Τετάρτη, Φεβρουαρίου 20, 2008

Μήπως…

.



Μήπως κάτω από ένα μαζοχιστικό "ίστρο" επιμένουμε σε συμπεριφορές, με γραφή εσωστρεφή, κλειστή και φοβική ή κάποιες φορές ακόμα και αυτοκαταστροφική, ενώ δεν αναζητούμε, τίποτα παραπάνω, από μια αισθητική δικαίωση. Μήπως είναι ένας εύκολος δρόμος, άρα ένας λάθος δρόμος
Λέω: μήπως.
Μήπως κάνουμε τα εύκολα δύσκολα ή τα δύσκολα δυσκολότερα, για να κερδίσουμε χρόνο και άλλοθι και να μην τα αντιμετωπίσουμε.
Λέω: μήπως.
Μήπως είναι οι αποσκευές που κάποιοι μας άφησαν για να τις πάμε παρακάτω και που ξέχασαν να μας δώσουν την διεύθυνση αποστολής. Ίσως γιατί ήταν η δική τους. Και φταίμε γιατί δεν το ψάχνουμε.
Λέω: μήπως.
Μήπως τελικά, όλ' αυτά, είναι το υποκατάστατο μιας θρησκείας. Και απλώς ηθικολογούμε. Βλέπεις όλες οι θρησκείες το κακό και το ανάθεμα, τις απασχολεί και το αναλύουν πρώτ' απ' όλα. Ενώ όλα τα πραγματικά γεγονότα της ζωής /την ίδια την Ζωή/ τα "τοποθετούν" στο επέκεινα.
Λέω: μήπως.
Μήπως το "κακό" ή αυτός που κάνει το "κακό", είναι κάποιος που παίρνει την ευθύνη γι' αυτό που κάνει και έχει τα "κότσια" να το κάνει. Ενώ όσοι το καταγγέλλουν και κρίνουν ή προσπαθούν αισθητικά να το απαξιώσουν, απλώς απλώνουν μαύρα πέπλα, πάνω από πράγματα και καταστάσεις. Είναι ένας εύκολος τρόπος, θολώνοντας την εικόνα, να φαίνεται πως λένε κάτι. Και στην ουσία δεν κάνουν τίποτα άλλο από το ν' αρνούνται να πάρουν την ευθύνη, της κίνησης και της πρωτοβουλίας. Του αγώνα και της δράσης.
Λέω: μήπως.
Μήπως δοκιμάζουμε συνεχώς ρόλους για ένα έργο, ενώ ξέρουμε και το έχουμε αποδεχθεί, πως δεν μπορεί κανένας μόνος του να γράψει. Και είναι πολύ πιθανόν να μην γραφτεί ποτέ, γιατί έτσι πολλούς βολεύει.
Λέω: μήπως.
Μήπως τελικά δεν κάνουμε τίποτα άλλο, από το να ωραιοποιούμε και να κάνουμε αισθητική με τις ήττες μας.
Μήπως η αφήγησή μας δεν είναι άλλο από την απολογία μας.
Λέω: μήπως.

Μήπως τέλος, θα πρέπει ν' ασχοληθούμε να ξανά ανακαλύψουμε τον κόσμο, ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και τις ανθρώπινες εμπειρίες, ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΊΕΣ.
Να ξαναβρούμε την αθωότητα της αυθεντικότητας, του ν' ανακαλύ-πτουμε. Από τον "ρεαλισμό", που τάχα μου μας προσφέρουν, οι "βεβαιότητες" των "οδηγιών χρήσης" υπαγορευμένες από μόδες, θρησκευτικά, πολιτικά και κομματικά ιερατεία και κατεστημένα. Την προτίμηση της αυθεντικότητας μας, από την παράδοσή μας άνευ όρων, στις πάσης φύσεως "αυθεντίες", μάνατζερς και τεχνοκράτες χειραγωγούς.
Τώρα έχουμε και τους πολυποίκιλους ρήτορες "αφηγητές", ποιητές και συγγραφείς του αισθησιακού ή της μαυρίλας ή και τα δύο, κυρίως σε ραδιόφωνα και ιλουστρασιόν περιοδικά. Μοιάζει λίγο, με τα συμβαίνοντα στην πάλαι ποτέ Ιερουσαλήμ. Κάθε δυο κι ένας "προφήτης".
Και επιτέλους, μήπως θα πρέπει να εξασκηθούμε σοβαρά στο να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.


19.2.2χ8

Κ.Κ

Σάββατο, Φεβρουαρίου 02, 2008

…τώρα νυχτώνει γρήγορα

.



/πώς να μιλήσεις, με ποια λόγια/ πώς την αρχή να κάνεις/ και πώς το ίσιο να κρατήσεις/ με ποιο λόγο και για ποιον/ δεν υπάρχει αποδέκτης/

/τώρα νυχτώνει γρήγορα/ κι η νύχτα είναι μόνο νύχτα/ δεν έχει πια την τρυφεράδα/ εκείνη την αίσθηση σαν χάδι/ εκείνο το δικό της φως και ήχο/ τώρα είναι μόνο μια μαύρη απειλή/ που σε παγώνει και σε σκιάζει/ όλοι από νωρίς κλείνονται σπίτι/ και οι πόρτες των σπιτιών τους/ είναι όλες διπλά αμπαρωμένες/ κλείνουν οι δρόμοι για επαφές/ μακραίνουν οι αποστάσεις/

/μια ατμόσφαιρα μουντή/ ήρθε τα πάντα να σκεπάσει/ για ό,τι αφήσαμε να χαθεί/ για το ότι τα κατάφεραν/ και πάλι να νικήσουν/ κάτι ανθρωπάκια με κουστούμι και γραβάτα/ χωρίς αισθήματα και σκέψη/ σαν τα κοράκια που πάνε τον νεκρό/ κι ο νεκρός είναι η ίδια η ζωή μας/ ό,τι είχαμε σκεφτεί και αγαπήσει/ κι ό,τι είχαμε με πάθος σχεδιάσει/ τα όνειρά μας/ την ελπίδα για μια ζωή/ που θα ήταν όπως λέγαμε/ ένα Έργο Τέχνης/

/αλλά τώρα νυχτώνει γρήγορα/ κι η νύχτα είναι μόνο νύχτα/ όμοια με μια κρύα λάμα που σε κόβει/ ήχοι ηλεκτρονικοί που ευνουχίζουν/ με φόντο το μπλε ενός γιγάντιου μόνιτορ/ κόκκινες κηλίδες σε μαύρες επιφάνειες/ μυρωδιές από αίμα ιδρώτα και ούρα/ κι ασθενοφόρα να στριγκλίζουν/ μεταφέροντας κομμάτια της ζωής/ όπως όπως ακουμπισμένα/ πεταμένα/ με τις φλέβες φουσκωμένες να χτυπούν/ συντονισμένα με τα μόνιτορ και τους ήχους/ που λιτανεύουν τα δικά τους παραμύθια/ άγρια μοναχικά γεμάτα εικόνες βίας/ και μάτια θαμπά να κοιτάζουν/ ανήμπορα να δουν και ν' αντιδράσουν/

/τούτες τις νύχτες τις βιώνουμε πια όλοι/ ανίκανοι όμως ν' αντιδράσουμε/ ηττημένοι/ ενώ συνεχίζουμε να τεμαχίζουμε την ελπίδα/ και έχει αυτούς που αμετακίνητοι επιμένουν/ άκριτα σε αναφορές και μνήμες από άλλοτε/ μονοπωλώντας το "ηρωικό" και "καθαρό"/ ενώ ξεχνούν πολλά και τραγικά από τα τότε/ και άλλους πολλούς που άλλογα βιαστήκανε/ να καταργήσουν πολλές από τις γραμμές/ για να φανούν πως είναι λέει "προχωρημένοι"/ μοδάτοι λιβανιστές του life style και της λίμπιντο/ ασύδοτοι και αλαζόνες/ ξερόλες ξεκομμένοι/ και άλλοι "ακτιβιστές"/ με χρονόμετρο και κουκούλα/ να στενεύουν και να διασύρουν την όποια δράση/ από την εφηβεία τους όλοι πρόωρα γερασμένοι/ χρεώνοντας με ταρίφες τις διαδρομές τους στη ζωή/ ενώ στριφογυρίζουν συνεχώς γύρω από τα εγώ τους/

/πώς να μιλήσεις τώρα πια και τι να πεις/ τώρα νυχτώνει γρήγορα και αυτό βαραίνει/ τώρα που και οι ημέρες χάνουνε το φως τους/ και πάνε να γίνουν ένα με τις νύχτες/

5.2.2χ5 Κ.Κ

Υ.Γ
σ' αυτή όμως την μαυρίλα υπάρχει και θετικό στο βάθος/
γιατί δεν κρύβεται με τίποτα πως όλα τα 'χουνε στημένα/
τώρα όλοι πια ξέρουμε πως έγινε τι έφταιξε και τι φταίει/
και πως είναι αδύνατον απ' όλους αυτούς να βρεθεί λύση/
μια που σ' όλ' αυτά όλοι τους έχουν πάρα πολλά επενδύσει/
και είναι πια σίγουρο πως αυτό δεν μπορεί άλλο να κρατήσει/
οι ρητορικές τους είν' όλες σαθρές και δεν έχουν βάθος χρόνου/
θα έρθουν τα ίδια τα πράγματα η ίδια η ζωή ακόμα και οι ίδιοι/
που θ' απαιτήσουν όλα τα ζητήματα απ' την αρχή να ξαναμπούνε/
έρχονται νέοι άνθρωποι που δεν χωράνε και δεν τα βγάζουν πέρα/
και που από πολλά απ' τα παλιά "χούγια" είναι τώρα απαλλαγμένοι/
και από το δικό τους τάχα μου "χαβαλέ" είναι όλοι μπουκωμένοι/
ακόμα και το σύστημα κάπως αλλιώς έχει αρχίσει να τα βλέπει/
γιατί ξέρει πως "για να μην αλλάξει τίποτα πρέπει όλα να τ' αλλάξει"/
ποιος το περίμενε η Δεξιά να λέει όσα έστω υποκριτικά σήμερα λέει/
παίχτηκε ό,τι ήτανε να παιχτεί και άλλο όπως πάει δεν τους βγαίνει/
είναι καιρός τώρα που ξεβράζονται πτώματα απ' όλες τις πάντες/
κι ο κόσμος βλέπει πως δεν γίνεται τελικά αυτό που του είχαν τάξει/
το τσουνάμι τούτη την φορά θε να 'ναι φτιαγμένο από ανθρώπους/
αυτοί θα πλημμυρήσουνε και πάλι τους δρόμους και τις πλατείες/
όχι όπως στο Σιάτλ στην Γένοβα και σ' άλλα τουριστικά δρώμενα/
αλλά με την δράση τους και στον τόπο τους οι λαοί θα επιβάλλουν/
η συζήτηση απ' την αρχή για όλους και για όλα πάλι να ξανανοίξει/
κι αυτό δεν είναι μεταφυσική είναι η διαλεκτική της ίδιας της ζωής/
που και άλλοτε σε μαύρες εποχές και σε παρόμοιες καταστάσεις/
η δράση των ανθρώπων/ η Ιστορία/ έδωσε πάντα τελικά τη λύση/
όσο αυτό δεν γίνεται απλώς όλοι θα ζούμε την ανακύκλωση της κρίσης/
γιατί οι εξουσίες και οι ελίτ που σήμερα έχουμε ποντάρουνε στην κρίση/
δεν θέλουν την υπέρβαση γιατί δεν μπορούν κάτι άλλο να προτείνουν/
είναι ισορροπίες πάνω στις οποίες έχουν δεσμευτεί και έτσι υπάρχουν/
κι είναι έτσι γιατί ακριβώς όλοι αυτοί προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο/
γιατί ο κύκλος τους όπως και πολλοί άλλοι έχουν οριστικά πια κλείσει/
το δυστυχέστερο όμως είναι πως στο ίδιο αυτό το σύμπαν που τελειώνει/
είναι κι όσοι θα 'πρεπε να πρωτοστατούν για το άνοιγμα του καινούργιου/
δυστυχώς έγιναν μέρος του παλιού και ενσωματώθηκαν στο κόλπο/
όχι όπως λεν από άποψη αλλά γιατί έχασαν τη σχέση με τις πηγές τους/
την ικανότητά τους να μπορούν να έχουν άποψη και διάθεση δράσης/
έγιναν γραφικοί μακριά από τον κόσμο τους και τα προβλήματά του/
κι ο κόσμος όμως έχει μερτικό γιατί δέχθηκε πολλά απ' όσα συμβαίνουν/
πίστεψε και μπήκε στη λογική της ενσωμάτωσης και της αρπαχτής/
κι άφησε πίσω του αξίες προτεραιότητες κριτήρια και διάθεση γι' αγώνες/
και είδε βολικές σαν απάντηση στα προβλήματά του τις προσωπικές πια λύσεις /
τώρα όμως που κλείνει κι αυτός ο κύκλος το βλέπουν όλοι το χαΐρι/
είμαστε λοιπόν εδώ και καιρό για όλ' αυτά στην τελική ευθεία της κρίσης/
και χρειάζεται πια να παρθούν απ' όλους πολλές και καίριες αποφάσεις/
έχουν να μετρηθούν πολλά και πολλά να λεχθούν γενναία με τ' όνομά τους/
να εγκαταλειφθούν τα πρόσωπα και οι λογικές που έκλεισαν δρόμους/
να τα ορίσουμε όλα από την αρχή και να δούμε τα αιτιατά αλλά και τις αιτίες/
τα γιατί και τα πως για όλα/ ποιος είναι ποιος και τι είναι τι/ απ' την αρχή/
τα κριτήρια τις προτεραιότητες και τις αξίες κύρια την αξιοπρέπειά μας/
τέρμα τα κόλπα, οι κομματικές πειθαρχίες, οι θρησκείες και οι άλλες παγίδες/
που στόχο πια έχουν για λόγους επιβίωσής τους όλ' αυτά να τα συντηρούνε/
είναι καιρός να βγούμε από τον μεσαίωνα και να μπούμε στην Ιστορία/
και τα ψευτοαναρχικά και ο χαβαλές είδαμε τελικά πως και που οδηγούνε/
καιρός ν' αλλάξουμε σελίδα να δούμε τι έφταιξε και να ενηλικιωθούμε/
αυτό που διαφαίνεται είναι πως έχουμε πλησιάσει πια στο μη περαιτέρω/
έστω και δια της εις άτοπον απαγωγής αντί των επαγωγών της δράσης/
πολλοί δεν βολεύονται με αυτό κι έπαψε να εξυπηρετεί και τους άλλους/
συντρέχουνε λοιπόν όλες οι συνθήκες ώστε να είναι σίγουρο πως θα γίνει/

9.3.2χ5


/την ζωή πρέπει να την οσμίζεσαι/ να την ακουμπάς/ και να την νοιώθεις/
/για να μπορείς/ όχι μόνο να την ζεις/ αλλά και δημιουργικά να την στηρίζεις/
/δεν είναι μόνο για να φλυαρείς/ να γράφεις γι' αυτή/ και να την διαβάζεις/
/πρέπει να μπορείς/ και κάθε στιγμή/ να περπατάς μαζί της/ και να τα λέτε/
/να τις τα λες από την καλή/ αλλά και να την αγαπάς/ και να την φροντίζεις/
/την ζωή δεν μπορείς/ όποτε θες/ να την πουλάς και να την αγοράζεις/
/η ζωή/ θέλει να έχεις έρωτα μαζί της/ να δίνεις ακόμα και αν δεν πάρεις/
/να μην την παρατηρείς εγκεφαλικά/ σαν να 'ναι ένα ντοκιμαντέρ με εικόνες/
/και δεν χρειάζεται να σου θυμίζουνε/ πως σου μοιάζει και της μοιάζεις/
/πρέπει να την αντιμετωπίζεις συνολικά/ χωρίς ρατσισμούς νάζια και πόζες/
/να την θεωρείς αυτονόητο αγαθό/ μια αναντικατάστατη και σταθερή αξία/
/πως είναι η αφετηρία/ η αρχή/ αλλά και ο στόχος/ και θέλει τόλμη και κόπο/
/πως τίποτα σ' αυτή/ δεν πρέπει να είναι προνόμιο/ και δεδομένο για λίγους/
/πως δεν χωράει/ και δεν καταγράφεται/ σε συμβόλαια αποκλειστικότητας/
/η ζωή/ είναι όπως το παιδί σου/ δεν επιστρέφεται/ για να σου δώσουν άλλη/
/πρέπει με αγάπη να της σταθείς/ να 'σαι παρών/ και μαζί της να παλέψεις/
/έχει και τις στραβές της η ζωή/ και θέλει υπομονή επιμονή θάρρος και τόλμη/
/κι αν πρέπει κάτι ν' αλλάξεις/ να μην την χαλάσεις/ και να μην την ακυρώσεις/
/και να θυμάσαι πάντοτε/ πως δεν είναι/ όσα ορίζει η δική σου εμπειρία μόνο/
/τα χρειάζεται όλα και όλους/ και πολλά ακόμα/ για να είναι αυτό που είναι/
/υπάρχει όμως ένα ζήτημα/ και είναι οι προτεραιότητες και οι ποσοστώσεις/
γι' αυτό/ θέλει πολλές φορές αλλαγές/ θέλει ανατροπές και καλό κουμάντο/
/γιατί όπως μ' ένα καράβι/ που έχει μπουνάτσες/ αλλά και άσχημους καιρούς/
/θέλει καλό γρήγορο και σοφό τιμόνι/ για να μην γίνουνε ζημιές και λάθη/
/αλλά και την εδραίωση πεποίθησης/ ισότητας δικαιοσύνης κι αλληλεγγύης/
/…καταλήγοντας
/η ΖΩΗ είναι μια περιπέτεια/ ένα ταξίδι/ που κάνεις και μόνος και με παρέα/
/αυτό που μπορεί να την απειλήσει/ είναι η αδιαφορία η απάθεια και ο φόβος/
/και όσα απ' αυτά προκύπτουν/
/αν απ' αυτά ξεφύγεις/ γίνεται ένας συναρπαστικός περίπατος στο γίγνεσθαι/
/που αξίζει/ να τον ανακαλύπτεις και να τον ζεις/ μέχρι των ημερών το τέλος/
/και αν τώρα μπορείς/ και έργο πίσω ν' αφήσεις/ τόσο το καλύτερο για όλους/
/έτσι που να μπορεί η Ζωή/ να είναι γεμάτη από έργα ανθρώπων/ Έργα Τέχνης/
/να είναι δηλαδή η Ζωή ένα απέραντο φιλικό και διαχρονικό Έργο Τέχνης/
...