Σίγουρα και υπάρχει, μια αναχρονιστική και αντιφατική "διαλεκτική", ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Εκφραστών του δικομματισμού, ως αποτέλεσμα πολιτικών σκοπιμοτήτων και όχι συνθέσεων. Από τις πιο αναχρονιστικές εκφράσεις του πολιτικού μας συστήματος. Με αποκορύφωση /την δίκην αρχικουτσομπόλας της γειτονιάς πρακτική/ αντί για επιχειρήματα, τον συμψηφισμό. Αυτά έκανες εσύ; Γιατί να μην τα κάνω κι εγώ! Που η ΝΔ εδώ και πολλά χρόνια πιπιλάει. Ενώ το ΠΑΣΟΚ, αμύνεται, γιατί δεν λέει να δει την πορεία του και τα λάθη του και ν' αλλάξει.
Δεν είναι όμως κάτι καινούργιο. Έχουμε ζήσει και πάρα πολύ χειρότερα. Την Χούντα ας πούμε. Αλλά και τις προηγούμενες εποχές μονοκρατορίας της Δεξιάς. Η ίδια ήτανε, χωρίς κανένα επιχείρημα και τότε. Μόνο με τον χωροφύλαξ, τον αστυφύλαξ και τον αγροφύλαξ /εξ' ου και η επανίδρυση της αγροφυλακής, ίσως αν ξαναβγεί, να επανιδρύσει και την χωροφυλακή/ Τότε που οι προοδευτικές δυνάμεις, ήταν διασκορπισμένες, ευάλωτες και αναποτελεσματικές! Όταν την περίοδο ανοικοδόμησης της Ευρώπης εμείς είχαμε την "σκέψη" και τον πραγματικό "πατριωτισμό" εξόριστο στα ξερονήσια και για να πάμε και πιο παλιά, τότε που τον Διαφωτισμό τον ζούσαμε εκ του μακρόθεν, κάτω από την σατραπεία των κοτζαμπάσηδων, επί τουρκοκρατίας. Και παρ' όλ' αυτά υπήρχαν αγώνες, όραμα και πολιτισμός. Ας αφήσουμε λοιπόν τις κροκοδείλιες κλάψες, περί "πάτων" και άλλα τοιαύτα. Δικαιολογίες, από κάποιους που ξεχνάνε εύκολα. Ίσως γιατί, ένας θεός ξέρει τι έκαναν /αυτοί και οι όμοιοί τους/ τότε. Ό,τι και σήμερα ίσως, στην απόλυτα χειρότερη εκδοχή του. Αυτά που ζούμε, ποτέ δεν έρχονται από μόνα τους! Παρ' όλ' αυτά, υπάρχει μια δικαιολογία και αυτή είναι η "κούραση" και η "απογοήτευση", για όσους πραγματικά πίστεψαν και αγωνίστηκαν.
Απ' αυτά πρέπει λοιπόν να ξεκινάμε, την οποιαδήποτε προσέγγισή μας.
Έτσι. Ένα πολύ σημαντικό στην εποχή μας, είναι πως με το ΠΑΣΟΚ (άλλο πως έγιναν και εξελίχθησαν τα πράγματα και με ευθύνη όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ) κατάφεραν να συσπειρωθούν γύρω από ένα πόλο, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, με ευρύτερα προοδευτικές καταβολές. Μια ιστορικών διαστάσεων και πάρα πολύ σημαντική και θετική εξέλιξη, για το σύνολο της πολιτικής ζωής του τόπου. Η είσοδος ενός κόσμου ολόκληρου και όχι μόνο των προοδευτικών, στην Ιστορία. Όσοι δεν το βλέπουν και το αρνούνται, πρόκειται για μύωπες που ξεχνούν τα πατομπούκαλα γυαλιά της μυωπίας τους, όταν "διαβάζουν" την πραγματικότητα και την Ιστορία αυτού του τόπου διαχρονικά. Αλλά και τις νομοτέλειες της Ιστορίας. Γι' αυτό και διατυπώνονται και ρητορικές, όπως η απαράδεκτη και με λογική αντιπαροχής ρήση, από την Αριστερά: "…μας πήρατε τα συνθήματά μας". Δηλαδή τι; Υπάρχει αντιπαροχή για τα συνθήματα; Τι αντιπαροχή; Η απάντηση, θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να την ακούσουμε, από τον "ποιητή"! Κυρίως για τα περί συνθέσεων στην πολιτική μας κουλτούρα.
Αν ήτανε σήμερα ένας ζωντανός οργανισμός η Αριστερά, θα έπρεπε να χαίρετε που οι ιδέες της μετράνε και κάποιοι τις δανείζονται. Δεν είναι θέμα ιδιοκτησίας αλλά εξέλιξης και προόδου, τα συνθήματα και οι αγώνες. Και είναι θετικό, σ' αυτή την εξέλιξη να έχεις συμβάλλει, ακόμα και αν δεν σου αναγνωρίζεται. Διότι εσύ /η Αριστερά δηλαδή/ κατ' αυτόν τον τρόπο, έχεις την δυνατότητα να πας πάρα πέρα, και για άλλες πιο προχωρημένες ιδέες και προτάσεις και ν' αγωνιστείς για την εμπέδωσή τους! Εκτός αν πιστεύεις πως τελειώσαμε και πρέπει να μοιραστούμε την λεία. Αυτό δυστυχώς, είναι και το πιο πικρό και για πολλούς της Αριστεράς και έχει να κάνει με την κατάσταση αφυδάτωσης και συρρίκνωσής της, σε ιδέες, προτάσεις και δράσεις και με συνέπεια το σκόρπισμα του κόσμου της. Εδώ την οδήγησαν στα χρόνια μας, άχρηστες και ανερμάτιστες ηγεσίες, στελέχη και πρακτικές. Και μην ξεχνάμε, πως η Αριστερά χωρίς τον κόσμο της, αποτελεί μια ιστορική και πολιτική παραδοξότητα. Τουλάχιστον!
Όσο για την Δεξιά. Αν δεν την "συντηρούσαν", οι περιφερόμενοι εκ της Αριστεράς, που την εγκατέλειψαν για ένα "καλύτερο μέλλον" τους, ίσως και να μην υπήρχε σήμερα. Τουλάχιστον πολιτικά. Ένα όμως θετικό, είναι η περιθωριοποίηση των ακραίων τάσεών της. Τουλάχιστον επιφανειακά.
Με αυτούς τους άξονες, νομίζω πως πρέπει να επιχειρείται, η προσέγγιση της όλης συγκυρίας. Σωστότερα: όλης της μεταχουντικής περιόδου. με την ματια της ιστοριασ! Με την διάσταση του "Ιστορικού χρόνου".
Προκύπτει λοιπόν, πως πρέπει να δείχνουμε ενδιαφέρον, όλοι και ιδιαίτερα οι άνθρωποι της Αριστεράς, για το εγχείρημα του ΠΑΣΟΚ και να το μελετάμε πολύ προσεκτικά. Αλλά συγχρόνως, όσοι έχουν ιδέες, επιχειρήματα και ιστορικούς λόγους, για την αναγκαιότητα της Αριστεράς, να ενδιαφερόμαστε και με έμφαση και για την όλη διάταξη των δυνάμεων και των προτάσεων της, στην ανάδειξη, στην υπέρβαση και εμπέδωση πιο προχωρημένων, κάθε φορά ιδεών, με φαντασία και ρεαλισμό και στην υλοποίησή τους. Τόσο πίσω όμως έχουμε πάει, που τα περί κυβερνητικής δύναμης (1) και άλλες πολλές ανοησίες που προτάχτηκαν, αποτελούν ονειρώξεις κακομαθημένων μπουνταλάδων, χωρίς ούτε την στοιχειώδη σχέση με την πραγματικότητα, την Ιστορία και τους ανθρώπους της χώρας μας. Εδώ ίσως και τα περί "αντιπαροχής" που ζητάνε. Αντί να δούμε, τις συνθήκες μέσα από τις οποίες οδηγείται και καταφέρνει την χειραφέτησή του ο κόσμος μας, σχετικά με την αστική ολοκλήρωσή της κοινωνίας μας και το κράτος δικαίου. Κι έχουμε πολύ και δύσκολο δρόμο και για τα δύο. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε και αυτό έχει να κάνει με την διάταξη δυνάμεων και τους συσχετισμούς. Γιατί αυτό απαιτεί σήμερα, η Δημοκρατική Διαλεκτική! Η εξ εφόδου κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων και άλλοι μαξιμαλισμοί, δεν έχουν καμιά επικαιρότητα πια.
Μέχρι σήμερα δυστυχώς, η Αριστερά, δεν τα κατάφερε. Και αυτό διότι, για να πούμε και μερικές αλήθειες που πονάνε, όπως πολλές φορές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, εμφανίστηκε: πολλοί αριστεροί, παρουσιάστηκαν με το απωθημένο, πως δεν τους επέτρεψαν να είναι δεξιοί και πολλοί άλλοι γιατί δεν τα πρόβλεψαν να είναι ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο, για τους ίδιους ακριβώς λόγους: την ιδιοτελή "τακτοποίησή" τους, δηλαδή τα οικονομικά και κοινωνικά τους ωφελήματα. Και όχι ένα σχέδιο για την κοινωνία.
Περισσεύουν και μερικοί, που έχουν μετατρέψει την Αριστερά, σ' ένα σάβανο που λιτανεύουν και περιφέρουν, αποκομμένο από την ζώσα πραγματικότητα και την Ιστορία.
Υπάρχουν και όσοι και είναι πάρα πολλοί και αυτοί, που απλώς στροβιλίζονται, γύρω και αποκλειστικά από το "εγώ" τους. Αυτοί υπήρξαν εξ ίσου καταστροφικοί. Υπήρξαν ένα "μαξιλαράκι" διαφυγής και εκτόνωσης, μιας υπαρκτής και δομικής κρίσης της κοινωνίας μας και ένας χώρος ανερμάτιστης και μαξιμαλίζουσας ρητορικής. Χωρίς ακροατήριο και αποδέκτες άλλους, πέραν του εαυτού τους και με μοναδική "προσφορά" την κατεδάφιση. Με μηδενιστική, μοδάτη, ποζάτη αλλά και αυτοκαταστροφική ροπή. Μια παρασιτική εκδοχή και στάση, η οποία, για ευνόητους λόγους και από όλες τις κατεστημένες δυνάμεις, έτυχε εντυπωσιακής "ασυλίας", ακόμα και προβολής, από και με όλα τα μέσα.
Η Αριστερά με λίγα λόγια, με τις ηγεσίες της, τα έργα της και τις πρακτικές της, βρέθηκε εκτός Ιστορίας. Εκεί που ήταν αυτή, που έγραφε Ιστορία! Και εκεί που αυτό ήταν, μια από τις αιτίες της. Ίσως και η σημαντικότερη. Έκλεισε λοιπόν ο κύκλος της, όπως ήταν δομημένη και χρειάζεται να ξαναχτιστεί από την αρχή!
Οι αναφορές της και οι αιτίες της, είναι οι ίδιες αλλά εν τω μεταξύ, έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Σχεδόν ΟΛΑ! Και δεν μπορεί, όπως είναι, να τα παρακολουθήσει και πολύ λιγότερο να δημιουργήσει. Έχει πια, μόνο μουσειακή αξία. Απόδειξη πως στην πιο δημιουργική, στις ημέρες μας για τις αιτίες της στιγμή, ο κόσμος της βρίσκεται, σκορπισμένος, απογοητευμένος και τελικά συμβιβασμένος και άφωνος.
Και το χειρότερο είναι, πως έτσι, μαζί με την Αριστερά, χάνεται γιατί δεν εξελίσσεται και ο λαϊκός πολιτισμός, ο πολιτισμός "του κοινού νου", ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας. Ο μόνος και ο πραγματικός Πολιτισμός. Γιατί, κάτι που δεν αντιλαμβάνονται και δεν εκτιμούν όλοι, ακόμα και κυρίως οι απλοί άνθρωποι, δεν είναι Πολιτισμός αλλά διαταγές και παραγγέλματα, που επιβάλλονται. Χωρίς καμία Ιστορική, Κοινωνική και Πολιτική Διαλεκτική. Και η Αριστερά, ό,τι και να λέγεται, υπήρξε η λοκομοτίβα για όλο αυτό το γίγνεσθαι. Δυστυχώς, οι σημερινές της μεταλλάξεις, το αναιρούν.
Καταληκτικά. Πατερναλισμός και μακιαβελισμός /κατά την επιεικέστερη διατύπωση/ δεν είναι σε καμία περίπτωση, αξίες και προτεραιότητες. Όπως και κάποιοι που προσπαθούν, να δώσουν ψευτο-αισθητικές εκδοχές και άλλοθι, με το life style και τα περί "πολιτικά ορθού". Αυτά κι αν υποβαθμίζουν και απαξιώνουν, την πολιτισμική μας ταυτότητα και τις πολιτισμικές αξίες και κατακτήσεις της εποχή μας και ακυρώνουν την όποια Διαλεκτική. Και δεν μπορεί, πάρα πολλά απ' όσα έχουν να κάνουν με το Πολιτισμό μας τελικά, να έχουν αποκλειστική και μόνο σχέση με το χρηματιστήριο. Δεν γίνεται!
Η εποχή μας προσφέρει γνώσεις, τεχνολογία και δυνατότητες, ώστε να αποτελεί φαιδρότητα, το να κρύβονται κάποιοι, πίσω από το δάκτυλο, με υπεραπλουστεύσεις, περί Αγοράς και άλλα παρόμοια, αντί να παρουσιάζουν προτάσεις και κυρίως λύσεις, που να αντιστοιχούν σ' όλ' αυτά τα μεγέθη. Αντίθετα, βλέπουμε όλοι τους, να βάζουν τον πήχη, σαν όλ' αυτά να μην υπάρχουν.
Αυτό αποτελεί ύβρη. Και αυτό είναι που όλοι μας πληρώνουμε!
24.8.2χ7 Κ.Κ
Υ.Γ Παράδειγμα: Το δάσος και το περιβάλλον /λόγω επικαιρότητας και όχι μόνο/ και πολλά άλλα μεγέθη, όπως: υγεία, παιδεία, ισομέρεια σε δυνατότητες και ευκαιρίες για όλους, οι ανθρώπινες σχέσεις και η αξιοπρέπεια στην καθημερινότητα, πριν πολτοποιηθούν από τις "δημόσιες σχέσεις" και το "life style" και πολλά ακόμα. Όλ' αυτά δηλαδή, που έχουν αναδειχθεί στην εποχή μας, να ορίζουν την κατεύθυνση αποτύπωσης ενός πολιτισμικού κεκτημένου, θα πρέπει να αποτελούν "a priori" τα κριτήρια βάσης. Η οποιαδήποτε δηλαδή πρόταση, μέτρο ή παρέμβαση, να ξεκινά με όλ' αυτά ως αυτονόητα. Αλλιώς να επιστρέφονται αυτομάτως στον συντάκτη και δημιουργό τους.
Υ.Γ (2) Οι εκλογές για την Αριστερά, πρέπει να είναι και η αποτύπωση των δυνατοτήτων της, των δεδομένων της κοινωνίας μας και η αφετηρία για περίσκεψη, καλύτερη αποτίμηση της παρουσίας της. Του σχεδιασμού που κάνει και των στόχων που βάζει. Αλλά και η αυτοκριτική, για τις πρακτικές της, για όλ' αυτά που δεν έκανε ή έκανε λάθος και η στόχευση για όσα πρέπει να κάνει. Οι εκλογές για την Αριστερά, πρέπει πάντα να είναι μια νέα αρχή.
Υ.Γ (3) Με τον Αλαβάνο, για πρώτη φορά ίσως, μετά από πάρα πολλά χρόνια, γίνεται μια επαινετή προσπάθεια αυτογνωσίας και αυτοπροσδιορισμού της Αριστεράς, κατ' αναλογία με τις αιτίες της και τα σημερινά δεδομένα. Αλλά θέλει πάρα πολύ δρόμο ακόμα! Γίνεται μια προσπάθεια, για να συμμαζευτούν πάρα πολλά από τα αμάζευτα, που άφησε πίσω της, όλη η ανερμάτιστη και αλλοπρόσαλλη πορεία της Αριστεράς, κατά τα μεταχουντικά χρόνια και ιδιαίτερα της ανανεωτικής (λεγομένης) έκφρασής της. Όλη αυτή η σουσουδίστικη και πολύ μακριά από τις αιτίες της, πορεία της Αριστεράς: Η λειτουργία της, σαν φράξια εμβολισμού του ΠΑΣΟΚ και της είσπραξης επιτέλους, της αντιπαροχής της. Φοβική και συμβιβασμένη. Τώρα που οι εναπομείναντες αριστεροί τους πήρανε χαμπάρι και αντιπαροχή δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα, σέρνονται και παρακαλάνε το ΠΑΣΟΚ και το λιβανίζουν. Αν και η εντύπωσή μου για πολλούς από δαύτους και καθ' ομολογία και μερικών από αυτούς, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό. Στόχος τους είναι να φτάσουν στην Δεξιά!
(1) Μιλάγανε και με έμφαση, απόλυτα δογματικά, για ένα κόμμα με κυβερνητική αντίληψη και όχι ένα κόμμα διαμαρτυρίας. Τέτοιες μπούρδες για τα αυτονόητα, για να μπερδέψουν και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ξέρανε όμως τι κάνανε και τι πολύ προσεκτικά κρύβανε. Λες και είναι κακό ν' αγωνίζεσαι ακόμα και να διαμαρτύρεσαι, για τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Για όλ' αυτό τον κόσμο, της φτώχιας και της ανεργίας. Για όλ' αυτό το κατάντημα της ζωής μας. Των πόλεών μας, της περιφέρειας, του περιβάλλοντος, της υγείας, της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, των κοινωνικών προτύπων και συμπεριφορών, που προωθούνται ως μονόδρομοι. Της αφομοίωσης και της επεξεργασίας, των μεγεθών της σύγχρονης πραγματικότητας, με βάση ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο από το υπαγορευόμενο και επιβαλλόμενο. Ένα κόμμα της κοινωνικής Αριστεράς, που να επιχειρεί πιλοτικές προσπάθειες, σ' ένα δήμο, σ' ένα σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην καθημερινότητα των ανθρώπων και σε μύρια όσα την αφορούν, αφήνοντας κατά μέρος να περιμένει το μέρισμα της εξουσίας. Γιατί, καλύτερο μέρισμα απ' αυτό, αν τα καταφέρει, δεν μπορεί να υπάρξει.
Δεν είναι όμως κάτι καινούργιο. Έχουμε ζήσει και πάρα πολύ χειρότερα. Την Χούντα ας πούμε. Αλλά και τις προηγούμενες εποχές μονοκρατορίας της Δεξιάς. Η ίδια ήτανε, χωρίς κανένα επιχείρημα και τότε. Μόνο με τον χωροφύλαξ, τον αστυφύλαξ και τον αγροφύλαξ /εξ' ου και η επανίδρυση της αγροφυλακής, ίσως αν ξαναβγεί, να επανιδρύσει και την χωροφυλακή/ Τότε που οι προοδευτικές δυνάμεις, ήταν διασκορπισμένες, ευάλωτες και αναποτελεσματικές! Όταν την περίοδο ανοικοδόμησης της Ευρώπης εμείς είχαμε την "σκέψη" και τον πραγματικό "πατριωτισμό" εξόριστο στα ξερονήσια και για να πάμε και πιο παλιά, τότε που τον Διαφωτισμό τον ζούσαμε εκ του μακρόθεν, κάτω από την σατραπεία των κοτζαμπάσηδων, επί τουρκοκρατίας. Και παρ' όλ' αυτά υπήρχαν αγώνες, όραμα και πολιτισμός. Ας αφήσουμε λοιπόν τις κροκοδείλιες κλάψες, περί "πάτων" και άλλα τοιαύτα. Δικαιολογίες, από κάποιους που ξεχνάνε εύκολα. Ίσως γιατί, ένας θεός ξέρει τι έκαναν /αυτοί και οι όμοιοί τους/ τότε. Ό,τι και σήμερα ίσως, στην απόλυτα χειρότερη εκδοχή του. Αυτά που ζούμε, ποτέ δεν έρχονται από μόνα τους! Παρ' όλ' αυτά, υπάρχει μια δικαιολογία και αυτή είναι η "κούραση" και η "απογοήτευση", για όσους πραγματικά πίστεψαν και αγωνίστηκαν.
Απ' αυτά πρέπει λοιπόν να ξεκινάμε, την οποιαδήποτε προσέγγισή μας.
Έτσι. Ένα πολύ σημαντικό στην εποχή μας, είναι πως με το ΠΑΣΟΚ (άλλο πως έγιναν και εξελίχθησαν τα πράγματα και με ευθύνη όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ) κατάφεραν να συσπειρωθούν γύρω από ένα πόλο, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, με ευρύτερα προοδευτικές καταβολές. Μια ιστορικών διαστάσεων και πάρα πολύ σημαντική και θετική εξέλιξη, για το σύνολο της πολιτικής ζωής του τόπου. Η είσοδος ενός κόσμου ολόκληρου και όχι μόνο των προοδευτικών, στην Ιστορία. Όσοι δεν το βλέπουν και το αρνούνται, πρόκειται για μύωπες που ξεχνούν τα πατομπούκαλα γυαλιά της μυωπίας τους, όταν "διαβάζουν" την πραγματικότητα και την Ιστορία αυτού του τόπου διαχρονικά. Αλλά και τις νομοτέλειες της Ιστορίας. Γι' αυτό και διατυπώνονται και ρητορικές, όπως η απαράδεκτη και με λογική αντιπαροχής ρήση, από την Αριστερά: "…μας πήρατε τα συνθήματά μας". Δηλαδή τι; Υπάρχει αντιπαροχή για τα συνθήματα; Τι αντιπαροχή; Η απάντηση, θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να την ακούσουμε, από τον "ποιητή"! Κυρίως για τα περί συνθέσεων στην πολιτική μας κουλτούρα.
Αν ήτανε σήμερα ένας ζωντανός οργανισμός η Αριστερά, θα έπρεπε να χαίρετε που οι ιδέες της μετράνε και κάποιοι τις δανείζονται. Δεν είναι θέμα ιδιοκτησίας αλλά εξέλιξης και προόδου, τα συνθήματα και οι αγώνες. Και είναι θετικό, σ' αυτή την εξέλιξη να έχεις συμβάλλει, ακόμα και αν δεν σου αναγνωρίζεται. Διότι εσύ /η Αριστερά δηλαδή/ κατ' αυτόν τον τρόπο, έχεις την δυνατότητα να πας πάρα πέρα, και για άλλες πιο προχωρημένες ιδέες και προτάσεις και ν' αγωνιστείς για την εμπέδωσή τους! Εκτός αν πιστεύεις πως τελειώσαμε και πρέπει να μοιραστούμε την λεία. Αυτό δυστυχώς, είναι και το πιο πικρό και για πολλούς της Αριστεράς και έχει να κάνει με την κατάσταση αφυδάτωσης και συρρίκνωσής της, σε ιδέες, προτάσεις και δράσεις και με συνέπεια το σκόρπισμα του κόσμου της. Εδώ την οδήγησαν στα χρόνια μας, άχρηστες και ανερμάτιστες ηγεσίες, στελέχη και πρακτικές. Και μην ξεχνάμε, πως η Αριστερά χωρίς τον κόσμο της, αποτελεί μια ιστορική και πολιτική παραδοξότητα. Τουλάχιστον!
Όσο για την Δεξιά. Αν δεν την "συντηρούσαν", οι περιφερόμενοι εκ της Αριστεράς, που την εγκατέλειψαν για ένα "καλύτερο μέλλον" τους, ίσως και να μην υπήρχε σήμερα. Τουλάχιστον πολιτικά. Ένα όμως θετικό, είναι η περιθωριοποίηση των ακραίων τάσεών της. Τουλάχιστον επιφανειακά.
Με αυτούς τους άξονες, νομίζω πως πρέπει να επιχειρείται, η προσέγγιση της όλης συγκυρίας. Σωστότερα: όλης της μεταχουντικής περιόδου. με την ματια της ιστοριασ! Με την διάσταση του "Ιστορικού χρόνου".
Προκύπτει λοιπόν, πως πρέπει να δείχνουμε ενδιαφέρον, όλοι και ιδιαίτερα οι άνθρωποι της Αριστεράς, για το εγχείρημα του ΠΑΣΟΚ και να το μελετάμε πολύ προσεκτικά. Αλλά συγχρόνως, όσοι έχουν ιδέες, επιχειρήματα και ιστορικούς λόγους, για την αναγκαιότητα της Αριστεράς, να ενδιαφερόμαστε και με έμφαση και για την όλη διάταξη των δυνάμεων και των προτάσεων της, στην ανάδειξη, στην υπέρβαση και εμπέδωση πιο προχωρημένων, κάθε φορά ιδεών, με φαντασία και ρεαλισμό και στην υλοποίησή τους. Τόσο πίσω όμως έχουμε πάει, που τα περί κυβερνητικής δύναμης (1) και άλλες πολλές ανοησίες που προτάχτηκαν, αποτελούν ονειρώξεις κακομαθημένων μπουνταλάδων, χωρίς ούτε την στοιχειώδη σχέση με την πραγματικότητα, την Ιστορία και τους ανθρώπους της χώρας μας. Εδώ ίσως και τα περί "αντιπαροχής" που ζητάνε. Αντί να δούμε, τις συνθήκες μέσα από τις οποίες οδηγείται και καταφέρνει την χειραφέτησή του ο κόσμος μας, σχετικά με την αστική ολοκλήρωσή της κοινωνίας μας και το κράτος δικαίου. Κι έχουμε πολύ και δύσκολο δρόμο και για τα δύο. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε και αυτό έχει να κάνει με την διάταξη δυνάμεων και τους συσχετισμούς. Γιατί αυτό απαιτεί σήμερα, η Δημοκρατική Διαλεκτική! Η εξ εφόδου κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων και άλλοι μαξιμαλισμοί, δεν έχουν καμιά επικαιρότητα πια.
Μέχρι σήμερα δυστυχώς, η Αριστερά, δεν τα κατάφερε. Και αυτό διότι, για να πούμε και μερικές αλήθειες που πονάνε, όπως πολλές φορές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, εμφανίστηκε: πολλοί αριστεροί, παρουσιάστηκαν με το απωθημένο, πως δεν τους επέτρεψαν να είναι δεξιοί και πολλοί άλλοι γιατί δεν τα πρόβλεψαν να είναι ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο, για τους ίδιους ακριβώς λόγους: την ιδιοτελή "τακτοποίησή" τους, δηλαδή τα οικονομικά και κοινωνικά τους ωφελήματα. Και όχι ένα σχέδιο για την κοινωνία.
Περισσεύουν και μερικοί, που έχουν μετατρέψει την Αριστερά, σ' ένα σάβανο που λιτανεύουν και περιφέρουν, αποκομμένο από την ζώσα πραγματικότητα και την Ιστορία.
Υπάρχουν και όσοι και είναι πάρα πολλοί και αυτοί, που απλώς στροβιλίζονται, γύρω και αποκλειστικά από το "εγώ" τους. Αυτοί υπήρξαν εξ ίσου καταστροφικοί. Υπήρξαν ένα "μαξιλαράκι" διαφυγής και εκτόνωσης, μιας υπαρκτής και δομικής κρίσης της κοινωνίας μας και ένας χώρος ανερμάτιστης και μαξιμαλίζουσας ρητορικής. Χωρίς ακροατήριο και αποδέκτες άλλους, πέραν του εαυτού τους και με μοναδική "προσφορά" την κατεδάφιση. Με μηδενιστική, μοδάτη, ποζάτη αλλά και αυτοκαταστροφική ροπή. Μια παρασιτική εκδοχή και στάση, η οποία, για ευνόητους λόγους και από όλες τις κατεστημένες δυνάμεις, έτυχε εντυπωσιακής "ασυλίας", ακόμα και προβολής, από και με όλα τα μέσα.
Η Αριστερά με λίγα λόγια, με τις ηγεσίες της, τα έργα της και τις πρακτικές της, βρέθηκε εκτός Ιστορίας. Εκεί που ήταν αυτή, που έγραφε Ιστορία! Και εκεί που αυτό ήταν, μια από τις αιτίες της. Ίσως και η σημαντικότερη. Έκλεισε λοιπόν ο κύκλος της, όπως ήταν δομημένη και χρειάζεται να ξαναχτιστεί από την αρχή!
Οι αναφορές της και οι αιτίες της, είναι οι ίδιες αλλά εν τω μεταξύ, έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Σχεδόν ΟΛΑ! Και δεν μπορεί, όπως είναι, να τα παρακολουθήσει και πολύ λιγότερο να δημιουργήσει. Έχει πια, μόνο μουσειακή αξία. Απόδειξη πως στην πιο δημιουργική, στις ημέρες μας για τις αιτίες της στιγμή, ο κόσμος της βρίσκεται, σκορπισμένος, απογοητευμένος και τελικά συμβιβασμένος και άφωνος.
Και το χειρότερο είναι, πως έτσι, μαζί με την Αριστερά, χάνεται γιατί δεν εξελίσσεται και ο λαϊκός πολιτισμός, ο πολιτισμός "του κοινού νου", ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας. Ο μόνος και ο πραγματικός Πολιτισμός. Γιατί, κάτι που δεν αντιλαμβάνονται και δεν εκτιμούν όλοι, ακόμα και κυρίως οι απλοί άνθρωποι, δεν είναι Πολιτισμός αλλά διαταγές και παραγγέλματα, που επιβάλλονται. Χωρίς καμία Ιστορική, Κοινωνική και Πολιτική Διαλεκτική. Και η Αριστερά, ό,τι και να λέγεται, υπήρξε η λοκομοτίβα για όλο αυτό το γίγνεσθαι. Δυστυχώς, οι σημερινές της μεταλλάξεις, το αναιρούν.
Καταληκτικά. Πατερναλισμός και μακιαβελισμός /κατά την επιεικέστερη διατύπωση/ δεν είναι σε καμία περίπτωση, αξίες και προτεραιότητες. Όπως και κάποιοι που προσπαθούν, να δώσουν ψευτο-αισθητικές εκδοχές και άλλοθι, με το life style και τα περί "πολιτικά ορθού". Αυτά κι αν υποβαθμίζουν και απαξιώνουν, την πολιτισμική μας ταυτότητα και τις πολιτισμικές αξίες και κατακτήσεις της εποχή μας και ακυρώνουν την όποια Διαλεκτική. Και δεν μπορεί, πάρα πολλά απ' όσα έχουν να κάνουν με το Πολιτισμό μας τελικά, να έχουν αποκλειστική και μόνο σχέση με το χρηματιστήριο. Δεν γίνεται!
Η εποχή μας προσφέρει γνώσεις, τεχνολογία και δυνατότητες, ώστε να αποτελεί φαιδρότητα, το να κρύβονται κάποιοι, πίσω από το δάκτυλο, με υπεραπλουστεύσεις, περί Αγοράς και άλλα παρόμοια, αντί να παρουσιάζουν προτάσεις και κυρίως λύσεις, που να αντιστοιχούν σ' όλ' αυτά τα μεγέθη. Αντίθετα, βλέπουμε όλοι τους, να βάζουν τον πήχη, σαν όλ' αυτά να μην υπάρχουν.
Αυτό αποτελεί ύβρη. Και αυτό είναι που όλοι μας πληρώνουμε!
24.8.2χ7 Κ.Κ
Υ.Γ Παράδειγμα: Το δάσος και το περιβάλλον /λόγω επικαιρότητας και όχι μόνο/ και πολλά άλλα μεγέθη, όπως: υγεία, παιδεία, ισομέρεια σε δυνατότητες και ευκαιρίες για όλους, οι ανθρώπινες σχέσεις και η αξιοπρέπεια στην καθημερινότητα, πριν πολτοποιηθούν από τις "δημόσιες σχέσεις" και το "life style" και πολλά ακόμα. Όλ' αυτά δηλαδή, που έχουν αναδειχθεί στην εποχή μας, να ορίζουν την κατεύθυνση αποτύπωσης ενός πολιτισμικού κεκτημένου, θα πρέπει να αποτελούν "a priori" τα κριτήρια βάσης. Η οποιαδήποτε δηλαδή πρόταση, μέτρο ή παρέμβαση, να ξεκινά με όλ' αυτά ως αυτονόητα. Αλλιώς να επιστρέφονται αυτομάτως στον συντάκτη και δημιουργό τους.
Υ.Γ (2) Οι εκλογές για την Αριστερά, πρέπει να είναι και η αποτύπωση των δυνατοτήτων της, των δεδομένων της κοινωνίας μας και η αφετηρία για περίσκεψη, καλύτερη αποτίμηση της παρουσίας της. Του σχεδιασμού που κάνει και των στόχων που βάζει. Αλλά και η αυτοκριτική, για τις πρακτικές της, για όλ' αυτά που δεν έκανε ή έκανε λάθος και η στόχευση για όσα πρέπει να κάνει. Οι εκλογές για την Αριστερά, πρέπει πάντα να είναι μια νέα αρχή.
Υ.Γ (3) Με τον Αλαβάνο, για πρώτη φορά ίσως, μετά από πάρα πολλά χρόνια, γίνεται μια επαινετή προσπάθεια αυτογνωσίας και αυτοπροσδιορισμού της Αριστεράς, κατ' αναλογία με τις αιτίες της και τα σημερινά δεδομένα. Αλλά θέλει πάρα πολύ δρόμο ακόμα! Γίνεται μια προσπάθεια, για να συμμαζευτούν πάρα πολλά από τα αμάζευτα, που άφησε πίσω της, όλη η ανερμάτιστη και αλλοπρόσαλλη πορεία της Αριστεράς, κατά τα μεταχουντικά χρόνια και ιδιαίτερα της ανανεωτικής (λεγομένης) έκφρασής της. Όλη αυτή η σουσουδίστικη και πολύ μακριά από τις αιτίες της, πορεία της Αριστεράς: Η λειτουργία της, σαν φράξια εμβολισμού του ΠΑΣΟΚ και της είσπραξης επιτέλους, της αντιπαροχής της. Φοβική και συμβιβασμένη. Τώρα που οι εναπομείναντες αριστεροί τους πήρανε χαμπάρι και αντιπαροχή δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα, σέρνονται και παρακαλάνε το ΠΑΣΟΚ και το λιβανίζουν. Αν και η εντύπωσή μου για πολλούς από δαύτους και καθ' ομολογία και μερικών από αυτούς, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό. Στόχος τους είναι να φτάσουν στην Δεξιά!
(1) Μιλάγανε και με έμφαση, απόλυτα δογματικά, για ένα κόμμα με κυβερνητική αντίληψη και όχι ένα κόμμα διαμαρτυρίας. Τέτοιες μπούρδες για τα αυτονόητα, για να μπερδέψουν και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ξέρανε όμως τι κάνανε και τι πολύ προσεκτικά κρύβανε. Λες και είναι κακό ν' αγωνίζεσαι ακόμα και να διαμαρτύρεσαι, για τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Για όλ' αυτό τον κόσμο, της φτώχιας και της ανεργίας. Για όλ' αυτό το κατάντημα της ζωής μας. Των πόλεών μας, της περιφέρειας, του περιβάλλοντος, της υγείας, της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, των κοινωνικών προτύπων και συμπεριφορών, που προωθούνται ως μονόδρομοι. Της αφομοίωσης και της επεξεργασίας, των μεγεθών της σύγχρονης πραγματικότητας, με βάση ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο από το υπαγορευόμενο και επιβαλλόμενο. Ένα κόμμα της κοινωνικής Αριστεράς, που να επιχειρεί πιλοτικές προσπάθειες, σ' ένα δήμο, σ' ένα σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην καθημερινότητα των ανθρώπων και σε μύρια όσα την αφορούν, αφήνοντας κατά μέρος να περιμένει το μέρισμα της εξουσίας. Γιατί, καλύτερο μέρισμα απ' αυτό, αν τα καταφέρει, δεν μπορεί να υπάρξει.
