Ήταν εκεί κάπου στη Σίνα/
φορούσε ένα καπέλο "Παναμά"/
πλατύγυρο/ με μαύρο φαρδύ ζωνάρι/
μαύρα γυαλιά/ μαύρο μακό μπλουζάκι/
και μαύρο τζιν/ που τόνιζε/ τα υπέροχά της πόδια/
κολάκευε/ τους όμορφους γλουτούς της/
και άσπρα παπούτσια/ πάνινα/
κι είχε στην πλάτη/ ένα σακίδιο/ από λινό/
και κάποια βιβλία/ στο χέρι/
περπατούσε/ αέρινα/ κι έλαμπε/
γεμάτη αυτοπεποίθηση/ αγέρωχη/
πεντάμορφη/ ένα άγριο λουλούδι/
/…/
τα πάντα στο δρομάκι/ ήταν φλου/ ήταν το φόντο/
υπήρχαν λες/ σαν ένα σκηνικό/ στο πέρασμά της/
κάποια στιγμή/ το δυνατό το μελτεμάκι/
έδωσε μια/ και πήρε το καπέλο/
τα μαύρα της/ πλούσια μαλλιά/ ξεχύθηκαν/
το ίδιο αγγελική ήταν κι έτσι/
η κίνησή της/ αέρινη/ χορευτική/ και λίγο υπεροπτική/
στην προσπάθειά της/ να πιάσει το καπέλο/
/…/
συνέχιζε να την κοιτά/ ακίνητος και άφωνος/
μέχρι που χάθηκε/ στο βάθος/ μεσα στον κόσμο/
/…/
από τότε/ όποτε περνούσε απ' εκεί/
ξαναζούσε εκείνη τη φορά/ σε επανάληψη/
τα πάντα/ τα καθόριζε/ η ανάμνηση εκείνη/
ο δρόμος/ είχε πια γι' αυτόν/ το όνομά της/
κάτι που ενώ δεν έμαθε/ ήταν σα να το ξέρει/
/…/
/…/
Τελικά/ το όνομα της/ το έμαθε / …την λέγανε Ανεμώνη/
Ιούλιος 2χ3
Κ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου