.
Στην Πολιτική όπως και σε άλλα εξίσου δύσκολα, όπως η Τέχνη, η Φιλοσοφία αλλά και η Καθημερινότητα, όταν δυσκολευόμαστε για τις απαντήσεις ή όταν είναι τέτοιες που δεν είναι οι επιθυμητές, μάθαμε ν' ανεβάζουμε τον Πήχη. Περνάμε την "κουβέντα" σ' ένα επόμενο "ανώτερο" επίπεδο. Το επίπεδο της "γενίκευσης" ή της "αφαίρεσης".
...
Στη ζωή όμως …το "αφηρημένο" σε σχέση με το "πραγματικό", στην Τέχνη, στην Πολιτική και στην Φιλοσοφία / πράγματα, έτσι για την αναφορά, που εδώ τα πρωτοεπεξεργαστήκαμε / απεδείχθησαν από καρικατούρες έως και καταστροφικά, κάθε φορά που η χρήση τους γίνεται ευκαιριακά και επιπόλαια. Μακριά και ανεξάρτητα, από την πραγματικότητα, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις της καθημερινότητάς τους. Και έρχεται και συμπληρώνει την όλη "κατάσταση", το "απρόβλεπτο"! Στοιχείο εξ ίσου υπαρκτό και ενεργό και με το "αφηρημένο" και με το "πραγματικό"!
Από εργαλεία όλ' αυτά και δυνατότητες παρατήρησης και μελέτης, μπορεί να γίνουν, αν η χρήση τους είναι πρόχειρη, αντιδεοντολογική και υστερόβουλη, μέρος του προβλήματος. Στοιχεία, των δομικών παθογενειών! Όπως πολλές φορές τα είδαμε να γίνονται!
Είναι η υπαρξιακή ανάγκη υπέρβασης των στενών ορίων, κάτι που ιδιαίτερα στα καθ ημάς το βιώνουμε σχεδόν από πάντα και που ενώ μπορεί να έχει αφετηρίες με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σημασία, στη συνέχεια εύκολα καταντά "προϊόν", "εμπόρευμα", "μανιέρα" και τις περισσότερες φορές εκφυλίζεται. Μια αυτοκαταστροφική επιθετικότητα, που ξεχνάει τις αιτίες και περιορίζει τα όρια. Και είναι πολύ περίεργο, που σ' αυτή την εξέλιξη βασικό χορηγό έχουν τα ΜΜΕ. Και ενώ παρουσιάζουν μεγάλο κόστος για όλους και για τον Πολιτισμό μας!
Παραμορφώνουν και αλλοιώνουν, πολλά από τα ποιοτικά μας στοιχεία και τις ιδιαιτερότητες, χωρίς να αποδεικνύουν τα θετικά, για τα οποία υποτίθεται πως το κάνουν. Ενώ συγκρατούν άλλα, με στοιχεία αλλοτρίωσής. Είναι και άλλοι που στηρίζουν από μόδα, καταστάσεις υποκουλτούρας, που μπερδεύουν και ακυρώνουν, τις όποιες προσπάθειες και αγώνες, για κάτι άλλο και κάπως αλλιώς. Εν πάση περιπτώσει ακυρώνοντας, την όποια δυνατότητα συζήτησης. Καταστρέφουν, τσαλακώνουν και συντηρούν έτσι, την ακινησία. Όλα αυτά κάνοντας περίεργα άλματα "αφαίρεσης" και "ετσιθελισμού", βλέπε ασυδοσίας. Και αφήνοντας, τις περισσότερες φορές απ' έξω από τις προτεραιότητές τους, τον κόσμο και τα προβλήματά του. Στοιχεία "λούμπεν" συμπεριφορών, που πολλές φορές φλερτάρουν ακόμα και με φασιστικές πρακτικές.
…
Απαιτείται λοιπόν η μύηση, για κάθε μια απ' αυτές τις εκδοχές, έκφρασης, δράσης και σκέψης. Να είναι αποτέλεσμα, μιας κοπιώδους, προσεκτικής, συγκριτικής και μακρόχρονης προσπάθειας. Και το κυριότερο, να μην κάνουν, για την ευκολία ύπαρξης και διατύπωσής τους, αφαίρεση της πραγματικότητας, κάτι που αυτόματα οδηγεί στην αυτοαναίρεσή τους. Και ενώ με την θετική τους εκδοχή, θα μπορούσαν να αποτελούν ζωογόνο στοιχείο σε μια ουσιαστική συζήτηση.
Όπως με την αφηρημένη τέχνη, στη ζωγραφική για παράδειγμα (κάτι που ευκολότερα γίνεται αντιληπτό) έτσι και πολύ περισσότερο και για τις άλλες εκδοχές που αναφέρθησαν, απαιτείται ικανότητα, μόχθος και ταλέντο αλλά και αναφορές στην πραγματικότητα. Έχουμε όμως, πολλές φορές παρεξηγήσει την έννοια της "αφαίρεσης" και την έχουμε κάνει εφαλτήριο ασυδοσίας!
…
Κακά τα ψέματα. Η μετατροπή του «είναι» σε «έχειν», η μετάβαση από το «πραγματικό» στο «αφηρημένο» και από την «αλήθεια» στην «αποξένωση της αυτοσυνείδησης» μ΄ ένα τρόπο μηχανιστικό ή δια του μιμητισμού, ως μόδα και πόζα, συναποτελούν το ίδιο όλα, εκφάνσεις της αλλοτρίωσης. Και όλ' αυτά είναι καταστάσεις που κυριαρχούν στις ημέρες μας. Ενώ σ' όλ' αυτά, το στοιχείο της "αφαίρεσης", έχει παίξει σημαντικότατο ρόλο!
…
Επαναλαμβάνω! Είναι πράγματα, για τα οποία απαιτείται μια διαδικασία προσέγγισής τους. Θα έλεγα, μια πολύ μεγάλη προετοιμασία και μια ακόμη μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Και όχι εκεί και ως έτυχε και από τον κάθε "περίεργο", ώστε να αποτελούν προφάσεις για ασυδοσία. Όπως με τα απολιτικά κηρύγματα που πολλοί εκφέρουν στις μέρες μας, προκειμένου να παρακάμψουν την αδυναμία επιχειρημάτων, για πολλά από τα όσα επιχειρούν. Αλλά και για να μην φανούν οι αιτίες και οι αίτιοι.
Η Πολιτική, κάτι που θα έπρεπε να τα συνδέει και να τα προετοιμάζει, εξελίχθηκε δυστυχώς από τους πολιτικούς και τους παρά την πολιτική διαβιούντες, σε καταστροφέα τους. Παροπλίστηκε και η ίδια η Πολιτική, πριν και πάνω απ' όλα, επίσης από τους πολιτικούς, χάνοντας την αξιοπιστία της/τους.
Έχουμε γλιστρήσει στις ημέρες μας πολύ πίσω. Ενώ υπάρχουν τεχνικές δυνατότητες, που ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε, εμφανίζεται να μην μπορεί. Να μην μπορεί να υπερβεί τα "εμπόδια" και να βρεθεί σ' ένα ανώτερο επίπεδο ζωής. Και ενώ σήμερα έχει για όλους, εξ αιτίας των πολιτικών που κυβερνάνε και με τις πολιτικές που εφαρμόζουν, είναι σα να μην έχει, παρά για πάρα πολύ λίγους.
Επίσης, με όλ' αυτά, η Τεχνολογία "εκτόπισε" την Πολιτική και οι Τεχνοκράτες τους Πολιτικούς. Η Αγορά την Ηθική. Το "έχειν" και το "φαίνεσθε" το "είναι". Η αποξένωση και η αλλοτρίωση την αλληλεγγύη και τις συλλογικότητες. Το "εγώ" το "εμείς". Ο Berlusconi, την συμμαχία των προοδευτικών της Κεντροαριστεράς!
…
Ήταν κάποτε δύσκολα τα πράγματα και ήταν και επικίνδυνα αλλά υπήρχε ελπίδα. Και σχεδόν η βεβαιότητα για το καλύτερο. Σήμερα όλοι είναι με σκυμμένο το κεφάλι. Ηττημένοι! Ενώ κάποιοι φλυαρούν, αδυνατώντας να σχεδιάσουν και να προτείνουν!
Η Αριστερά, που ήταν το μεγάλο νέο κεφάλαιο και ο οδηγός, κάπου έχασε το δρόμο της και άρχισε να πελαγοδρομεί και να πέφτει από ύφαλο σε ύφαλο. Ξεχάστηκαν οι αιτίες της και έγινε ένας αυτοσκοπός που εξασφάλιζε, αποκλειστικά και μόνο, τον βιοπορισμό των ιερατείων και των ηγεσιών της.
Ο κόσμος της Αριστεράς, χάθηκε και αυτός μέσα στην σύγχυση και την αδυναμία να παρέμβει. Οι ηγεσίες της ομφαλοσκοπούν και φλυαρούν, χωρίς να μπορούν να δείξουν το δρόμο. Τα νέα δεδομένα της εποχής μας, υπάρχουν και κινούνται ερήμην τους. Και από πρωταγωνιστής και δημιουργός της Ιστορίας, ο κόσμος της Αριστεράς, κατάντησε παρακολούθημά της. Οπαδός του ενός και του άλλου! Γίνονται συντηρητικοί, κάποιοι οδηγούνται στην άκρα δεξιά, κάποιοι άλλοι ασχολούνται περιπτωσιακά με τον ακτιβισμό άλλοι παθητικοποιούνται ολοκληρωτικά! Αλλοτριώνονται και χάνονται στις ρωγμές του συστήματος.
…
Είναι η στιγμή που διάφορες "ομάδες", διεκδικώντας η κάθε μία, όλο και μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας, με στόχο την κυριαρχία και την αποκλειστικότητα στη νομή πλούτου και προνομίων, άρχισαν να επιδίδονται χωρίς καμιά προετοιμασία και υπευθυνότητα, στις αφηρημένες: τέχνη, πολιτική και φιλοσοφία. Προκειμένου τελικά να μπερδέψουν και λάθρα να υπάρξουν. Με ηχηρούς τίτλους και συνθήματα και όλα μακριά από την πραγματικότητα και τους καθημερινούς ανθρώπους. Ο "λόγος" τους, αυτό που εν πάση περιπτώσει θεωρούν λόγο τους, θα είχε ενδιαφέρον να ελεγχθεί και να αναλυθεί και όχι μόνο πολιτικά. Όλα χωρίς κεφάλαια ιστορικής αναφοράς και εμπειρίας, επιστημοσύνης, αξιοπιστίας και τεκμηριωμένης κοινωνικής αποδοχής. Και χωρίς τα κεφαλαία στα αρχικά, για πράγματα με τα οποία οριζόταν από πάντα και εξακολουθεί να ορίζεται, είτε το θέλουν είτε όχι η συζήτηση, όπως: Λαός, Δημοκρατία, Αγώνες, Πολιτική, Αξιοπρέπεια, Σοσιαλισμός, Συλλογικότητες, Αξίες, Κριτήρια, Αξιοκρατία, Αξιοπιστία, Παιδεία, Επικοινωνία, …Περιβάλλον!
Σήμερα, δεν έχουμε να κάνουμε, παρά μ' ένα απλοϊκό "καυγά"! Φτηνές κοκορομαχίες! Προσομοιώσεις μεγεθών, εννοιών και ορισμών! Όλα επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων και εντυπωσιασμού!
Πλαισιώθηκε κατ' αυτό τον τρόπο, η πολιτική και κοινωνική ζωή, από πρόσωπα κατώτερα των περιστάσεων. Πολύ χειρότερα: έως και ύποπτα και ως προς τις προθέσεις και ως προς τις δράσεις τους!
…
Αν δεν ξεφύγουμε από την κεντρομόλο αυτής της διαδικασίας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ασχοληθούμε, ουσιαστικά και αποτελεσματικά, με τα μύρια όσα μεγέθη και προβλήματα της πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε. Και φυσικά ούτε λόγος για λύσεις και αλλαγές!
.
