.
…
Τις παρέες, τα πρόσωπα, τις συζητήσεις, τις ιδέες, τους αγώνες μας, την Ελλάδα του τότε, το Παρίσι και την Ιταλία, όπως και πολλά άλλα, είναι φορές που δεν ξέρω αν τα έζησα ή τα φαντάστηκα. Τόσο μακριά πολλές φορές τα αισθάνομαι. Τόσο απρόσμενες και ανακόλουθες, είναι πολλές φορές και για πολλά απ' αυτά, οι εξελίξεις και οι συνέχειές τους.
Έχουν βλέπεις μεσολαβήσει τόσοι "κύκλοι από ψέματα". Και εστιάζοντας καλύτερα, θα δούμε και πολλούς, που ενώ έλεγαν άλλα κάποτε, αν δεν τα επινόησαν, όλ' αυτά τα ψέματα, τα υπηρέτησαν και τα διακίνησαν. Και δεν ανήκουν όλοι, στην πολιτική κατεύθυνση που συνηθίσαμε να δείχνουμε.
Στην θορυβώδη προσπάθειά τους, να φανούν πως έχουν ρόλο, δεν άφησαν τίποτα ανεκμετάλλευτο. Και με μοναδική επιδίωξή, την εξασφάλιση υψηλών αμοιβών και ιδιαίτερων προνομίων. Αλλά και ίσως το ισχυρότερο απ' όλα: την δημιουργία "χώρου" για το τραυματισμένο και χωρίς αντίκρισμα "εγώ" τους. Χωρίς ίχνος από ικανότητες, ένστικτο και αίσθηση της Ιστορίας και της Πολιτικής. Και είδαμε κι αν είδαμε "τούμπες" και "μεταλλάξεις", στις συμπεριφορές και τις στάσεις ζωής.
Μπαρουφολόγοι, δημοσιοσχεσίτες, με αδυναμία ανάλυσης και μια χυδαία και κουτσομπολίστικου τύπου αντίληψη για όλα. Με δανεικά, πολλά δανεικά, από τις περιλήψεις ξένων εμπειριών και με τάση στις πόζες και την αυθαιρεσία. Ενώ ο λόγος τους, να καλύπτει όλο το φάσμα: από τον πιο χυδαίο λαϊκισμό, έως τον πιο ανόητο και αποκρουστικό ψευτορεαλισμό. Και πάντα, με τη ρητορεία μιας συνδικαλιστικού τύπου απαίτησης, για "παραπάνω". Για το πώς θα φτιαχτεί και θα υπάρξει το "παραπάνω", τσιμουδιά. Ένα είδος "καλομαθημένων" σε εφηβική ηλικία. Αλλά όταν απλώς τα "παίρνεις" από κάποιον, τότε υποθηκεύεσαι και σ' αυτόν τον άλλο και αυτόματα τον νομιμοποιείς στην εξουσία του. Οι προτάσεις για το "κάτι άλλο" και το "κάπως αλλιώς" παραμένουν λοιπόν το μεγάλο ζητούμενο! Και είναι αυτές, που δίνουν την άλλη διάσταση, στην απαίτηση για "παραπάνω" σε όλα!
Το άθροισμα όλων αυτών, θόλωσε το τοπίο και διαμόρφωσε πρακτικές, προτεραιότητες και πρότυπα. Όλ' αυτά που βλέπουμε, ακούμε και ζούμε.
Αυτό το τοπίο στην ομίχλη, που σήμερα κανείς δεν το αμφισβητεί, εγκλώβισε και ακινητοποίησε δυνάμεις, πάγωσε διαθέσεις και ακύρωσε προσπάθειες και πρωτοβουλίες, που θα μπορούσαν να έχουν διαμορφώσει, αν μη τι άλλο, διαφορετικούς συσχετισμούς, άλλες νοοτροπίες και άλλες δυνατότητες. Για να σταματήσουμε επιτέλους, την μοιρολατρία περί κακοδαιμονίας και άλλα παρανοϊκά. Όλα έχουν τις αιτίες τους!
…
Δεν υπήρξαν καινούργιοι "δρόμοι" σε μας. Ιδέες και Προτάσεις. Πρέπει επιτέλους κάποτε να το παραδεχθούμε. Κάτι "μαϊμουδισμοί" από ξένες εμπειρίες και μέχρις εκεί. Πηγαινοερχόμαστε, εδώ και χρόνια, στο ίδιο σκοτεινό και ανήλιαγο αδιέξοδο "δρομάκι". Και κάθε φορά που λέμε πως: "τέλειωσαν τα ψέματα" και πρέπει να βγούμε στη "λεωφόρο" της ανασυγκρότησης. Κάθε φορά, πάλι με ψέματα ξαναρχίζουμε. Και το τραγικό είναι, πως αρχίζουμε με τα ίδια ψέματα με τα προηγούμενα!
"Το να επαναλαμβάνεις τον ίδιο κύκλο από ψέματα, θα μπορούσε να σημαίνει μια εκφραστική "οικονομία"(sic), που να οδηγεί καμιά φορά και σε συμπυκνώσεις προσέγγισης, της δυναμικής μιας αδύνατης ακόμα αλήθειας". Θα μπορούσε να μας εξηγεί, …ο κ. Βέλτσος! Αυτό που αλλιώς κάποιος έλεγε: "…λέγε λέγε, στο τέλος κάτι μένει". Έχουμε ακούσει κι αν έχουμε ακούσει!
Και από την άλλη. Γιατί άραγε, το να λες κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος ψέματος, "τέλος τα ψέματα" και ν' αρχίζεις ένα καινούργιο κύκλο από καινούργια ψέματα, …γιατί αυτό, να πρέπει να είναι καλύτερο, από το να λες τα ίδια συνέχεια ψέματα.
Τα είδαμε τα χαΐρια και αυτών που τα φρεσκάρουν και τα ανανεώνουν! Ο Μπερλουσκόνι, είναι ξανά στην εξουσία! Να τα λοιπόν, τα αποτελέσματα από τα καινούργια τους ψέματα! Ή των άλλων με τον Σαρκοζί στο γκουβέρνο. Ωραία προοπτική! Έχουν βέβαια αυτοί, την Κάρλα Μπρούνι προεδρίνα. Μεγάλη νίκη, του life style του προέδρου. Κι όταν νικάει το "φαίνεσθαι"…
Και αυτοί λοιπόν /οι προχωρημένοι της Ευρώπης/ με τις καινοτομίες και τις νέες σειρές από καινούργια ψέματα, κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος τους. Και αυτοί τώρα, έχουν στερέψει από καινούργιες ιδέες ψέματος και έχουν σωπάσει! Όλα ανάγονται στο "ένα" ή στο "άλλο μαγαζί" πολιτικής έκφρασης /ο δικομματισμός παντού και πάντα/ στο ίδιο πλαίσιο και τα δύο και πέρα από αυτά το τίποτα! Τίποτα καινούργιο και άλλο! Η απόλυτη πολιτική ξηρασία! Η αμερικανοποίηση του πολιτικού συστήματος.
Τα βρίσκουν δύσκολα όμως, πολύ δύσκολα, με το πυροτέχνημα του "νέο-φιλελευθερισμού" και το ιδεολόγημα της "οικονομίας της ελεύθερης Αγοράς", που θάμπωσαν και σκοτείνιασαν και δεν παράγουν παρά μόνον: ανασφάλεια, ανεργία και φτώχια! Λες και θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, στη λογική του "…όποιος μπορεί και δύναται"! Οι κοινωνίες όμως, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, μόνον οι τράπεζες, τα χρηματιστήρια και τα ομόλογα. Αν και τα βλέπουμε καθημερινά, τα "επιτεύγματά" τους και σ' αυτά!
Αλλά και η χωρίς ποιοτικά και πολιτισμικά κριτήρια "παγκοσμιοποίηση", με χαρακτηριστικά απόλυτης κηδεμονίας και χειραγώγησης. Αυτή η νέα εκδοχή ιμπεριαλισμού και με το τεράστιο κόστος, στο οποίο υποχρεώνουν και υποβάλλουν τους λαούς, μάλλον τους γυρίζει "μπούμερανγκ". Δεν πείθει, ούτε ηθικά ούτε πολιτικά και ούτε πολιτισμικά κανέναν, εκτός από ένα στενό "κύκλο" παρακρατικού τύπου συμφερόντων. Δείχνουν περισσότερο το πανικό τους και ας βρυχώνται οι "τίγρεις", παρά μια θετικής ροπής στρατηγική.
Το ζητούμενο, πρέπει κάποια στιγμή να το καταλάβουμε και να το εμπεδώσουμε: δεν είναι το να διαχειριστείς ένα ψέμα /πλαστικό μάλιστα/ αλλά το να ανατρέψεις τις αιτίες του. Κάτι που θέλει δουλειά, σκληρή δουλειά και "πλάτες". Σοβαρότητα και όχι σουσουδίζουσες υπεκφυγές!
...
Εμείς σταθεροί, συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Σαν ένας αριστερός ψάλτης, να λέμε τα ίδια και τα ίδια ψέματα, πάλι και πάλι από την αρχή, κάθε φορά που βλέπουμε να κλείνει(;) ο κύκλος τους. "Εκκρεμείς, μπερδεμένοι και έτοιμοι..." κατά πως έλεγε κάποιος, παραφράζοντας κάποιον άλλο.
"Η Επανάστασή μας ήταν χωρίς ιδέες, χωρίς όπλα και δυστυχώς και χωρίς πάθος" έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, σ' ένα από τα σχόλιά του στο ραδιόφωνο.
"Η Επανάστασή μας, υπήρξε μια αυτοσχέδια και κουραστική παράσταση του δρόμου", έλεγε κάποιος άλλος, νεότερος, σε μια εκπομπή στο "τρίτο".
"Η Επανάστασή μας, ευτυχώς που δεν τελεσφόρησε", λέει ο Λεωνίδας Κύρκος!
Όλοι για την Επανάσταση που δεν έγινε, μιλάνε. Για τα "ψέματα", κανένας δεν μιλάει. Ίσως από τον φόβο, μήπως και αναγνωρίσουν και τον εαυτόν τους, μέσα σ' αυτά! Ή το ακόμα δυσκολότερο: πως θα χρειαστεί να εμβαθύνουν και να δώσουν απαντήσεις. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο και οδυνηρό!
…
"Η Ζωή, είναι πάντα πιο δυνατή και έχει πάντα δίκιο". Λένε συνεχώς, αυτοί που κάνουν πως τα ξέρουν όλα(;!) και είναι ξέχειλοι(!) σε "εμπειρίες", "...έτσι η Ζωή θα δείξει το σωστό", λένε!
Την μεταφυσική /αυτή την κακή σχέση με τον Πολιτισμό, την εξέλιξη και την Ιστορία/ την έχουμε βλέπεις στο αίμα μας, από το γάλα της μάνας μας!
... Και ξαφνικά, εκεί που λέγονται όλ' αυτά, όλες αυτές οι σκέψεις(sic), μπορεί και ν' ακουστεί μια φωνή να λέει: "…ας τ' αφήσουμε όλ' αυτά Θανάση και ας βιαστούμε, για να πάμε στα "super markets", να δούμε ποιο απ' όλα έχει τις φτηνότερες πατάτες και την φτηνότερη φέτα. Και μετά να ψάξουμε και για φτηνή βενζίνη για το αυτοκίνητο!
Είναι καλά τα ψέματα αλλά δεν οδηγούν πουθενά, Θανάση! Αυτό που προέχει, είναι "ο ρεαλισμός" Θανάση! …Η επιβίωση!"
Αυτά είναι που δείχνει η Ζωή λοιπόν, γι' αυτούς που την επικαλούνται! Και η μεγάλη ανησυχία, των κρατούντων, είναι για το αν και πώς αυτά τα ψέματα, κάθε φορά, θα τα περάσουν στον κόσμο, ως τα ορθότερα και τα ασφαλέστερα και για όλους(sic). Με τις "τρίπλες" τους όμως, κι όσο ο κόσμος δεν αντιδρά, μπορούν να τα έχουν εύκολα όλα!
Όπως με τον καημένο που δεν τον χωρούσε η παράγκα του. Του είπανε λοιπόν, να βάλει κι άλλα κι άλλα, μέχρι που δεν πήγαινε άλλο. Και μετά του είπανε, να βγάζει κάθε φορά και από κάτι. Μέχρι, που άρχισε να νοιώθει την παράγκα του ευρύχωρη.
…
Κι άσε και τα αποφθέγματα που ακούγονται, κι όπως τονίζουν, από την πείρα(!) της ζωής κι αυτά όλα βγαλμένα:
Έρωτας = το ναρκωτικό της ματαιοδοξίας. …Τι τον θέλουμε;
Οι φίλοι = η προσωποποίηση μιας προ-αναγγελμένης προδοσία. … Τι τους θέλουμε;
Οι συλλογικότητες = σπατάλη ενέργειας. …Τι τις θέλουμε;
Η ελευθερία = αφού την έχουμε. …Τι την θέλουμε;
Ο Αγώνας = ένας είναι ο Αγώνας. Του Ολυμπιακού για το "νταμπλ". Τους άλλους. …Τι τους θέλουμε;
Άμα τα αρθρώσουμε όλ' αυτά και με τα πάρα πάνω και με πολλά άλλα που όλοι πια ξέρουμε και αναγνωρίζουμε, ωραία κοινωνία και ωραίο "πακέτο" Πολιτισμού οικοδομούμε!…
Δεν υπάρχει, τίποτα χειρότερο, από την στασιμότητα, της προσπάθειας αφομοίωσης μιας ήττας! Τίποτα χειρότερο, από την συμμόρφωση και την αποδοχή της!
Απ' ότι φαίνεται, και όπως όλα δείχνουν, έχουμε ν' ακούσουμε και να πούμε, πάρα πολλά ακόμα ψέματα! Ξανά και ξανά! Μέχρι να γεμίσει η παράγκα.
…
Έτσι και με την γιορτή, για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Ποια γιορτή για την Δημοκρατία; Ενώ με την πρώτη ευκαιρία την πετροβολούμε την υπονομεύουμε και την απαξιώνουμε! Και όταν, οι περισσότεροι των παρευρισκομένων στον εορτασμό, στο Προεδρικό Μέγαρο, δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα, σχετικά με την ουσία του εορτασμού. Και ενώ πολλοί απ' αυτούς, σίγουρα ψιθυρίζουν από μέσα τους …Τι την θέλουμε;
22.7.2χ8 Κ.Κ
Υ.Γ Η "νεοτερικότητα", έχει, είχε πάντα, ένα αμφίσημο χαρακτήρα. Είναι σαν το μαχαίρι, που κόβει το ψωμί αλλά και σκοτώνει! Κι αν πολιτισμικά ο πήχης είναι πολύ χαμηλά, τότε μάλλον η τάση είναι προς το δεύτερο. Σκοτώνει!
Όσο την πολεμούσαν, ήταν διαφορετικά. Είχε δυνατότητες και είχε παρατηρητικότητα, ιδέες αλλά και αυτογνωσία. Από τότε που το σύστημα την ενσωμάτωσε και την χρησιμοποιεί, τα πράγματα άλλαξαν. Κατάντησε "εργαλείο" του! Για να μην πω, "όπλο" του! Αυτό ίσως και να είναι και ένας από τους σοβαρούς λόγους, της σημερινής ακαταστασίας και του μπερδέματος! Τσαλαπατήθηκαν και χάθηκαν πολλά, κυρίως στο επίπεδο της νοοτροπίας, των προτύπων και των δυνατοτήτων!
...
Δεν ηττηθήκαμε. Η ήττα θα σήμαινε πως είχαμε δώσει τον "Αγώνα". Αποκαλυφθήκαμε, φλυαρούντες, χωρίς ιδέες και προτάσεις. Όσο για τους άλλους, δεν νίκησαν, απλώς τα κατάφεραν και πάλι και προσαρμόστηκαν.
.
