.
Οι μεγάλες αλλαγές, τα μεγάλα γεγονότα, οι επαναστάσεις, γίνονται πάντα με υπερβάσεις.
Δεν σχεδιάζονται και δεν εξαγγέλλονται. Απλώς κάποια "στιγμή" γίνονται. Το μόνο ορατό είναι η "πίεση" που ασκείται σε όλο και ευρύτερα μέρη των κοινωνιών, πριν απ' αυτές. Η συσσωρευμένη πίεση από την μια και η αδυναμία κατάθεσης πειστικού σχεδίου αντιμετώπισης από τις υπάρχουσες "ελίτ" και τις ηγεσίες, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης.
Ακόμα και αυτοί, στις ηγεσίες, που θα μπορούσε να τους θεωρήσει κάποιος, ως τους πιο υποψιασμένους και τους πιο πρόθυμους ν' αντιδράσουν, τις πιο πολλές φορές είναι αλλού, ξαφνιάζονται. Γιατί για να φτάσουμε μέχρις εκεί, την δια της εξέγερσης υπέρβαση, σημαίνει πως και αυτοί είχαν μείνει πίσω. Είχαν κουραστεί ή είχαν συμβιβαστεί ή τις περισσότερες φορές και τα δύο.
Αυτό το "περίγραμμα", είναι εν τοις πράγμασι ίσως, από τα βασικότερα χαρακτηριστικά αυτών των καταστάσεων.
Έχει αποδειχθεί επίσης: πως την "δυναμική" αυτής της "νομοτέλειας" πολύ λίγοι μπορούν να την αντιληφθούν με το τελικό μέγεθός της κατά την εκδήλωση και την εξέλιξή της. Ακόμα και φορές και κάποιοι με ιδιαίτερα αναπτυγμένη αίσθηση της Ιστορίας και καλή γνώση της κοινωνίας.
Εξ άλλου η Ιστορία και η δυναμική της, δεν συγκροτείται πάντα γύρω και αποκλειστικά από το "rationnel". Ένα μεγάλο μέρος της συγκροτείται και στο "irrationnel" αλλά και στο "απρόβλεπτο". Μια από τις μεγάλες αδυναμίες αντίληψης και τα μεγάλα μείον, στη λογική της απλής διαχείρισης. Εξ ου και η μεγάλη αυταπάτη και η κατάρρευση του αυτόματου πιλότου της αυτορύθμισης της οικονομίας της "ελεύθερης" Αγοράς και της υπερμεγέθους φούσκας των τάχα μου "νομοτελειών" του πλαστικού χρήματος των χρηματιστηρίων και της παγκοσμιοποίησης.
Αλλά το ίδιο και με την αδιέξοδη κατάσταση που δημιουργήθηκε, με τον απόλυτο δογματισμό και τα τραγικά αποτελέσματά του, στις χώρες του "υπαρκτού".
Με λίγα λόγια: ζούμε το τέλος μιας ολόκληρης εποχής και των "βεβαιοτήτων" που σ' αυτήν εκφράστηκαν.
Θρησκείες, ιδεολογίες και λοιπές κοινωνικές ρυθμίσεις αδυνατούν να δώσουν πειστικές απαντήσεις και λύσεις στις κοινωνίες της εποχής μας. Στην μουσειακού τύπου εκδοχή, στην οποία πια βρίσκονται.
Οι "σπασμοί" από τις καταστάσεις που ακολουθούν, δεν φοβίζουν παρά τους ταυτισμένους με τις "αποτυχίες" κι όλα τα κακά που προκάλεσαν και οι οποίοι αποτελούν δυνάμει πια παρελθόν. Εξουσίες παντός τύπου που η μοναδική τους πλέον στόχευση: είναι καθαρά και απόλυτα, η επιβίωσή τους. Ενώ βρίσκονται καθ' ολοκληρία σε αντίστιξη με την ανάγκη για μια "συζήτηση", με στόχο την οικοδόμηση των συνθηκών και των αναγκαιοτήτων, για ένα κόσμο με εντελώς άλλο βηματισμό από τον σημερινό.
Η αναφορά είναι πια για το πλαίσιο και για τους νέους συσχετισμούς και τις προτεραιότητες που θα αναπτυχθούν μέσα σ' αυτό.
Μιλάμε για μια νέα σελίδα πολιτισμού.
Το παλιό που βρίσκεται σε άμυνα και πανικό, προσπαθεί να πιαστεί από τα κουρέλια του.
Ίχνη απ' όλ' αυτά είναι τα όσα ζούμε στις ημέρες μας. Και είναι παραδοξολογήματα τα όσα λέγονται απ' όλους όσους με τα παλιά υλικά υποστηρίζουν πως έχουν τις λύσεις. Τα μικροσυμφέροντά τους σκέπτονται και τον πανικό τους για το επερχόμενο τέλος τους. Ζουν με τον φόβο της υπέρβασης! Το παλιό τελείωσε και το νέο είναι υπό διαμόρφωση!
Κ.Κ
.
