί να βρει την άκρη/ έχει τις δυνατότητες/ και άμα το θέλει/ ξέρει/
όπλο του/ το 'δειξε κι άλλοτε/ είναι το μπορώ/ της θέλησης και της γνώσης/
[έδειξε και το αντίθετο/ και πλήρωσε ακριβά/ γι' αυτό/ όποτε το ξεχνούσε]
ας δείξουμε/ λοιπόν ξανά/ πως είναι μπορετό/
το δρόμο τον γνωστό/ να βρούμε/
να βρούμε/ εκείνη την κλωστή/
που ακολουθώντας την/ βρίσκεται ο τρόπος/
να βγούμε/ απ' το λαβύρινθο στο φως/
στα θαύματα της ζωής/ να ξαναπορευτούμε/
...
και στο γιο μου τον μεγάλο/ τον Σπύρο/ στα γενέθλιά του/ στα δεκαπέντε/ του έγραφα…/
…
την ζωή σου για να μπορέσεις να την ζήσεις…
…μάθε, αναλογίσου, συλλογίσου, ονειρέψου, παιδέψου, βυθίσου, αναδύσου, ανοίξου και κλείσου, άντεξε, προσπάθησε, απαίτησε, μάθε γενναιόδωρος να 'σαι, με γενναιοδωρία δώσε, αγανάκτησε, κοίταξε, διέκρινε, κρίνε, δες, άκουσε, ρίσκαρε, πόνεσε, βρες χρόνο, κυνήγησε το χρόνο, άντεξε το χρόνο, φτιάξε χρόνο, εντάξου, ασχολήσου, αυτονομήσου, κάνε το όραμα ζωή, τραγούδα, κλάψε, γέλασε, σιώπησε, χάσου, περιπλανήσου, δοκίμασε και βρες την άκρη, παραδέξου, διάβασε μπρος και πίσω από τις λέξεις, ξέχασε, αγάπησε, αγαπήσου, τρόμαξε, πάλεψε, αγωνίσου, αφιερώσου, δώσου, ερωτεύσου, φαντάσου, συγκροτήσου, ανασυντάξου, πέταξε, περπάτησε, τρέχα, πίστεψε, αμφισβήτησε, μαγέψου, ξοδέψου, πάρε, δέξου, φόρτωσε, φορτώσου, ελευθερώσου, μάθε να λακωνίζεις, σκέψου, εξήγησε, εξηγήσου, θυμήσου, ανέδειξε, βοήθησε, ανακάλυψε, στερέωσε, φώτισε, αποκάλυψε, καθάρισε, ξεκαθάρισε, καθόρισε, όρισε, καλλιέργησε, σχεδίασε, παρουσίασε, παρότρυνε, αναγνώρισε, αναθεώρησε, φιλοσόφησε, αγνάντεψε, σχολίασε, σάρκασε, σιχτίρισε, φώναξε, αντέδρασε, ψάξε, ρώτα, πρόσεξε, ανίχνευσε, ιχνηλάτησε, ερεύνησε, προχώρα, …
…
μην κόψεις δρόμο, μην κλείσεις δρόμο, μην κολλήσεις, μην στερήσεις, μην φοβηθείς και μην φοβίσεις, μην διατάξεις, μην διστάσεις, μην προδώσεις, μην διώξεις, μην πονέσεις, την ομορφιά μην προσπεράσεις, μην σταθείς, μην ξεχαστείς, μην αφεθείς και μην τις μνήμες σου τις χάσεις.
μάθε όλ' αυτά /όλα μαζί και χώρια/ να τα αισθάνεσαι, να τα ζεις και να τα ελέγχεις.
και μην φοβηθείς ποτέ, αν αποτύχεις, να το παραδεχθείς και απ' την αρχή να ξαναρχίσεις!
…
…
είδες τι γράφει και πως σκέπτεται/ κάποιος χωρίς σακάκι !/

Ιούλιος 2χ5

Κ.Κ