.
40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΜΑΗ '68"
Ήταν η "στιγμή", που μια κοινωνία προσπάθησε να δει το πρόσωπό της. Υπήρξε μια πολύ μεγάλη στιγμή!
Αν μπορούσαν οι κοινωνίες, να βρουν ένα τρόπο να το κάνουν πιο συχνά…!
…
"η φαντασία στην εξουσία"
"η ποίηση είναι στους δρόμους"
"απαγορεύεται το απαγορεύεται"
"να 'στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο"
"η ανία έχει φάρμακο, είναι το να ενδιαφέρεσαι"
"η ανία είναι αντεπαναστατική"
…
Σε πάρα πολλά, επιδιώκοντας το "νέο", οδηγηθήκαμε στο πουθενά! Και χάσαμε πάρα πολλά, για το τίποτα!
Οι "διαχειριστές" και οι "τεχνοκράτες", δεν τα κατάφεραν. Δεν εμπέδωσαν το μεγάλο δίδαγμα εκείνου του Μάη: πως δεν υπάρχει μόνο το "rationel" (το λογικό) αλλά υπάρχει και το "irationel" (το ά-λογο) όπως και το "απρόβλεπτο", και πως κάποιες φορές προηγούνται. Αλλά και από την άλλη: η Ποίηση από μόνη της δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε Επαναστάτες και Επαναστάσεις! Σθένος και όραμα! Όχι "μπογιατζήδες" διαχειριστές της "κρίσης". Αλλά "Χτίστες" οραματιστές, ικανούς και με προτάσεις, για την ανατροπή των αιτιών της "κρίσης"! Και το σημαντικότερο: χρειαζόμαστε όλοι!
Επιχειρήματα, Προτάσεις, Δράσεις, Πολιτισμός και Δημοκρατική Διαλεκτική. Μ' αυτά τα "όπλα", οι Επαναστάσεις που γίνονται, δεν μπορούν να ηττηθούν. Και κυρίως: δεν μπορούν να ηττηθούν, ούτε και από τον ίδιο τους τον εαυτό! Η μεγάλη δύναμή τους, είναι ακριβώς, η δυναμική που αναπτύσσεται και βραχυκυκλώνει την στασιμότητα. Επιτρέπουν και διευκολύνουν να ανθήσουν όλα, μέχρι εκεί που το καθένα μπορεί ν' ανθήσει. Και διαρκούν γιατί πάντα κάτι ανθίζει, ακόμα κι αν κάτι άλλο, κλείσει τον κύκλο του και πάψει πια ν' ανθίζει. Αυτό είναι η δύναμη μιας Επανάστασης και όχι η σημειολογία μιας ημερομηνίας. Γιατί η Ζωή συνεχίζεται και έχει αδυναμίες και ανάγκες και μετά από αυτή την ημερομηνία. Κι αν αυτό χαθεί, τότε χάνεται και η δυναμική της Επανάστασης. Ακόμα χειρότερα, είδαμε τι συμβαίνει, όταν η ήττα προέρχεται από τον ίδιο τους τον κακό εαυτό! Όταν χάνεται το "δημιουργικό" τους χαρακτηριστικό και καταλήγουν, στον στατικό χαρακτήρα ενός καθεστώτος! Και καθεστώτα δεν υπάρχουν μόνο με την κρατική διάσταση. Τα Καθεστώτα μπορούν να υπάρχουν ποικιλότροπα γύρω μας και να είναι εξίσου απεχθή. Οι Παρέες, οι συντεχνίες, τα lobby, οι διανοούμενοι, τα κόμματα, ακόμα και οι προσωπικές σχέσεις, μπορούν και σ' αυτά να υπάρξουν και ν' ανθήσουν καθεστωτικές συνθήκες. Αλλά και η αδιαφορία και η απάθεια, για να τα λέμε όλα. Και οι ήττες προέρχονται και μέσα από αυτά. Και ίσως και να είναι και οι μεγαλύτερες! Έχουμε τον διακτινισμό, την σύγχυση και την ακύρωση, μιας συνολικής και σαφώς αποτελεσματικότερης προσπάθειας, χάριν ενός ιδιότυπου κοινωνικού και πολιτικού "ναρκισσισμού". Από τα χειρότερα και προπατορικά αμαρτήματα, αυτών των εξελίξεων.
Τα είδαμε όλ' αυτά πια και τα ξέρουμε. Δεν είναι οι ιδέες που ηττήθηκαν, είναι οι άνθρωποι που δεν τις αξιοποίησαν όπως έπρεπε, ξεχνώντας τις αφετηρίες και τις αιτίες. Έχουν καταγραφεί πάρα πολλά. Και πρέπει να διδαχτούμε!
Είναι όμως απλοϊκότητα και ιστορική ανευθυνότητα, "να πετάμε και το παιδί, μαζί με τα παλιόνερα". Και είδαμε επίσης και που οδηγούνται τα πράγματα, όταν τέτοιες προσπάθειες αδυνατίζουν και εγκαταλείπονται. Ποιοι ενθαρρύνονται και ποιοι αναλαμβάνουν!
Ας ανακαλύψουμε λοιπόν ξανά την "αθωότητά" της δράσης! Αρκετά με τον "ρεαλισμό" των σκοπιμοτήτων και τον "συμβιβασμό"! Δεν μπορεί ο "συμβιβασμός" να αποτελεί στρατηγική.
Άσε που τον όποιο "συμβιβασμό", δεν μπορείς να τον κάνεις, όντας αδύνατος και εξαρτημένος. Εκτός και αν το ζητούμενο είναι: η διαπραγμάτευση, με την προσδοκία μιας καλής θέσης στην ενσωμάτωσή σου στο υπάρχον.
Ο "συμβιβασμός", είναι στη λογική αυτών που υποχωρούν και όχι αυτών που έχουν την πεποίθηση, για την αναγκαιότητα μιας άλλης "πορείας" για τις εξελίξεις. Και είναι επίσης πεποίθηση πια σε πάρα πολλούς: πως η λογική του καθεστώτος (δεξιού ή αριστερού) είναι μια λογική που πάλιωσε και δεν αποδίδει τίποτα και για κανένα. Είναι παλιές, ολοκληρωτικής κοπής, ξεπερασμένες και αδιεξοδικές "δομές" με χαρακτηριστικά εμμονής και συντηρητική ροπή.
Η λογική της Ανατροπής όμως, είναι διαχρονική, είναι ανάγκη. Δεν είναι κάτι εύκολο αλλά μπορεί να παρασύρει πολλά. Είναι ένας στόχος, μια αναγκαιότητα, ακόμα και σαν μια ουτοπία, όταν τα πράγματα βυθίζονται στην συντήρηση και βαλτώνουν στην στασιμότητα. Στο κάτω-κάτω δεν έχουν μείνει και πολλά ακόμα για να χάσουμε. Αυτοί που έχουν να χάσουν, είναι οι καθεστωτικής αντίληψης και κουλτούρας, διαπραγματευόμενοι δια του "συμβιβασμού". Φοβισμένοι, χωρίς ιδέες, ικανότητες και φαντασία, δεν αντιπροσωπεύουν κανένα, παρά μόνο τις ιδιοτέλειές τους. Οι διάφοροι μεταλλαχθέντες "αριστεροί" σε "νέο-φιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες" όταν αυτό το οποίο αυτοί διαχειρίστηκαν και πτώχευσαν, κατέρρευσε. Και οι οποίοι, με τις ιδιότυπες πιρουέτες των μεταλλάξεών τους, οι ίδιοι "τακτοποιήθηκαν" και ηθικά και ιστορικά, στη συνείδηση του κόσμου.
Μάιος 2008
K.K
Υ.Γ Υπάρχει τελικά, πάντα ένα κρίσιμο σημείο, μετά από το οποίο, πρέπει ν' αρχίσεις να αναλογίζεσαι ξανά την αφετηρία από την οποία ξεκίνησες. Την αιτία που προκάλεσε την αντίδρασή σου. Τα μεγάλα διλήμματα συνέχειας και ασυνέχειας. Και θέλει πολύ μεγάλη προσοχή! Τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα και συνεχώς γραμμικά, ούτε συνεχώς επαγωγικά και εξελικτικά.
Κάποτε κλείνει ο κύκλος τους και τότε μεταλλάσσονται. Μπορεί καμιά φορά ακόμα και στο αρνητικό τους. Από καταλύτες και προωθητήρες, μπορεί να γίνουν παράγοντες στασιμότητας και συντήρησης.
Τα γεγονότα και η Ιστορία, δεν είναι ποτέ τα ίδια, ακόμα και αν φαίνονται τα ίδια. Και δεν υπάρχουν "κλισέ" και συνταγές, στην αντιμετώπισή τους. Τα μόνα σταθερά, είναι η παρουσία και ο αγώνας. Οι ενεργοί και σκεπτόμενοι πολίτες!
Και υπάρχει πάντα η ανάγκη περίσκεψης για το: από πού και γιατί ξεκίνησε κάτι και που, πώς και γιατί κατέληξε, όπως κατέληξε. Η Διαλεκτική, δεν είναι μόνο μια διαδικασία. Η εξέλιξή της κάθε φορά, είναι και ένα συμπέρασμα αλλά και ένα νέο κριτήριο.
.
