Τα "αφηρημένα" . . . και τα πραγματικά

.


.

Στην Πολιτική όπως και σε άλλα εξίσου δύσκολα, όπως η Τέχνη, η Φιλοσοφία αλλά και η Καθημερινότητα, όταν δυσκολευόμαστε για τις απαντήσεις ή όταν είναι τέτοιες που δεν είναι οι επιθυμητές, μάθαμε ν' ανεβάζουμε τον Πήχη. Περνάμε την "κουβέντα" σ' ένα επόμενο "ανώτερο" επίπεδο. Το επίπεδο της "γενίκευσης" ή της "αφαίρεσης".
...
Στη ζωή όμως …το "αφηρημένο" σε σχέση με το "πραγματικό", στην Τέχνη, στην Πολιτική και στην Φιλοσοφία / πράγματα, έτσι για την αναφορά, που εδώ τα πρωτοεπεξεργαστήκαμε / απεδείχθησαν από καρικατούρες έως και καταστροφικά, κάθε φορά που η χρήση τους γίνεται ευκαιριακά και επιπόλαια. Μακριά και ανεξάρτητα, από την πραγματικότητα, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις της καθημερινότητάς τους. Και έρχεται και συμπληρώνει την όλη "κατάσταση", το "απρόβλεπτο"! Στοιχείο εξ ίσου υπαρκτό και ενεργό και με το "αφηρημένο" και με το "πραγματικό"!
Από εργαλεία όλ' αυτά και δυνατότητες παρατήρησης και μελέτης, μπορεί να γίνουν, αν η χρήση τους είναι πρόχειρη, αντιδεοντολογική και υστερόβουλη, μέρος του προβλήματος. Στοιχεία, των δομικών παθογενειών! Όπως πολλές φορές τα είδαμε να γίνονται!
Είναι η υπαρξιακή ανάγκη υπέρβασης των στενών ορίων, κάτι που ιδιαίτερα στα καθ ημάς το βιώνουμε σχεδόν από πάντα και που ενώ μπορεί να έχει αφετηρίες με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σημασία, στη συνέχεια εύκολα καταντά "προϊόν", "εμπόρευμα", "μανιέρα" και τις περισσότερες φορές εκφυλίζεται. Μια αυτοκαταστροφική επιθετικότητα, που ξεχνάει τις αιτίες και περιορίζει τα όρια. Και είναι πολύ περίεργο, που σ' αυτή την εξέλιξη βασικό χορηγό έχουν τα ΜΜΕ. Και ενώ παρουσιάζουν μεγάλο κόστος για όλους και για τον Πολιτισμό μας!
Παραμορφώνουν και αλλοιώνουν, πολλά από τα ποιοτικά μας στοιχεία και τις ιδιαιτερότητες, χωρίς να αποδεικνύουν τα θετικά, για τα οποία υποτίθεται πως το κάνουν. Ενώ συγκρατούν άλλα, με στοιχεία αλλοτρίωσής. Είναι και άλλοι που στηρίζουν από μόδα, καταστάσεις υποκουλτούρας, που μπερδεύουν και ακυρώνουν, τις όποιες προσπάθειες και αγώνες, για κάτι άλλο και κάπως αλλιώς. Εν πάση περιπτώσει ακυρώνοντας, την όποια δυνατότητα συζήτησης. Καταστρέφουν, τσαλακώνουν και συντηρούν έτσι, την ακινησία. Όλα αυτά κάνοντας περίεργα άλματα "αφαίρεσης" και "ετσιθελισμού", βλέπε ασυδοσίας. Και αφήνοντας, τις περισσότερες φορές απ' έξω από τις προτεραιότητές τους, τον κόσμο και τα προβλήματά του. Στοιχεία "λούμπεν" συμπεριφορών, που πολλές φορές φλερτάρουν ακόμα και με φασιστικές πρακτικές.
…
Απαιτείται λοιπόν η μύηση, για κάθε μια απ' αυτές τις εκδοχές, έκφρασης, δράσης και σκέψης. Να είναι αποτέλεσμα, μιας κοπιώδους, προσεκτικής, συγκριτικής και μακρόχρονης προσπάθειας. Και το κυριότερο, να μην κάνουν, για την ευκολία ύπαρξης και διατύπωσής τους, αφαίρεση της πραγματικότητας, κάτι που αυτόματα οδηγεί στην αυτοαναίρεσή τους. Και ενώ με την θετική τους εκδοχή, θα μπορούσαν να αποτελούν ζωογόνο στοιχείο σε μια ουσιαστική συζήτηση.
Όπως με την αφηρημένη τέχνη, στη ζωγραφική για παράδειγμα (κάτι που ευκολότερα γίνεται αντιληπτό) έτσι και πολύ περισσότερο και για τις άλλες εκδοχές που αναφέρθησαν, απαιτείται ικανότητα, μόχθος και ταλέντο αλλά και αναφορές στην πραγματικότητα. Έχουμε όμως, πολλές φορές παρεξηγήσει την έννοια της "αφαίρεσης" και την έχουμε κάνει εφαλτήριο ασυδοσίας!
…
Κακά τα ψέματα. Η μετατροπή του «είναι» σε «έχειν», η μετάβαση από το «πραγματικό» στο «αφηρημένο» και από την «αλήθεια» στην «αποξένωση της αυτοσυνείδησης» μ΄ ένα τρόπο μηχανιστικό ή δια του μιμητισμού, ως μόδα και πόζα, συναποτελούν το ίδιο όλα, εκφάνσεις της αλλοτρίωσης. Και όλ' αυτά είναι καταστάσεις που κυριαρχούν στις ημέρες μας. Ενώ σ' όλ' αυτά, το στοιχείο της "αφαίρεσης", έχει παίξει σημαντικότατο ρόλο!
…
Επαναλαμβάνω! Είναι πράγματα, για τα οποία απαιτείται μια διαδικασία προσέγγισής τους. Θα έλεγα, μια πολύ μεγάλη προετοιμασία και μια ακόμη μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Και όχι εκεί και ως έτυχε και από τον κάθε "περίεργο", ώστε να αποτελούν προφάσεις για ασυδοσία. Όπως με τα απολιτικά κηρύγματα που πολλοί εκφέρουν στις μέρες μας, προκειμένου να παρακάμψουν την αδυναμία επιχειρημάτων, για πολλά από τα όσα επιχειρούν. Αλλά και για να μην φανούν οι αιτίες και οι αίτιοι.
Η Πολιτική, κάτι που θα έπρεπε να τα συνδέει και να τα προετοιμάζει, εξελίχθηκε δυστυχώς από τους πολιτικούς και τους παρά την πολιτική διαβιούντες, σε καταστροφέα τους. Παροπλίστηκε και η ίδια η Πολιτική, πριν και πάνω απ' όλα, επίσης από τους πολιτικούς, χάνοντας την αξιοπιστία της/τους.
Έχουμε γλιστρήσει στις ημέρες μας πολύ πίσω. Ενώ υπάρχουν τεχνικές δυνατότητες, που ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε, εμφανίζεται να μην μπορεί. Να μην μπορεί να υπερβεί τα "εμπόδια" και να βρεθεί σ' ένα ανώτερο επίπεδο ζωής. Και ενώ σήμερα έχει για όλους, εξ αιτίας των πολιτικών που κυβερνάνε και με τις πολιτικές που εφαρμόζουν, είναι σα να μην έχει, παρά για πάρα πολύ λίγους.
Επίσης, με όλ' αυτά, η Τεχνολογία "εκτόπισε" την Πολιτική και οι Τεχνοκράτες τους Πολιτικούς. Η Αγορά την Ηθική. Το "έχειν" και το "φαίνεσθε" το "είναι". Η αποξένωση και η αλλοτρίωση την αλληλεγγύη και τις συλλογικότητες. Το "εγώ" το "εμείς". Ο Berlusconi, την συμμαχία των προοδευτικών της Κεντροαριστεράς!
…
Ήταν κάποτε δύσκολα τα πράγματα και ήταν και επικίνδυνα αλλά υπήρχε ελπίδα. Και σχεδόν η βεβαιότητα για το καλύτερο. Σήμερα όλοι είναι με σκυμμένο το κεφάλι. Ηττημένοι! Ενώ κάποιοι φλυαρούν, αδυνατώντας να σχεδιάσουν και να προτείνουν!
Η Αριστερά, που ήταν το μεγάλο νέο κεφάλαιο και ο οδηγός, κάπου έχασε το δρόμο της και άρχισε να πελαγοδρομεί και να πέφτει από ύφαλο σε ύφαλο. Ξεχάστηκαν οι αιτίες της και έγινε ένας αυτοσκοπός που εξασφάλιζε, αποκλειστικά και μόνο, τον βιοπορισμό των ιερατείων και των ηγεσιών της.
Ο κόσμος της Αριστεράς, χάθηκε και αυτός μέσα στην σύγχυση και την αδυναμία να παρέμβει. Οι ηγεσίες της ομφαλοσκοπούν και φλυαρούν, χωρίς να μπορούν να δείξουν το δρόμο. Τα νέα δεδομένα της εποχής μας, υπάρχουν και κινούνται ερήμην τους. Και από πρωταγωνιστής και δημιουργός της Ιστορίας, ο κόσμος της Αριστεράς, κατάντησε παρακολούθημά της. Οπαδός του ενός και του άλλου! Γίνονται συντηρητικοί, κάποιοι οδηγούνται στην άκρα δεξιά, κάποιοι άλλοι ασχολούνται περιπτωσιακά με τον ακτιβισμό άλλοι παθητικοποιούνται ολοκληρωτικά! Αλλοτριώνονται και χάνονται στις ρωγμές του συστήματος.
…
Είναι η στιγμή που διάφορες "ομάδες", διεκδικώντας η κάθε μία, όλο και μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας, με στόχο την κυριαρχία και την αποκλειστικότητα στη νομή πλούτου και προνομίων, άρχισαν να επιδίδονται χωρίς καμιά προετοιμασία και υπευθυνότητα, στις αφηρημένες: τέχνη, πολιτική και φιλοσοφία. Προκειμένου τελικά να μπερδέψουν και λάθρα να υπάρξουν. Με ηχηρούς τίτλους και συνθήματα και όλα μακριά από την πραγματικότητα και τους καθημερινούς ανθρώπους. Ο "λόγος" τους, αυτό που εν πάση περιπτώσει θεωρούν λόγο τους, θα είχε ενδιαφέρον να ελεγχθεί και να αναλυθεί και όχι μόνο πολιτικά. Όλα χωρίς κεφάλαια ιστορικής αναφοράς και εμπειρίας, επιστημοσύνης, αξιοπιστίας και τεκμηριωμένης κοινωνικής αποδοχής. Και χωρίς τα κεφαλαία στα αρχικά, για πράγματα με τα οποία οριζόταν από πάντα και εξακολουθεί να ορίζεται, είτε το θέλουν είτε όχι η συζήτηση, όπως: Λαός, Δημοκρατία, Αγώνες, Πολιτική, Αξιοπρέπεια, Σοσιαλισμός, Συλλογικότητες, Αξίες, Κριτήρια, Αξιοκρατία, Αξιοπιστία, Παιδεία, Επικοινωνία, …Περιβάλλον!
Σήμερα, δεν έχουμε να κάνουμε, παρά μ' ένα απλοϊκό "καυγά"! Φτηνές κοκορομαχίες! Προσομοιώσεις μεγεθών, εννοιών και ορισμών! Όλα επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων και εντυπωσιασμού!
Πλαισιώθηκε κατ' αυτό τον τρόπο, η πολιτική και κοινωνική ζωή, από πρόσωπα κατώτερα των περιστάσεων. Πολύ χειρότερα: έως και ύποπτα και ως προς τις προθέσεις και ως προς τις δράσεις τους!
…
Αν δεν ξεφύγουμε από την κεντρομόλο αυτής της διαδικασίας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ασχοληθούμε, ουσιαστικά και αποτελεσματικά, με τα μύρια όσα μεγέθη και προβλήματα της πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε. Και φυσικά ούτε λόγος για λύσεις και αλλαγές!

.

Περί αντιφάσεων . . . και κάποια άλλα

.

Karl Fredrik Reutersward: the "twisted gun" / United Nations Sculpture Garden

.

.

Η υπεροχή του... καπιταλισμού

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

(Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – στο "Επτά", Κυριακή 17 Μαΐου 2009)
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=44564


Άνεργοι ενώ περιμένουν στην ουρά για δουλειά στη Νέα Υόρκη.

Σαντιάγκο Άλμπα Ρίκο: «Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές».

Ο Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο είναι ισπανός φιλόσοφος, συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Το ακόλουθο κείμενό του είναι ένα κριτικό σχόλιο για τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση.

Ας δούμε πρώτα απ' όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν 4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο άνεργοι σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι πάνω από το 50% του παγκόσμιου οικονομικά ενεργού πληθυσμού εργάζεται σε επισφαλείς συνθήκες, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε νερό, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες συνεχίζουν να είναι αναλφάβητοι, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 13 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 16.306 είδη, μεταξύ των οποίων το ένα τέταρτο των θηλαστικών, απειλούνται με εξαφάνιση, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
…
Όλα αυτά όμως, συνέβαιναν και πριν από την κρίση. Τι είναι, επομένως, καπιταλιστική κρίση; Πότε αρχίζει μια καπιταλιστική κρίση;

Μιλάμε για καπιταλιστική κρίση όταν: το να πεινάνε 950 εκατομμύρια άνθρωποι, το να διατηρούνται μέσα στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το να παραμένει χωρίς νερό το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού και χωρίς υπηρεσίες υγείας το 50%, το να λιώνουν οι πάγοι, το να αφήνουμε αβοήθητα τα παιδιά και το να αφανίζουμε τα δέντρα και τις αρκούδες, όταν αυτό, δεν γεννάει αρκετό κέρδος για 1.000 πολυεθνικές και για 2,5 εκατομμύρια πολυεκατομμυριούχους.
Αυτό που καταδεικνύει ωστόσο, την ανώτερη αποτελεσματικότητα και την ικανότητα αντίστασης του καπιταλισμού, είναι το ότι όλες αυτές οι ανθρώπινες συμφορές /που θα είχαν αποδείξει την καταστροφική αναποτελεσματικότητα οποιουδήποτε άλλου συστήματος/ δεν έχουν καμία επίπτωση στην αξιοπιστία του καπιταλισμού, ούτε και τον εμποδίζουν να λειτουργεί με εντατικούς ρυθμούς.
Είναι ακριβώς αυτή η μηχανική αδιαφορία, που καθιστά τον καπιταλισμό φυσικό, άτρωτο, απαραίτητο. (*)

Ο σοσιαλισμός δεν θα επιβίωνε με αυτή την περιφρόνηση για την ανθρώπινη ύπαρξη, έτσι όπως δεν επιβίωσε στη Σοβιετική Ένωση, επειδή σχεδιάστηκε ακριβώς για να ικανοποιεί τις ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές, ακριβώς επειδή δεν εμφανίστηκε στην ιστορία για να τις απαλύνει.
Κανένα άλλο ιστορικό σύστημα δεν παρήγαγε περισσότερο πλούτο και κανένα δεν παρήγαγε περισσότερη καταστροφή από τον καπιταλισμό. Αρκεί να εξετάσουμε παράλληλα αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές -την κατευθυντήρια γραμμή του πλούτου και την κατευθυντήρια γραμμή της καταστροφής- για να αντιληφθούμε όλη την "αξία" του και όλο το "μεγαλείο" του.
Αυτή τη διπλή εκδοχή στα συντελούμενα, ο καπιταλισμός μπορεί και την ταυτίζει, με το δικό του έργο και τις επιδιώξεις. Μπορεί έτσι και τα εκπληρώνει καλύτερα από κάθε άλλον και ο θρίαμβός του είναι αμετάκλητος. Και αυτός ο θρίαμβος συνεπάγεται το ότι υπάρχουν όλο και περισσότερα τρόφιμα και όλο και περισσότερη πείνα, όλο και περισσότερα φάρμακα και όλο και περισσότεροι άρρωστοι, όλο και περισσότερα άδεια σπίτια και όλο και περισσότερες άστεγες οικογένειες, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότερα βιβλία και όλο και περισσότεροι αναλφάβητοι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και όλο και περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
(...)

Οι λύσεις που προτείνουν και θα εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις του πλανήτη διαιωνίζουν σε κάθε περίπτωση τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό λογική της διεύρυνσης του κέρδους ως προϋπόθεσης φυσικής επιβίωσης: ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, απαλλαγές για τους επιχειρηματίες.
Δηλαδή, αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, είναι επειδή δεν πηγαίνουν χειρότερα. Δηλαδή, αν 950 εκατομμύρια πεινασμένοι δεν αρκούν για να εγγυηθούν αρκετό κέρδος, θα χρειαστεί να διπλασιαστεί αυτός ο αριθμός. Ο καπιταλισμός έγκειται σε τούτο: πριν από την κρίση καταδικάζει στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Σε καιρούς κρίσης, και για να βγούμε από αυτήν, μπορούμε μόνο να αυξήσουμε το ποσοστό του κέρδους αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων του.
…
Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν η κρίση του καπιταλισμού αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Σε έναν κόσμο με πολλά όπλα και λίγες ιδέες, με πολύ πόνο και λίγη οργάνωση, με πολύ φόβο και λίγη στράτευση -στον κόσμο που γέννησε ο καπιταλισμός- η βαρβαρότητα είναι πολύ πιο πιθανή από τον σοσιαλισμό.

.

(*) Και είναι η απάντηση σ' αυτό το "γιατί" που αναφύεται, το "χρυσό κλειδί", που θ΄ άνοιγε πολλές "πόρτες"! Θα μας έδινε πολλές απαντήσεις, για να ερμηνεύσουμε το σημερινό γίγνεσθαι! Να δούμε αν είμαστε μπροστα σ' ένα απόλυτο τέλος ή μπροστά στην ανάγκη μιας νέας μεγάλης αρχής! - (Η σημείωση αυτή είναι του blog)
.

(Όλες οι υπογραμμίσεις είναι του blog)
.

.

.
Τ' Άγνωστο γύρω και παντού κι ο Νόμος ο Τρανός του!
Κι ενώ δεν είμαστε παρά μορφές αυτού τ' Αγνώστου
φαντάσματα όλοι και καπνοί, στη δίνη της αβύσσου
-με τ' όνειρο, φτωχή ψυχή, για μόνη απολαβή σου-,

μάταια φαντάσματα, τυφλά, που το σκοτάδι σπέρνει
που η νύχτα φέρνει μια στιγμή κι η νύχτα πάλι παίρνει
χαμένοι, δίχως γυρισμό, μεσ' στον αιώνιο σάλο
μισούμε κι εχθρευόμαστε και κρίνει ο ένας τον άλλο…
.
(Από το "Φαντάσματα", του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη)

.

καμιά φορά η σιωπή είναι χρυσός

.
Μας προέκυψε
Δαλάι Λάμα



"Μήνυμα προς τον Λεωνίδα Κύρκο να... επιστρέψει στην περίοδο της σιωπής, έστειλε χθες η πλειοψηφία της Κουμουνδούρου, ενοχλημένη από τη δήλωση του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς προς «ΤΑ ΝΕΑ» πως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι ταπεινωτικό". Από τα «ΤΑ ΝΕΑ» 11.6.2χ9
…
Να μην ξεχνάμε πως του δογματισμού που εξελίχθηκε πολλές φορές σε σταλινισμό, προϋπήρξε πάντα ο πατερναλισμός!
…
Μα κυρ-Λεωνίδα, δεν σε ενημερώνουν!;
Δεν σου είπε κανένας, για το τι συνέβη σε όλη την Ευρώπη, σ' αυτές τις ευρωεκλογές; Γιατί δεν το ομολογείς να ησυχάσεις κι εσύ και όλοι οι άλλοι, πως αυτό που σε απασχολεί, είναι η "ρεβάνς" (με τους Αλαβάνο – Τσίπρα / δηλ. την πλειοψηφία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ) και τ' άλλα όλα, είναι για το θεαθήναι!
Πρώτος εσύ, με τον δογματικό, σταλινικού τύπου πατερναλισμό σου, κάνεις το μεγάλο κακό. Δηλαδή, ένα κακό ακόμα! Και αυτό είναι ταπεινωτικό! Πρώτα και κύρια για 'σένα τον ίδιο!
...
Ο πατερναλισμός με τον οποίο παρεμβαίνεις, δεν έχει κάλυψη ούτε και από εσένα τον ίδιο, αν το δεις νηφάλια.
Ο χώρος αυτής της Αριστεράς, μάτωσε και αγωνίστηκε με σθένος, για να εδραιώσει μια άλλου ύφους διαπάλη ιδεών, μακριά από τις απολυτότητες του πατερναλισμού και του δογματισμού. Στην τελική: του σταλινισμού!

11.6.2χ9

Κ.Κ

Υ.Γ
Θα πρέπει κάποτε να μπει ένα τέλος στις σοφιστείες, του να μπορεί κάποιος να το παίζει καθαρόαιμος αριστερός όταν μιλάει με πασοκτζήδες και δεξιός κεντρώος σοσιαλδημοκράτης, όταν μιλάει με αριστερούς. Και στις δύο περιπτώσεις διδάσκων! Αυτό το τρελοκομείο θα πρέπει να πάψει να καθορίζει την πολιτική "συζήτηση". Όπως και τα παροπλισμένα απολιθώματα παλαιών στελεχών με "πλούτο" λαθών, τα οποία προσπαθούν να τα καμουφλάρουν, με κραυγές περί καθαρότητας και ορθότητας. Με αμφίβολες όμως σφραγίδες και περγαμηνές για όλ' αυτά.
Θυμίζουν τους πατριδοκάπηλους ελληναράδες!
Κάποτε θα πρέπει να κάνουμε την μεγάλη κίνηση να "βγούμε" και να πορευτούμε στην Ιστορία! Χωρίς "γκουρού" και αρχιερείς!
Και θα είναι κρίμα να εξελιχθούμε σε Ιταλία. Όπου επιδιώκοντας το καλύτερο(;) για την Αριστερά, βλέπουμε να την κατακερματίζουν(!) με τα επιτελικά τους καπρίτσια και παραδοξολογήματα, μεταφέροντας όλο το ενδιαφέρον, στην μετάλλαξή της σε σοσιαλδημοκρατία(;) με αποτέλεσμα όμως, να φέρνουν και να ξαναφέρνουν τον Berlusconi στην εξουσία! Προς μεγάλη απογοήτευση των αριστερών και κατενθουσιασμό των δεξιών, μέχρι και τον φασίστα Φίνι, πολιτικό σύμμαχο του Berlusconi.
Να παρακολουθούμε τις εξελίξεις του Ιταλικού χώρου ναι! Έχουμε πολλά να διδαχθούμε! Να γίνουμε όμως Ιταλία, …σε καμία περίπτωση!
Είναι πολύ κρίμα που τεμαχίσαμε τόσο πολύ την "ανάσα" της Αριστεράς! Και είναι κρίμα, γιατί επιτρέψαμε να το κάνουν αυτό, κάποιοι που ακόμα και οι ίδιοι δηλώνουν πια σήμερα, πως δεν ήθελαν και δεν θέλουν καμία σχέση με την Αριστερά.
Το αντίθετο! Θέλουν να την καταργήσουν!
Γι' αυτούς, όπως έχουν δηλώσει, πολύ επίσημα μάλιστα χείλη, είναι ευτύχημα και η ήττα και η περιθωριοποίησή της!
Είναι βλέπεις εθνικό μας ιδίωμα: να βγάζουμε τα μάτια μας, με τα ίδια μας τα χέρια!
…
Τελικά, το ζητούμενο δεν είναι η κοινωνία και η πολιτική για την καλύτερη βοήθειά της, στην εξέλιξη και την προστασία της. Το ζητούμενο για κάποιους, είναι ο βιοπορισμός τους και η κοινωνική τους αποκατάσταση δια μέσου της πολιτικής! Γι' αυτό και συμπεριφέρονται και δείχνουν τόσο "κολλημένοι".
Δεν είναι τυχαίο, που η παρουσία τους, άνθησε μετά και όχι κατά την χούντα. Όλοι τους τότε ήταν χαμένοι και πολλοί συμβιβασμένοι! Αλλού!
…
Μένουμε όμως όλοι μας κολλημένοι στη φόρμα και δεν παίρνουμε τα μηνύματα που υπάρχουν. Και υπάρχουν μηνύματα: για όλους και από παντού. Μια εποχή κρίσης σε όλα τα επίπεδα και με τον κόσμο, τον απλό κόσμο, να την υφίσταται με δραματικές συνέπειες στην καθημερινότητά του. Και είναι απογοητευτικό να βλέπουμε την Αριστερά, τον μόνο εχθρό που αναγνωρίζει και μάχεται, να είναι η άλλη μισή αριστερά. Όχι με την έννοια της Διαλεκτικής ή με την δυναμική της Αυτογνωσίας. Αλλά της πιο στείρας αντιπαράθεσης, στη διεκδίκηση εξασφάλισης της κυριαρχίας και της εξουδετέρωσης του αντιπάλου. Δηλαδή ο εχθρός της να είναι ο εαυτός της! Είναι μια εκδοχή δραματική και μια από τις μεγαλύτερες ήττες για την Αριστερά. Οδηγεί στην καθολική αναίρεσή της! Και δίνει περιθώρια ζωής, στην τελειωμένη, αν μη τι άλλο ηθικά Δεξιά και με τις γνωστές συνέπειες.
.

ΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

.

.
"…κι εμείς του εξήντα οι εκδρομείς …"

…σήμερα υπάρχουν πολύ εξελιγμένες τεχνικές αλλά έχει χαθεί η ουσία!
Η τεχνική και η τεχνολογία έχουν καθυποτάξει την σκέψη.
…
Όλο και περισσότερο γίνεται φανερό, πως αυτή η αντιστροφή στις προτεραιότητες, καταλήγει να είναι καταστροφική σε πολλά αν όχι σε όλα τα επίπεδα. Η μεγαλύτερη απειλή είναι για τον Πολιτισμό. Και χωρίς Πολιτισμό, δεν μας μένει παρά η βαρβαρότητα! Το τέλος!
Μια ένδειξη για τα παραπάνω, είναι η παρούσα συγκυρία των ευρωεκλογών. Όλα πάνε άσχημα, με αλλοιώσεις και υποχωρήσεις, ήττες εντυπωσιακές για την ζωή μας. Και όλοι δείχνουν τις Βρυξέλες ως υπεύθυνες για τα μύρια όσα κακά, που μας έχουν πάει τόσο πίσω! Αλλά η προεκλογική περίοδος πέρασε, χωρίς καμιά πολιτική η άλλη κατάθεση ουσίας, που να δείχνει μια ανησυχία για μια άλλη κατεύθυνση και να ζωηρεύει την συζήτηση. Αλλά και τα αποτελέσματα των εκλογών, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά, στο σύνολό τους.
Οι τεχνοκράτες, τα έχουν καταφέρει και τα έχουν θολώσει όλα, ώστε να μπορούν απρόσκοπτα να υπάρχουν και να υπαγορεύουν μόνον οδηγίες. Με διάφανες πλέον τις προθέσεις τους. Την απόλυτη δηλαδή προσήλωσή τους στην εξυπηρέτηση του συστήματος των πολυεθνικών ομίλων και των τραπεζών, στα πλαίσια του νέο-φιλελευθερισμού. Η "Αγορά" και η "Παγκοσμιοποίηση" οι ναυαρχίδες τους, τα κυρίαρχα πεδία τους!
Αυτό το "νέο" δίδυμο (ιδεολόγημα/τέχνασμα/κατασκευή/εύρημα /απ' όλα είναι) στην προσπάθεια να βγει από τα μεγάλα του αδιέξοδα ο καπιταλισμός.
Γιατί ο καπιταλισμός περνάει δύσκολες ημέρες και το είδαμε τον τελευταίο καιρό που πέσανε πια οι μάσκες. Και βλέπουμε όλοι τις απέλπιδες προσπάθειες που κάνουν όλοι. Ένα αγώνα ταχύτητας για να περισώσουν όσα και ό,τι μπορούν.
Αυτή, η οικονομικής (τάχα μου "ρεαλιστικής") λογικής οργάνωση της κοινωνίας, που όμως περισσότερο για οργανωμένη ασυδοσία πρόκειται, πάνω στα κεφάλια του κόσμου, του απλού πολίτη. ­­Και με την Πολιτική πεταμένη στα αζήτητα! Γιατί στην Πολιτική, εκτός από τις πολλές άλλες γνώσεις και ικανότητες, αυτό που απαιτείται και της δίνει το χαρακτήρα και το χρώμα, είναι το ένστικτο, ο κοινός νους, το ταλέντο, η επαφή με την ζωή και την πραγματικότητα, σε πραγματικό χρόνο και γύρω από τον άνθρωπο και όχι θεωρητικά και εργαστηριακά! Κι όλ' αυτά, δεν τα θέλουν οι τεχνοκράτες, γιατί τους δυσκολεύουν!
Δυστυχώς, είναι υποτονική έως ανύπαρκτη η αντίσταση, σ' αυτή την εσωτερική "κατοχή" νέο-αποικιακού τύπου. Δεν κουνιέται φύλλο! Πρόκειται για μια πολύ κακή στιγμή, στην πορεία εξέλιξης των κοινωνιών μας. Έχουμε να κάνουμε, με την αναίρεση όλων των μύθων, περί αγώνων και άλλα πολλά! Με την ακύρωση του Πολιτισμού μας. Όλα τα ποιοτικά στοιχεία σε απαξίωση και περιστολή. Το "κοινωνικό κράτος" σε μαρασμό και το "κράτος δικαίου": με παρουσία, όταν, όπως και όπου το επιτρέπουν αυτοί!
…
Για όλ' αυτά λοιπόν, δεν συζητήσαμε και δεν συζητάμε! Όλο αυτό το προεκλογικό διάστημα και όχι μόνο!
Ένας εφιάλτης να επικρέμαται πάνω μας και εμείς εκεί άπραγοι και υποταγμένοι!
Και αυτό σε όλη την Ευρώπη!
…Δεν είναι απογοητευτική άραγε, αυτή η κατάληξη για το τελικό πραγματικό αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων της δεκαετίας του '60 και μετά, που προηγήθηκαν. Μια πελώρια ήττα τελικά, βλέπουμε να είναι το αποτέλεσμα όλων των "ανατροπών", σε συνταγές και τρόπους που επιδιώχθηκε. Η κατασπατάληση της ιστορικής εμπειρίας, εξ αιτίας εύκολων λαϊκισμών και άλλων παραμορφώσεων που παρατηρήθηκαν. Αλλά και η ήττα, της αδυναμίας περισυλλογής και διόρθωσης της πορείας.
Οι άνθρωποι κουράζονται, βιάζονται ή και εγκαταλείπουν. Καλή ώρα οι συμπεριφορές και του σήμερα, με τα όσα συμβαίνουν. Αποχή και αδιαφορία!
Είχαμε και έχουμε να κάνουμε στην εποχή μας, με τα παιδιά του καναπέ, των μικροαστικών πόλεων και της πολυκατοικίας, που πρωταγωνιστούσαν αλλά φέρνοντάς τα όλα στα μέτρα τους. Ό,τι δεν τους πήγαινε και δεν μπορούσαν να το βγάλουν πέρα, το καταργούσαν. Έτσι είχαν μάθει! "Ρεαλισμός" σου λένε! Άλλοι καιροί άλλα ήθη!
Το κακό υπήρξε μεγάλο! Πολύ μεγάλο! Σταμάτησαν πολύ σημαντικά πράγματα στη μέση και για πολλά ορθώς το έκαναν, τα αντικατέστησαν όμως πολλά απ' αυτά, με το "τίποτα". Αν αυτό τώρα μπορεί να είναι ρεαλισμός ;!
Αποτέλεσμα: όλοι αυτοί οι μικρομέγαλοι, μικρομεσαίοι φιγουρατζήδες της πλατείας, που με ανταλλαγές και εξαργυρώσεις, βρέθηκαν να υποστηρίζονται παντοιοτρόπως και με απίθανες παροχές και διευκολύνσεις στη συνέχεια (γιατί ξεχνάμε πως υπήρξε και υπάρχει συνέχεια στα τότε) για να κάνουν την μαύρη και βρόμικη δουλειά, που κάποτε αναθεμάτιζαν και πετροβολούσαν. Και οι υπόλοιποι; Τάχα μου αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και προχωρημένοι! Να διαλύουν με την αποδόμηση εκ των έσω τα πάντα! Δικαίως και αδίκως!
Κάηκαν λοιπόν, πολύ σημαντικά πράγματα, όλ' αυτά τα χρόνια και μαζί με τα παλιόνερα, πετάξαμε και το παιδί που πλέναμε στην σκάφη!
Τώρα σιγά, σιγά, φαίνονται και αποκαλύπτονται όλα! Η ανωριμότητα είναι χαραγμένη στα μάτια και στα πρόσωπα όλων και ας έπιασαν τα 60 και πάνω, οι τότε νεολαίοι. Γέροι άνθρωποι πια! Και κανένας τους, δεν είναι με ύφος ευχαριστημένου και ευτυχισμένου ανθρώπου! Αγωνιστή! Όλοι με σκυμμένο το κεφάλι πάνε. Ενώ τώρα σιγά, σιγά, θα πρέπει να τα ξαναρχίσουμε όλα από την αρχή! Γιατί είναι νομοτέλειες πολλά απ' αυτά, είτε κάποιοι το θέλουν, είτε όχι!
Δεν είναι μόνο άδικο, είναι και κάτι, που έχει να κάνει με /και μόνο με/ την επιδίωξη χειραγώγησης της Ιστορίας! Αλλά η Ιστορία, το μεγάλο μάθημα ήταν και είναι πως: δεν γράφεται αρχίζοντας από το τέλος! Ποτέ δεν "πιάνεται" ο στόχος με την πρώτη! Γυρίζοντας ένα διακόπτη! Θέλει προσπάθεια, σχέδιο και αγώνες!
Σήμερα πια, τα έχουμε δει όλα και είμαστε σε θέση να κρίνουμε!
Δεν αγοράζουμε ψυγείο ή αυτοκίνητο, να διαβάσουμε τα "προσπέκτους" και να τα πάρουμε. Την ζωή μας προσπαθούμε να περιγράψουμε, να προστατέψουμε και να την κάνουμε όσο πιο συναρπαστική γίνεται!

Υ.Γ
Τα κόμματα, φαίνεται να έχουν πλησιάσει και να λένε περίπου όλα το ίδιο, γιατί ΟΛΑ κάνουν το ίδιο. ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ! Δεν παρουσιάζουν δράση, πρότασεις, όραμα. Απλώς κυνηγάνε την εξουσία. Και σ' αυτό είναι όλα τα ίδια!

.

...η αποχή

.
Ο …"αυτοδύναμος"
που πήγε παραλία…




Κάποτε, η νέα αυτή "παραγωγή", ξενόφερτου και ξενέρωτου "χαβαλέ", θα πρέπει να "τακτοποιηθεί" πολιτικά και να πάρει ένα τέλος. Αυτή η απολιτική συμπεριφορά, δεν είναι από τα χαρακτηριστικά μας αλλά μας φορέθηκε από κάποιες "παρέες" και "αστερίσκους" /κυρίως των ραδιοφώνων και της TV – από τότε που τα ΜΜΕ έγιναν "μπιζνα" – αμερικάνικου τύπου μοντελάκια/
Παρέες, αγαπητές και προτιμητέες από τα ΜΜΕ και τους διαχειριστές τους, χωρίς καμία αναφορά και βάση στα δεδομένα και τα πολιτικά ήθη της κοινωνίας μας. Τα κατάφεραν και μας τα "φόρεσαν" όμως κολάρο και μάλιστα πολύ στενό. Η απίθανη δύναμη του μέσου!
Όλ' αυτά έχουν όνομα, καταγωγή και διάφανες προθέσεις. Που δεν έχουν να κάνουν με τίποτα, με αυτό που προσπαθούν να τα ταυτίσουν και να μας τα "πουλήσουν". Την "προχωρημένη" εκδοχή περί την Πολιτική. Το αντίθετο! Είναι η άρνηση της Πολιτικής, για χάρη αυτών που είναι στα κουμάντα και δεν τα βγάζουν πέρα με την Πολιτική. Γιατί δεν έχουν κανένα σοβαρό πολιτικό επιχείρημα για πάρα πολλά απ' αυτά που κάνουν και σχεδιάζουν ερήμην μας αλλά που μας περιλαμβάνουν και πάντα στο μείον!

.

... μια προσωπική κατάθεση

.
"Επαναστάτες χωρίς αιτία - Μονόλογος 10 χρόνια μετά"

(Αναρτήθηκε από το blog "troktiko" την Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009)
http://troktiko.blogspot.com/2009/06/10_11.html



.
"Στα 27 μου σήμερα, μια δεκαετία με χωρίζει από τις εποχές που είχα στο δωμάτιο μου ένα τεράστιο πανό του Αγγελάκα, φορούσα διαρκώς και μόνο μαύρα, με μπότες Vermacht, έσταζα φαρμάκι για όλους αυτούς τους φελλούς καραγκιόζηδες που έτρεχαν στα... σκυλάδικα, ήθελα να πέσει βόμβα να μην αφήσει τίποτα όρθιο στην κωλοεπαρχιακή πόλη που έμενα με τους μίζερους χωριάτες κουτσομπόληδες λόγω μετάθεσης του πατέρα μου, τραγουδούσα ζεις για να πεθάνεις και μεθούσα πίνοντας ρετσίνες με την παρέα στο προαύλιο του σχολείου γιατί τα τοπικά ψευτοχλιδάτα στέκια δεν κολλούσαν με την ροκ νοοτροπία μας (άσε που πάντα κάποιος καλοθελητής την επόμενη θα έτρεχε τα μαντάτα στον πατέρα μου πόσο ήπια, τι παρήγγειλα, δίπλα σε ποιον κάθισα και ποιον χαιρέτησα όταν μπήκε στο μαγαζί, τύφλα να έχουν η CIA και το FBI μαζί δηλαδή).
Έχω μεγαλώσει και αλλάξει αρκετά από τότε, για το πόσο ωρίμασα έχουμε ακόμα ένα debate με την μητέρα μου. Ακόμα απεχθάνομαι τα σκυλάδικα και τα ελαφρολαικά, ο Αγγελάκας έχει ακόμα την τιμητική, ειδικά κάποια καλοκαιρινά βράδια σε συναυλίες δίπλα στη θάλασσα, έβαλα χρώμα στα ρούχα μου, στα μαλλιά μου, στην σκέψη μου, στα όνειρά μου, ξαναγύρισα στην πόλη μου και ανακάλυψα έναν καινούργιο εαυτό. Σκέφτομαι πόσο απέχω από εκείνο το 17χρονο κορίτσι που ένιωθε να πνίγεται από κάθε αδικία, έγραφε ποιήματα για να ξεφύγει από μια μίζερη πραγματικότητα, αντιδρούσε σε κάθε συμβιβασμό και κατεστημένο (ακόμα και αν αυτό ήταν ένα απλό όχι στο club που πήγαιναν όλοι οι υπόλοιποι). Σκέφτομαι πόσο διαφορετική είμαι εγώ και πόσο διαφέρουν τα σημερινά 17χρονα, γιατί ώρες ώρες να εξοργίζομαι μαζί τους, έπαψα να τους καταλαβαίνω; Μεγάλωσα εγώ τόσο πολύ; Ανήκω πλέον σε ένα υποτιθέμενο κατεστημένο; Δικαιολογείται η απογοήτευση που νιώθω, άλλαξε τόσο πολύ η κοσμοθεωρία μου και έπαψα να είμαι ένα ευαισθητοποιημένο άτομο επειδή διαφωνώ; Έχουν μόνο οι έφηβοι αποκλειστικό δικαίωμα στην αντίδραση; Αντιδρούν; Σε τι ακριβώς αντιδρούν;
Παλεύω για να πάρω ένα τρίτο πτυχίο που θα μου εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον στην κομπλεξαρισμένη ελλαδίτσα μας, βολεμένη δεν με λες. Παρακολουθώ τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις για να έχω γνώμη, ανενημέρωτη δεν με λες. Προσπαθώ να φιλτράρω τα πολιτικά δρώμενα και να ψηφίζω κατ' επιλογήν και όχι κατ' οικογενειακήν επιταγήν, ασυνείδητη δεν με λες. Έρχομαι και έχω επαφή με άτομα αυτής της ηλικίας, εκτός τόπου και χρόνου δεν με λες. Γιατί τρώω τέτοιες φρίκες μου λες;
Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες όλο αυτό που γίνεται με την αποχή και εκνευρίζομαι. Όχι για αυτούς που συνειδητά απείχαν, αλλά για αυτούς που ασυνείδητα πάνε να μου τους παρουσιάσουν όλους επαναστάτες χωρίς αιτία. Γιατί όταν ο σημερινός 17χρονος δεν ξέρει τι είναι η ευρωβουλή, θα γίνει ο σημερινός ψηφοφόρος που δεν ξέρει καν πότε έχουμε ευρωεκλογές και μην μου πουλάς μετά μαλ@@**ιες για πολιτικοποιημένη και συνειδητή αποχή, για σαφές κοινωνικό μήνυμα στους διοικούντες και άλλες τέτοιες ακατονόμαστες παπαραρολογίες. Δεν είναι δυνατόν να ονομάζει «Αστακό» και «Συναγρίδα, κάπως έτσι» τον Σολωμό αλλά να ξέρει που πέρασε το σκ ο Σιανίδης, με ποια τραβήχτηκε ο Ψηνάκης και τι χρώμα βρακί φοράει η Αλεξανδράτου στην τελευταία της έξοδο. Δεν μηδενίζω όλη τη σημερινή νεολαία αλλά με έχει κουράσει το παραμύθι του «ξεχείλισε το ποτήρι και τα σπάνε γιατί δεν αντέχουν άλλο» όταν την ίδια στιγμή δεν ξέρουν πόσους βουλευτές έχει η Βουλή.
Μπορώ να δεχτώ κάθε επίθεση πως είμαι υπερβολική, πως ακυρώνω μια ζωντανή φωνή «αντίδρασης», πως και εγώ στην ηλικία τους δεν κοιμόμουν αγκαλιά με εφημερίδες και το Σύνταγμα της Ελλάδας, πως το παίζω έξυπνη, πως είμαι κομπλεξική και πολλά άλλα. Εγώ όμως αν μη τι άλλο ξέρω, και ποιος είναι ο Σολωμός, και τι πολίτευμα έχουμε, και τι έγινε το 1821 και τι θέσεις έχει ο Τρεμόπουλος. Αυτό δεν με κάνει τιμητή των πάντων, μου δίνει σίγουρα όμως το δικαίωμα να εκφράζω μια γνώμη.
Ρώτησα το 17χρονο ξαδερφάκι μου γιατί κατεβαίνει στις πορείες περιμένοντας όχι τον μονόλογο με τις αρχές του Κομμουνισμού αλλά ένα απλό «για να αντιδράσω σε κάτι» και ας μην κατανόμαζε το τι. Μου απάντησε σαν υγειές ίσως παιδί «χάνουμε μάθημα, έχει χαβαλέ!». Και ο πιτσιρικάς μου δεν ήταν η εξαίρεση αλλά μάλλον η πλειοψηφία όπως κατάλαβα μετά από συζήτηση μαζί του. Πολύ θα ήθελα να στείλω την απάντηση του στον κ. Λαζόπουλο και στον κάθε όμοιο του που πάνε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να βαφτίσουν επανάσταση τον χαμένο μπούσουλα και πολιτική θέση την έλλειψη άποψης. Συγχωροχάρτια και αλάθητα δεν πρέπει να υπάρχουν για κανένα όταν τα σπάει στο κεφάλι άλλου, είτε είναι 17 χρονών είτε 67!
Χίλιες φορές βάφτισε ανίδεη την νεολαία και δώσε της ευκαιρίες να μάθει, αυτό της οφείλεις, παρά με το στανιό να της αθωώσεις λάθη, να την χρίσεις φωνή λαού οργή ανθρώπου, να την στήσεις πρωταγωνιστή σε ξένο έργο, να την χειροκροτήσεις γιατί να μουντζώσεις το παιδί σου δεν μπορείς, να την εξυψώσεις σε πολυπόθητη αλλαγή.. για να την τσακίσεις, να την εξευτελίσεις και να την βιάσεις αύριο που θα φαίνεται ανώριμη, ανίδεη, άχρηστη, λίγη και κοιμισμένη. Η νέα γενιά κοινωνικής ανακύκλωσης, προσωρινώς στα αζήτητα λόγω γενικής ανεπάρκειας. Νέα 17χρονα βγαίνουν φρέσκα και λαχταριστά από τον φούρνο για να καμαρώσεις, να αυτοσυγχωρεθείς, να τους φορτώσεις ότι εσύ δεν κατάφερες, να αυνανιστείς και να κοιμηθείς μετά ανήσυχος.
Δεν έχω πρόβλημα τελικά με το πόσο στραβό είναι το κλίμα, με τον γάιδαρο έχω που μια το τρώει και μια το φτύνει.

"ANAΓΝΩΣΤΗΣ

.