Η Πτώση...

.

Η Πτώση από το κενό στο κενό

.

Τώρα που σπάσανε οι βιτρίνες

.

Τώρα που σπάσανε οι βιτρίνες
Καλό είναι να βγάλουμε και τις "εικόνες" μας
απ' αυτές γιατί προκαλούν!

Και να σκεφτούμε!

.

Η Ιστορία, μας "εξετάζει" καθημερινά
για τα προφανή
και μας βρίσκει "αδιάβαστους"!

.

...και μια βαβαιότητα!

.

.

...τα λόγια είναι περιτά! (3)

.

.

...τα λόγια είναι περιτά! (2)

.

.

...τα λόγια είναι περιτά! (1)

.

Ένας επικήδειος ...

.
[Ήμουνα έτοιμος να γράψω σαν υπότιτλο : "Χωρίς λόγια", στο κείμενο του κ. Ανδριανόπουλου που ακολουθεί. Αυτό όμως το " Η επανάσταση τελείωσε..." αισθάνομαι λίγο να "προβοκάρει". Γιατί, αντί για τα αποσιωπητικά, που περιέχουν ένα ίχνος αυταρέσκειας, θα περίμενε κάποιος, μια κάποια πιο αυτοκριτική στάση, ακόμα και τώρα. Απέναντι στον "νέο-φιλευθερισμό", νομοτελειακό παράγωγο του οποίου και όχι τακτικό λάθος της εφαρμογής του, είναι αυτό που παρατηρείται να συμβαίνει στις ημέρες μας. Πιο γενναία.
Τέλος πάντων, όπως και να έχει, φαίνεται να αποκαλύπτεται και με επιπλέον απ' όσες ήδη προκάλεσε συνέπειες, αυτή η διαστρέβλωση των πάντων, αυτό το ιστορικό καρκίνωμα. Καιρός να παραμερίσουν όλοι αυτοί οι περίεργοι τεχνοκρατίζοντες "golden boys" και το "ανακάτεμα" και οι συμφορές που προκάλεσαν. Όλα υπήρξαν "πλαστικά" όπως το χρήμα που διακινούσαν, όχι όμως και οι συνέπειες που προκάλεσαν με το ιδεολόγημα της "Αγοράς" και το πλαίσιο της "Παγκοσμιοποίησης". Όχι, τίποτα απ' όλ' αυτά δεν ήταν μια "Επανάσταση".
Ας μην κρυβόμαστε και ας μην τσαλακώνουμε τους ιστορικούς όρους! ΑΡΚΕΤΑ!
Χρειάζεται, επειγόντως, η επιστροφή στην Πολιτική! Η ζωή δεν είναι ούτε κονσερβοποιείο, ούτε σφαγείο! Τα γραβατομένα καλόπαιδα, καλό είναι να επιστρέψουν στην μαμά τους ή στα κλουβιά τους! ΑΡΚΕΤΑ!]

Κ.Κ

Η επανάσταση τελείωσε...



Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος
www.andrianopoulos.gr

Οι πατρίκιοι διασώθηκαν. Δίχως συνέπειες και κυρώσεις. Η τελική απόφαση του αμερικανικού Κογκρέσου να εγκρίνει το Σχέδιο Πόλσον για την διάσωση της οικονομίας από την λεγόμενη χρηματοπιστωτική κρίση πέτυχε δύο πράγματα. Αφ’ ενός να βουλιάξει ακόμη περισσότερο τον κόσμο ολόκληρο στην αβεβαιότητα ενός οικονομικού χάους. Κι αφ’ ετέρου να σηματοδοτήσει το οριστικό τέλος μιάς εποχής που ξεκίνησε πριν από 28 περίπου χρόνια με τον δραματικό περιορισμό της παρέμβασης του κράτος στην οικονομία. Και που οδήγησε σε μια επαναστατική σχεδόν αύξηση της ευημερίας στις τέσσερες γωνιές της γής και στην αποστέρηση του μονοπωλίου του πλούτου από τους πατρίκιους των μεγάλων χωρών της καπιταλιστικής Δύσης.Η κυβέρνηση Μπούς στις ΗΠΑ θα μείνει γνωστή στην ιστορία για την επίθεση που υπέστη η Νέα Υόρκη στους δίδυμους πύργους, για την ανεγκέφαλη εισβολή στο Ιράκ αλλά και για την κατεδάφιση του φιλελεύθερου ονείρου. Επειδή επί των ημερών της οι αχαλίνωτοι Τραπεζίτες αφέθηκαν ασύδοτοι να καταστρέψουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα του κόσμου ολόκληρου. Αλλά κι επειδή διόγκωσε το χρέος της Αμερικής, μεγάλωσε τις επιδοτήσεις και έβαλε μεγάλα και ουσιώδη εμπόδια στο ελεύθερο εμπόριο. Κυρίως όμως η ιστορία θα την μνημονεύσει διότι θεσμοθέτησε την μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση στην οικονομία από τον Πρώτο Πόλεμο και δώθε.Στην Αμερική η οικονομία της αγοράς εξέπνευσε. Το τι θα ακολουθήσει είναι άγνωστο. Οι τραγικές συνέπειες όμως δεν θα χτυπήσουν τους ασυνείδητους Τραπεζίτες των Επενδυτικών Ιδρυμάτων που το εκεί κατεστημένο φρόντισε να διασώσει, αλλά τον απλό κόσμο της καθημερινότητας.Αναρωτιέμαι, μετά απ’ αυτά, ποιος θα τολμήσει να ξαναμιλήσει για ανταγωνισμό, για απαγόρευση των κρατικών οικονομικών ενισχύσεων και για λιγότερους φόρους. Τώρα και η Ολυμπιακή (και η Alitalia βέβαια) οφείλει να απαιτήσει την διάσωσή της αλλά και κάθε επιχείρηση που βρίσκεται σε οικονομική στενωπό θα νομιμοποιείται να απαιτήσει γενναίες κρατικές χρηματοδοτήσεις.Οσο για οικονομικό δυναμισμό και προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης; Καληνύχτα σας…

.

Δύο ΑΠΟΨΕΙΣ

.


.

Ο φόβος έγινε βιομηχανία

Μιχάλης Μητσός

Από "Τα Νέα", 15/09/2008


Από έντεκα το 2000, οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη έχουν μειωθεί στις τρεις (συν μια διακοσμητική συμμετοχή).Αλλά η Κοντσίτα ντε Γκρεγκόριο δεν χάνει το θάρρος της.Συγκεντρώθηκαν την περασμένη Κυριακή στο Παρίσι. Συμφώνησαν (γρήγορα) ότι περνούν κρίση. Συμφώνησαν (λιγότερο γρήγορα) στα αίτια της κρίσης: το πέρασμα από τη βιομηχανική οικονομία στην οικονομία της γνώσης, η δυσφήμηση του κοινωνικού κράτους, η αύξηση μιας παγκόσμιας αίσθησης κινδύνου που συνδέεται με τις εξελίξεις στον χρηματοπιστωτικό και τον ενεργειακό τομέα. Έκαναν την αυτοκριτική τους: εγκαταλείψαμε τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, δεν έχουμε καινούργιες ιδέες, αιφνιδιαστήκαμε, παγιδευτήκαμε, παραιτηθήκαμε. Και στο τέλος (ναι, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο) διατύπωσαν προτάσεις. Να πάψουμε να περιφρονούμε τους φόβους της μεσαίας τάξης και να αρχίσουμε να κοιτάζουμε τον κόσμο όπως είναι. Να θέσουμε τα κοινωνικά ζητήματα στο επίκεντρο του προβληματισμού μας. Να πάρουμε την πρωτοβουλία στην προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση, όπως είναι οι κλιματικές αλλαγές, η μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων, η μετανάστευση. Πολιορκούμενοι εκ δεξιών και εξ αριστερών, οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές είναι αναγκασμένοι να δράσουν για να μη βρεθούν σύντομα στο περιθώριο. Να δράσουν σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και στις τοπικές κοινωνίες, στη γειτονιά, στον χώρο δουλειάς. «Ζούμε στο αιώνιο παρόν, χωρίς μνήμη ούτε προοπτικές. Στην απόλυτη απουσία ευθυνών», λέει η 43χρονη Κοντσίτα ντε Γκρεγκόριο, πρώην αρθρογράφος της Ρεπούμπλικα και εδώ και δύο εβδομάδες νέα διευθύντρια της Ουνιτά.
«Δεν σκεφτόμαστε παρά τον εαυτό μας. Φοβόμαστε: τους άλλους, ότι θα χάσουμε, ότι δεν είμαστε δυνατοί. Και ο φόβος έχει μετατραπεί σε βιομηχανία. Να σε τι συμφωνούμε όλοι: στον φόβο. Τις προάλλες, ο μικρός μου γιος είδε τα στρατιωτικά οχήματα στη Σάντα Μαρία και είπε: “Κοίτα μαμά, γυρίζουν μια πολεμική ταινία!”».Όταν την πήρε τηλέφωνο το νέο αφεντικό τής εφημερίδας (ο Ρενάτο Σόρου, «ένας επιχειρηματίας ηθικός, που δεν ακολουθεί τη μόδα και δεν μιλάει πολύ, ένας αντιιταλός!») και της πρότεινε τη θέση, δέχθηκε αμέσως. Όχι για να κάνει καριέρα ή να βγάλει λεφτά ή να κραυγάζει- θα ήταν ανόητο να ανταγωνιστεί σε όλους αυτούς τους τομείς τη Δεξιά- αλλά για να χαμηλώσει την ένταση, να μιλήσει για τα πραγματικά προβλήματα, να προσπαθήσει να εξηγήσει πού βρίσκεται η ουσία και πού η απάτη.
«Η Αριστερά προσπαθεί να βγει από το ιδεολογικό κλουβί στο οποίο βρίσκεται εδώ και τριάντα χρόνια και να κατανοήσει την πραγματικότητα» λέει αυτή η Ιταλοϊσπανίδα μητέρα τεσσάρων παιδιών στον δημοσιογράφο της Ελ Παΐς που τη συνάντησε στο μπαρ «Βibli» της Ρώμης. «Πρέπει να αρχίσουμε από το μηδέν, από το αλφάβητο, τα χρώματα και τους αριθμούς», κυρίως τους αριθμούς, η Ουνιτά έχει πέσει στα 40.000 φύλλα, χρειάζεται επειγόντως νέες ελπίδες, νέες ιδέες, νέα πνοή. Όπως και η Αριστερά.





.

.
Μήπως είναι Υγεία;

Γιώργος Μπράμος

Από την "ΑΥΓΗ", 16/09/2008


Από την ώρα που οι δημοσκοπήσεις διαπιστώνουν υποχώρηση του δικομματισμού και αδυναμία αυτοδυναμίας, οι σοφοί αναλυτές των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων είναι βέβαιοι πλέον ότι το πολιτικό σύστημα περνάει «βαθιά κρίση». Υπάρχει κι ένα φάντασμα που πλανιέται πάνω από αυτήν την εσχατολογική διαπίστωση και αφορά την ακυβερνησία.Ας αντιστρέψουμε λίγο αυτήν τη φοβική προσέγγιση.
Ο δικομματισμός ήταν η κυρίαρχη επιλογή της μεταπολίτευσης -δεν χωράει αμφιβολία. Όμως σήμερα, με τις διαψεύσεις και τις χρεοκοπίες των διακυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., η δικομματική επιλογή μπορεί να είναι ακόμα ισχυρή και κυρίαρχη; Ή έχει διαμορφωθεί ήδη, μια άλλη ελπίδα, που στη συγκεκριμένη περίοδο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ; Πάμε και λίγο παρακάτω: οι υποθέσεις Βουλγαράκη, Ζαχόπουλου, ομολόγων, Βατοπέδιου, κουμπάρων κ.λπ, κ.λπ, απέδειξαν ότι οι λαϊκές προσμονές δεν αφορούσαν μόνο την αλλαγή στην κορυφή του κράτους, αλλά τον επαναπροσδιορισμό της ηθικής διάστασης στην πολιτική. Αυτό ακριβώς που η διακυβέρνηση Σημίτη εγκατέλειψε στο έλεος των γνωστών και μη εξαιρετέων. Ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας ήταν ένα σχέδιο, που δυσφημίστηκε και στο τέλος ηττήθηκε, γιατί δεν έλαβε υπόψη ότι το αίσθημα αδικίας από τη συμπεριφορά ενός λαμόγιου μπορεί να ακυρώσει την εύρωστη οικονομία, τους νέους δρόμους, την ανάπτυξη, την πορεία προς τα εμπρός. Η Νέα Δημοκρατία, πολύ νωρίς και τελευταία με υπεροψία και μέθη, έδειξε ότι η ηθική διάσταση της πολιτικής είναι για αυτήν ηθικολογικό πρόσχημα. Κάτι σαν τον άγιο Εφραίμ που εξομολογεί τους υπουργούς και επεκτείνει το real estate της Μονής του. Παπάς και ζευγάς με την ίδια ευκολία και τον ίδιο κυνισμό. Η διακυβέρνηση του νεότερου Καραμανλή έδειξε πως στο σακούλι της δεν είχε τίποτα περισσότερο από μια, κακώς νοούμενη, επικοινωνιακή ευχέρεια. Λόγια του αέρα που διαψεύστηκαν γρήγορα και φθάσαμε στις ντροπές της τελευταίας εβδομάδας: να είναι ηθικό ό,τι είναι νομότυπο. Αν λοιπόν, παρ' όλα αυτά, ο δικομματισμός ήταν ακόμα ισχυρός, τότε, πράγματι θα μπορούσαμε να μιλάμε και να ολοφυρόμαστε για «βαθιά κρίση». Τώρα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν έναν υψηλό βαθμό ωριμότητας, αντίστοιχο ίσως με την αποδοχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή το '74, τον θρίαμβο του Αντρέα Παπανδρέου το '81, την οκταετία Σημίτη. Και οι τρεις αυτές επιλογές είχαν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θετικά αποτελέσματα στο στερέωμα της Δημοκρατίας (από τον Καραμανλή), στη διεύρυνσή της (από τον Παπανδρέου), στην ισχυροποίηση της χώρας (από τον Σημίτη). Η σημερινή απόρριψη, λοιπόν, του δικομματισμού δεν είναι κρίση, αλλά υγεία. Μόνο που κάπου εδώ αρχίζουν τα ενοχλητικά «αλλά», που αφορούν κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού αυτή η πολιτική δύναμη δείχνει να εκφράζει μια νέα κοινωνική προσμονή. Αν στο ερώτημα συνεργασία ή ακυβερνησία, οι εκπρόσωποι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς απαντούν με το μνημειώδες «δεν μας αφορά» ή το ηρωικό «Όχι, ποτέ», τότε το διλημματικό στοιχείο που συντηρούσε μέχρι σήμερα τον δικομματισμό θα επανέλθει, πολιτικά και κοινωνικά δικαιωμένο. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός και δεν δίνω, αλίμονο, μαθήματα. Όμως από ό,τι γνωρίζω, η «Μεγάλη Αριστερά» πουθενά δεν έχει μόνο κομμουνιστική καταγωγή και σοσιαλδημοκρατική απάρνηση. Είναι κάτι πιο σύνθετο, που θέτει τα ζητήματα, ζυμώνει τους προβληματισμούς, προτείνει τις διεξόδους.
Τα οδυνηρά μαθήματα της Ιταλικής Αριστεράς πρέπει κάτι να μας λένε.
Οι διαγωνισμοί «καθαρότητας» ανάμεσα στη μεταρρυθμιστική και τη ριζοσπαστική Αριστερά, δεν έφερε μόνο τον Μπερλουσκόνι, αλλά απομάκρυνε όλους και κυρίως τους ριζοσπάστες αριστερούς από τις πολιτικές και κοινωνικές τους πηγές, τους νέους εργαζόμενους του Βορρά που πέρασαν στην πλευρά της Λέγκα. Εδώ για την ώρα φαίνεται πολύ αποτελεσματικό το σχήμα της ρητορείας, η αυταρέσκεια της ανόδου ή της σταθεροποίησης σε ένα υψηλό ποσοστό στις δημοσκοπήσεις. Ως πότε θα κρατήσει είναι άγνωστο. Στο μεταξύ τα μεγάλα ζητήματα του τόπου δεν χρειάζονται αμυντικά σχήματα. Η λαϊκή σοφία, η πολιτική υγεία που απορρίπτει τους άλλοτε ισχυρούς, για να ανθίσει δεν έχει ανάγκη μόνο αρνήσεις. Ας επεξεργαστούμε και κάποια κατάφαση.

.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις

.


"Μάταια είναι η εκμάθηση χωρίς σκέψη, επικίνδυνη είναι η σκέψη χωρίς εκμάθηση."
Κομφούκιος

Και ξαφνικά ο κόσμος μας έγινε, μικρός και ΜΕΓΑΣ!
Μικρός, γιατί ο καθ' ένας, μέσω της τηλεόρασης, μπόρεσε και "βρέθηκε" στο Πεκίνο.
ΜΕΓΑΣ, γιατί εκεί βρέθηκαν να εκπροσωπούνται, τόσοι λαοί! Ο καθ' ένας με το "πρόσωπο" και την ιστορία του! Γύρω από κάτι, που έχει ακόμα, ίχνη έστω, απ' αυτό που συνηθίσαμε να λέμε "Ολυμπιακό Ιδεώδες"!
Μια δυνατότητα, ένα φως για μια πολυ-πολιτισμική εκδοχή του κόσμου!
Είναι η "δυνατότητα", που κάθε φορά μέσα από τέτοια γεγονότα, δείχνει να υπάρχει ελπίδα!
Δυστυχώς, με τα γεγονότα στην Ρωσία και την Γεωργία, δεν μπόρεσε να τηρηθεί, το πνεύμα της "εκεχειρίας"!
Υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα που δεν τηρήθηκαν!
Αλλά ας μην τους το χαρίσουμε το "πνεύμα", για μια κοινωνία γύρω από τον άνθρωπο! Αυτό ανήκει στους Λαούς που συμμετείχαν!
...
.
Η αποθέωση του αρνητικού όμως ήταν, με τα όσα είδαμε με την "αρχιτεκτονική" των κτηρίων, του νέου Πεκίνου!


Τα ίχνη της Παγκοσμιοποίησης! Μια Αγορά – Ένας Κόσμος – Ένας Πολιτισμός
.
Μια χώρα, με ένα τόσο παλιό και τόσο μεγάλο πολιτισμό και με τόσα ίχνη του παντού, στην πόλη του Πεκίνου, είναι πολιτισμικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αυτά που είδαμε!
Δεν είμαι υπέρ της ομηρίας στην παράδοση και το παραδοσιακό. Είμαι όμως, υπέρ της στόχευσης και με μεγάλα "ρεκόρ" μάλιστα, της ανίχνευσης στην έκφραση εκδοχών /απέναντι στις προκλήσεις, που προέρχονται από την "ανάπτυξη" και την "εξέλιξη"/ που να έχουν σχέση, με την "ταυτότητα" κάθε φορά, του χώρου και της ιστορίας του. Είναι και αυτά "ρεκόρ", που θα 'πρεπε να επιδιώκονται!
Εδώ κρύβονται, όλα τα καταστροφικά που μπορούν να συμβούν, όταν η "δύναμη" είναι στα χέρια ανθρώπων, χωρίς καμιά σχέση με τον Πολιτισμό! Όταν δείχνουν με ξιπασιά, την "δύναμή" τους, αλλά αδιαφορούν για τον Πολιτισμό!
Αυτή δυστυχώς, είναι η εκδοχή της "Παγκοσμιοποίησης"!
Για σκεφτείτε και λίγο στα καθ' ημάς. Ούτε η Ακρόπολη δεν την γλίτωσε, με αυτό το τερατούργημα, που κατασκεύασαν δίπλα της. Το "Νέο Μουσείο της Ακρόπολης".
.

Το "σοκ", είναι η ανεκτικότητά μας!

Υπάρχει δυστυχώς συνέχεια στο "κακό" όταν εκδηλώνεται! Και το "κακό" στις ημέρες μας, έχει προχωρήσει πάρα πολύ!
Από όλους εμάς όμως εξαρτάται το εάν και πόση διάρκεια θα έχει. Και πόσο κακό ακόμα θα γίνει!
.

25.8.2χ8 Κ.Κ

Ζητήματα…

.


Το καράβι δεν αρμενίζει στραβά, ούτε ο γιαλός είναι στραβός. Αυτή την φορά, το καράβι έχει 'ξοκείλει!

…
Τις κοινωνίες, τις "εκπαίδευσαν" να λειτουργούν με θρησκευτικής λογικής "σκέψη". Αρχίζοντας πάντα με το κυνήγι και τον εξορκισμό /τάχα μου/ του "κακού". Το ποιος όμως το όριζε και πώς, αυτό το "κακό" κάθε φορά, είναι ένα ερώτημα. Ποταμοί αίματος, χύθηκαν με αυτό το πρόσχημα, μέχρι να τις υποτάξουν και να κυριαρχήσουν. Και προκειμένου να δικαιολογήσουν την "αναστάτωση"(sic) τις καταστροφές και τον πόνο που προκαλούσαν και για να τους "δελεάσουν", τους έλεγαν και για τον "Παράδεισο" με τα "ουρί" και τα "πιλάφια".
Μετά θάνατον(!) όμως όλ' αυτά /για να εξηγούμεθα, όπως λένε/ και για να είναι δύσκολη η επαλήθευση/ Και όχι σ' όποιον να 'ναι. Μόνον σε όποιον επιδείκνυε υπομονή, υποταγή και καρτερικότητα!
Στον πυρήνα της "λογικής" τους, πάντα ο "φόβος"! Ο "φόβος" και η "τρομοκρατία"! Η μοναδική τους εξασφάλιση και η γεννήτρια των πάντων, σε ό,τι τους και μας αφορά.
Μ' αυτή την "μεταφυσική" τάχα μου συμβολική, λειτούργησαν και συνεχίζουν με μικροπαραλλαγές να λειτουργούν, μέχρι και σήμερα. Με πυρήνα πάντα το "φόβο" και την "τρομοκρατία"!
Το μεγάλο ζητούμενο γι' αυτούς, είχε και έχει, ένα δισυπόστατο χαρακτήρα και μια δισυπόστατη λογική. Αφ ενός την "βραχυκύκλωση" των όποιων εσωτερικών εντάσεων και αμφισβητήσεων, με την "κατασκευή" ενός "μπαμπούλα" κάθε φορά και με την καλλιέργεια του "φόβου" απ' αυτό, ώστε να οδηγούνται πιο εύκολα στον συμβιβασμό της αποδοχής των πολιτικών τους και των αποφάσεών τους, οι όποιοι διατύπωναν ενστάσεις. Και αφ εταίρου τα εύκολα και με "ηθικό" μανδύα επενδυμένα προσχήματα, για την αφαίμαξη του πλούτου άλλων χωρών και την δημιουργία "ζωτικού χώρου" εξάπλωσης των αγορών τους αλλά και κυρίως των στρατηγικών πολιτικής επιρροής τους.
Δεν μπόρεσε δυστυχώς, να κυριαρχήσει και να τα ανατρέψει όλ' αυτά, μια άλλη λογική. Η λογική της επιδίωξης και της διεκδίκησης, του συνολικά και συλλογικά αποτελεσματικού, με αμιγώς "λαϊκή" αναφορά και προέλευση. Και χωρίς την θρησκευτικής λογικής, μεσολάβηση. Ώστε να παρουσιαστεί ένα άλλο ανάγλυφο συνολικά σε όλα!
"Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια". Έλεγαν και λένε. Διεκδικώντας την "οικουμενικότητα" και την "ιερότητα"(!), των στόχων και των προθέσεών τους. Μόνο που και τα τρία έχουν χλομιάσει πια, με τους διασυρμούς που υπέστησαν διαχρονικά, από τους ίδιους και τις πρακτικές τους και δεν "τραβάνε" άλλο. Οι μάσκες, είναι από καιρό που έχουν πια πέσει.
…
Οι προσπάθειες με την Γαλλική και την Οκτωβριανή Επανάσταση, ενώ δημιούργησαν αρχικά ελπίδες και δυνατότητες, δυστυχώς οδηγήθηκαν, από τον ίδιο τον κακό τους εαυτό, στην υποχώρηση και τον εκφυλισμό!
Η δυναμική τους όμως, παραμένει και ισχύει. Την δύναμη αυτή, είναι που φοβούνται και σκιάζονται. Δεν μπόρεσαν να αντιπροτείνουν, κάτι άλλο! Μόνο με την σιδηρόφρακτη δύναμη, το χρήμα και τον φόβο, δεν πας μακριά! Ενώ με την έμπνευση απ' αυτά και τους Αγώνες των Λαών φτιάχτηκαν πολλά και μεγάλα!
Και με την "Οκτωβριανή Επανάσταση", βρίσκονται με "επιτυχίες", σχετικά με την εξουδετέρωση, των οντοτήτων αναφοράς της, που ήταν(;) τα "σοσιαλιστικά κράτη". Δύσκολα όμως θα το καταφέρουν και με την τύχη των αιτιών της και των ζητημάτων που ετέθησαν. Αυτά, δεν ανετράπησαν! Θα είναι πάντα ζητούμενα! Και ίσως αυτό να ήταν και η βασική αιτία των καταρρεύσεων.
Αυτό που τώρα προσπαθούν, επιχειρώντας και συνεχίζοντας ίσως και μια "ρεβάνς", για ένα παλιό λογαριασμό: είναι να ξεριζώσουν και ό,τι επέζησε, από τις αφετηρίες και τις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης. Που υπήρξε η κινητήριος δύναμη και η έμπνευση, για την δημιουργία του "αστικού κράτους", σε λαϊκή και όχι θρησκευτική βάση. Κάτι που είχαν υποχρεωθεί οι κατεστημένοι φεουδάρχες της εποχής, να συμβιβαστούν και να "υιοθετήσουν". Κυρίως για λόγους τακτικής σκοπιμότητας και επιβίωσης, κάτω από την πίεση των λαών, που εμπνέοντο από τις ιδέες της, προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι κινήσεις της εποχής, υπήρξαν σαρωτικές! Και σήμερα με αυτό τον φόβο ξενυχτάνε και ας δείχνουν δυνατοί και νικητές, οι σημερινοί κατεστημένοι. Δεν ξέρουν τι μπορεί να τους ξημερώσει. Οι δυνατοί δεν είναι πάντα και αήττητοι! Υπάρχει σωρεία κεφαλαίων της Ιστορίας που το επαληθεύουν!
Δεν είναι, τουλάχιστον περίεργες, οι συμπεριφορές τους και οι αντιδράσεις τους, σχετικά με την Κίνα. Δεν θα έπρεπε, αναλογικά με τα πέριξ συμβαίνοντα και τις διακηρύξεις τους, να θέλουν να την "λιώσουν" και να την υποτάξουν; Τώρα τους προκύπτει με διαφοροποιήσεις, όχι και τόσο αρεστές και η σημερινή Ρωσία. Κι ας "ξόδεψαν" τόσα και τόσα, για να την φέρουν στα μέτρα τους.
Με την Κίνα κινδυνεύουν αντί να την υποτάξουν να τους καταπιεί αυτή!
Δύσκολα τα "επινίκια" της μονοκρατορίας τους! Αλλά και με το "νέο Βιετνάμ" που ξεκίνησαν με το Ιράκ και το Αφγανιστάν, δεν είναι και να χαίρονται. Αλίμονο στους λαούς που τα πληρώνουν!
Από τους λαούς θα 'πρεπε να ξεκινήσουν, αν ήταν για καλό και να τους βοηθήσουν και όχι να θέλουν να τους τσακίσουν με κάθε μέσον και με κάθε τρόπο. Ποιος έφτιαξε, ενίσχυσε και έκανε δυνατούς και τον Μιλόσεβιτς και τον Σαντάμ και τον Μπιλ Λάντεν! Δεν ξέρω αν ο τότε "σχεδιασμός" τους, όταν τους "έφτιαχναν", έφτανε μέχρι σήμερα, που έκαναν και κάνουν, τα μύρια όσα για την εξόντωσή τους ή προέκυψε με την ακαταστασία και τον πανικό τους, στην αδυναμία χάραξης μιας "πολιτικής" με προοπτική και με βάθος ορίζοντα. Γεγονός πάντως είναι: πως πάντα ο "φόβος", υπήρξε από τα βασικά "εργαλεία" και στον πυρήνα των σχεδίων τους. Και τότε και τώρα!
…
(Με τον παράγοντα του "πολιτικά άλλου", στο εσωτερικού του πολιτικού συστήματος, στα καθ' ημάς στην Δύση, με αυτόν, δια της ενσωμάτωσης αλλά και με την σύγχυση από τις ήττες και τις καταρρεύσεις, έχουν από καιρό /φαινομενικά τουλάχιστον/ "ησυχάσει". Συντηρούν όμως απλώς μια κατάσταση και δεν φαίνεται να "εισπράττουν" και τόσο μεγάλα πολιτικά οφέλη. Τουλάχιστον όσο γρήγορα και όπως θα ήθελαν)
…
Και όταν το "κακό" δεν υπάρχει, με άμεσο και ορατό τρόπο, τότε για λόγους εξασφάλισής τους και "σπέκουλας", πρέπει να κατασκευαστεί. Έτσι οι πόλεμοι και έτσι το κυνήγι μαγισσών. Έτσι και τώρα /αν και το έργο είναι σε επανάληψη/ το κυνήγι με τους "κακούς" αλλόθρησκους" ή τους πολιτισμικά "άλλους". Οι "νέοι" σταυροφόροι, επί το έργον!
Η απλοϊκότητα τώρα, στην κατασκευή του "διωκόμενου κακού", δεν θεωρείται μειονέκτημα. Το αντίθετο μάλιστα! Η επικοινωνιακή επιδίωξη, έχει να κάνει με τα ορμέμφυτα των ανθρώπων και όχι τόσο με την λογική τους.
Την μαντίλα ή το σταυρουδάκι, τα συναντάμε και σε μεγαλοερευνητές, σε πολύ μεγάλα πανεπιστήμια και σε ερευνητικούς τομείς, με χαρακτηριστικά απόλυτα υλιστικά. Με την διερεύνηση της δημιουργίας και των συμπεριφορών της ύλης και της ενέργειας ή της νοημοσύνης.
Τα μεγάλα "think tank" των υπερδυνάμεων, τα έχουν επεξεργαστεί όλα στην εντέλεια! Υπάρχουν πανεπιστήμια που δουλεύουν γι' αυτά, σε ειδικά και πολύ καλά πληρωμένα προγράμματα. Δεν έχουν αφήσει τίποτα στην τύχη. Εμείς τα αφήνουμε στους διάφορους "φωστήρες", που το παίζουν "πρωτοπόροι" και "ρηξικέλευθοι".
Και χάνουμε, πολλές φορές, από την "κερκίδα" και πριν καν αρχίσει ο "αγώνας"!
Τώρα, στην εποχή μας, αν παρατηρείται μια απορύθμιση, είναι γιατί: με την όλη εξέλιξη και την φόρα που έχουν τα πράγματα, πολλές από τις "σταθερές" τους, ανήκουν σε κύκλους που έχουν ξεπεραστεί και έχουν ή τείνουν να κλείσουν. Οι "μυθοπλασίες" που καλοσερβιρίστηκαν και δούλεψαν, είναι σε μαρασμό. Το κοινό τους, έχει να κάνει πια, μόνο με στοιχεία μιας "λούμπεν" λογικής. Και η λογική τους, δυσκολεύεται να φτιάξει άλλες και νέες "απαντήσεις". Που να επηρεάζουν τις πραγματικές και όχι τις επίπλαστες και κατασκευασμένες επί τούτου "ελίτ". Δυνάμει, είναι σε ύφεση κι ας λένε ό,τι θέλουν τα "παπαγαλάκια" τους. Η αρωγή που δέχονται, από τα ΜΜΕ, έναντι πλουσιοτάτων αντιπαροχών, είναι ισχυρή αλλά όχι και εξάπαντος διαρκής.
Μπορεί να εκτιμηθεί λοιπόν, χωρίς υπερβολή, πως η στιγμή, είναι ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, για τον "Προοδευτικό Χώρο". Αρκεί να απαλλαγεί, απ' όλ' αυτά τα "βαρίδια" που έχουν συσσωρευτεί στο εσωτερικό του και τον κάνουν δυσκίνητο, σχιζοφρενικό και αναποτελεσματικό. Είναι η στιγμή, που έχουν βρεθεί οι διάφοροι κατεστημένοι, χωρίς έτοιμες λύσεις. Η στιγμή μιας μεγάλης Πολιτικής και Πολιτισμικής κρίσης. Ό,τι κάνουν εδώ και πολλά χρόνια, χάσκει. Δεν μπορούν να οικοδομήσουν σε βάθος χρόνου. Είναι σε πολύ μεγάλη ύφεση. Και η ύφεση αυτή, τους πλήττει εκεί που πονάνε περισσότερο. Στην "υπόσχεση" της μεγάλης ορμής προς την "ανάπτυξη" και την υποκρισία της "ηθικολογίας". Αντίθετα αντιμετωπίζουν και αυτοί, συνθήκες οικονομικών και ηθικών καταρρεύσεων. Το "Θαύμα" που υπόσχονται, παρουσιάζεται με τρύπες και χάνει ύψος.
Πρέπει λοιπόν, είναι η στιγμή, να επιδιώξουν οι "προοδευτικές δυνάμεις" /με τον όρο, καταγράφονται οι δυνάμεις εκείνες, που προκύπτουν από την δυναμική της Ιστορίας πλειοψηφικά και θετικά, σε μια συνολική και συλλογική θεώρησή της και όχι από την υφαρπαγή, δια της κατασκευής της, με τεχνάσματα χειραγώγησης των υποκειμένων της/ να πάρουν τον έλεγχο του "καραβιού", για μια άλλη πορεία και όχι πια για να το βουλιάξουν και για να φτιάξουν μετά ένα "άλλο" καινούργιο και καλύτερο. Ο εχθρός του καλού, υπήρξε πολλές φορές το καλύτερο! Στόχος είναι η ελαχιστοποίηση της απόστασης ανάμεσα στον "βιολογικό" και τον "ιστορικό" χρόνο. Το ακριβώς αντίθετο με τα σημερινά συμβαίνοντα, όπου ο "βιολογικός" χρόνος, για τους πολλούς, δικαιώνεται(;) στο επέκεινα, μετά τον θάνατο! Με την υπόσχεση για τον "Παράδεισο", τα "ουρί" και τα "πιλάφια"! Και όχι για όλους! Μόνο για τους "πιστούς" τους!
Το "καράβι" σήμερα, έχει εξοπλισμό υποδύναμη και εξυπηρετήσεις, που τα έχουμε φτιάξει δουλεύοντας και αγωνιζόμενοι όλοι μας. Άλλωστε, η ρότα του είναι ανάγκη να αλλάξει /και όχι το σκαρί του/ και επιτακτικά σ' αυτή την φάση. Υπάρχει ο χρόνος αργότερα και διαλεκτικά και για αλλαγές στο σκαρί, αν προκύψει η ανάγκη.
Ίσως ακόμα και η λύση να είναι: τα πολλά και καλά "καράβια", με αυτονομία στις κινήσεις, από το ένα μεγάλο, που να μας περιέχει όλους. Αυτό το είδος "ομηρίας", μπορεί και να είναι η αιτία για πολλά… Και αυτό λοιπόν, θα ήταν ίσως μια λύση. Ο "δογματισμός" περίσσεψε και "ξενέρωσε" τα πάντα. Όχι μόνο το "καράβι"!
Οι θρησκείες, μας εγκλώβισαν σ' αυτή την λογική, του απόλυτου και των μεγάλων αριθμών. "Ένας θεός και ένα καράβι", για να κάνουν εύκολα κουμάντο και μεγιστοποίηση των ωφελημάτων τους.
Οι πάσης φύσεως "μανιχαϊσμοί", έχει πια φανεί, δεν οδηγούν στην συγκρότηση ενός σχεδίου με στόχους και μέριμνα για όλους αλλά οι λαϊκισμοί που πολλοί από αυτούς υποθάλπουν γυροφέρνουν τα πράγματα στο πουθενά! Και τότε βρίσκουν την ευκαιρία …οι "διάφοροι". Μια και το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι: η "προσαρμοστικότητα"!
Και είναι οι λογικές τού ή άσπρο ή μαύρο, που συντηρούν πολλές φορές και τ' "αφεντικά" και τους "δυνάστες" σαν έννοιες, ξαναφέρνοντας από το παράθυρο, ό,τι με αγώνες μεγάλους, έχει εκδιωχθεί από την πόρτα! Απεδείχθη: πως το "ή όλα ή τίποτα" και το "όλα εδώ και τώρα", δουλεύουν σχεδόν πάντα για το "τίποτα" και ούτε για το "εδώ", ούτε και για το "τώρα".
Καταληκτικά: η "χειραφέτηση" είναι το ζητούμενο και όχι η "καλή διαχείριση" της "χειραγώγησης". Τα "καθεστώτα" /δεξιά ή αριστερά/ είναι αρχαϊκές πια και ολέθριες έννοιες και τρόποι οργάνωσης των κοινωνιών. Οι κοινωνίες δεν μπορεί να δουλεύουν μόνο, για την απληστία, των κάθε είδους "εργολάβων"(sic), από πάνω τους.
Από τα βασικά και δημιουργικά προαπαιτούμενα για τους ανθρώπους, είναι η αυτονομία και η δυνατότητα ανάγλυφου, στη σκέψη και στις δράσεις τους. Όταν αισθάνονται ελεύθεροι και μέσα σ' ένα κλίμα Δημοκρατικής Διαλεκτικής, με υπαρκτές δυνατότητες και ευκαιρίες και για όλους. Η δημιουργικότητα δεν συνάδει με τον καταναγκασμό, ούτε με την υστέρηση.
Τα ζητούμενα πρέπει να είναι: η οργάνωση σε ανοικτές κοινωνίες και σε ποιότητες και συλλογικότητες του "εμείς" και όχι η βαρβαρότητα των "εγώ" και η καταστολή και η εσωστρέφεια, για την περιφρούρησή τους! Η υπέρβαση και της ασυδοσίας και της χειραγώγησης, που εκπορεύονται από τους εγωισμούς και μόνο στόχο έχουν την εξυπηρέτησή τους. Η άρνηση στην στασιμότητα και τις αγκυλώσεις.
Η απαίτηση είναι: ο σεβασμός της Δημοκρατικής Διαλεκτικής και η ανάπτυξη, σε κοινές και συλλογικές προσπάθειες, κοινωνικού χαρακτήρα και στόχευσης. Με σεβασμό στην ισοκατανομή των δυνατοτήτων και των ευκαιριών και την ανεκτικότητα στις πολιτικές, πολιτισμικές και όποιες άλλες διαφορετικότητες.
Το αντίθετο είναι: η διαρκής ανακύκλωση των όσων ζούμε.
Γιατί, μπορεί όλοι να λέμε πως ζούμε αλλά δεν έχει για όλους, αυτό που ζούμε!
" Ni dieu, ni maître " / " ούτε θεός, ούτε αφέντης " σύνθημα του Μάη του '68.

5.8.2χ8 Κ.Κ

Υ.Γ Το κακό με τον "Προοδευτικό Χώρο" είναι : πως ΔΕΝ μπορεί να "εστιάσει". Ενώ κερδίζει από χέρι στην "γενίκευση". Αδυνατεί να την υλοποιήσει, στα επί μέρους. Πρέπει φυσικά να είμαστε προσεκτικοί, γιατί ο χρόνος, που o "Προοδευτικός Χώρος" και ειδικότερα η Αριστερά, μπορούν και υπάρχουν νόμιμα και ισότιμα, στα πολιτικά μας πράγματα, είναι /με τα δεδομένα του Ιστορικού χρόνου/ πάρα πολύ μικρός.
Παρ’ όλ’ αυτά, οι συσσωρεύσεις ήταν τέτοιες, που τα πράγματα πολύ γρήγορα οδηγήθηκαν και στο να πρωταγωνιστήσουν οι προοδευτικές δυνάμεις και όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ το 1981!
Μια λάθος δυστυχώς εκτίμηση, του χαρακτήρα εκείνου του εκλογικού αποτελέσματος και από το ΠΑΣΟΚ και από την Αριστερά! Οι αντιθέσεις όμως, είναι υπαρκτές και καμιά φορά τρομακτικής έντασης και τελείως διαφορετικές και ποιοτικά, από την περίοδο, που ήταν σε διωγμό όλος ο "προοδευτικός χώρος" και ουσιαστικά δια της καταστολής, από τα Δεξιά καθεστώτα, σε απόλυτη περιθωριοποίηση.
Αυτό δυστυχώς, δεν κατάφερε να το εκτιμήσει σωστά, κυρίως η Αριστερά και να επεξεργαστεί ερωτήματα και απαντήσεις. Αντίθετα περιορίστηκε σε απλοϊκές και δογματικού χαρακτήρα αντιπαλότητες. Και ενώ τα "μηνύματα", από πολύ νωρίς, έως και τις καταρρεύσεις των λεγομένων /όπως άθλιες ηγεσίες τις είχαν καταντήσει/ "σοσιαλιστικών χωρών", θα 'πρεπε να την έχουν προετοιμάσει και αν μη τι άλλο προβληματίσει!
Να μην ξεχνάμε, πως γύρω από τέτοια ζητήματα, υπήρξε και η "διάσπαση" του ΚΚΕ. Δυστυχώς όλα έμειναν έως εκεί. Την καταγγελία. Ο παράγοντας δηλαδή, της "ιστορικής εξέλιξης", ακριβώς κατά την περίοδο της υλοποίησης των επί μέρους αλλά και της όλης εξέλιξης της "νικηφόρας γενίκευσης", έμεινε στα αζήτητα.
Οι ευθύνες είναι λοιπόν μεγάλες, γιατί η Αριστερά, υπήρξε για πολλά χρόνια, μια από τις βασικές συνιστώσες, δυνάμει, του "Προοδευτικού Χώρου". Και έχει πολύ βασικές ευθύνες, γιατί με την δογματική λογική, περί κυριαρχίας και τον "πατερναλισμό" της /στην όποια αναγκαιότητα και διαπραγμάτευση συσπείρωσης προέκυπτε/ δεν επέτρεψε στα πράγματα, να οδηγηθούν σε υπερβάσεις και να ωριμάσουν, έτσι ώστε να διαμορφωθεί κεκτημένο.
Είναι τεράστιες οι ευθύνες και για την πανσπερμία των υπόλοιπων δυνάμεων του "προοδευτικού χώρου", αλλά οι ευθύνες της Αριστεράς, είναι οι μεγαλύτερες και οι πιο καθοριστικές. Ο "αυτάρεσκος ναρκισσισμός" της, ήταν εξάλλου και η αιτία, πέραν από τις "εκεί" καταρρεύσεις και της αριθμητικής καθήλωσής της, στα καθ' ημάς. Δεν στηρίχτηκε όσο και όπως θα έπρεπε, στις αιτίες και στις ιδέες της και την Ιστορική δυναμική τους /και "εκεί" και εδώ/ και τις παρέσυρε με την πρακτική της!
Οι ανιστόρητες και όχι μόνο, ηγεσίες της, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, σ' όλ' αυτό!
Οι ιδέες όμως, αν έχουν αιτίες, ειρμό, λογική και επικαιρότητα, δεν καταστρέφονται!
Μπορεί να τους θολώνει την εικόνα, η αλαζονεία και η υπεροψία, αυτών που θέλουν, καθ' οιονδήποτε τρόπο, με ιδιοκτησιακή νοοτροπία και κατ' αποκλειστικότητα, να τις "εκπροσωπούν". Αλλά οι ιδέες, είναι πάντα υπαρκτές και με δυνατότητες, έστω και στην κατάσταση "αναμονής", που αυτοί τις καταδικάζουν.
Με την Ιστορία, πολλές φορές έχει φανεί, πως μπορούν κάποιοι να "παίζουν" αλλά όχι για πάντα! Αυτό αποτελεί αξίωμα! Γιατί, είτε κάποιοι το θέλουν, είτε όχι, είναι πρώτα και μπροστά απ' όλα οι ιδέες!
Γι' αυτό, εξάλλου, και οι "διάφοροι" σημερινοί κατεστημένοι της Δεξιάς, προσπαθούν πάση θυσία να διαδώσουν, τον θάνατο και της Ιστορίας και των Ιδεολογιών. Οι ίδιοι όμως τελευταίως, έχουν αρχίσει να τις νοσταλγούν, ώστε να μπορούν ξανά, να κατασκευάζουν με ευκολία, εχθρούς και δαίμονες, απ' αυτές. Γιατί οι δικές τους, είναι όλες τόσο εμποτισμένες, από την αλαζονεία και την μονομέρεια, της με κάθε τρόπο εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους και δεν κρύβονται με τίποτα οι προθέσεις τους. Ανύπαρκτης μέριμνας και εχθρικές στην πλειοψηφία τους, όσον αφορά σε /και για/ όλους τους άλλους!
…
Τόσα μπορούν, τόσα καταλαβαίνουν αλλά και με άλλα τόσα μας φορτώνουν! Όσο φυσικά τους το επιτρέπουμε! Κυρίως με τα λάθη μας!
Οι ιδέες όμως, δεν αντιμετωπίζονται, δεν μπορεί ν' αντιμετωπίζονται, παρά μόνον Διαλεκτικά! Με την καταστολή και τα διάφορα τερτίπια αποδυνάμωσής τους, πάει αλλού!
Αλλά και όταν αντιμετωπίζονται "ιδιοκτησιακά", επίσης κακοπερνάνε! Και όταν κακοπερνάνε οι ιδέες, τότε κακοπερνάμε και όλοι μας. Αδυνατούμε να βρούμε και να δώσουμε απαντήσεις και λύσεις! Και τις περισσότερες φορές βγάζουμε οι ίδιοι, με τα ίδια μας τα χέρια τα μάτια μας.
Η "συζήτηση" λοιπόν και η "διαλεκτική των ιδεών", είναι τροφοδότες Ζωής και η μόνη εξασφάλισή μας. Και όσοι και όπου και με οποιονδήποτε τρόπο, προσπάθησαν να τα "καταργήσουν", δεν κατάφεραν, παρά μόνο να τα καθυστερήσουν!
Και αυτό όμως, είναι εξ ίσου κακό, για την πρόοδο και την εξέλιξη όλων μας!

Υ.Γ Ας δούμε όμως και έναν άλλο "λογαριασμό", για τον οποίο πολλοί κάνουν το "παγώνι"!
Προτίμησαν λοιπόν "κάποιοι", του λεγόμενου "χώρου" και όχι μόνον /"χώρου" : που ποτέ δεν διευκρινίστηκε στην πολιτική "τοπιογραφία" τι ακριβώς σημαίνει/ με ύφος "σταρ" και υπερόπτες : με παρουσία ως "ανώτεροι" όλων και με "λόγο" για τον οποίο, δεν δέχονται καμία αμφισβήτηση /εδώ να δεις δογματισμούς και ρατσισμούς/ Προτίμησαν λοιπόν, να έχουμε την Δεξιά ξανά ν' αλωνίζει, αντί να δουν, τι θα μπορούσε να γίνει και να πάρουν πρωτοβουλίες.
Το αυτονόητο δηλαδή! Κάτι που θα έκαναν οι "σωστοί" και οι "ανώτεροι", οι "προχωρημένοι" και οι "γνώστες"! Πώς όμως να το κάνουν, αφού αδυνατούσαν, όπως πάντα, να έχουν και απαντήσεις και προτάσεις για το δια ταύτα. Μόνον "κλίμα" ήξεραν να δημιουργούν! Ξέκοβαν δηλαδή το αυλάκι με το νερό και το 'ριχναν στη θάλασσα.
Θα 'πρεπε όμως να έχουν και απαντήσεις και προτάσεις, πολύ περισσότερο, που η "κριτική" τους υπήρξε ιδιαίτερα αιχμηρή. Κριτική όμως, μόνον για τους άλλους! Αρχή και τέλος της παρουσίας τους. Η κριτική για τους ίδιους και με τα ίδια μέτρα, που αυτοί "δίδασκαν" κάποτε, αναμένεται! Γιατί, όταν κάνεις κριτική και μάλιστα τόσο αυστηρή, σημαίνει πως έχεις και απαντήσεις και προτάσεις. Δεν "ποζάρεις" απλώς!
Η "Αποδόμηση", χωρίς παράλληλα την κατάθεση πρότασης, για το τι προτίθεσαι να βάλλεις στη θέση, αυτού που αποδομείς, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, να καταντήσει ένα είδος "περίεργου" λαϊκισμού! Κι έτσι έγινε και εξακολουθεί να γίνεται!
Μάλλον όμως, σιωπηρά, την έχουν ήδη κάνει την κριτική και βλέπουν πως είναι μείον. Προσπαθούν λοιπόν, δια του "χαβαλέ" και των υπεκφυγών, την "φυγή προς τα εμπρός", "θολώνοντας" το τοπίο.
"Οι άνθρωποι που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτόν τους, αν τα πράγματα δεν τους έρθουν, όπως τα φαντάζονται, μπορεί να γίνουν πολύ κακοί με τους άλλους", έλεγε ο Σίλερ και ο ίδιος πάλι έλεγε πως: "με την βλακεία, ακόμα και οι θεοί, δεν τα βγάζουν πέρα"!
Λένε λοιπόν και λένε διάφορα, διάφοροι από αυτούς. Πάντα κάτι έλεγαν! Με το "πρακτέο" είχαν μονίμως κάποια δυσκολία, να τα συνδέσουν και να προτείνουν. Και υπάρχει ένα καίριο ερώτημα : Πώς όλ' αυτά τα "διάφορα" που λένε, χαίρουν τόσης δημοσιότητας ; Δεν υπαινίσσομαι κάτι! Απλώς Απορώ!
Τελικά, δεν απέδειξαν πως ήταν το κάτι πάρα πάνω ή κάτι άλλο! Απεδείχθησαν μέρος του προβλήματος και απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων! Πολύ κατώτεροι! Πού 'ντοι τώρα στα δύσκολα ; Με μια Δεξιά, να τα έχει κάνει "μπάχαλο" σε όλα τα επίπεδα!
Κι όμως εδώ είναι όλοι και συνεχίζουν να λένε, όπως πάντα, πως οι άλλοι /οι κακοί/ τα έκαναν όλα τα "κακά" και άλλα πολλά! Παρατηρητές και σχολιαστές! Επιμένω! Ποιοι και γιατί τους στηρίζουν, δίνοντάς τους την άνεση και το "βήμα", για να μπορούν να το κάνουν! Απλώς επιτιθέμενοι, χωρίς πρόταση και με μια ρητορεία, εύκολου "μαξιμαλισμού", χωρίς ακροατήριο και πολύ βαρετή πια, που κουκουλώνει όμως και δεν αφήνει να φανούν, όλα τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα, της σημερινής πραγματικότητάς!
Και που τους βρίσκεις, τους πιο πολλούς σήμερα και που τους χάνεις ; Στις "πασαρέλες του φαίνεσθε! Αυτή την "μόδα" ακολουθούν και σήμερα. Με σαφώς δεξιά τροχιά και στάση ζωής και δεξιές απόψεις για όλα! / και πάντα η κριτική τους για τις λεπτομέρειες (κουτσομπολεύοντας) γιατί μόνο για λεπτομέρειες συνεχώς φλυαρούν, ποτέ συνολικά για κάτι, ώστε να μας πουν επιτέλους σε ποιο "θεό" και τι ακριβώς πιστεύουν/ Πάλι με τα δικά τους /τα τότε/ πρότυπα και αρχές, κρίνοντάς τους! Και μην μας πουν πως : ήταν άλλες εποχές και άλλα τα δεδομένα. Μπορεί, όμως οι αξίες και τα κριτήρια αλλά και πάρα πολλά από τα δεδομένα, είναι ακριβώς τα ίδια. Εκτός και αν τυχοδιωκτείς!
Η Πολιτική, δεν είναι ένα είδος εστιατορίου, όπου άλλοι σου φτιάχνουν το φαγητό κι εσύ το τρως και κρίνεις αν το έχουν φτιάξει καλά! Αυτά τα έκαναν με την μαμά τους! Καιρός να μεγαλώσουν!
Αυτό ήταν λοιπόν όλο το "κομφούζιο" και όλος ο "τσαμπουκάς" τους ; Ένας διάδρομος, στρωμένος από "άλλοθι", για να φτάσουν στην Δεξιά ; Όλες τους οι αντιρρήσεις ήταν, που δεν τους επέτρεπαν, να είναι η Δεξιά ; Οι ίδιοι /και σε πολλές περιπτώσεις/ αυτό απέδειξαν!
Κι ύστερα τολμάνε και έχουνε το θράσος, να λένε για τους σημερινούς νέους ανθρώπους, πως έχουν "πάει" δεξιά, πως δεν ενδιαφέρονται και άλλα πολλά. Όταν έχεις γυρίσει το μέσα έξω, τόσες φορές, πώς μπορείς να κρίνεις και να κατακρίνεις κάποιον για ασυνέπεια;
Σαν δεν ντρέπονται! Κοίτα ποιοι μιλάνε! O tempora, o mores!
Η αλήθεια είναι, πως "μπήκαν" τότε πολλοί και κατόπιν εορτής, στην πολιτική. Με φόρα και επιδιώκοντας την θέση του "ζεν-πρεμιέ" πρωταγωνιστή. Αλλά στην πορεία φάνηκε, πως αυτά που ήταν τα ζητούμενα, αν γινόντουσαν, αυτά και αν θα τους το στερούσαν, το "σταριλίκι". Και δεν το άντεξαν! Το διακύβευμα δηλαδή γι' αυτούς : ήταν το "σταριλίκι". Όλοι τους υπήρξαν : "επαναστάτες" το πολύ μιας χρήσης!(*)
Δηλαδή, για να επανέλθουμε ξανά στο ερώτημα : η Δεξιά, γιατί είναι τελικά καλύτερη, ώστε η στάση τους, να είναι επιεικέστερη ως προς αυτήν, όπως τελευταίως όλοι αυτοί δείχνουν ; Θα πρέπει κάποτε να μας το εξηγήσουν αναλυτικά! Αλλιώς όλα τα ενδεχόμενα ερμηνειών, είναι ανοικτά!
…
Ας τ' αφήσουμε όμως, όλ' αυτά. Είναι καλύτερα να παραδεχθούμε, επανερχόμενοι στην αφετηρία, πως η Αριστερά ηττήθηκε! Οι αθλιότητες που διαδραματίστηκαν, στις λεγόμενες "σοσιαλιστικές χώρες", στην εξέλιξη της όλης εμπειρίας αλλά και εδώ στα καθ' ημάς, όλα τα παραπάνω, παρέσυραν τα πάντα. Η επιδίωξη εδραίωσης μιας άλλης θέσης, "για την εξέλιξη των κοινωνιών", υπήρξε τραυματική και κατέρρευσε!
Αντίθετα, οι "διορθώσεις" που η Δεξιά "κατάφερε", στη λογική του : "…για να μην αλλάξει τίποτα, πρέπει ν' αλλάξουν όλα", βάζοντας νερό στο κρασί της, "πέτυχαν" και επηρέασαν! Και έτσι, όλα άρχισαν να εδράζονται στην "πεποίθηση" της "καλής διαχείρισης". Την δυνατότητα δηλαδή, μετεξέλιξης της Δεξιάς, σε "σοσιαλδημοκρατία". Μια σανίδα σωτηρίας για την Δεξιά αλλά και μια σανίδα σωτηρίας, με αυτό το πρώτο συνθετικό της λέξης, "σοσιαλ-δημοκρατία", με χρήση, για την "χαμένη τιμή" της "κάποιας" Αριστεράς. Κυρίως των πρώην "κάποιων" αριστερών της πρώην "κάποιας" Αριστεράς, στην πορεία τους προς την Δεξιά. Και έτσι, τα κατάφεραν και τους περιέλαβαν όλους. Αλλά και με το δεύτερο συνθετικό της ίδιας λέξης "σοσιαλ-δημοκρατία", αφήνοντας πάρα πολλά περιθώρια, για να μπορεί να ονοματίζεται, η οποιαδήποτε αντίρρηση, σε "μειοψηφία" και να καταδικάζεται αυθωρί και παραχρήμα, τουλάχιστον σε "σιωπή"! Και ν' ακούγεται το ανεκδιήγητο : "ο λαός σ' εμάς έδωσε την εντολή".
Άντε όμως και να μιλήσεις, για όλ' αυτά, μετά τα όσα είδαμε όλοι, να διαδραματίζονται στις χώρες του "υπαρκτού" και στα ημέτερα, όλ' αυτά τα χρόνια. Ένας μεγάλος κόμπος που πρέπει να αντιμετωπιστεί και με μεγάλη γενναιότητα να εξηγηθεί!
…

-Αλλά χωρίς τις μειοψηφίες, θα είμαστε ακόμα στα σπήλαια!

-Και χωρίς τις πλειοψηφίες, έξω από αυτά, λένε οι άλλοι. Γιατί, ποιος θα τα έσκαβε, συνεχίζουν, αν όχι οι πλειοψηφίες!

-Δεν θα είχαμε Πολιτισμό, χωρίς τις Επαναστάσεις!

-Και ούτε Ουκρανέζες και Αλβανούς και τις "υπηρεσίες" που μας προσφέρουν, χωρίς αυτές τις επαναστάσεις, λένε οι άλλοι.

…
Δεν είναι εύκολη υπόθεση, ούτε αυτόματη και εύκολη η έξοδος. Έτσι όπως "κάποιοι" τα κατάφεραν και τα κατάντησαν όλα! Και ενώ, κάποιων η φωνή, είναι κραυγή αγωνίας, έρχεται ο λόγος του κ. "Ανωτέρου Ιστορικού Στελέχους της Αριστεράς", να είναι ένας ακόμα μεσοβέζικος "μονόλογος"! Αφού γι' αυτόν : "…ευτυχώς που δεν νίκησε η τότε επανάστασή μας". Δηλαδή, κατ' αυτόν : πρώτα συμβουλεύεσαι διάφορους αστρολόγους και χαρτορίχτρες και κάποια βιογραφικά και μετά ξεκινάς τους αγώνες, για ανεξαρτησία και για καλύτερες ημέρες για το λαό σου. Μη τυχόν και δεν είναι σε καλή θέση τα άστρα και αποτύχεις. Έτσι αυτός, τα πήγε όλα "καλά", γιατί φαίνεται του είχαν πει οι καφετζούδες : να μην κάνει τίποτα!
Άργησε όμως, άργησε πολύ ο κ. "Ανώτερο Ιστορικό Στέλεχος της Αριστεράς", να μας τα πει όλ' αυτά. Και δεν μας τα είπε και όλα! Και είναι πολλοί, σαν και αυτόν, που δεν μας τα έχουν πει όλα! Πολλοί! Πάρα πολλοί!
…
Είναι "άσχετοι" και "αλλού", οι σημερινοί νέοι, όμως "διαπιστώνουν"(sic), αυτοί οι "πολλοί" και με ευκολία! Τα λένε "αυτοί", ίσως γιατί "ξέρουνε" από αυτά. Και "κυριολεκτικά" ξέρουνε, γιατί τα έχουν κάνει και με το παραπάνω όλ' αυτά! /Αυτή η "τεχνική", "εξουδετέρωσης" της κριτικής και συγκάλυψής τους όμως, δεν καταφέρνει να τα δικαιολογήσει και να εξωραΐσει τα χαΐρια τους/. Δεν είναι λοιπόν οι νέοι, που στράβωσαν προς τα δεξιά, είναι τα αποτελέσματα, της δικής τους κατάντιας, που τους απογοήτευσαν! Είναι, όλ' αυτά, που αφήσαμε πίσω μας όλοι! Και είναι και η εποχή μας, που είναι μια από τις δυσκολότερες ιστορικά!
Ας ελπίσουμε πως : οι νέοι άνθρωποι, θα έχουν "μπέσα" και άμα το δουν και το αποφασίσουν κάτι, θα δούμε πολλά απ' αυτούς! Και όσο για το "σωστό", το "αναγκαίο" και τους "τρόπους", είναι σίγουρο πως θα την βρουν την λύση. Πολύ καλύτερα, απ' ό,τι εμείς! Ας τα μαζεύουνε λοιπόν, πολλοί από εμάς, που "ανησυχούνε"! Ο Μπερτινότι στην Ιταλία, έδειξε για πολλούς το "δρόμο". Ένα δρόμο αναγνώρισης : λαθών, ορίων και ευθύνης και στον ενεστώτα χρόνο! Ένα δρόμο Αξιοπρέπειας!
Ο κ. "Ανώτερο Ιστορικό Στέλεχος της Αριστεράς" και πολλοί άλλοι, θα ήταν καλό, να διαβάσουν πολλά από τα άρθρα του και να μελετήσουν, πολλούς από τους τρόπους του! Αλλά και οι "διάφοροι" άλλοι, από τους "πρωτοπορούντες" στα ραδιοτηλεοπτικά πορτο-παράθυρα και έντυπα, που διδάσκουν και διδάσκουν και διδάσκουν …
Η Αξιοπρέπεια, δεν υφίσταται κατόπιν δηλώσεως. Κατακτιέται! Αν δεν κατακτηθεί, είναι κάτι άλλο, αυτό που εμφανίζουν σαν αξιοπρέπεια! "Καθωσπρεπισμός" και "λεβεντομαγκιά", ίσως, για να πιάσουμε τα δύο άκρα του πράγματος! Κανένα από τα δύο όμως, δεν "καλύπτει" το νόημα, το πραγματικό νόημα της Αξιοπρέπειας!
Γιατί, όπως έλεγε και ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης : "η αλήθεια πρέπει να λειτουργεί αποδεικτικά και όχι επιδεικτικά".
Το ζήτημα όμως δεν έκλεισε! Απλώς "τσαλαπατήθηκε" και "τσαλακώθηκε", από πολλούς και για πολλούς και διάφορους λόγους. Το ζήτημα, "μιας άλλης εκδοχής για τις κοινωνίες", είναι πάντα ανοικτό! Και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα ξαναμπεί! Είναι ζήτημα Πολιτισμού. Οι συσχετισμοί, μπορεί να είναι αρνητικοί σήμερα αλλά με την Ιστορία κανείς δεν μπορεί να "παίζει"! Και σε καμία περίπτωση για πάρα πολύ!
Αλλιώς δεν μπορεί να μιλάμε για Ζωή και Πολιτισμό αλλά για "εμποροζωοπανήγυρη"! Δηλαδή : "Τόσο το κεφάλι"!

Δεν είναι ΑΥΤΗ η Ελλάδα !
Επειδή όλοι αυτοί νομίζουν :
Πως ΑΥΤΟΙ είναι η Ελλάδα !

Όμως αυτό, θα πρέπει κάποτε και να φανεί! Και η ελπίδα είναι : να τελειώνουμε με όλ' αυτά και κυρίως με όλους αυτούς. ΑΡΚΕΤΑ !
Η φλυαρία, ο σαρκασμός, οι υπεκφυγές και η απάθεια, δεν καταπολεμούν την φτώχεια και δεν δίνουν δουλειά σε άνεργους. Η Πολιτική, είναι κατ' εξοχήν πρόταση και αγώνας, σχέδιο και δράση!
Ο Πολιτισμός, που είναι το επιστέγασμα όλων, έχει ανάγκη από πολύ ισχυρούς "πυλώνες" για να σταθεί στο ύψος του. Ένας από αυτούς, είναι η Πολιτική! Δυστυχώς, είναι πάρα πολλοί, στις ημέρες μας, που δεν "υπηρετούν" μια τέτοια εκδοχή της Πολιτικής!
…
Θα πρέπει λοιπόν άμεσα, να "αποτυπωθεί" και από αυτήν την πλευρά της, η πραγματικότητά μας. Μόνον "απαντήσεις" και για όλα, έχουν οι "φασίζουσες" και οι "θεοκρατικές" κοινωνίες.
…
Οι περιπτώσεις τύπου : του κ. "Ανωτέρου Ιστορικού Στελέχους της Αριστεράς" και του Δαλάι Λάμα, που κρατάνε και κατέχουν τις μοναδικές αλήθειες και έχουν απαντήσεις για όλα, δεν αποτελούν τα ζητούμενα! Μόνον ως γραφικότητες υπάρχουν και όταν κάποιος βρίσκεται σε πολύ "χαλαρές" στιγμές και στην καλύτερη των περιπτώσεων! Φυσικά αφορούν και με ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον, το έργο των ιστορικών!
…
Είναι καιρός όμως, οι "διανοούμενοι" και οι "πνευματικοί άνθρωποι", να ξετρυπώσουν από τις κρυψώνες τους! Και να αναλάβουν τις ευθύνες τους!
Η κρίση που περνάμε, είναι καθολική πολύ σοβαρή και αφορά όλους! Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται, είναι γιατί είναι τα παράγωγά της ή οι δημιουργοί της ή και τα δύο!
…
______________________________
(*) Η άποψή μου για τους περισσότερους, είναι πως ήταν καλομαθημένα "καλόπαιδα". Ήθελαν να "φανούν" και να "ενοχλήσουν". Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ήταν τα παιδία της "αστικής πολυκατοικίας" στη θέση της γειτονιάς του άλλοτε και της Μεσαίας Τάξης, που είχε αρχίσει να διογκώνεται. Τα παιδιά που μεγάλωσαν την εποχή της χούντας, του Παναθηναϊκού της Δέσποινας και του "Γουέμπλεϊ". Ήταν τα παιδιά της Φρανσουάζ Σαγκάν και του βιβλίου της "Καλημέρα θλίψη" αλλά και του Μπουκόφσκι ("Άνθρωπος για όλες τις δουλειές" / "Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας" / "Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής") περισσότερο, παρά του Μαρξ και του Λένιν και αναγνώστες του "Κεφαλαίου" και του "Τι να κάνουμε". Τα παιδιά που άκουγαν για την Αριστερά αλλά δεν την ήξεραν γιατί δεν την έβλεπαν!
Ήταν και τα παιδιά της επαρχίας, που ήθελαν με κάθε τρόπο να έρθουν στην Αθήνα. Να ξεφύγουν από τα κοινωνικά περιβάλλοντα της ελληνικής επαρχίας, αρχαϊκά, στενάχωρα και στενόμυαλα και χωρίς καμιά προετοιμασία, ούτε και επιδίωξη αστικής ολοκλήρωσης. Έμεναν καθηλωμένοι στα πλαίσια και στις "ανάγκες" της εποχής! "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών", ήταν το σύνθημα! Με όλα τα χαρακτηριστικά κοινωνιών που καθυστερούσαν! Που ήταν σα να έχουν βγει ή μείνει στο περιθώριο της Ιστορίας!
Έλυναν λοιπόν αναγκαστικά, πράγματα πολύ προσωπικά! Τόσα και τόσο προσωπικά και αδιέξοδα, που ήταν κουραστικά έως και τραγελαφικά πολλές φορές. Ακόμα και για τους ίδιους. Αλλά πολλά απ' αυτά, απλώς έκρυβαν πίσω τους, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα και διλήμματα, αφού είχαμε χούντα και τα πάντα σε "καταστολή". Τεράστια συνεπώς ελλείμματα! Το μεγαλύτερο : η ανυπαρξία ενός "πολιτικού μορφώματος", έστω και εκτός νόμου, που να εμπνέει και να καθοδηγεί σε "λύσεις"! Να εμπνέει, τουλάχιστον στην αναζήτησή τους!
…
Και εδώ χρειάζεται μια επι πλέον και αναγκαία διευκρίνιση, όσον αφορά στο "πλαίσιο" της εποχής :
Για αγώνες, τότε, την εποχή της χούντας, κανένας δεν μιλούσε. Όλοι διατηρούσαν μνήμες εφιαλτικές από τον εμφύλιο. Η χούντα, είχε σπρώξει ξανά τα πράγματα, στις πιο ακραίες περιοχές του φόβου. Η Αριστερά, είχε πιαστεί με την ηγεσία της με τις πιτζάμες. Όλος ο πολιτικός κόσμος είχε εξουδετερωθεί. Δεν υπήρχε τίποτα όρθιο, να δίνει το μήνυμα της αντίστασης και του αγώνα. Ελάχιστες, φωτεινές εξαιρέσεις αγωνιστών που κάτι προσπάθησαν, γρήγορα όμως συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε πολύχρονες φυλακίσεις. Έτσι είχε τελικά φτιαχτεί ένας τοίχος φόβου, προς αυτήν την κατεύθυνση. Την κατεύθυνση της αντίστασης.
Γι' αυτό και αυτοί οι ανεκδιήγητοι τα κατάφεραν και επιβίωσαν επί εφτά ολόκληρα χρόνια.
...
Είχαμε όμως και περιπτώσεις, πολύ μεγάλου αγωνιστικού θάρρους, όπως η περίπτωση του Αλέκου Παναγούλη και η περίπτωση του Γιώργου Τσικουρή! Περιπτώσεις, που αφού τραβήχτηκαν σαν λάστιχο, στην προσπάθεια διεκδίκησή τους τότε, από τους διάφορους, προκειμένου να δικαιολογήσουν ρόλους και σφραγίδες. ποτέ δεν "κρατήθηκαν" επίκαιροι ουσιαστικά, από τις τότε αλλά και τις μετέπειτα ηγεσίες. Τους άφησαν πολιτικά να "χαθούν" ως προσωπικές περιπτώσεις. Τέτοιοι ήταν! Στην περίπτωση μάλιστα του Γιώργου Τσικουρή, του αγωνιστή που σκοτώθηκε μαζί με την Έλενα Αντζελόνι, έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, ενώ προσπαθούσε να τοποθετήσει μια βόμβα, δήλωση της αγανάκτησης, για την στήριξη που οι Αμερικάνοι παρείχαν στην χούντα. Μόνον ο Μίκης Θεοδωράκης, ως πρόεδρος του ΠΑΜ (Πανελλήνιου Αντιδικτατορικού Μετώπου) είχε, με μια συγκινητική ανακοίνωσή του, καλύψει το θέμα! Ήταν βλέπεις ο "αμερικάνικος παράγων" στη μέση. Κι ας λένε ό,τι λένε λαϊκίζοντας. Και ενώ, μέχρι και ο Κλίντον, όταν ήρθε εδώ, μας ζήτησε συγνώμη για την τότε πολιτική τους, στήριξης προς την χούντα. Όταν, προς τιμή του, ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Στεφανόπουλος, του έβαλε το ζήτημα.
...
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ : Την περίπτωση του Τσικουρή, κάποιοι αχαρακτήριστοι, τώρα την θυμήθηκαν και με περίσσιο θράσος, έβαλαν μπρος την "μηχανή", για να την "εμπλουτίσουν"(sic) με την παρουσία τους, προκειμένου να έχουν για την μεριά τους "περγαμηνές" συμμετοχής και να "ποζάρουν", ενώ στην πραγματικότητα, απουσίαζαν!
Και ενώ τον επιζώντα από την τότε ομάδα και που η χούντα είχε επικηρύξει και ο κόσμος στήριξε και διαφύλαξε, κάνουν πως δεν τον ξέρουν. Σε όσα κατά καιρούς κάνουν και γράφουν, για όλ' αυτά. Η απορία όμως και η τεκμηρίωση για τα κίνητρα της νεότευκτης εμπλοκή τους, είναι ακριβώς αυτό! Πώς μπορεί να είχες συμμετοχή και γνώση σε κάτι, όταν το αγνοείς! Μέχρι εκεί το έφτασαν λοιπόν κάποιοι. Και δεν μπορεί να έφτασαν σ' αυτό ξαφνικά, αν δεν είχαν το συγκεκριμένο "τρόπο", για τέτοιες συμπεριφορές από ανέκαθεν!
Υπάρχουν άνθρωποι, που ενώ σκέπτονται τόσο πολύ την "πάρτη" τους, δεν δίνουν ποτέ στον εαυτόν τους, την δυνατότητα, να σκεφτεί τα λάθη τους! Και υποτίθεται, δηλώνουν αριστεροί.
Τι να την κάνεις όμως, μια οποιαδήποτε νίκη, όταν βασίζεται σε τόσα και τέτοια "λάθη"! Αυτό θεωρώ, πως είναι και το δράμα ολόκληρης της Αριστεράς! Επιμένει να διεκδικεί μια "νίκη", χωρίς να σκεφτεί τα λάθη και τις ήττες της, να βρει τις εξηγήσεις και να δώσει λύσεις. Και αυτό έχει ένα προσδιορισμό : λέγεται "τζόγος"!
Τους πληροφορώ λοιπόν : πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα τότε, για όσους αγωνιζόντουσαν στο εσωτερικό της χώρας και επιχειρούσαν να κάνουν αντίσταση. Και πως, σε καμία περίπτωση δεν το έκαναν, ούτε για ανταλλάγματα, ούτε για να ποζάρουν, ούτε για τον "τζόγο"!
Δυστυχώς, όλη η ιστορία της περιόδου της χούντας, δεν έχει γραφτεί ακόμα!
...
"…ποζάτους, κομψευόμενους, και φλυαρούντες, στις καφετέριες του Μιλάνου και αλλαχού". Έτσι μου τους είχε περιγράψει, πολλούς απ' αυτούς, ο ίδιος ο Τσικουρής τότε, σε συζητήσεις που είχαμε, για το μέλλον της αντίστασης και την στάση όλων μας. Και σε ενίσχυση των όσων έλεγε μάλιστα, μου έφερε την δική του στάση, σαν αντίδραση σ' αυτά, με τον εδώ ερχομό του!
Τώρα, αυτοί, λίγο έλειψε να του "πάρουν" την βόμβα από τα χέρια και να πουν πως αυτοί είναι που έκαναν το εγχείρημα, για να επωφεληθούν και να "ποζάρουν"! Τώρα, μετά από τριάντα εφτά τόσα χρόνια. Δεν παρουσιάστηκαν μέχρι τώρα, ενώ πολλές φορές η υπόθεση της "πρεσβείας", απασχόλησε την επικαιρότητα και ταλαιπώρησε και κάποιον, επαναλαμβάνω, που είχε συμμετοχή τότε και είχε επικηρυχθεί από το καθεστώς γι' αυτό. Και δεν παρουσιάστηκαν ποτέ, όλοι αυτοί, τουλάχιστον να του δηλώσουν, έστω την αλληλεγγύη τους. Ήταν και αυτό και είναι δυστυχώς για πολλούς, ακόμα και σήμερα, το περιβάλλον της πολιτικής, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται και στο οποίο υπήρξαν και συνεχίζουν να σουλατσάρουν. Είναι και από πολλά σαν και αυτό, που αργά αλλά σταθερά, τα πράγματα έφτασαν ως εδώ! Τίποτα δεν γίνεται, χωρίς κάποια αιτία! Και τίποτα δεν μπορεί να καταγραφεί θετικά και σαν μια νίκη, όταν είναι προϊόν "μπλόφας"! Εδώ κάποιοι συμπεριφέρονται, ως όλα να έχουν τελειώσει και αισθανόμενοι νικητές, μπορούν να λαφυραγωγούν!
…
Και ήταν και μέσα σ' όλ' αυτά, που έζησαν, τα παιδιά, για τα οποία ξεκινήσαμε να μιλάμε. Σ΄ αυτή την σκοτεινή εποχή βρέθηκαν και μεγάλωσαν. Και τα είπανε : αλήτες, μαλλιάδες, ροκάδες, αναρχικούς, τρομοκράτες, ακόμα και προβοκάτορες τους είπε ο κ. Κύρκος, όταν βρέθηκαν "κλεισμένοι" στο Πολυτεχνείο το '73, να υπερασπίζονται την αξιοπρέπεια όλων μας. Του χάλαγαν βλέπεις τα σχέδια με την "φιλελευθεροποίηση" της χούντας δια του Μαρκεζίνη, που την είχε αποδεχθεί και την προπαγάνδιζε σαν "την λύση". Το σχέδιο του δικτάτορα Παπαδόπουλου, για να επιβιώσει με "πολιτικό" πρόσωπο! Τα έχει υποστηρίξει, σε εκτενέστατο άρθρο του την εποχή εκείνη, με το ψευδώνυμο Λουκίδης, ο ίδιος ο κ. Κύρκος.
Δεν τα μέμφομαι λοιπόν, όλ' αυτά τα παιδιά για όλα /παιδιά τότε και σημερινοί πενηνταπεντάρηδες και βάλε/ Τους κατανοώ σε πάρα πολλά! Οι ενστάσεις μου, είναι όλες και όχι για όλους ευτυχώς, όσο αφορά στη στάση κάποιων σήμερα! Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Αλλά έχει μεγάλη σημασία, το ότι είναι και από αυτούς! Δεν θα 'πρεπε με τίποτα να συμβαίνει κάτι τέτοιο! Τα πράγματα, δεν τελείωσαν και πίσω έρχονται και άλλοι και δεν πρέπει να βρεθούν στο "έλεος", όπως είχανε βρεθεί και αυτοί κάποτε!
Γιατί δεν ήταν τότε, όλοι απ' αυτούς "…ποζάτοι, κομψευόμενοι, και φλυαρούντες, στις καφετέριες …"! Αντίθετα, πολλοί από αυτούς δοκίμασαν και πέρασαν πολλά και άλλο αν στη συνέχεια φάνηκε δυστυχώς, πως "ηττήθηκαν". Αυτοί και μαζί με πολλούς άλλους! Γιατί δεν ηττήθηκαν! Η ζωή δεν τελειώνει σε μια μάχη! Υπάρχει συνέχεια! Και από εκείνες τις μάχες, ανεξάρτητα από το σχετικό αποτέλεσμα, υπάρχουν και πολλές και πολύ ισχυρές και θετικές υποθήκες! Ας αναλογιστούμε τις ήττες των άλλων και αυτές που βλέπουμε και ζούμε σήμερα! Υπάρχουν όμως επίσης δυστυχώς και "κάποιοι", που στη συνέχεια, ενσωματώθηκαν στο σύστημα και με πάρα πολύ άσχημο τρόπο. Και όσο αφορά στην "ενσωμάτωση", ο καθ' ένας τραβάει το δρόμο του. Για τους "άσχημους τρόπους" που αυτό εκδηλώνεται, είναι η ένσταση!
Όλοι αυτοί οι "ποζάτοι"! Και οι "εξωφυλαρούχες"! Πάντα "καθαροί" και "ατσαλάκωτοι" (ο όρος, είναι από τις αλάνες, που παίζαμε κάποτε ποδόσφαιρο. Ήταν αυτοί που δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να παίξουν και είχαν ρόλο, να φυλάνε τα ρούχα όσων έπαιζαν. Τα φύλαγαν όμως τότε και δεν έκλεβαν από τις τσέπες αυτών που έπαιζαν, για την δική τους προβολή και την "πόζα")
…
Τους συνέβαιναν λοιπόν τότε, στα παιδιά της εποχής, πράγματα, που όπως ήταν το "πλαίσιο", θα 'πρεπε να τους οδηγούν στην προσφυγή, θα λέγαμε /όταν τα πράγματα "βάραιναν" πολύ και είχαν και την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν/ στο ανάκλινδρο του ψυχαναλυτή (που τότε άρχιζε να ανθίζει το είδος, πάνω στην αμερικάνικης λογικής "έμπνευση", της ενοχοποίησης των ανθρώπων, για να "γλιτώνει" το σύστημα).
Υπάρχουν φυσικά και φορές, που για κάποιους, η αυτοκαταστροφική τροχιά, ο αυτοεξευτελισμός και η αυτοτιμωρία, μπορεί να φαντάζουν σαν λύση! Η έκρηξη με τα ναρκωτικά! Η "ανησυχία" για την "ταυτότητά" σου, που αν δεν έχεις βοήθεια από το περιβάλλον, μπορεί να σε εξουθενώσει!
Υπήρχαν και μεγάλα γεγονότα που συνέβαιναν σ' όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο! Το ξάφνιασμα, για τα ελληνικά δεδομένα, όλων αυτών των "εκρήξεων", που την εποχή εκείνη εκδηλωνόντουσαν σε άλλες κοινωνίες και είχαν φέρει λίγο ως πολύ τα πάνω κάτω, σε πολλές απ' αυτές! Αποφάσεις ρόλοι και καταστάσεις, όλα αυτά, για τα οποία συναντούσαν εδώ, όταν ετίθεντο, τοίχους αδιαπέραστους.
Αλλά : αν δεν ήταν στραβό το κλίμα και ήταν στη σειρά του, δεν θα το έτρωγε ο γάιδαρος! Σε μας ήταν στραβό, το "έφαγε" και ο χουντο-γάιδαρος και άστα να πάνε!
Για ένα νέο της εποχής λοιπόν, ο απόλυτος και ο σχεδόν τυφλός "θυμός" ήταν δίπλα του! Το μόνο που του έμενε να κάνει! Να θυμώνει! Και όταν θυμώνεις και αυτό παραμένει χωρίς διέξοδο, γίνεται "δύναμη" αρνητική, αυτοκαταστροφική! Πολλοί από τους νέους και σήμερα /και φυσικά στις αναλογίες των δεδομένων της εποχής/ ζουν παρόμοιες καταστάσεις.
Και σίγουρα η Πολιτική και η πολιτική δράση, δεν είναι "θεραπευτική κοινότητα". Στο εύρος όμως, που πολλά απ' αυτά άρχιζαν να παρουσιάζονται και ως "συμπτώματα" της όλης κατάστασης, λόγω χούντας, έπαιρναν αυτόματα και δικαιωματικά, την διάσταση του πολιτικού μεγέθους! Ένα από τα πολλά "νέα" στοιχεία της πραγματικότητας για τις κοινωνίες μας! Δυστυχώς, από τα υπάρχοντα πολιτικά μορφώματα αλλά και τις άλλες κοινωνικές ομάδες και "ελίτ", δεν υπήρχε ούτε μέριμνα, ούτε δυνατότητα αντίληψης και προετοιμασίας, "υποδοχής" και στήριξής τους. Όσο για την λογική της "ανεκτικότητας" και των "ανοικτών" κοινωνιών, στα καθ' ημάς αργούσε. Η κοινωνία μας ήταν μια "κλειστή" και "στρατοθρησκοκρατούμενη" κοινωνία. "Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια", ήταν υποχρεωτικά και δια της βίας, οι αναφορές της!
Τι συνέβη όμως και όλ' αυτά είχαν, μια μεγάλη αριθμητικά παρουσία, κυρίως στους νέους ανθρώπους; Είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο ερώτημα! Ερώτημα που έχει πολλές απαντήσεις. Μια ήταν : πως οι κοινωνίες άλλαζαν αλλά όχι όπως θα ήθελαν, ούτε όπως τους επέτρεπαν να οδηγηθούν προς τις αναγκαίες αλλαγές. Πολλά τέλειωναν και πάρα πολλά ξεκινούσαν! Μια άλλη, η πιο σημαντική : είναι όλη η πολιτική μας ακαταστασία. Οι ανακόλουθες εξελίξεις, χωρίς λογική και ιστορική αντίληψη! Μια άλλη, επίσης πάρα πολύ σημαντική : η εθνική μας ντροπή : η χούντα! Όλο αυτό το μετα-εμφυλιακό "κράτος", με τους "νικητές" και τους "ηττημένους". Στην ουσία, ηττημένη, ήταν η κοινωνία μας ολόκληρη!
Κάτι όμως σημαντικό είναι : πως η ιστορική διαλεκτική πορεία, δεν ανακόπτεται οριστικά ΠΟΤΕ!
Σ' αυτά τα νέα μεγέθη, έπαιξαν ρόλο τελικά, προσφέροντάς τους "ανάγλυφο" οι νεωτερίστηκες "ματιές" στην Τέχνη και ιδιαίτερα στον κινηματογράφο και στην μουσική και οι νέες τάσεις στην λογοτεχνία. Υπήρξαν, πολλές εκφράσεις Τέχνης, με σενάρια ζωής, που στα περιεχόμενά τους, προτιμούσαν να έχουν πρωταγωνιστές, άτομα "θυμωμένα" και λίγο ως πολύ σε "αδιέξοδο"! "Έγραφαν" όλ' αυτά και παρουσίαζαν ζωηρότερα, την εικόνα που άρχιζε να χαράζει και έφτασε να επικρατεί, στα περιβάλλοντα των σύγχρονων κοινωνιών! Και είχαν, όλα τα χαρακτηριστικά των αδιεξόδων, της σύγχρονης ζωής.
Μαζί με όλ' αυτά δυστυχώς, υπήρχαν δυο καινούργια στοιχεία, που άρχιζαν να στοιχειώνουν και να δημιουργούν νέα δεδομένα και νέες καταστάσεις! Η διαμόρφωση ενός "πλαισίου" εξοικείωσης με αυτό που λέμε "εικονική πραγματικότητα" και ένα άλλο, οι επιδιώξεις "οικονομικής αξιοποίησης" των "ευκαιριών" που παρουσίαζαν όλ' αυτά (το "νέο" είχε και τέτοια τελικά) αλλά και οι "μόδες", που έρχονταν από άλλες κοινωνίες. Με εύκολα και γρήγορα διαμορφωμένο εδώ, το κοινό υποδοχής τους. Ποιος υποδεχότανε ποιόν τελικά!
Τα είδαμε όλα στην εξέλιξή τους και πρώτα και πάνω απ' όλα, με το "Ροκ"! Από το "όνειρο", το "όραμα" και την "αμφισβήτηση", στον "μπεζαχτά" και το ταμείο! Η εμπορευματοποίηση και σ' αυτά, που υποτίθεται την μαχόντουσαν! Υπήρξαν όμως και εξαιρέσεις. Πολλές και πολύ καλές!
Παρουσιάστηκαν λοιπόν, κοινωνικά μεγέθη, με χαρακτηριστικά και κριτήρια άλλα, από εκείνα στα οποία έμενε και επικεντρωνόταν δογματικά και με εμμονή, ένας από τους καθοριστικότερους παράγοντες, διαμόρφωσης και επεξεργασίας κοινωνικών φαινομένων : η Αριστερά!
Μιλάω για την Αριστερά, γιατί οι "άλλοι" δια της "προσαρμοστηκότητας", μπορούσαν και "κατάπιναν" τα πάντα και όσα δεν μπορούσαν, τα "έφτυναν". Και γιατί είναι η στιγμή που η "Τέχνη", αρχίζει να κινείται ανταγωνιστικά, απέναντι σε μιαν άγονη και ανύπαρκτη Πολιτική. Μια πολύ κακιά στιγμή και για την Τέχνη και για την Πολιτική! Η "Τέχνη", μπορεί και πρέπει να κάνει Πολιτική, μόνον όμως μέσω του αποτελέσματος του έργου της και όχι με την άμεση εμπλοκή της σ' αυτή! Γιατί τότε γίνεται κάτι άλλο! (Και οι Τέχνες ήταν πάντα από τα προνομιακά πεδία "αμφίδρομης επιρροής" για την Αριστερά).
Όλ' αυτά λοιπόν, όπως ελέχθη, απουσίαζαν από την λογική και τις αναλύσεις της "επίσημης" Αριστεράς! Μέχρι που, πολύ αργοπορημένα, υποχρεώθηκε να τα "δει"(;) και να προσπαθήσει να τα "συμπεριλάβει"(;). Χωρίς όμως αναλύσεις βάθους και αυτοκριτική αλλά κάτω από την πίεση της αριθμητικής της υποχώρησης! Τυχοδιωκτικά!
Οι "εξελίξεις" με τον κ. Αλαβάνο και στη συνέχεια με τον κ. Τσίπρα στην ηγεσία της παρουσιάζουν κάποια "σπίθα" από κάτι άλλο! Θετικά, μετά από τα επί τόσα χρόνια αρνητικά της "Αριστεράς"! Το πιο σημαντικό : να ξαναμαζευτεί ο κόσμος της! Δύσκολη, πάρα πολύ δύσκολη προσπάθεια! Αλλά η Αριστερά, αν δεν είναι για τα δύσκολα, δεν πάει! Η Αριστερά ΔΕΝ μπορεί να είναι : μόνο για τον εαυτόν της!
Αντί λοιπόν η Πολιτική (ιδιαίτερα του Αριστερού "χώρου") να ανοίγει δρόμους και να δίνει λύσεις με προτάσεις, σχέδιο και αγώνες, ήταν σε τόσο χαμηλή τροχιά πια, σχεδόν αδρανοποιημένη, που μάζεψε επάνω της άκριτα, όλ' αυτά τα "αλλοπρόσαλλα" και "παρασιτικά" επιφαινόμενα και παράγωγά τους και στην πιο ακατέργαστη μορφή τους! Ένα μίγμα εκρηκτικό και για τα δύο μέρη!
Αν είχε αντιδράσει πιο γρήγορα η Αριστερά, καθόλου δογματικά, αυτοκριτικά και με πολιτική και ιδεολογική γενναιότητα, ίσως και να είχε προλάβει πάρα πολλά! Και να επιταχύνει και με γρήγορους ρυθμούς την ανασυγκρότησής της και την αποφυγή πλατειασμού, διασποράς και σύγχυσης, στον κόσμο της!
Οι ηγεσίες της, βλέπεις, ενδιαφέροντο περισσότερο για τις ίντριγκες και τις κόντρες επικράτησης και κυριαρχίας, παρά για θέματα ουσίας, όπως αυτά! Είχε χαθεί εντελώς ο στόχος!
Δυστυχώς λοιπόν, όλ' αυτά ήταν το "λάθος" της. Γιατί, μπορεί κάποτε, τα πολιτικά απαιτούμενα και δρώμενα, να τα "οργάνωνε" όπως και την ατζέντα στον "πολιτικό λόγο", να την κρατούσε και να την επέβαλε η Αριστερά! Από τότε όμως, έγιναν πολλά και διάφορα όπως τα παραπάνω και η Αριστερά όντας απούσα, έχασε αυτά της τα "προνόμια" και την "δυναμική" της για πρωτοβουλίες! Χωρίς εν τω μεταξύ, να διαμορφωθεί και ένας νέος "πόλος" με πολιτικά χαρακτηριστικά, που να μπορεί να παρέμβει σ' όλο αυτό το γίγνεσθαι! Και μ' αυτά και μ' αυτά χάθηκαν χρόνια και δυο τρεις γενιές.
Τώρα τελευταία, επαναλαμβάνω, βλέπουμε κάτι να γίνεται, με την κάποια κινητικότητά που παρουσιάζεται, με το δίδυμο Αλαβάνου - Τσίπρα!
…Ίδωμεν!
Γιατί "κάποιος" θα πρέπει επιτέλους, να βοηθήσει όλο αυτό τον κόσμο, να αισθανθεί την δυνατότητα μιας άλλης "αφήγησης" για την ζωή του. Η Πολιτική, στην εφαρμογή της, έχει μεγάλη σημασία και το "σήμα" που εκπέμπει. Έτσι θα πρέπει να βρεθεί ο τρόπος και να δοθεί το "σήμα", πως είναι εφικτή η δυνατότητα, να μπορεί κάποιος να φανταστεί, να σκεφτεί και να οργανώσει την ζωή του, με άλλες προτεραιότητες, όραμα και ελπίδες για κάτι καλύτερο. Υπαρκτό και όχι στριμωγμένο και τυλιγμένο με το αγκαθωτό σύρμα του "ρεαλισμού" που τάχα μου του προτείνουν, οι "καταλληλότεροι"! Και ενώ βλέπουμε κάθε μέρα τον τρόπο που αφυδατώνουν τα πάντα, για τα συγκεκριμένα μικροσυμφέροντά που επιλεκτικά εξυπηρετούν. Χωρίς να νοιώθουν καν την ανάγκη, να ζητήσουν μια συγνώμη για τα "λάθη" τους, τις ανεπάρκειές τους και για τις συνέπειες τους.
Ο κόσμος έχει "πληρώσει" το εισιτήριο για κάτι καλύτερο και δεν του αξίζει /όσα "λάθη" κι αν και αυτός κάνει/ ένα τέτοιο επίπεδο ζωής, σαν και αυτό, που ανίκανοι μανδαρίνοι της πολιτικής, τον υποχρεώνουν να αντιμετωπίζει.
Το πολιτικό μας σύστημα, συγκροτείται σχεδόν εξ ολοκλήρου, από τους "επίγονους" των προηγούμενων απόλυτα "κυρίαρχων" ηγητόρων. Και που όπως συνήθως γίνεται με τους επίγονους : δεν μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους. Τα ελλείμματά τους είναι τεράστια και οι ικανότητές τους ανύπαρκτες. Άγονται και φέρονται από ερασιτέχνες "τεχνοκράτες", τις δημοσκοπήσεις και τα ΜΜΕ, έχοντας κυριολεκτικά, παροπλίσει την Πολιτική, την πολιτική σκέψη και τον πολιτικό λόγο. Τα δύο κόμματα "εξουσίας" είναι κυρίως, που δίνουν αυτό το "σήμα", ανταγωνιζόμενα στην ταχύτητα κατρακύλας. Υπήρξε λοιπόν "προετοιμασία" για όλ' αυτό το κλίμα και υπάρχουν ανάγλυφα τα αποτυπώματα για τις ευθύνες που έχουν ονοματεπώνυμα.
…
Αλλά και με την αναζήτηση μιας αντίστιξης σ' όλ' αυτά, τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλύτερα.
Δεν αναφέρομαι καθόλου στο ΚΚΕ, γιατί οι ηγεσίες του, το έχουν καταδικάσει, σε "μουσειακό είδος"! Η στεγανότητα της περιχαράκωσής του, είναι παροιμιώδης. Πρωτόγνωρη για Αριστερό μόρφωμα, που η βασική του μέριμνα θα έπρεπε να είναι τα ανοίγματα και η διεισδυτικότητα στην κοινωνία. Αντίθετα, παρατηρούμε την αμετακίνητη και δογματική "καθήλωσή" του σε τρόπους, αντιλήψεις και θέσεις, που τα έχει προσπεράσει πια η ίδια η ζωή και η Ιστορία.
Και η περίοδος όμως της ηγεμονίας Κύρκου και των "δερβίσηδών" του, με τις σοσιαλδημοκρατικές νέο-φιλελευθεριάζουσες πιρουέτες τους και με την υπεροψία των τρόπων τους αλλά και κυρίως την πλήρη ασάφεια σχετικά με το : ποιους ακριβώς εξέφραζαν και εκπροσωπούσαν. Yπήρξε καταστροφική! Έσπειρε την σύγχυση στο ακροατήριο της Αριστεράς και ακύρωσε την όλη προσπάθεια για μια "Ανανεωτική Αριστερά", σε μια τροχιά, με ζητούμενο "κάτι", που δεν είχε καν σχέση με την Αριστερά. Αυτοί, σήμερα το λένε "σοσιαλδημοκρατία". Θα ήταν σωστότερη η διατύπωση : "καμουφλαρισμένος νέο-φιλελευθερισμός" τύπου Μπλερ!
Μια "αριστοκρατικής" αντίληψης, επιτελική λογική, μακριά και έξω από τον κόσμο της Αριστεράς και τα προβλήματά του αλλά και έξω και από την κουλτούρα της Αριστεράς. ΔΕΝ ήταν αυτό Αριστερά! Και το ακόμα χειρότερο : έγιναν πολλά απ' αυτά κρυφά και δια της "υφαρπαγής".
Η "Ανανεωτική Αριστερά", δεν μπορεί να συνεπάγεται και σε απόλυτη προτεραιότητα να έχει, την εξαφάνιση της Αριστεράς! Και όπως ήταν φυσικό, σταδιακά ακολούθησε η συρρίκνωση και ο μαρασμός του χώρου της "Ανανεωτικής Αριστεράς"! Η αδρανοποίηση όλων όσων πίστεψαν στην "Ανανεωτική Αριστερά" και είδαν και έζησαν αυτόν τον εκφυλισμό της.
Και δεν έχασε μόνον η Αριστερά, απ' αυτό! Χάθηκαν πολύ περισσότερα! Γιατί ο "χώρος" της "Ανανεωτικής Αριστεράς" μπορούσε δυνάμει, να επηρεάσει πολλά! Πολύ περισσότερα από το κομματικό της περιβάλλον! Δυστυχώς μ' όλους αυτούς, χάθηκαν πολλές και μεγάλες ευκαιρίες και για πολλά!
Η Αριστερά επίσης, παλιότερα, πέρα από το να κρατάει στην επικαιρότητα και να αγωνίζεται, για τα ζητήματα που είχαν σχέση με τα προβλήματα των ανθρώπων, έβαζε, στήριζε και εξασφάλιζε και ένα υπόστρωμα Ηθικής, σε όλ' αυτά! Προβάλλοντας αντίσταση, στο ξερίζωμα των στοιχείων "ήθους" και "πολιτισμού". Αντίσταση σε κινήσεις αποδόμησης των πάντων και εν λευκώ, αδιαφορώντας αν αυτά ανήκουν και στα ποιοτικά στοιχεία της ζωής γενικότερα! Οι διανοητές της Αριστεράς, έδωσαν κάποτε πολλές και πολύ ωραίες μάχες γύρω από αυτά! Μάχες όχι μιας "στατικής" άρνησης αλλά με προτάσεις και θέσεις! Και δημιούργησαν Πολιτισμό!
Όλ' αυτά "υποχώρησαν" και την θέση τους πήρε η διάλυση και η σύγχυση, με μια εντελώς ασαφή ρητορική, γύρω από το "αντί", ενώ επέμεναν με την θεωρία του λεγόμενου, πολιτικού "συμβιβασμού", να δημιουργούν σύγχυση στον κόσμο της Αριστεράς και αλλοίωση της ταυτότητάς της! Καημένε Μπερλίγκουερ, από ποιους, σου έμελλε να "τσαλαπατηθείς"! Γιατί όταν ο Μπερλίγκουερ εισηγείτο τον "ιστορικό συμβιβασμό" στον οποίο κάνουν αναφορά οι δικοί μας "πρωτοπόροι", ήταν μια άλλη εποχή τότε και το ΚΚΙ ήταν μια πολύ μεγάλη σε ποσοστά πολιτική δύναμη στην Ιταλία. Ήταν ένα κόμμα εξουσίας και μπορούσε και έπρεπε να προτείνει και να σχεδιάσει το μέλλον και στην κατεύθυνση του "Δημοκρατικού Σοσιαλισμού". Και ήταν σαφές, πως αυτό για να γίνει χρειάζονταν και "συμβιβασμοί". Ήταν επίσης ακόμα η εποχή του ψυχρού πολέμαου.
Δεν μίλησε όμως ποτέ, για την δημιουργία "σοσιαλδημοκρατικού κόμματος", σε αντικατάσταση του ΚΚΙ.
Και είδαμε δυστυχώς επίσης και την συνέχεια, με τους εκεί "επίγονους", το πού τα έφτασαν τα πράγματα, με το "σοσιαλδημοκρατικό" τους ντελίριο και με τις μεταλλάξεις τους. Μέντορες των εδώ αντιστοίχων τους. Δύο φορές ο κόσμος τους έφερε στην εξουσία και τις δύο φορές την παρέδωσαν άρον-άρον στον Μπερλουσκόνι! Βοηθώντας την Δεξιά, με τις "παραλλαγές" της που υιοθετούσαν, με τα "σοσιαλδημοκρατκά" τους πήγαινε έλα, να κερδίζει χρόνο και να παρουσιάζεται λυτρωτικά!
Τώρα, με τους εδώ, η θέση τους για τον "συμβιβασμό", ήταν και είναι ένα ιδεολόγημα, που εν είδη "προφυλακτικού", περιείχε το "κέρας" της "σοσιαλδημοκρατίας", που αδυνατούσαν ακόμα και να προφέρουν. Και μόνο το γεγονός της περίφρασης, δείχνει και την αμηχανία τους ή πολύ καλύτερα τις ενοχές τους. Γιατί υπόγεια και ύπουλα προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν και να επιβάλλουν. Τώρα τελευταία και πολύ διστακτικά μιλάνε πια ανοικτά για "σοσιαλδημοκρατία". Αλλά, όσο και αν έχουν διαφοροποιηθεί πολλά, άλλο η Αριστερά και άλλο η "σοσιαλδημοκρατία". Πέρα από το γεγονός πως υπήρχε ήδη εκφρασμένος ο χώρος της "σοσιαλδημοκρατίας" και μάλιστα ως κυβερνώσα παράταξη, με το ΠΑΣΟΚ. Τίποτα όμως απ' όλ' αυτά. Οι άνθρωποι είχαν και έχουν το μικρόβιο της "αρχομανίας" του "μικρομέγαλου". Ένα καθαρά επαρχιώτικο σύνδρομο "επιβεβαίωσης", κυρίως κοινωνικά και με όχημα την πολιτική και ελλείψει "πόρων", την Αριστερά. Όλοι οι μαϊμουδισμοί τους και οι αντιγραφές /χωρίς ίχνος επεξεργασίας και προσαρμογής/ εμπειριών και πολιτικών καταθέσεων από την Ιταλία και του "Μπλερικού" πειράματος, ήταν για να διατηρούν ένα "πάγκο", προκειμένου να διαπραγματευτούν με το ΠΑΣΟΚ, για επιτελικές θέσεις. Γιατί ο καημός τους ήταν και είναι πάντα ο ίδιος : οι επιτελικές θέσεις. Τίποτα άλλο! Κλασσικό παράδειγμα όλων των μωροφιλόδοξων χωρίς όμως ικανότητες. Μα τι άλλο άραγε υπήρξε και ο "σταλινισμός" για τον οποίον, ενώ πολλοί από αυτούς υπηρετήσανε, κόπτονται σήμερα, να ξανά και ξανά καταδικάσουν, ίσως γιατί τους κατατρέχουν οι ενοχές τους ή γιατί χρειάζονται κάτι πάντα να καταδικάζουν για να υπάρχουν. Τους ξέρασε όμως και τους ξερνάει καθημερινά η πραγματικότητα και ο κόσμος της Αριστεράς, γιατί τους μπούχτισε, με τις φλυαρίες τους και με τους δανεικούς μαϊμουδισμούς τους, χωρίς παρουσία, σχέδιο και δράση δίπλα του και δίπλα στα προβλήματά του.
Και αυτή η αποδυνάμωση και η αδρανοποίηση της Αριστεράς, υπήρξε κομβική, στην διαμόρφωση μιας ολόκληρης και άλλης κατάστασης γενικότερα! Άρχισαν όλ' αυτά, που είχαν προκύψει, απ' όλη αυτή την κατάσταση, να παίρνουν πολιτικά μεγέθη, άναρχα και ασυντόνιστα και να διεκδικούν να καλύψουν το "κενό"!
Το ζήτημα πάντα ήταν και είναι, πού, πώς και από ποιους, διαμορφώνεται η κοινωνική δυναμική ανατροπής! Και όχι κάποιος που προτείνει ένα καλό "συμβιβασμό" για την διαχείριση της "κρίσης".
Γιατί το ζητούμενο, δεν είναι το ποιος θα διαχειριστεί "καλύτερα"(!) την κρίση. Το ζητούμενο είναι : το ποιος και πώς, θα ανατρέψει τα αίτια που προκαλούν και συντηρούν την κρίση!
...
Και ο χαοτικής ροπής "μαξιμαλισμός", που ακολούθησε και αναπτύχθηκε περιφερειακά σ' όλ' αυτά, μπορεί να είχε ρίζες που έρχονταν από θέματα και ζητήματα ουσίας αλλά όπως εξελίχθησαν τα πράγματα /εν μέσω διασποράς δυνάμεων και απόλυτης σύγχυσης/ υπήρξε και μεγάλη η δυνατότητα χειραγώγησής του. Και έσπευσαν πολλοί ρηξικέλευθοι "θεωρητικοί" της "Πολιτικής" και της "Επανάστασης", να κάνουν πρακτική εξάσκηση στο "είδος"!
Αν, και μόνο η "χαοτική" διάσταση, αρκούσε, ώστε όλα και πριν καν "ανθήσουν" να "ακυρώνονται", θύματα του ίδιου του κακού τους εαυτού! Το ίδιο και στο κομμάτι, των "επίσημων ηγεσιών", που τα είχαν προκαλέσει όλ' αυτά! Εκεί στις κορυφές του Ολύμπου, όπου παρεπιδημούσαν! Αυτό που χαρακτηρίζει αυτές τις εκδοχές, είναι η απόλυτη εσωστρέφεια και η απόσταση από τον κόσμο, την καθημερινότητά του και τα προβλήματά του.
Η βασικότερη αιτία λοιπόν, όλης αυτής της σύγχυσης και διασποράς δυνάμεων, οφείλεται κυρίως στην απουσία /με όλες αυτές τις αλλοπρόσαλλες μεταλλάξεις/ της Αριστεράς! Μέχρι και την μετάλλαξη του όρου "Αριστερά", έφτασαν να ζητάνε επίσημα χείλη και να αρθρογραφούν γι' αυτό. Όσο για την "Ανανέωση", δεν ήταν τελικά και αυτή, παρά το "καρότο"!
Ένα "κενό", με τόσες και τέτοιας ποιότητας "κακώσεις", που δεν δείχνει παρά ένα μόνον: την ανάγκη, την σημασία και την επικαιρότητα που υπάρχει για μια πραγματικά αδογμάτιστη και ανασυγκροτημένη Αριστερά!
Αντίθετα με κάποιους που θέλουν να το αγνοούν, αναζητώντας ποιος ξέρει τι, πού και γιατί και τότε και τώρα! Τα "λάθη" έρχονται από μακριά!
...
Υπάρχει ένα είδος "μπαλαντέρ" ή "καταφύγιο" για όσους κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν "γυμνοί" και ιδεολογικά και πολιτικά και φτωχοί, πάμπτωχοι σε ιδέες και επιχειρήματα και είναι το ιδεολόγημα περί του "κεντρώου χώρου" με πολιτικο-ιδεολογική προμετωπίδα την "σοσιαλδημοκρατία". Αυτόν τον πολιτικό "φραπέ" που τον συναντάμε παντού, σε όλες τις προνομιακές "επάλξεις" όλων των "μαγαζιών" της πολιτικής μας σκηνής! (Εδώ πρέπει να εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που παραμένει με εμμονές "παραδοσιακές", μέσα στον αναχρονισμό του)
Ένας όμως "φραπέ", που εύκολα μετατρέπεται σε "μαύρη τρύπα" που καταπίνει τα πάντα!
Και είναι κρίμα που σ' αυτό, φαίνεται να είχε/έχει προσχωρήσει και ένα τμήμα της Αριστεράς! Η Αριστερά όμως, δεν έχει ανάγκη από "μεταλλάξεις" ούτε από αλλαγές τυχοδιωκτικά, της ταυτότητάς της. Η Αριστερά, έχει ρόλο και λόγο και αιτία! Έρχεται από μακριά και δικαιώνεται καθημερινά η αναγκαιότητά της, μέσα από τα ίδια τα πράγματα! Το μεγάλο της πρόβλημα : είναι οι ηγεσίες της! Εδώ κι αν είδαμε τον πλήρη σεβασμό στις "παραδόσεις" κι ας μίλαγαν για "ανανέωση" και άλλα πολλά!
Δεν θέλω και σε καμία περίπτωση, να βάλω ή να υπαινιχθώ καν, την διάσταση της "συνομωσίας", σ' όλ' αυτά! Υπάρχει όμως μια αναμφισβήτητη τάση "αυτοκαταστροφής" και ο παράγων των κατ' εξακολούθηση "λαθών" και μάλιστα από τα ίδια πάντα πρόσωπα! Και παρ' όλα τα "καμπανάκια" που τόσες φορές ήχησαν, υπήρχε μια σχεδόν αρρωστημένη εμμονή, στις ίδιας κατεύθυνσης και λογικής, αποφάσεις και δράσεις! Ίσως και να είναι αυτό, που από παλιά ακούγεται : πως η εξουσία πέρα από ελιξίριο, πολλές φορές διαβρώνει και διαφθείρει και οδηγεί σ' ένα είδος απώλειας της δυνατότητας αντίληψης και σχεδιασμού, καθαρών "γραμμών" και "διαδρομών" αξιολόγησης και αντίδρασης, απέναντι στην πραγματικότητα. Και τότε : το ένα "λάθος" το διαδέχεται ένα άλλο "λάθος", προκειμένου να το διορθώσει και πάει λέγοντας! Κάτι που μπορεί να οδηγήσει, ως την καταστροφή! Και με τον ισχυρισμό : πως όλα γίνονται για το καλό! Ένα "καλό" όμως με "στραβά" πόδια, που "στραβοπατάει", κάνοντας το ένα "κακό" μετά το άλλο! Και ενώ, σ' όλ' αυτά, υπήρχε μια πολύ εύκολη λύση : να αφήσεις κάποιον άλλο να δοκιμάσει! Παύεις δηλαδή, να θεωρείς τον εαυτόν σου, τόσο και μοναδικά ικανό και αναγκαίο! Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις, που, όπως κατ' εξοχήν η Αριστερά, βασίζονται και λειτουργούν συλλογικά! Και γιατί, η αυτοκριτική και η "διόρθωση" οδηγούν, αν μη τι άλλο και στην αξιοπιστία του "φορέα"! Και στην περίπτωση αυτή, δυστυχώς, συνέβησαν όλ' αυτά τα αρνητικά και μάλιστα κατ' εξακολούθηση!
...
Τώρα, συνεχίζοντας : και στην Πολιτική όπως και στον πόλεμο, υπάρχει και η τακτική της "κυκλοτερούς κίνησης"! Όταν η κατά μέτωπο επίθεση είναι δύσκολη και δεν αποδίδει άμεσα! Αυτό και έγινε, από τους "άλλους"! "Για να μην αλλάξει τίποτα, είπαν να τ' αλλάξουν όλα". Τουλάχιστον, πάρα πολλά! Μια "παραλλαγή" προσχηματική, που στην βάση της είχε, το τακτικό στρατήγημα του ιδεολογήματος, της "οικονομίας της ελεύθερης Αγοράς" με το "μεγάλο" επιχείρημα της "αυτορύθμισης" δια του "ανταγωνισμού", εκτοξεύοντας την Πολιτική (που ήταν ο αδύνατος κρίκος τους) στο περιθώριο. Και είδαμε τα χαΐρια τους : τα καρτέλ, την ανεργία, την φτώχια, το τσαλαπάτημα των ποιοτικών και πολιτισμικών μεγεθών. Την κατεδάφιση του "κοινωνικού κράτους"!
Τα "λάθη" λοιπόν, τα πολλά νέα "ζητήματα" (ποια Ανάπτυξη, πώς και με ποιους/ το περιβάλλον και τα "πώς" και ¨γιατί" σχετικά με αυτό/ οι ιδιαιτερότητες και η πολιτισμική μας ταυτότητά, εν μέσω της "παγκοσμιοποίησης"/ τα προβλήματα καθημερινότητας/ η ανεργία και η φτώχια/ τα ζητήματα σχετικά με την παιδεία/ οι εκρήξεις στην τεχνολογία/ οι επικοινωνιακές δυνατότητες/ οι αλλαγές στα παραγωγικά πρότυπα/ και οι ποιες και πώς αναδιαρθρώσεις της αγροτικής οικονομίας/ η περιφέρεια και η ερήμωσή της/ τα ζητήματα σχετικά με τις πηγές και την χρήση της ενέργειας/ και πολλά, πάρα πολλά άλλα) άστεγα και χωρίς ολοκληρωμένη πολιτική κάλυψη αλλά και ο "ελιγμός" δια της "ενσωμάτωσης" (με τίμημα την υποταγή και την αλλοτρίωση και με στόχο την εξασφάλιση της συναίνεσης σε δράσεις και αποφάσεις) στον "πόλεμο" επικράτησης και κυριαρχίας από την "άλλη πλευρά", υπήρξαν όλ' αυτά "μήτρες" υποδοχής και δημιουργίας διαφόρων φαινομένων και της διαμόρφωσης μέσω αυτών, ελλειμμάτων, στρεβλώσεων, σύγχυσης και πολιτικής ακαταστασίας! Και όπως ήταν φυσικό, διαμόρφωσαν πρότυπα και συμπεριφορές. Ο ιστορικός του μέλλοντος, θα έχει πάρα πολλή δουλειά!
Κι εμείς, που κάποτε πιστέψαμε, σ' αυτό που ήταν ο στόχος για μια "Ανανεωτική Αριστερά", με τις αδυναμίες και πολλές φορές την ελαφρότητα που επιδείξαμε σ' όλ' αυτά, σηκώσαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας. Αφού αφήσαμε όλους "αυτούς" τους "περίεργους" να υπάρχουν και να κάνουν "κουμάντο". Τουλάχιστον τρεις γενιές χάθηκαν με όλ' αυτά!
Και τώρα μόλις, "αυτοί"/που ήταν, λες από πάντα στο κουμάντο/ με περίσσια αυθάδεια και αλαζονεία μας λένε : "…ευτυχώς που δεν πέτυχε η επανάστασή μας τότε". Ας είναι …η Ζωή συνεχίζεται. Αυτήν, όλοι "αυτοί", δεν μπορούν να την σταματήσουν! Και τα πράγματα, ευτυχώς πια, χωρίς πολλούς απ' "αυτούς", θα βρουν οπωσδήποτε το δρόμο τους! Η Ελπίδα είπαμε : ΔΕΝ πεθαίνει ποτέ!
Και μόνον γι' αυτό : την αντιμετώπιση όλων "αυτών", αξίζουν μεγάλης προσοχής και ενδιαφέροντος οι κινήσεις της ομάδας Αλαβάνου – Τσίπρα!
Αν μπορέσουν να επανασυσπειρώσουν τον κόσμο της Αριστεράς. Σε μια Αριστερά : άλλη απ' αυτό στο οποίο "αυτοί" την είχαν οδηγήσει. Μια Αριστερά αντάξια των αγώνων της και της εποχής μας!
Θα δοθεί έτσι και σ' "αυτούς", η δυνατότητα, ελεύθερα και "αφτιασίδοτα", να καταθέσουν και ν' αποδείξουν τις θέσεις τους! Χωρίς να χρειάζεται πια να κατεδαφίζουν την "Αριστερά" από τα μέσα.
Επαναλαμβάνω παραφράζοντας, αυτό που είπα και παραπάνω :
Δεν είναι ΑΥΤΗ η Αριστερά !
Επειδή όλοι "αυτοί" νομίζουν :
Πως ΑΥΤΟΙ είναι η Αριστερά!
…Ίδωμεν!
...
Υπάρχουν πολλά πια, που παρουσιάζουν και με μεγάλη ευκρίνεια, το "ανάγλυφο" της πραγματικότητας και το επίπεδο και τις δυνατότητες της κοινωνίας μας. Χρειάζονται πολλές και γενναίες πρωτοβουλίες και δράσεις. Αρκετά με τις από καθέδρας "παραινέσεις", τις "μπλόφες" και την ανεύθυνη και ανερμάτιστη "κριτική" εν είδη κακόγουστου κουτσομπολιού, σε μια "κακόφημη" γειτονιά και με τα ΜΜΕ και τους υπαλλήλους τους να προηγούνται!
Το "καράβι" λοιπόν, δεν είναι πως αρμενίζει στραβά, ούτε πως ο γιαλός είναι στραβός. Αυτή την φορά, το "καράβι" έχει 'ξοκείλει!
Ο μόνος τρόπος, για να ξαναβρεθεί σε ήρεμα νερά και με σωστή και σταθερή πλεύση και πορεία, είναι η επαναφορά της Πολιτικής στο προσκήνιο! Το ξεκαθάρισμα απ' όλ' αυτό το παρασιτικό σύμπαν που έχει δημιουργηθεί. Η απαναδιατύπωση αρχών, αξιών, κριτηρίων και ρόλων. Και το σημαντικότερο η εμπέδωση και η επανακατοχύρωση και της Ιστορικής αντίληψης και του Πολιτισμού!
...
Και επανερχόμενος :

Δεν είναι ΑΥΤΗ η Πραγματικότητα!
Επειδή όλοι αυτοί νομίζουν :
Πως ΑΥΤΟΙ είναι η Πραγματικότητα!
.
Κ.Κ
.

Η Ζωή με το είδωλό της

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΤΗΣΙΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΙΣ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974
.


…
Τις παρέες, τα πρόσωπα, τις συζητήσεις, τις ιδέες, τους αγώνες μας, την Ελλάδα του τότε, το Παρίσι και την Ιταλία, όπως και πολλά άλλα, είναι φορές που δεν ξέρω αν τα έζησα ή τα φαντάστηκα. Τόσο μακριά πολλές φορές τα αισθάνομαι. Τόσο απρόσμενες και ανακόλουθες, είναι πολλές φορές και για πολλά απ' αυτά, οι εξελίξεις και οι συνέχειές τους.
Έχουν βλέπεις μεσολαβήσει τόσοι "κύκλοι από ψέματα". Και εστιάζοντας καλύτερα, θα δούμε και πολλούς, που ενώ έλεγαν άλλα κάποτε, αν δεν τα επινόησαν, όλ' αυτά τα ψέματα, τα υπηρέτησαν και τα διακίνησαν. Και δεν ανήκουν όλοι, στην πολιτική κατεύθυνση που συνηθίσαμε να δείχνουμε.
Στην θορυβώδη προσπάθειά τους, να φανούν πως έχουν ρόλο, δεν άφησαν τίποτα ανεκμετάλλευτο. Και με μοναδική επιδίωξή, την εξασφάλιση υψηλών αμοιβών και ιδιαίτερων προνομίων. Αλλά και ίσως το ισχυρότερο απ' όλα: την δημιουργία "χώρου" για το τραυματισμένο και χωρίς αντίκρισμα "εγώ" τους. Χωρίς ίχνος από ικανότητες, ένστικτο και αίσθηση της Ιστορίας και της Πολιτικής. Και είδαμε κι αν είδαμε "τούμπες" και "μεταλλάξεις", στις συμπεριφορές και τις στάσεις ζωής.
Μπαρουφολόγοι, δημοσιοσχεσίτες, με αδυναμία ανάλυσης και μια χυδαία και κουτσομπολίστικου τύπου αντίληψη για όλα. Με δανεικά, πολλά δανεικά, από τις περιλήψεις ξένων εμπειριών και με τάση στις πόζες και την αυθαιρεσία. Ενώ ο λόγος τους, να καλύπτει όλο το φάσμα: από τον πιο χυδαίο λαϊκισμό, έως τον πιο ανόητο και αποκρουστικό ψευτορεαλισμό. Και πάντα, με τη ρητορεία μιας συνδικαλιστικού τύπου απαίτησης, για "παραπάνω". Για το πώς θα φτιαχτεί και θα υπάρξει το "παραπάνω", τσιμουδιά. Ένα είδος "καλομαθημένων" σε εφηβική ηλικία. Αλλά όταν απλώς τα "παίρνεις" από κάποιον, τότε υποθηκεύεσαι και σ' αυτόν τον άλλο και αυτόματα τον νομιμοποιείς στην εξουσία του. Οι προτάσεις για το "κάτι άλλο" και το "κάπως αλλιώς" παραμένουν λοιπόν το μεγάλο ζητούμενο! Και είναι αυτές, που δίνουν την άλλη διάσταση, στην απαίτηση για "παραπάνω" σε όλα!
Το άθροισμα όλων αυτών, θόλωσε το τοπίο και διαμόρφωσε πρακτικές, προτεραιότητες και πρότυπα. Όλ' αυτά που βλέπουμε, ακούμε και ζούμε.
Αυτό το τοπίο στην ομίχλη, που σήμερα κανείς δεν το αμφισβητεί, εγκλώβισε και ακινητοποίησε δυνάμεις, πάγωσε διαθέσεις και ακύρωσε προσπάθειες και πρωτοβουλίες, που θα μπορούσαν να έχουν διαμορφώσει, αν μη τι άλλο, διαφορετικούς συσχετισμούς, άλλες νοοτροπίες και άλλες δυνατότητες. Για να σταματήσουμε επιτέλους, την μοιρολατρία περί κακοδαιμονίας και άλλα παρανοϊκά. Όλα έχουν τις αιτίες τους!
…
Δεν υπήρξαν καινούργιοι "δρόμοι" σε μας. Ιδέες και Προτάσεις. Πρέπει επιτέλους κάποτε να το παραδεχθούμε. Κάτι "μαϊμουδισμοί" από ξένες εμπειρίες και μέχρις εκεί. Πηγαινοερχόμαστε, εδώ και χρόνια, στο ίδιο σκοτεινό και ανήλιαγο αδιέξοδο "δρομάκι". Και κάθε φορά που λέμε πως: "τέλειωσαν τα ψέματα" και πρέπει να βγούμε στη "λεωφόρο" της ανασυγκρότησης. Κάθε φορά, πάλι με ψέματα ξαναρχίζουμε. Και το τραγικό είναι, πως αρχίζουμε με τα ίδια ψέματα με τα προηγούμενα!
"Το να επαναλαμβάνεις τον ίδιο κύκλο από ψέματα, θα μπορούσε να σημαίνει μια εκφραστική "οικονομία"(sic), που να οδηγεί καμιά φορά και σε συμπυκνώσεις προσέγγισης, της δυναμικής μιας αδύνατης ακόμα αλήθειας". Θα μπορούσε να μας εξηγεί, …ο κ. Βέλτσος! Αυτό που αλλιώς κάποιος έλεγε: "…λέγε λέγε, στο τέλος κάτι μένει". Έχουμε ακούσει κι αν έχουμε ακούσει!
Και από την άλλη. Γιατί άραγε, το να λες κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος ψέματος, "τέλος τα ψέματα" και ν' αρχίζεις ένα καινούργιο κύκλο από καινούργια ψέματα, …γιατί αυτό, να πρέπει να είναι καλύτερο, από το να λες τα ίδια συνέχεια ψέματα.
Τα είδαμε τα χαΐρια και αυτών που τα φρεσκάρουν και τα ανανεώνουν! Ο Μπερλουσκόνι, είναι ξανά στην εξουσία! Να τα λοιπόν, τα αποτελέσματα από τα καινούργια τους ψέματα! Ή των άλλων με τον Σαρκοζί στο γκουβέρνο. Ωραία προοπτική! Έχουν βέβαια αυτοί, την Κάρλα Μπρούνι προεδρίνα. Μεγάλη νίκη, του life style του προέδρου. Κι όταν νικάει το "φαίνεσθαι"…
Και αυτοί λοιπόν /οι προχωρημένοι της Ευρώπης/ με τις καινοτομίες και τις νέες σειρές από καινούργια ψέματα, κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος τους. Και αυτοί τώρα, έχουν στερέψει από καινούργιες ιδέες ψέματος και έχουν σωπάσει! Όλα ανάγονται στο "ένα" ή στο "άλλο μαγαζί" πολιτικής έκφρασης /ο δικομματισμός παντού και πάντα/ στο ίδιο πλαίσιο και τα δύο και πέρα από αυτά το τίποτα! Τίποτα καινούργιο και άλλο! Η απόλυτη πολιτική ξηρασία! Η αμερικανοποίηση του πολιτικού συστήματος.
Τα βρίσκουν δύσκολα όμως, πολύ δύσκολα, με το πυροτέχνημα του "νέο-φιλελευθερισμού" και το ιδεολόγημα της "οικονομίας της ελεύθερης Αγοράς", που θάμπωσαν και σκοτείνιασαν και δεν παράγουν παρά μόνον: ανασφάλεια, ανεργία και φτώχια! Λες και θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, στη λογική του "…όποιος μπορεί και δύναται"! Οι κοινωνίες όμως, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, μόνον οι τράπεζες, τα χρηματιστήρια και τα ομόλογα. Αν και τα βλέπουμε καθημερινά, τα "επιτεύγματά" τους και σ' αυτά!
Αλλά και η χωρίς ποιοτικά και πολιτισμικά κριτήρια "παγκοσμιοποίηση", με χαρακτηριστικά απόλυτης κηδεμονίας και χειραγώγησης. Αυτή η νέα εκδοχή ιμπεριαλισμού και με το τεράστιο κόστος, στο οποίο υποχρεώνουν και υποβάλλουν τους λαούς, μάλλον τους γυρίζει "μπούμερανγκ". Δεν πείθει, ούτε ηθικά ούτε πολιτικά και ούτε πολιτισμικά κανέναν, εκτός από ένα στενό "κύκλο" παρακρατικού τύπου συμφερόντων. Δείχνουν περισσότερο το πανικό τους και ας βρυχώνται οι "τίγρεις", παρά μια θετικής ροπής στρατηγική.
Το ζητούμενο, πρέπει κάποια στιγμή να το καταλάβουμε και να το εμπεδώσουμε: δεν είναι το να διαχειριστείς ένα ψέμα /πλαστικό μάλιστα/ αλλά το να ανατρέψεις τις αιτίες του. Κάτι που θέλει δουλειά, σκληρή δουλειά και "πλάτες". Σοβαρότητα και όχι σουσουδίζουσες υπεκφυγές!
...
Εμείς σταθεροί, συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Σαν ένας αριστερός ψάλτης, να λέμε τα ίδια και τα ίδια ψέματα, πάλι και πάλι από την αρχή, κάθε φορά που βλέπουμε να κλείνει(;) ο κύκλος τους. "Εκκρεμείς, μπερδεμένοι και έτοιμοι..." κατά πως έλεγε κάποιος, παραφράζοντας κάποιον άλλο.
"Η Επανάστασή μας ήταν χωρίς ιδέες, χωρίς όπλα και δυστυχώς και χωρίς πάθος" έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, σ' ένα από τα σχόλιά του στο ραδιόφωνο.
"Η Επανάστασή μας, υπήρξε μια αυτοσχέδια και κουραστική παράσταση του δρόμου", έλεγε κάποιος άλλος, νεότερος, σε μια εκπομπή στο "τρίτο".
"Η Επανάστασή μας, ευτυχώς που δεν τελεσφόρησε", λέει ο Λεωνίδας Κύρκος!
Όλοι για την Επανάσταση που δεν έγινε, μιλάνε. Για τα "ψέματα", κανένας δεν μιλάει. Ίσως από τον φόβο, μήπως και αναγνωρίσουν και τον εαυτόν τους, μέσα σ' αυτά! Ή το ακόμα δυσκολότερο: πως θα χρειαστεί να εμβαθύνουν και να δώσουν απαντήσεις. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο και οδυνηρό!
…
"Η Ζωή, είναι πάντα πιο δυνατή και έχει πάντα δίκιο". Λένε συνεχώς, αυτοί που κάνουν πως τα ξέρουν όλα(;!) και είναι ξέχειλοι(!) σε "εμπειρίες", "...έτσι η Ζωή θα δείξει το σωστό", λένε!
Την μεταφυσική /αυτή την κακή σχέση με τον Πολιτισμό, την εξέλιξη και την Ιστορία/ την έχουμε βλέπεις στο αίμα μας, από το γάλα της μάνας μας!
... Και ξαφνικά, εκεί που λέγονται όλ' αυτά, όλες αυτές οι σκέψεις(sic), μπορεί και ν' ακουστεί μια φωνή να λέει: "…ας τ' αφήσουμε όλ' αυτά Θανάση και ας βιαστούμε, για να πάμε στα "super markets", να δούμε ποιο απ' όλα έχει τις φτηνότερες πατάτες και την φτηνότερη φέτα. Και μετά να ψάξουμε και για φτηνή βενζίνη για το αυτοκίνητο!
Είναι καλά τα ψέματα αλλά δεν οδηγούν πουθενά, Θανάση! Αυτό που προέχει, είναι "ο ρεαλισμός" Θανάση! …Η επιβίωση!"
Αυτά είναι που δείχνει η Ζωή λοιπόν, γι' αυτούς που την επικαλούνται! Και η μεγάλη ανησυχία, των κρατούντων, είναι για το αν και πώς αυτά τα ψέματα, κάθε φορά, θα τα περάσουν στον κόσμο, ως τα ορθότερα και τα ασφαλέστερα και για όλους(sic). Με τις "τρίπλες" τους όμως, κι όσο ο κόσμος δεν αντιδρά, μπορούν να τα έχουν εύκολα όλα!
Όπως με τον καημένο που δεν τον χωρούσε η παράγκα του. Του είπανε λοιπόν, να βάλει κι άλλα κι άλλα, μέχρι που δεν πήγαινε άλλο. Και μετά του είπανε, να βγάζει κάθε φορά και από κάτι. Μέχρι, που άρχισε να νοιώθει την παράγκα του ευρύχωρη.
…
Κι άσε και τα αποφθέγματα που ακούγονται, κι όπως τονίζουν, από την πείρα(!) της ζωής κι αυτά όλα βγαλμένα:
Έρωτας = το ναρκωτικό της ματαιοδοξίας. …Τι τον θέλουμε;
Οι φίλοι = η προσωποποίηση μιας προ-αναγγελμένης προδοσία. … Τι τους θέλουμε;
Οι συλλογικότητες = σπατάλη ενέργειας. …Τι τις θέλουμε;
Η ελευθερία = αφού την έχουμε. …Τι την θέλουμε;
Ο Αγώνας = ένας είναι ο Αγώνας. Του Ολυμπιακού για το "νταμπλ". Τους άλλους. …Τι τους θέλουμε;
Άμα τα αρθρώσουμε όλ' αυτά και με τα πάρα πάνω και με πολλά άλλα που όλοι πια ξέρουμε και αναγνωρίζουμε, ωραία κοινωνία και ωραίο "πακέτο" Πολιτισμού οικοδομούμε!…
Δεν υπάρχει, τίποτα χειρότερο, από την στασιμότητα, της προσπάθειας αφομοίωσης μιας ήττας! Τίποτα χειρότερο, από την συμμόρφωση και την αποδοχή της!
Απ' ότι φαίνεται, και όπως όλα δείχνουν, έχουμε ν' ακούσουμε και να πούμε, πάρα πολλά ακόμα ψέματα! Ξανά και ξανά! Μέχρι να γεμίσει η παράγκα.
…
Έτσι και με την γιορτή, για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Ποια γιορτή για την Δημοκρατία; Ενώ με την πρώτη ευκαιρία την πετροβολούμε την υπονομεύουμε και την απαξιώνουμε! Και όταν, οι περισσότεροι των παρευρισκομένων στον εορτασμό, στο Προεδρικό Μέγαρο, δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα, σχετικά με την ουσία του εορτασμού. Και ενώ πολλοί απ' αυτούς, σίγουρα ψιθυρίζουν από μέσα τους …Τι την θέλουμε;

22.7.2χ8 Κ.Κ

Υ.Γ Η "νεοτερικότητα", έχει, είχε πάντα, ένα αμφίσημο χαρακτήρα. Είναι σαν το μαχαίρι, που κόβει το ψωμί αλλά και σκοτώνει! Κι αν πολιτισμικά ο πήχης είναι πολύ χαμηλά, τότε μάλλον η τάση είναι προς το δεύτερο. Σκοτώνει!
Όσο την πολεμούσαν, ήταν διαφορετικά. Είχε δυνατότητες και είχε παρατηρητικότητα, ιδέες αλλά και αυτογνωσία. Από τότε που το σύστημα την ενσωμάτωσε και την χρησιμοποιεί, τα πράγματα άλλαξαν. Κατάντησε "εργαλείο" του! Για να μην πω, "όπλο" του! Αυτό ίσως και να είναι και ένας από τους σοβαρούς λόγους, της σημερινής ακαταστασίας και του μπερδέματος! Τσαλαπατήθηκαν και χάθηκαν πολλά, κυρίως στο επίπεδο της νοοτροπίας, των προτύπων και των δυνατοτήτων!
...
Δεν ηττηθήκαμε. Η ήττα θα σήμαινε πως είχαμε δώσει τον "Αγώνα". Αποκαλυφθήκαμε, φλυαρούντες, χωρίς ιδέες και προτάσεις. Όσο για τους άλλους, δεν νίκησαν, απλώς τα κατάφεραν και πάλι και προσαρμόστηκαν.
.