Είναι πάρα πολλά πια τα σημάδια, τα γεγονότα και οι καταστάσεις και από πάρα πολλές πλευρές, που δείχνουν τα μεγάλα και πολύ ουσιαστικά ελλείμματα της κοινωνίας μας. Ενα από τα βασικότερα είναι το έλλειμμα πολιτικής. Ελλειμμα πολιτικής σκέψης και αξιόπιστου πολιτικού λόγου, που μόνο πολύ λίγοι και πολύ συντηρητικοί, μπορούν πια να το αρνηθούν. Το έλλειμμα πολιτικής που υπάρχει, δεν μπορεί ν' αναπληρωθεί, ούτε από τους δημοσιογράφους, ούτε από τους δημοσιογραφούντες αστέρες της διανόησης και της επιστήμης και πολύ περισσότερο, από τους νεότευκτους αστέρες του τηλεοπτικού σύμπαντος, αν δεν ξανα-υπάρξει η πολιτική. Και η πολιτική, δεν μπορεί να υπάρξει, με τους όρους που ξέρουμε, όταν απουσιάζει το υποκείμενό της, ο λαϊκός παράγων. Εδώ είναι κάτι που πρέπει να το ψάξουμε πολύ. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο. Το γιατί ο κόσμος δεν εμπιστεύεται και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την πολιτική.
Εχουμε δυστυχώς φτάσει και στο σημείο να ισχυρίζονται κάποιοι πως μπορεί να υπάρξει πολιτική, χωρίς τον λαϊκό παράγοντα. Αλλά πρέπει πρώτα, αυτοί που το ισχυρίζονται, να το θεμελιώσουν και να το αποδείξουν. Μέχρι στιγμής μάλλον τη σύγχυση και ένα είδος νεο-αυθάδειας έχουμε δει από τα χαΐρια τους.Η καθημερινή τους πρακτική με όσα βλέπουμε και ζούμε, αυτό δείχνει. Για ένα είδος αυτοαναγορευμένης «αριστοκρατίας» μου μοιάζει. Μια «αριστοκρατία» των τεχνοκρατών, με προνομιακό τους περιβάλλον τα χρηματιστήρια και τους διάφορους «χώρους» φλυαρίας π.χ. τα ΜΜΕ.
Εχει όμως χλομιάσει πια και έχει φλομώσει πολλούς, όλος αυτός ο ναρκισσισμός των «αναγνωρίσιμων». Κακά τα ψέματα. Δεν μπόρεσαν τελικά όλοι αυτοί να προσεγγίσουν καν το στόχο, είτε με αξιόπιστες προτάσεις είτε πολύ περισσότερο με λύσεις. Απεδείχθησαν απλώς, από τους σημαντικότερους παράγοντες/στοιχεία του προβλήματος. Μια παρακμιακή «ελίτ» που «μπιζιμποντίζει» (κατά τον επιτυχημένο νεολογισμό κάποιου).
Εμφανιζόμαστε και εν πολλοίς ίσως είμαστε, μια κοινωνία της επιδερμίδας, της φόρμας, των κραυγών και των αρπαχτών. Δεν αντέχουμε το βάθος στη συζήτηση και στην ανάλυση. Μια κοινωνία των πλαγίων διαδρομών και της «ευκολίας», ακόμα και παράνομα και σε βάρος των άλλων. Μια κοινωνία με πολύ μεγάλα πολιτικά και πολιτισμικά ελλείμματα. Οι προτεραιότητες, οι αξίες και οι ιεραρχήσεις, ανατρέπονται κατά το δοκούν, διά ίδιον όφελος και ανάλογα με τις περιστάσεις. Η έννοια πολίτης, όταν και όπου χρησιμοποιείται, δεν έχει τίποτα από τα νοήματά της. Η χρήση της γίνεται μονοσήμαντα ως «δικαίωμα» και αγνοείται, πολλές φορές και με χυδαίο τρόπο, η διάσταση των «υποχρεώσεων».
«Παρέες» με συγκρότηση και κώδικες υποκόσμου, «ντυμένες» με την παραφιλολογία της «ρήξης» και της «ανατροπής». Αδιεξοδικές και τυφλές συμπεριφορές, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν ακόμα και τον άνθρωπο για το «κέφι» και τις ματαιοδοξίες τους. Πρόσωπα με υπόστρωμα περιθωρίου που πλημμυρίζουν από τη ματαιοδοξία του φαίνεσθαι (λούμπεν φιγουρατζήδες) και που πολύ δύσκολα μπορούν να τα αποβάλλουν και αδυνατούν να τα εκλογικεύσουν, έξω από τον απόλυτο εγωισμό τους. Ζουν μόνο με τις εμμονές τους και για να τις εξυπηρετήσουν, ρέπουν προς την αυθαιρεσία και το χάος λαϊκίζοντας. Και πρόθυμοι να κάνουν -και μερικοί την έκαναν και την κάνουν- μια οποιαδήποτε συμφωνία, ακόμα και με το διάβολο.Με λογική και με θεωρία, τάχα μου, τέλους και αρχής συγχρόνως (εδώ και τώρα και όλα) που τελικά όμως οδηγούν στην ακινησία και στο περίσσευμα ενέργειας με αυτοκαταστροφική ροπή.
Γιατί το να καταστρέφεις το πέραν από σένα, δεν οδηγεί αξιωματικά κάπου και τελικά δεν λυτρώνει αλλά σε ξαναφέρνει σχεδόν πάντα, μπροστά στα ίδια αδιέξοδα της αρχής, έχοντας όμως γλιστρήσει ένα βήμα πιο κάτω, μέσα στη δίνη μιας καλοστημένης παγίδας, που κάποιοι επιτήδειοι την κάνουν να φαντάζει, σαν μια «παρτίδα», που μπορεί να κερδηθεί. Αλλά από την οποία, οι ίδιοι βγαίνουν πάντα χαμένοι, όσο και να προσπαθούν, ξαναρχίζοντας και ξαναρχίζοντας πάντα από το ίδιο σημείο αρχής!
Ποιος εξάλλου βγήκε ποτέ κερδισμένος μέσα από τις παρτίδες. Δεν θα ήταν τότε παρτίδες! Αυτά είναι ευφυολογήματα κλισέ, χωρίς αντίκρισμα και περιεχόμενα. Δυσκολεύονται να βρουν συζητητή και ακροατήριο και απλώς τελικά δημιουργούν χώρο και προϋποθέσεις, για «καλύτερες θέσεις» για το χειρότερο. Μετά τις θρησκείες, οι κυρίαρχες δυνάμεις εξουσίας βρήκαν αρωγό και αυτό το «μηχανάκι» για να εξασφαλίζουν την ακινησία και την ασυλία τους. Είναι οι προσφιλέστερες και πιο αποτελεσματικές, για τις επιδιώξεις τους «παρτίδες». Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση και χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας. Ο δικομματισμός, μ' όλ' αυτά καλά κρατεί, συρρικνώνοντας τη δημοκρατική διαλεκτική σε μια «επιλεκτική διαδικασία» διαχείρισης από «επίλεκτες ομάδες» και για τα συμφέροντά τους. Ομως, δεν υπάρχει μόνο η εξουσία/οι εξουσίες και τα «οφίτσια» ως αυτοσκοπός και εξασφάλιση προνομίων, υπάρχει και η κοινωνία, που περνάει δύσκολα. Οι πολίτες δεν είναι όλοι οπαδοί και δεν στοιβάζονται όλοι στις ουρές αναμονής, κομματικών πελατειών, για τη διεκδίκηση και την εξασφάλιση μερίσματος προνομίων.
Δυστυχώς τα αντανακλαστικά των ηγετικών ομάδων και της αριστεράς είναι τόσο απορροφημένα και ακρωτηριασμένα, από την προσπάθεια ενσωμάτωσης, που δεν μπορούν και δεν θέλουν, να έχουν θέση γύρω από τέτοια ζητήματα, που αφορούν την ταυτότητά της, τον κόσμο της και τα προβλήματά του. Τους εγκαταλείπουν, δι' ίδιους λόγους και σκοπιμότητες, χωρίς πειστικές προτάσεις και επιχειρήματα, στις αμφιλεγόμενες, πολλές φορές, πολιτικές και ιδεολογικές περιδινήσεις και περιπλανήσεις τους.
Η στάση τους δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας θέσης, αλλά τη συμπτωματολογία μιας κατάστασης! Η πολιτική δεν μπορεί να είναι ούτε θέαμα και πασαρέλα, ούτε «πάγκος» αγοραπωλησιών και εργολαβιών, ούτε «πίστα» εύρεσης καλώς αμειβομένης εργασίας σε υψηλόβαθμες θέσεις, ούτε ανάκλιντρο ψυχαναλυτή ή θεραπευτική ομάδα! Είναι συλλογική διαδικασία, σύνθεσης και επεξεργασίας, πρότασης και σχεδιασμού, αγώνα και προσπάθειας, στο πλαίσιο της κοινωνίας και της δημοκρατικής διαλεκτικής και ηθικής!
Και υπάρχουν ευτυχώς πολλοί, που θέλουν μια άλλη κοινωνία, δικαιότερη, με ίσες δυνατότητες και ευκαιρίες, με αξιοπρέπεια και διαθέσεις προσφοράς και απαιτήσεις για έναν καλύτερο κόσμο και που εξαιτίας όλων αυτών, παραμένουν άστεγοι, άφωνοι και πολιτικά περιθωριοποιημένοι. Και πρέπει να βρουν και θα βρουν τον τρόπο, να προσπεράσουν αυτή την κατάσταση στασιμότητας, που το πολιτικό μας σύστημα, έτσι όπως οικοδομήθηκε και λειτουργεί, συντηρεί και αναπαράγει! Ολοι αυτοί, που μπερδεύτηκαν, σκόρπισαν και αφέθηκαν να τους διαχειριστεί το παλιό, πρέπει, είναι η ώρα, να μαζέψουν τις δυνάμεις τους, ν' αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να παρέμβουν. Πρέπει η ελπίδα πριν πεθάνει τελευταία, να ξαναϋπάρξει σ' έναν κόσμο, που όλ' αυτά τον στενεύουν, τον ακυρώνουν και τον προσβάλλουν! Ολος αυτός ο κόσμος πρέπει ν' αναζητήσει την κοινή συνισταμένη, να εμφανιστεί στο προσκήνιο και να απαιτήσει και να επιβάλλει την υπέρβαση όλου αυτού του παλιού, ανίκανου και καταστροφικά επιζήμιου!
Το έπος της Αντίστασης στην Κατοχή, η δύναμη και η αντοχή στις εξορίες και στους αγώνες για τη δημοκρατία, ο αγώνας της νεολαίας για το 15% για την παιδεία, οι Λαμπράκηδες, η αντίσταση στη χούντα, η υπέρβαση των συμβιβασμών και της υποταγής, με την δήθεν «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη, με την εξέγερση στη Νομική και στο Πολυτεχνείο, είναι ένα νήμα που μπερδεύτηκε από πολλούς και για πολλά και πρέπει να ξαναβρούμε τη συνέχειά του! Αυτός ο τόπος δικαιούται μια καλύτερη τύχη. Το έχει πληρώσει και ξαναπληρώσει το «εισιτήριο» γι' αυτό και μάλιστα πάρα πολύ ακριβά!
Και σαν υστερόγραφο. Τα διάφορα κινήματα πολιτικού ακτιβισμού δείχνουν τα ελλείμματα που υπάρχουν, αλλά δεν καταφέρνουν να τα αναπληρώσουν. Δείχνουν όμως ένα δρόμο και κάποιες δυνατότητες. Και θα είναι κρίμα, να μην προσέξουμε και να γίνουν οι αιτίες, να προσπεράσουμε και αυτή τη φορά την ανάγκη για συζήτηση σε βάθος και να πνιγούμε ξανά στη φλυαρία των ρηχών νερών του θεάματος και του εντυπωσιασμού. Στα κλισέ, στις απλοποιήσεις και στις απλοϊκότητες ηχηρών συνθημάτων. Στις ομάδες κοινωνικού ναρκισσισμού ή σ' εκείνες των παλαιών πολεμιστών, που όμως κρύβουν τις ανεπάρκειές τους και τις ήττες τους και δεν φαίνονται διατεθειμένες να κάνουν έναν απολογισμό ουσίας, να δουν τις ευθύνες τους και τα λάθη τους.
Κ.Κ
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ -Ελευθεροτυπία 20/07/2003
Και σαν υστερόγραφο. Τα διάφορα κινήματα πολιτικού ακτιβισμού δείχνουν τα ελλείμματα που υπάρχουν, αλλά δεν καταφέρνουν να τα αναπληρώσουν. Δείχνουν όμως ένα δρόμο και κάποιες δυνατότητες. Και θα είναι κρίμα, να μην προσέξουμε και να γίνουν οι αιτίες, να προσπεράσουμε και αυτή τη φορά την ανάγκη για συζήτηση σε βάθος και να πνιγούμε ξανά στη φλυαρία των ρηχών νερών του θεάματος και του εντυπωσιασμού. Στα κλισέ, στις απλοποιήσεις και στις απλοϊκότητες ηχηρών συνθημάτων. Στις ομάδες κοινωνικού ναρκισσισμού ή σ' εκείνες των παλαιών πολεμιστών, που όμως κρύβουν τις ανεπάρκειές τους και τις ήττες τους και δεν φαίνονται διατεθειμένες να κάνουν έναν απολογισμό ουσίας, να δουν τις ευθύνες τους και τα λάθη τους.
Κ.Κ
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ -Ελευθεροτυπία 20/07/2003
