Τρίτη, Αυγούστου 07, 2007

Αρχιτεκτονική ή βαρβαρότητα;

.


Η αρχιτεκτονική, πριν γίνει πράξη και αντιμετωπιστεί, δυστυχώς, μόνο χρηστικά, θα πρέπει να θυμόμαστε πως είναι μια πνευματική άσκηση, μια πνευματική θέση, μια πρόταση. Είναι σαν τη Γλώσσα ή σαν τη Μουσική. Η αρχιτεκτονική έχει γραφή, έχει λεξιλόγιο, γραμματική, συντακτικό, κανόνες, που τα μαθαίνουμε (;) στη σχολή. Εχει όμως και ύφος, νοήματα, ρυθμό, πλοκή, «στιλ», τρόπο... ή έχει νότες, κλίμακες, μέτρο, σύνθεση και αρμονία... αν σκεφτούμε τη λογοτεχνία ή τη μουσική. Και μ' αυτά είναι που φτιάχνονται οι πραγματικές σχολές και στη λογοτεχνία και στη μουσική και στην αρχιτεκτονική.
Μια γλώσσα που βοηθά να συνεννοηθούμε και να επικοινωνήσουμε, με στόχο να καταλάβουμε και να αισθανθούμε (συνεννοούμαι= καταλαβαίνω / επικοινωνώ= αισθάνομαι).
Η αρχιτεκτονική είναι το περιβάλλον για όλες τις άλλες «γλώσσες». Μέσα σ' αυτή ζουν, λειτουργούν, σ' αυτήν αναφέρονται ή δρουν, τη χρησιμοποιούν ή την έχουν ανάγκη.
Η αρχιτεκτονική, σήμερα, πρέπει και αυτή με τον τρόπο της να πάρει μέρος και να βοηθήσει, στο βαθμό που της αναλογεί, στην ανίχνευση μιας «μεταγλώσσας». Μιας «γλώσσας» δηλαδή που θα περιέχει όλες τις γλώσσες, χωρίς να αλλοτριώνει τους ανθρώπους και τα δημιουργήματά τους στη ζωή, στις επιστήμες και στις τέχνες, αλλά θα τους βοηθάει να καταλάβουν καλύτερα τον εαυτόν τους, καταλαβαίνοντας καλύτερα και τους άλλους. Να βρίσκει κοινές αξίες και αρχές, μέσα στη διαφορετικότητα. Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι, αλλά δεν μπορεί να είναι ούτε όμοιοι ούτε ίδιοι.
Οπως όμως όλες οι πνευματικές αξίες, έτσι και όλα αυτά έχουν και χωρούν πολύ υποκειμενισμό. Υπάρχουν πολλές πλευρές από τις οποίες μπορείς να τα δεις, πολλές αφετηρίες από τις οποίες μπορείς να τα προσεγγίσεις (αισθητικές, γεωγραφικές, οικονομικές κ.ά.).
Αυτό όμως το ποιοτικό στοιχείο εκλαμβάνεται δυστυχώς από κάποιους ως δυνατότητα, και ορμώντας ως ταύροι σε υαλοπωλείο (πολιτικοί, εργολάβοι, άνθρωποι της εξουσίας, με κάποια πολιτισμική καθυστέρηση και νεόπλουτοι) και σπρώχνουν τα πράγματα, κινούμενοι από κίνητρα και ελατήρια ανιστόρητα, μικρολογικής και μικροσυμφέροντος, και οπωσδήποτε κατώτεροι των περιστάσεων, τα καταντούν όλα όπως κατάντησαν την Αθήνα. Γιατί απ' όλους αυτούς, τις δράσεις, τις αλληλουχίες και τις αλλοπρόσαλλες παρεμβάσεις τους, έγινε και γίνεται καθημερινά, αυτό που βλέπουμε και είναι η Αθήνα σήμερα. Ετσι, σαν ένα κραυγαλέο παράδειγμα της δράσης τους, που μιλάει από μόνο του και τα λέει όλα. ΔΕΝ είναι το αποτέλεσμα μιας αρχιτεκτονικής θέσης/πρότασης, αλλά έκφραση υπανάπτυξης και πνευματικής ακαταστασίας.
Ομως, από τη στιγμή που ο Λόγος έχει δεχτεί θανάσιμα χτυπήματα, ώστε να φτάνουμε να αντιμετωπίζουμε/να «μιλάμε», για μια ζωή χωρίς Λόγο, δεν είναι δυνατόν, η αρχιτεκτονική /μια από τις εκδοχές του Λόγου/ να σηκώσει όλο το φορτίο/ το βάρος, χωρίς και αυτή να υποστεί τις συνέπειες.
Και όταν ο Λόγος αντικαθίσταται από τη δημαγωγία και την παντοκρατορία της εικόνας, τότε και η αρχιτεκτονική γίνεται στείρος «φορμαλισμός» /περιτύλιγμα /«ντεκόρ» / ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΑ.
Ισως το πρόβλημα σήμερα να είναι πως τα πράγματα δεν ιεραρχούνται, δεν ξεκαθαρίζονται, σε διαφορετικά επίπεδα, αλλά όλα αξιολογούνται από το πόσο αγοραία και καταναλώσιμα μπορούν να είναι. Υπάρχει λοιπόν, μια αδυσώπητη συμπύκνωση, την οποία είναι δύσκολο να συμμεριστούν όλοι, με τον ίδιο τρόπο.
Δυστυχώς, αυτό που απομένει και κυριαρχεί είναι η εικόνα/η πόζα και όχι η ουσία, και τα παιχνίδια δύναμης και εξουσίας (αυτός ο μηχανισμός εξόδου από την υπαρξιακή αμηχανία και τις περισσότερες φορές την ανυπαρξία) τα οποία γίνονται όλο και πιο θηριώδη, και γι' αυτό οι συνέπειες είναι πια ολέθριες. Δεν συγκρίνονται με κανέναν πόλεμο. Η εξαφάνιση του άλλου γίνεται νομοτέλεια. Η ζωή είναι αλλού. Η τρέλα την υποκαθιστά ή την αντικαθιστά. Η φρίκη της βαρβαρότητας.
Και η αρχιτεκτονική; Μα και αυτή τη φορά η αρχιτεκτονική -σαν «περιτύλιγμα» όμως τώρα- τις εκδοχές επιλογών καλείται να καλύψει. Και αυτές είναι οι επιλογές και οι εκδοχές που οι πολλοί «πολιτικοί υπεύθυνοι» και οι συνδρομητές τους «ειδικοί» σε διάφορους χώρους και υπηρεσίες, οι ιδιώτες και η «αγορά» αποφασίζουν και εφαρμόζουν, με το έτσι θέλω, χωρίς να περάσουν από τη βάσανο της ευρύτερης συζήτησης και της κριτικής.
Τελικά, πρόκειται για ένα μετεωρισμό ανάμεσα στην ασυδοσία και την ελευθεριότητα, που έχει υποκαταστήσει τα πάντα, με την ευθύνη όλων μας. Και αυτό δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε έχει σχέση με την ελευθερία. Μάλλον τα έχουμε μπερδέψει λίγο πολύ όλα. Λειτουργούμε περισσότερο σαν κακομαθημένοι, με ευκαιριακά «κλισέ» και στερεότυπα, παρά σαν υπεύθυνοι πολίτες, με ευθύνες, υποχρεώσεις και δικαιώματα.
Αν σταθούμε σε μερικές από τις τρέχουσες δράσεις, γύρω από το θέμα, θα δούμε και τους τρόπους και τις ευθύνες.
Ενώ λοιπόν η «Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων» είναι σωστή, αφού είναι προφανής η αναγκαιότητά της, η πραγμάτωσή της όμως, όπως εξελίσσεται γύρω από τον βράχο της Ακρόπολης, είναι μια τουλάχιστον πρόχειρη και αφελής σχεδίαση, που δεν ανταποκρίνεται ούτε κατ' ελάχιστο στο μέγεθος, και κυρίως στη σημασία του εγχειρήματος.
Ενοποίηση δεν σημαίνει κατεβάζω ένα βουνό πέτρες και τις στρώνω απ' άκρη σ' άκρη πάνω από τον παλιό δρόμο αυτοκινήτων που υπήρχε. Πρόκειται για έργο αφελές, καμωμένο με τρόπο που δείχνει πόσο λίγο μάς απασχολούν όλ' αυτά και πόσο επιπόλαια τα αντιμετωπίζουμε, ώστε να ακυρώνουν την καλή αρχική πρόθεση και να προσβάλλουν τον περιβάλλοντα χώρο που την προκάλεσε. Και ας υπάρχει υπόδειγμα αξιολογότατο στον ίδιο χώρο, που είναι το έργο του Πικιώνη.
Για «το Μουσείο της Ακρόπολης», εκεί φαίνεται, πως όσα και να γραφτούν δεν μπορούν να αναστείλουν όλη τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό, που τυφλώνει τους «ειδικούς» υπουργούς και άλλους γύρω από ένα θέμα μεγάλης ανάγκης, αλλά που δεν λένε να καταλάβουν πώς και πού κάνουν το ίδιο λάθος και ως προς τη χωροθέτηση και ως προς τα ζητούμενα και τους τρόπους από τους διαγωνιζόμενους, κάτι που κάνει το λάθος τους αυτό να είναι εκ προθέσεως, μέχρι να γίνει το κακό.
Είναι ο τέταρτος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός που δεν πείθει και δεν οδηγεί πουθενά, αφού τα τραγελαφικά του αποτελέσματα δεν αντέχουν στην κριτική, που ευτυχώς εξακολουθεί να υπάρχει. Μέχρι πότε όμως.
Η Ακρόπολη και ο βράχος της δεν είναι «το κομό» που κληρονομήσαμε και ψάχνουμε πού να το βάλουμε, για να συμπληρώσουμε το κιτσαριό του νεοπλουτίστικου σπιτιού μας.
Οσο για την πρόθεσή μας να κάνουμε εμείς τους «Ολυμπιακούς Αγώνες» «κάπως αλλιώς», φωνάξαμε τον κ. Calatrava να το «εκφράσει» και να το κάνει πράξη. Περίσσεψαν λοιπόν οι μεγαλοστομίες για μια δική μας ματιά, σ' ένα δικής μας έμπνευσης και καταγωγής μέγιστο γεγονός, που οι διάφοροι «κακοί» ανά τον κόσμο διέφθειραν, μετατοπίζοντας και αλλοιώνοντας τα νοήματά του.
Την παγκοσμιοποίηση (την πολιτισμική ισοπέδωση και επιβολή) εμείς δεν την αφορίζουμε, δεν τη συζητάμε και δεν την καταγγέλλουμε, όπως τόσοι και τόσοι. Εμείς την «προσκαλούμε» και την χρυσοπληρώνουμε, για να μας «εκφράσει» και να μας «δικαιώσει».
Αν τώρα σ' αυτό, που όλ' αυτά ορίζουν σαν «νομιμότητα», σ' αυτούς τους χειρισμούς και τις δράσεις, προσθέσουμε και τα παραδείγματα, από τη δράση του ιδιωτικού τομέα και της «αγοράς», από την οδό Κηφισίας ή από την παραλιακή και τη Γλυφάδα και τα πάμπολλα «Shopping Centers», αυτούς τους «ναούς» της σύγχρονης εποχής, που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα παντού και στους οποίους οι άνθρωποι προστρέχουν για την «επιβεβαίωση» και τη «σωτηρία» τους. Το σκηνικό ενοχής και ευθύνης προκύπτει ξεκάθαρο και είναι τεράστιο.
Ομως, «η Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων», «το Μουσείο της Ακρόπολης», «οι Υπερκατασκευές του κ. Calatrava», «οι οικιστικές Δράσεις Αιχμής πάνω στους Κεντρικούς Αξονες της πόλης και άλλα επίκαιρα σημεία» και πολλά άλλα, και έτσι όπως αυτά αντιμετωπίζονται, δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τα ζητούμενα από τους τρόπους και τους τόπους της αρχιτεκτονικής. Δεν είναι αρχιτεκτονική αλλά φτηνές πολιτικάντικες, εκκωφαντικές δράσεις, που μας ξεστρατίζουν, υποθηκεύοντας τα πάντα.
Η αρχιτεκτονική, λοιπόν, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη, πριν γίνει πράξη και αντιμετωπιστεί μόνο χρηστικά, να θυμόμαστε, πως είναι μια πνευματική άσκηση/μια θέση/μια πρόταση, που πρέπει να «στεγάζει» ένα όραμα ζωής και όχι μόνο την έκφραση χρηματιστηριακών ή πολιτικάντικων δράσεων. Και αυτή την άσκηση /θέση/πρόταση, πρέπει να μάθουμε ξανά να την προσπαθούμε, να την εκτιμάμε και να την υπερασπιζόμαστε.
* Υστερόγραφο: Οπου όμως κι αν πας, στην Ελλάδα, σήμερα, τα πάντα δυστυχώς τα σκεπάζει σιγά σιγά ένα πλουμιστό γυαλιστερό «περιτύλιγμα», κάτι σαν σάβανο με φωτάκια... και οι Νεοέλληνες το καμαρώνουν, περήφανοι και νεόπλουτοι.

Κ.Κ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ Ελευθεροτυπία 14/07/2002

Κυριακή, Αυγούστου 05, 2007

Ελλείματα και Ελλειμμα Πολιτικής

.



Είναι πάρα πολλά πια τα σημάδια, τα γεγονότα και οι καταστάσεις και από πάρα πολλές πλευρές, που δείχνουν τα μεγάλα και πολύ ουσιαστικά ελλείμματα της κοινωνίας μας. Ενα από τα βασικότερα είναι το έλλειμμα πολιτικής. Ελλειμμα πολιτικής σκέψης και αξιόπιστου πολιτικού λόγου, που μόνο πολύ λίγοι και πολύ συντηρητικοί, μπορούν πια να το αρνηθούν. Το έλλειμμα πολιτικής που υπάρχει, δεν μπορεί ν' αναπληρωθεί, ούτε από τους δημοσιογράφους, ούτε από τους δημοσιογραφούντες αστέρες της διανόησης και της επιστήμης και πολύ περισσότερο, από τους νεότευκτους αστέρες του τηλεοπτικού σύμπαντος, αν δεν ξανα-υπάρξει η πολιτική. Και η πολιτική, δεν μπορεί να υπάρξει, με τους όρους που ξέρουμε, όταν απουσιάζει το υποκείμενό της, ο λαϊκός παράγων. Εδώ είναι κάτι που πρέπει να το ψάξουμε πολύ. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο. Το γιατί ο κόσμος δεν εμπιστεύεται και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την πολιτική.
Εχουμε δυστυχώς φτάσει και στο σημείο να ισχυρίζονται κάποιοι πως μπορεί να υπάρξει πολιτική, χωρίς τον λαϊκό παράγοντα. Αλλά πρέπει πρώτα, αυτοί που το ισχυρίζονται, να το θεμελιώσουν και να το αποδείξουν. Μέχρι στιγμής μάλλον τη σύγχυση και ένα είδος νεο-αυθάδειας έχουμε δει από τα χαΐρια τους.Η καθημερινή τους πρακτική με όσα βλέπουμε και ζούμε, αυτό δείχνει. Για ένα είδος αυτοαναγορευμένης «αριστοκρατίας» μου μοιάζει. Μια «αριστοκρατία» των τεχνοκρατών, με προνομιακό τους περιβάλλον τα χρηματιστήρια και τους διάφορους «χώρους» φλυαρίας π.χ. τα ΜΜΕ.
Εχει όμως χλομιάσει πια και έχει φλομώσει πολλούς, όλος αυτός ο ναρκισσισμός των «αναγνωρίσιμων». Κακά τα ψέματα. Δεν μπόρεσαν τελικά όλοι αυτοί να προσεγγίσουν καν το στόχο, είτε με αξιόπιστες προτάσεις είτε πολύ περισσότερο με λύσεις. Απεδείχθησαν απλώς, από τους σημαντικότερους παράγοντες/στοιχεία του προβλήματος. Μια παρακμιακή «ελίτ» που «μπιζιμποντίζει» (κατά τον επιτυχημένο νεολογισμό κάποιου).
Εμφανιζόμαστε και εν πολλοίς ίσως είμαστε, μια κοινωνία της επιδερμίδας, της φόρμας, των κραυγών και των αρπαχτών. Δεν αντέχουμε το βάθος στη συζήτηση και στην ανάλυση. Μια κοινωνία των πλαγίων διαδρομών και της «ευκολίας», ακόμα και παράνομα και σε βάρος των άλλων. Μια κοινωνία με πολύ μεγάλα πολιτικά και πολιτισμικά ελλείμματα. Οι προτεραιότητες, οι αξίες και οι ιεραρχήσεις, ανατρέπονται κατά το δοκούν, διά ίδιον όφελος και ανάλογα με τις περιστάσεις. Η έννοια πολίτης, όταν και όπου χρησιμοποιείται, δεν έχει τίποτα από τα νοήματά της. Η χρήση της γίνεται μονοσήμαντα ως «δικαίωμα» και αγνοείται, πολλές φορές και με χυδαίο τρόπο, η διάσταση των «υποχρεώσεων».
«Παρέες» με συγκρότηση και κώδικες υποκόσμου, «ντυμένες» με την παραφιλολογία της «ρήξης» και της «ανατροπής». Αδιεξοδικές και τυφλές συμπεριφορές, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν ακόμα και τον άνθρωπο για το «κέφι» και τις ματαιοδοξίες τους. Πρόσωπα με υπόστρωμα περιθωρίου που πλημμυρίζουν από τη ματαιοδοξία του φαίνεσθαι (λούμπεν φιγουρατζήδες) και που πολύ δύσκολα μπορούν να τα αποβάλλουν και αδυνατούν να τα εκλογικεύσουν, έξω από τον απόλυτο εγωισμό τους. Ζουν μόνο με τις εμμονές τους και για να τις εξυπηρετήσουν, ρέπουν προς την αυθαιρεσία και το χάος λαϊκίζοντας. Και πρόθυμοι να κάνουν -και μερικοί την έκαναν και την κάνουν- μια οποιαδήποτε συμφωνία, ακόμα και με το διάβολο.Με λογική και με θεωρία, τάχα μου, τέλους και αρχής συγχρόνως (εδώ και τώρα και όλα) που τελικά όμως οδηγούν στην ακινησία και στο περίσσευμα ενέργειας με αυτοκαταστροφική ροπή.
Γιατί το να καταστρέφεις το πέραν από σένα, δεν οδηγεί αξιωματικά κάπου και τελικά δεν λυτρώνει αλλά σε ξαναφέρνει σχεδόν πάντα, μπροστά στα ίδια αδιέξοδα της αρχής, έχοντας όμως γλιστρήσει ένα βήμα πιο κάτω, μέσα στη δίνη μιας καλοστημένης παγίδας, που κάποιοι επιτήδειοι την κάνουν να φαντάζει, σαν μια «παρτίδα», που μπορεί να κερδηθεί. Αλλά από την οποία, οι ίδιοι βγαίνουν πάντα χαμένοι, όσο και να προσπαθούν, ξαναρχίζοντας και ξαναρχίζοντας πάντα από το ίδιο σημείο αρχής!
Ποιος εξάλλου βγήκε ποτέ κερδισμένος μέσα από τις παρτίδες. Δεν θα ήταν τότε παρτίδες! Αυτά είναι ευφυολογήματα κλισέ, χωρίς αντίκρισμα και περιεχόμενα. Δυσκολεύονται να βρουν συζητητή και ακροατήριο και απλώς τελικά δημιουργούν χώρο και προϋποθέσεις, για «καλύτερες θέσεις» για το χειρότερο. Μετά τις θρησκείες, οι κυρίαρχες δυνάμεις εξουσίας βρήκαν αρωγό και αυτό το «μηχανάκι» για να εξασφαλίζουν την ακινησία και την ασυλία τους. Είναι οι προσφιλέστερες και πιο αποτελεσματικές, για τις επιδιώξεις τους «παρτίδες». Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση και χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας. Ο δικομματισμός, μ' όλ' αυτά καλά κρατεί, συρρικνώνοντας τη δημοκρατική διαλεκτική σε μια «επιλεκτική διαδικασία» διαχείρισης από «επίλεκτες ομάδες» και για τα συμφέροντά τους. Ομως, δεν υπάρχει μόνο η εξουσία/οι εξουσίες και τα «οφίτσια» ως αυτοσκοπός και εξασφάλιση προνομίων, υπάρχει και η κοινωνία, που περνάει δύσκολα. Οι πολίτες δεν είναι όλοι οπαδοί και δεν στοιβάζονται όλοι στις ουρές αναμονής, κομματικών πελατειών, για τη διεκδίκηση και την εξασφάλιση μερίσματος προνομίων.
Δυστυχώς τα αντανακλαστικά των ηγετικών ομάδων και της αριστεράς είναι τόσο απορροφημένα και ακρωτηριασμένα, από την προσπάθεια ενσωμάτωσης, που δεν μπορούν και δεν θέλουν, να έχουν θέση γύρω από τέτοια ζητήματα, που αφορούν την ταυτότητά της, τον κόσμο της και τα προβλήματά του. Τους εγκαταλείπουν, δι' ίδιους λόγους και σκοπιμότητες, χωρίς πειστικές προτάσεις και επιχειρήματα, στις αμφιλεγόμενες, πολλές φορές, πολιτικές και ιδεολογικές περιδινήσεις και περιπλανήσεις τους.
Η στάση τους δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας θέσης, αλλά τη συμπτωματολογία μιας κατάστασης! Η πολιτική δεν μπορεί να είναι ούτε θέαμα και πασαρέλα, ούτε «πάγκος» αγοραπωλησιών και εργολαβιών, ούτε «πίστα» εύρεσης καλώς αμειβομένης εργασίας σε υψηλόβαθμες θέσεις, ούτε ανάκλιντρο ψυχαναλυτή ή θεραπευτική ομάδα! Είναι συλλογική διαδικασία, σύνθεσης και επεξεργασίας, πρότασης και σχεδιασμού, αγώνα και προσπάθειας, στο πλαίσιο της κοινωνίας και της δημοκρατικής διαλεκτικής και ηθικής!
Και υπάρχουν ευτυχώς πολλοί, που θέλουν μια άλλη κοινωνία, δικαιότερη, με ίσες δυνατότητες και ευκαιρίες, με αξιοπρέπεια και διαθέσεις προσφοράς και απαιτήσεις για έναν καλύτερο κόσμο και που εξαιτίας όλων αυτών, παραμένουν άστεγοι, άφωνοι και πολιτικά περιθωριοποιημένοι. Και πρέπει να βρουν και θα βρουν τον τρόπο, να προσπεράσουν αυτή την κατάσταση στασιμότητας, που το πολιτικό μας σύστημα, έτσι όπως οικοδομήθηκε και λειτουργεί, συντηρεί και αναπαράγει! Ολοι αυτοί, που μπερδεύτηκαν, σκόρπισαν και αφέθηκαν να τους διαχειριστεί το παλιό, πρέπει, είναι η ώρα, να μαζέψουν τις δυνάμεις τους, ν' αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να παρέμβουν. Πρέπει η ελπίδα πριν πεθάνει τελευταία, να ξαναϋπάρξει σ' έναν κόσμο, που όλ' αυτά τον στενεύουν, τον ακυρώνουν και τον προσβάλλουν! Ολος αυτός ο κόσμος πρέπει ν' αναζητήσει την κοινή συνισταμένη, να εμφανιστεί στο προσκήνιο και να απαιτήσει και να επιβάλλει την υπέρβαση όλου αυτού του παλιού, ανίκανου και καταστροφικά επιζήμιου!
Το έπος της Αντίστασης στην Κατοχή, η δύναμη και η αντοχή στις εξορίες και στους αγώνες για τη δημοκρατία, ο αγώνας της νεολαίας για το 15% για την παιδεία, οι Λαμπράκηδες, η αντίσταση στη χούντα, η υπέρβαση των συμβιβασμών και της υποταγής, με την δήθεν «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη, με την εξέγερση στη Νομική και στο Πολυτεχνείο, είναι ένα νήμα που μπερδεύτηκε από πολλούς και για πολλά και πρέπει να ξαναβρούμε τη συνέχειά του! Αυτός ο τόπος δικαιούται μια καλύτερη τύχη. Το έχει πληρώσει και ξαναπληρώσει το «εισιτήριο» γι' αυτό και μάλιστα πάρα πολύ ακριβά!
Και σαν υστερόγραφο. Τα διάφορα κινήματα πολιτικού ακτιβισμού δείχνουν τα ελλείμματα που υπάρχουν, αλλά δεν καταφέρνουν να τα αναπληρώσουν. Δείχνουν όμως ένα δρόμο και κάποιες δυνατότητες. Και θα είναι κρίμα, να μην προσέξουμε και να γίνουν οι αιτίες, να προσπεράσουμε και αυτή τη φορά την ανάγκη για συζήτηση σε βάθος και να πνιγούμε ξανά στη φλυαρία των ρηχών νερών του θεάματος και του εντυπωσιασμού. Στα κλισέ, στις απλοποιήσεις και στις απλοϊκότητες ηχηρών συνθημάτων. Στις ομάδες κοινωνικού ναρκισσισμού ή σ' εκείνες των παλαιών πολεμιστών, που όμως κρύβουν τις ανεπάρκειές τους και τις ήττες τους και δεν φαίνονται διατεθειμένες να κάνουν έναν απολογισμό ουσίας, να δουν τις ευθύνες τους και τα λάθη τους.

Κ.Κ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ -Ελευθεροτυπία 20/07/2003