ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕΡΓΑ

.

Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Αυτό θα στέκει απ' εδώ κι εμπρός
απέναντι στο αιώνιο αποτύπωμα Τέχνης και Πολιτισμού, κορωνίδα
του παγκόσμιου πολιτισμού, την ΑΚΡΟΠΟΛΗ!
Τίποτα χειρότερο από ανόητους επίγονους σοφών προγόνων!

"…το ζητούμενο δεν είναι, ποιος μπορεί να διαχειριστεί την κρίση, αλλά ποιοι μπορούν, ν’ ανατρέψουν και να εξουδετερώσουν τις αιτίες της…"

Η Πόλη, στη σημερινή εποχή, αίτιο και αιτιατό του πολιτισμού μας, δεν είναι ποτέ μόνο μία πόλη. Είναι ένα σύμπλεγμα από πόλεις, η μία πάνω ή δίπλα στην άλλη. Τόσες, όσες και οι εκδοχές ζωής και βίωσής τους αλλά και η σύνθεση όλων αυτών μαζί, το συναμφότερο του μερικού και του γενικού, σε μια συνεκδοχή αλλά και σε αντιπαλότητα, περιγράφοντας και καταγράφοντας το βαθμό συναντίληψης και αφομοίωσης, των δυνατοτήτων και των δεδομένων τους.
Είναι πια γνωστές οι μεγάλες ατέλειες και οι αδυναμίες όλων των σύγχρονων πόλεων στη χώρα μας. Και γι' αυτό, φταιει κυρίως η αδυναμία των κέντρων αποφάσεων, να βρίσκονται στο ύψος των περιστάσεων και να έχουν μια ματιά στα πράγματα, εμπνευσμένη, αντικειμενική, με επάρκεια, με συνέχεια, με προοπτική και με βάθος χρόνου, χωρίς λαϊκισμούς και δημαγωγικές κορώνες, προκειμένου να συγκαλύψουν τις μεγάλες τους αδυναμίες, ευθύνες και καθυστερήσεις και να διατηρήσουν τη θεσούλα τους ή να επενδύσουν σε μια καλύτερη. Γίνονται έτσι σύμμαχοι και έρμαια, κάποιων παλιών καραβανάδων του συστήματος, που διαφθείρουν και καταστρέφουν, διαχρονικά, ακόμα και αυτά που έχουν "ξεφύγει" προς τη σωστή κατεύθυνση.
Προχειρότητα, έλλειψη στρατηγικής, μικροσυμφέροντα, νεοπλουτίστικη νοοτροπία, ανταγωνισμοί, ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει περιεχόμενο, πελατειακές σχέσεις, μεγιστοποίηση /χωρίς λόγο και αποτέλεσμα/ του κόστους, είναι αυτά που κυριαρχούν.
Επίσης, αυτό που η πολιτισμική διαδρομή και η εμπειρία ορίζει και η επιστημοσύνη απαιτεί, σ' όλο τον κόσμο που με αυτογνωσία και σοβαρότητα προσπαθεί (και έχουμε πολύ μεγάλη δική μας ιστορική συμβολή στην παράδοση γύρω από αυτό) είναι πως η Αρχιτεκτονική, είναι μια συγκεκριμένη επιστήμη με ένα συγκεκριμένο ρόλο. Και όχι μια "διάθεση" (sic) από συλλήβδην αταβισμούς και ορμέμφυτες εκρήξεις και δράσεις, ώστε να μπορεί να υποκατασταθεί, από κλάδους και ειδικότητες άσχετες ή στην καλύτερη περίπτωση, επικουρικές σ' αυτή. Ή και ακόμα χειρότερα, από κάποιους, με μοναδικό προσόν την διοικητική τους θέση, η οποία έχει σχέση με άλλα και για άλλα, πολύ σοβαρά, αλλά όχι με την Αρχιτεκτονική και το ρόλο της. Κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, ενώ δεν είναι και σ' αυτό οφείλονται, σ' ένα πολύ μεγάλο μέρος, τα μύρια όσα της κατάντιας, των πόλεων και των κτηρίων τους, στη χώρα μας. Μόνο το 5% του δομημένου περιβάλλοντος, έχουν γίνει από Αρχιτέκτονες. Άλλη μια μεγάλη "πρωτιά" για τη χώρα μας.
Δυστυχώς, σήμερα στην Ελλάδα, ούτε οι αρχιτέκτονες, ούτε γενικά οι πνευματικοί άνθρωποι, ούτε τα ΜΜΕ, οι πολίτες γενικότερα, δεν ανοίγουν και δεν κρατούν ζωντανή μια συζήτηση, που να αφορά σ’ όλα εκείνα, που έχουν να κάνουν με την ταυτότητα και την ποιότητα, των σύγχρονων πόλεων, με την ταυτότητα και την ποιότητα ζωής, των ίδιων των κατοίκων τους. Δέστε την απόλυτη σιγή, που υπήρξε για όλ' αυτά, στο προεκλογικό περιβάλλον, των τελευταίων Δημοτικών και Νομαρχιακών εκλογών. Ούτε μία συζήτηση ειδικών, για τις πόλεις και τα προβλήματα τους, τα λάθη, τις ανάγκες, τις καθυστερήσεις.
Και αρκεί να σκεφτούμε, πόσες ώρες τηλεοπτικής κάλυψης και έντυπης ενημέρωσης, αφιερώθηκαν πρόσφατα, για την τιμή της ντομάτας, στις λαϊκές αγορές, καταχείμονα(!), ενώ για τις πόλεις που μας πνίγουν, μας πλακώνουν και μας σκοτώνουν, για τα μεγάλα έργα των τρισεκατομμυρίων, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και για τις υποδομές, ΚΑΜΙΑ! Τίποτα!
Ούτε μια συζήτηση, για το πώς και το γιατί. Αν αυτό που γίνεται, γίνεται με τον καλύτερο τρόπο. Αν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς και πως. Αν οι προτεραιότητες είναι οι καλύτερες ή αν προηγούνται άλλα και δεν πάει άλλο η καθυστέρηση τους. Αν η αισθητική τους και το αποτύπωμα τους, επηρεάζει και πως, την ταυτότητα και τις ιδιαιτερότητες του χώρου μας και της χώρας μας ιστορικά, αισθητικά και πολιτισμικά. Και αν όλ’ αυτά, μπορεί και επιτρέπεται να είναι οι αυθαίρετες επιλογές και το ξερολίκι, ενός ανειδίκευτου περί αυτά, εκάστοτε υπεύθυνου Υπουργού ή άλλου υπεύθυνου "άρχοντα" και του γραφειοκρατικού υποστρώματος, των καρεκλοκένταυρων και άσχετων ημετέρων του. Αν τους έχει και αν είναι οι επιστημονικά αρμοδιότεροι και οι ικανότεροι.
Όσο αφορά, σε έργα μεγάλης κλίμακας, πιο σημαντικό ίσως και από τα ίδια τα έργα, είναι και όλες οι παράπλευρες ενέργειες, δράσεις και σημασίες, που αυτά εκπέμπουν, προκαλούν, περιέχουν ή αποκλείουν.
Έτσι λοιπόν, όπως δυστυχώς όλ’ αυτά γίνονται, δεν υπάρχει απολογισμός και δεν υπάρχει ανάγλυφο. Τα πάντα, γίνονται με τρόπο πρωτόγονο, ευκαιριακό, αθροιστικά και γραμμικά. Δεν υπάρχει ίχνος διαλεκτικής. Και η διαλεκτική, στις περιπτώσεις αυτές, είναι και αυτή μια έκφραση της ποιότητας του πολιτισμού μας και της δημοκρατίας μας.
Έτσι όμως δεν βγαίνουν συμπεράσματα, δεν σταθμίζονται κριτήρια, δεν συγκροτείται εμπειρία και δεν ιεραρχούνται προτεραιότητες. Και βλέπουμε όλοι, τον πολιτικό καυγά που γίνεται για την ιδιοκτησία των έργων(;!). Αυτή την πολιτικάντικη λογιστική. Αυτή την χαμηλής πολιτικής κουλτούρας αντίληψη και νοοτροπία με ρίζες και καταβολές φεουδαρχίας και όχι δημοκρατικής διαλεκτικής.
Και φυσικά το ζητούμενο, δεν είναι ποιος μπορεί να διαχειριστεί την κρίση, αλλά ποιοι μπορούν, ν’ ανατρέψουν και να εξουδετερώσουν τις αιτίες της.
…
Αλλά πως αλλιώς να είναι τα πράγματα (και αξίζει να σταθούμε λίγο σ' αυτό) όταν για παράδειγμα η Πολυτεχνειούπολη στην Αθήνα, μια πόλη μέσα στην πόλη, φτιαγμένη από το ίδιο το Πολυτεχνείο, τον κατ' εξοχήν χώρο που διδάσκει, πως σχεδιάζονται και κτίζονται οι πόλεις και τα κτήρια τους, δεν έχει τίποτα από τα προσδοκώμενα, ώστε να διδάξει και να δώσει το καλό παράδειγμα. Να αποτελέσει το ανάχωμα σ' αυτά που συμβαίνουν. Να μια από τις παράπλευρες ενέργειες και σημασίες, που θα μπορούσε να έχει η Πολυτεχνειούπολη.
Αντίθετα, βλέπουμε και εδώ, να συντηρείται και να αναπαράγεται, όλη η συμπτωματολογία που πάρα πάνω αναφέραμε. Ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια όπου υπήρξε μεγάλη χρηματοδότηση και πολύ μεγάλη οικοδομική "δραστηριότητα".
Με την Πολυτεχνειούπολη, το ΕΜΠ, έδωσε εξετάσεις, απέτυχε και βγαίνει απ’ αυτές με τραυματισμένο το κύρος του.
Χάθηκε η ευκαιρία, η Πολυτεχνειούπολη, να είναι μια ολοκληρωμένη, εμπνευσμένη και αποτελεσματική σύνθεση, με αισθητική πληρότητα, λειτουργικότητα, διακριτές προτεραιότητες, έξυπνη τυποποίηση, οικονομία στην κατασκευή και στη χρήση, εύκολα και οικονομικά συντηρήσιμη, με ενημερωμένη τεχνολογικά υποδομή, στα δίκτυα και την χρήση της ενέργειας. Ένα δηλαδή παράδειγμα και μια αναφορά.
Δυστυχώς τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Μια δράση χωρίς κορμό, χωρίς στρατηγική, χωρίς όραμα, χωρίς έμπνευση και επιχειρήματα.
Και αυτό είναι ενδεικτικό για τα όσα βλέπουμε και ζούμε, στο χώρο των οικιστικών παρεμβάσεων μεγάλης κλίμακας.
Και πως να μην δούμε και άλλα παραδείγματα, στα οποία περισσεύει ο νεοπλουτισμός, η αυθαιρεσία και η δουλικότητα των ιθυνόντων, όπως με την πρόσκληση στον κ. Calatrava, έναντι δις-θεόρατης αμοιβής, να μας εκπροσωπήσει και να μας σώσει! Ή με τον τραγέλαφο που παρατηρούμε, εδώ και χρόνια, σχετικά με το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Και τόσα και τόσα άλλα.
…
Τι μένει λοιπόν, μετά απ' όλ' αυτά;
Η ασυδοσία, ο ετσιθελισμός, η προχειρότητα, η σπατάλη και το χάσιμο ευκαιριών. Τα εύκολα, που γίνονται δύσκολα. Τα προφανή, που γίνονται "μεγαλεπήβολοι", "δύσκολοι" και "μακρινοί στόχοι", προκειμένου να "διακριθούν" οι μέτριοι και οι ασήμαντοι.
Όλα, γίνονται και ξαναγίνονται πολλές φορές, μέχρι να σουλουπωθούν (sic) και ν’ ανταποκριθούν. Όχι γιατί γίνονται λάθη, αυτό μπορεί και να βοηθούσε, γιατί ίσως θα οδηγούσε στο να υπάρξει εμπειρία. Φυσικά ούτε λόγος για μεγέθη, όπως ποιότητα ζωής και πολιτισμός.
Τα πάντα γίνονται με αιχμή την εμπορευματοποίηση των αναγκών και με κριτήρια εργολάβων. Γίνονται και ξαναγίνονται, γιατί το μόνο που ανανεώνεται, είναι η ανικανότητα, η ασχετοσύνη και η πελατειακή διαπραγμάτευση. Γιατί όλο και κάποιος άσχετος και ανίκανος ξερόλας, από τους εκάστοτε "ημετέρους", πρέπει να βολευτεί και να βολέψει τη συνέχεια και τους ρυθμούς, αυτής της κατάστασης
Ένα είδος και ένας τρόπος, που ωχριά μπροστά του, οποιαδήποτε έννοια υποκουλτούρας, παραοικονομίας και παρακράτους.
Το όργιο, πελατειακών πάρε δώσε και ίντριγκας που συμβαίνει, είναι απαράδεκτο και έχει τεράστιο ηθικό και υλικό κόστος, μη συγκρίσιμο με οποιοδήποτε άλλο.
Και φυσικά το κόστος αυτό, πληρώνεται από όλους τους φορολογούμενους πολίτες.
…
Μια παρένθεση:
Δυστυχώς αυτά που βλέπουμε να αποτυπώνονται σε όλες τις οικιστικές δράσεις μεγάλης κλίμακας, έχουν το ίδιο υπόβαθρο και με πάρα πολλά άλλα που συμβαίνουν, σ' όλη την έκταση της κοινωνίας μας. Από καιρό τα εργαλεία, τα μέσα και οι θεσμοί, για την επίλυση των προβλημάτων μιας κοινότητας, ενός δήμου, μιας πόλης, ακόμα και ενός ολόκληρου λαού, δυστυχώς σε μεγάλη έκταση, έχουν γίνει αυτοσκοπός και οι προϋπολογισμοί τους, το κεφάλαιο κίνησης διαφόρων καιροσκοπούντων, με επαρχιώτικη αντίληψη και νοοτροπία, ένα είδος προικοθήρων, σώγαμπρων των εξουσιών και των προνομίων που αυτές τους εξασφαλίζουν και που με περίσσιο θράσος μας επιβάλουν τη μισθοσυντήρηση τους.
Το είδος τους και οι συνέπειες των έργων τους, δίνουν δυστυχώς μια εικόνα για την σύγχρονη Ελλάδα, που δεν μπορεί να είναι τόσο άσχημη και με τόσο περιορισμένες δυνατότητες.
Γερασμένοι, ανιστόρητοι, αρχομανείς, αναχρονιστικοί, είναι το παλιό που δεν λεει με τίποτα να παραμερίσει και ν' αφήσει τον τόπο να βρει τον δρόμο του.
…
Σαν υστερόγραφο:
Ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων, το Τεχνικό Επιμελητήριο, οι Πολίτες, θα πρέπει να δραστηριοποιηθούμε λίγο περισσότερο. Να δώσουμε μάχες ώστε να ξεκαθαρίσουν και να εκσυγχρονιστούν οι ρόλοι και οι ορισμοί και να απαιτήσουμε την πραγματικότητα που δικαιούμαστε πια όλοι στην εποχή μας και όχι την παρεχόμενη αναχρονιστική προσομοίωσή της, από αιτίες και αναχρονιστές, με νοοτροπίες άλλων εποχών και ύποπτων προθέσεων, που επιμένουν να την καθορίζουν.
Γιατί αλίμονο αν όλη η προσπάθεια ήταν, για να επωφεληθεί ο κάθε ένας που επιδιώκει μέσα από τη σύγχυση, να μας "κορομηλιάσει", γεμίζοντας με "νίτρο" το μυαλό μας, στην προσπάθειά να του κάνει ένα "κλικ" προς τα συμφέροντά του, τις επιδιώξεις του και το επίπεδό του.
Αυτό δεν θα ήταν κοινωνία αλλά εμποροζωοπανήγυρης.

Νοέμβρης 2χ3

Κ.Κ

Τα "η" και "οι" της Πολιτικής + η Ενέργεια

.


(Ενέργεια + Πολιτική)

Είναι πολλά στα οποία κατέχουμε πρωτεία αξιοθρήνητα.
Σχετικά με την εξοικονόμηση της ενέργειας, φαίνεται να εξαντλούμε και να ξεπερνάμε και τα όρια της υποκρισίας.
Υποκρισία γιατί αναφερόμαστε σ' αυτό λαϊκίστικα, όταν φτάνουμε σε αδιέξοδο, από τις εξωτερικές πιέσεις της αγοράς πετρελαίου. Γιατί είμαστε, χωρίς καμία πρόβλεψη και πολιτική! Χωρίς καμία εναλλακτική λύση!
…
Δεν μιλήσαμε καθόλου, και αντίθετα επικράτησε η απόλυτη σιωπή για τέτοια ζητήματα, στην προεκλογική περίοδο, για την τοπική αυτοδιοίκηση Α' και Β' βαθμού. Ενώ θα μπορούσαν να υπάρξουν, στα μεγέθη τους κάθε φορά, πολλές και γόνιμες συζητήσεις και ιδέες γύρω από αυτά τα θέματα. Το ίδιο και κατά της τελευταίες Γενικές Εκλογές.
Δεν μιλάμε καθόλου, για την ανύπαρκτη στρατηγική της ΔΕΗ και για τα παιχνίδια που παίζουν, ανίκανες και επιλεγμένες, με μικροπολιτικές σκοπιμότητες ηγεσίες της και σε συνέργια φυσικά με την κεντρική εξουσία. Το παράδειγμα του κ. Παλαιοκρασά δεν άφησε καμία αμφιβολία και στους πιο αφελείς. Και ενώ ακουστήκανε σημεία και τέρατα, τα πράγματα έγιναν και γίνονται όλο και χειρότερα.
Δεν μιλάμε καθόλου, για την ανυπαρξία επιστημονικής έρευνας, με αυτή την προοπτική, στα Πανεπιστήμια και στα Πολυτεχνεία της χώρας. Και ενώ θα 'πρεπε και τα ΑΕΙ και το Κράτος, να ενθαρρύνουν και να επιβραβεύουν τέτοιες προσπάθειες.
Δεν μιλάμε καθόλου, για την διαμόρφωση ενεργοβόρου μικροκλίματος, από λανθασμένες, χωρίς ιδέες και φαντασία μελέτες, κυρίως όμως από την απουσία χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού, με όραμα, επιστημονική τεκμηρίωση, σωστή αποτύπωση της δυναμικής και των δυνατοτήτων, για τις Πόλεις και τις δραστηριότητές τους. Συνολικά των αποφάσεων και των επιλογών που τις καθορίζουν, σχετικά με την ενέργεια και την χρήση της. Το κυκλοφοριακό τους, για παράδειγμα, τους ελεύθερους χώρους, την πολιτική πρασίνου και τους τρόπους κατασκευής των κτισμάτων τους. Όλα, χωρίς καμία προστασία και καμία πρόβλεψη εξοικονόμησης ενέργειας, στο σχεδιασμό και στην λειτουργία τους. Ενώ μια σωστή αντιμετώπιση, θα βοηθούσε και με το παράδειγμα, που θα μπορούσε να εμπνέει και να εκπαιδεύει, και για πολλά άλλα. Να γίνει τρόπος ζωής.
Δεν μιλάμε καθόλου, για τα πρότυπα διαβίωσης και για τις εναλλακτικές δυνατότητες, που δεν προωθούνται και δεν προβάλλονται. Το ιδιωτικό αυτοκίνητο, παραμένει ένα από τα κυρίαρχα μέσα μεταφοράς και για λόγους προβολής και καταξίωσης. Ενώ θα πρέπει να ενθαρρυνθεί κι άλλο, η χρήση των μαζικών μέσων μεταφοράς, με λεωφορειοδρόμους παντού και τον καλύτερο σχεδιασμό των διαδρομών τους, αλλά και κυρίως, σαν τρόπος κοινωνικής συμπεριφοράς. Επίσης η μέριμνα, με ελκυστικό σχεδιασμό, των πεζοπόρων διαδρομών, στο εσωτερικό των Πόλεων. Με ενδιαφέροντα σημεία στάσης, με έργα τέχνης, σκιάδια, κρήνες, παγκάκια, σωστά επιλεγμένα είδη δένδρων και πολλά άλλα. Προκειμένου να ενθαρρύνουν τις πεζοπόρες μετακινήσεις. Για να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας, πρέπει ν' αλλάξουμε κι εμείς οι ίδιοι. Να γίνουμε πιο αυστηροί με τα δικαιώματά μας αλλά και με τις υποχρεώσεις μας.
Δεν μιλάμε καθόλου, για την δυνατότητα ενοποίησης, των ακαλύπτων χώρων των πολυκατοικιών. Κάτι, που θα δημιουργούσε μια άλλη δυναμική στο μικροκλίμα τους, με τις ανάλογες φυτεύσεις και θα έδινε ανάσες ζωής αλλά και άλλες ποιότητες διαβίωσης. Με την αντικατάσταση των πολλών καυστήρων θέρμανσης, με ένα κεντρικό και μάλιστα με την χρήση "αερίου". Θα υπήρχε κατακόρυφη μείωση της κατανάλωσης πετρελαίου και επομένως, της δαπάνης θέρμανσης και ζεστού νερού, για κάθε διαμέρισμα. Αλλά και αισθητή μείωση της εκπομπής ρύπων. Η δημιουργία αυτού του ενδιάμεσου χώρου, θα λειτουργούσε ευεργετικά, από πολλές απόψεις. Όπως την μερική ανασύσταση της γειτονίας, για παράδειγμα. Ή την δημιουργία, υπόγειου χώρου στάθμευσης. Έτσι, τα θετικά και η εξοικονόμηση ενέργειας, θα ήταν κατά πάρα πολύ περισσότερα, από το ύψος της επένδυσης, για το όλο εγχείρημα. Θα μπορούσε αυτό να γίνει και με την οικονομική ενίσχυση ή και κάλυψη της πολιτείας, αφού με τον τρόπο αυτό "αγοράζει" τρόπον τινά χώρους πρασίνου, που είναι ανύπαρκτοι στα κέντρα των Πόλεων. Μια ευκαιρία, να δούμε από την αρχή και με τόλμη, κάτι που ποτέ δεν υπήρξε, για τις Πόλεις μας (με πρυτανεύουσα και οδηγό της καταστροφής την Αθήνα και κατασκευαστική φιλοσοφία, την αντιπαροχή και με απόντες τους αρχιτέκτονες και την Αρχιτεκτονική). Τον υπεύθυνο σχεδιασμό με προοπτική και υπευθυνότητα!
Δεν μιλάμε καθόλου, και δεν αναφερόμαστε στο ότι, ο πιο άτσαλος και ενεργοβόρος τομέας είναι το δημόσιο. Όλα τα κτήρια του Δημοσίου, είναι κακοσχεδιασμένα και κακοτοποθετημένα, υπέρ το δέον σπάταλα σε ενέργεια, και με συνθήκες δύσκολες και για τους εργαζόμενους σ' αυτά και τους πολίτες που τα επισκέπτονται, για κάποιες υποθέσεις τους.
Δεν μιλάμε καθόλου, για την αλλοπρόσαλλη στάση, στη χρήση και τις εφαρμογές, σχετικά με το "φυσικό αέριο". Ενώ διατυμπανίσανε την έλευσή του και σκυλοκαυγαδίσανε, τα δύο μεγάλα κόμματα, για το ποιος το κατάφερε πρώτος, στους κοινωνικούς άμβωνες, που είναι τα πορτοπαράθυρα της τηλεόρασης και κάποιες μικροδιαφημισούλες σχετικές με αυτό. Παραπέρα ούτε κουβέντα.
…
Είναι ατελείωτος ο κατάλογος, με τις ελλείψεις, την αδιαφορία και τις ανικανότητες, που μας οδηγούν στην κατασπατάληση της ενέργειας. Μερικά ακόμα επιγραμματικά είναι: η αυτόματα χαμηλή κοστολόγηση στο τιμολόγιο της ΔΕΗ, τις ώρες που η ηλεκτρική ενέργεια της "περισσεύει", τα μεσημέρια και τα βράδια, χωρίς όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που απαιτούνται για κάτι τέτοιο. Ώστε οι καταναλωτές να προτιμούν τις ώρες αυτές για να κάνουν τις ιδιαίτερα επιβαρυντικές χρήσεις. Και κάτι ακόμα που δεν είναι καθόλου άσχετο. Η διαχείριση των υδάτινων πόρων. Μεγάλο κεφάλαιο που έχει να κάνει και με την ηλεκτρική ενέργεια αλλά και με αυτό καθ' εαυτό το νερό, που πίνουμε και χρησιμοποιούμε. Και που είναι ένα ακόμα, τεράστιας περιβαλλοντικής, οικονομικής και κοινωνικής σημασίας μεγάλο κεφάλαιο και όπου τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Αυτά όλα είναι ελλείμματα, για τα οποία θα έπρεπε πολλοί να ανησυχούν, αντί να δημαγωγούν και να λαϊκίζουν χαζοχαρούμενα.
…
Έτσι, ενώ ολόκληρη η λογική συγκρότησης, των σημερινών κοινωνιών, είναι βασισμένη πάνω στην κατανάλωση ενέργειας, δυστυχώς, το υπόστρωμα και η προετοιμασία μας, για την σωστή διαχείριση και την "εξοικονόμηση" της, πάσχει! Μοιραίοι πάντα και γραφικοί. Γιατί είναι, σε κάτι τέτοιες στιγμές κρίσης, που τα ελλείμματα και οι καθυστερήσεις, δείχνουν το πραγματικό μας πρόσωπο. Τις βαθιά νυχτωμένες και σουσουδίζουσες, ηγετικές μας ομάδες και τις διάφορες ελίτ. Το διατύπωσε εξ άλλου και πρώην υπουργός της κυβέρνησης: που τους είπε, συμπεριλαμβάνοντας και το εαυτόν του, καραγκιόζηδες! Και το συμπλήρωσε και πολύ γνωστό στέλεχος της αντιπολίτευσης, μιλώντας: για τους αριβίστες, τους αναρριχητές και τα... ψώνια, που πλαισιώνουν τις επιτελικές θέσεις.
…
Καταλήγοντας: βλέπουμε γύρω μας τι γίνεται και τι παιχνίδια παίζονται, σχετικά με τον έλεγχο των πηγών ενέργειας. Όλη η εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης, σχετίζεται κύρια με τον απόλυτο έλεγχο γύρω απ' αυτό. Ακόμα και με τον πιο ανήθικο τρόπο. Τον Πόλεμο! Και με ορατές απ' όλους τις συνέπειες, που προσβάλουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και πολιτισμού.
…
Έτσι, για μικρές και ιδιαίτερα εξαρτημένες από το πετρέλαιο χώρες, σαν την δική μας: είναι ανάγκη η ανάπτυξη ενός μετώπου προστασίας, γύρω από την "Ενέργεια" και η συγκρότηση, ενός ευέλικτου δικτύου, με την συνεργασία του κράτους, των Πανεπιστημίων και άλλων φορέων, με γενναία χρηματοδότηση για μελέτες και εφαρμογές, γύρω από τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες και τα τοπικά χαρακτηριστικά και προτερήματα. Αιολικά πάρκα, υδατοκρημνίσεις φυσικές και τεχνητές, γεωθερμικές πηγές, την μεγάλη ηλιοφάνεια με φωτοβολταϊκά κάτοπτρα, την απόδοση της πλεονάζουσας θερμότητας, από τις βιομηχανικές ζώνες, στις περιοχές κατοικίας, την επεξεργασμένη διαχείριση των απορριμμάτων και πάρα πολλά άλλα. Όλ' αυτά, θα βοηθούσαν και την απορροφητικότητα κονδυλίων από τα "πακέτα στήριξης", που αδικαιολόγητα αλλά όχι και ανεξήγητα, είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Τέτοιους όμως έχουμε, τέτοια κάνουνε!
Τα θέματα γύρω από την "Ενέργεια", αποτελούν για τις κοινωνίες μας, πολιτικό ζήτημα αιχμής. Οι επιλογές γύρω απ' αυτό, είναι ζήτημα κυριολεκτικά εθνικής σημασίας και γιατί όχι και ανεξαρτησίας. Μεγαλύτερο πάντως, από τις τιμές στα αγγουράκια και στις ντομάτες καταχείμωνα. Και που και αυτά ακόμα, απ' αυτό εξαρτώνται.

Σεπτέμβριος '07

Κ.Κ

Η Πόλη τα κενά και οι απουσίες

.


(Η Αλήθεια, δεν είναι μια στατική και τελειωμένη υπόθεση αλλά η διεκδίκησή της)

Στην εποχή μας, είμαστε μπροστά, σε κάποιες, πολύ μεγάλες, ιστορικές αντικειμενικότητες, που έχουν να κάνουν με τις Πόλεις και τους τρόπους ζωής μας σ' αυτές. Το τέλος του ιστορικού κύκλου του χαρακτήρα της Πόλης, όπως την γνωρίσαμε από την Αρχαία Ελλάδα, την Ρώμη, την Αναγέννηση και όπως αυτή εξελίχθηκε, στην και μετά την βιομηχανική επανάσταση. Και κάτι που είναι γνωστό, από πολύ παλιά /από το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος, θα 'λεγα/ Το ό,τι και στις σημερινές κοινωνίες, σε όλες τις εκφράσεις και τις δράσεις τους, δεν μπορούν να υπάρξουν κενά, χωρίς αυτά να καλυφθούν αμέσως και καθ' οιονδήποτε τρόπο, σχεδιασμένα ή όχι. Και τα δύο αυτά, είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά της εποχής μας. Και φυσικά υπάρχει / έχει προκύψει και ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα ορισμών και επανακαθορισμού των αιτιών και των αιτιατών. Σήμερα, έχουμε πολύ περισσότερα και πιο εξελιγμένα εργαλεία από άλλοτε, ώστε να τα επαναπροσδιορίσουμε σωστότερα και ακριβέστερα. Δεν έχουμε όμως κατακτήσει δυστυχώς την ωριμότητα και τους απαραίτητους συσχετισμούς, ώστε να τα χρησιμοποιήσουμε, ανιχνεύοντας την δυναμική, τις αντιφάσεις και τις ισορροπίες της σύγχρονης εμπειρίας.
Η Πόλη, είναι γνωστό, πως υπήρξε η γεννήτρια και το αποτύπωμα πολιτισμού. Μεγάλο ρόλο είχε πάντα ο σχεδιασμός της, από λειτουργική, χρηστική και αισθητική άποψη. Οι ιδιαιτερότητες και οι παραδόσεις των κατοίκων της και η πολιτική και οικονομική διαδρομή της. Η γεωγραφική της θέση. Αλλά και η αφηγηματική της διάσταση. Η Πόλη ήταν οι σχέσεις και οι συνέχειες της με το παρελθόν και η ύπαρξή της, το πλαίσιο και οι προϋποθέσεις σχεδιασμού της για το μέλλον. Μια μακρά, πολύ σύνθετη και δύσκολη εμπειρία. Δεν είναι τυχαίο, πως δεν έχουμε εδώ και αιώνες, την δημιουργία παρά ελάχιστων νέων Πόλεων. Και κάποιες απόπειρες, στα νεότερα χρόνια, όπως π.χ. η "Μπραζίλε" στη Βραζιλία και το "Έούρ" στην Ιταλία, δεν ευδοκίμησαν.
Στην εποχή μας, οι Πόλεις φαίνονται κουρασμένες. Και όλα δείχνουν, πως ο ιστορικός τους κύκλος, η δυναμική τους, όπως τα ξέραμε κλείνει. Τουλάχιστον, δεν είναι πια αυτό που ήταν. Σήμερα οι Πόλεις, κάποιοι θέλουν και επιμένουν, η σημασία τους και το ενδιαφέρον γι' αυτές, να αναγνωρίζονται αποκλειστικά και με έμφαση, από την επάρκεια, την αναφορά, την ανάμιξη και την ένταξη τους, σε διεθνή δίκτυα και ρυθμούς μεγακλίμακας, στις γεωπολιτικές επιρροές και ζώνες. Όλα ιδωμένα όμως, με μια στενά τεχνοκρατική και οικονομικίστικη αντίληψη εξάρτησης και με θύματα σε πάρα πολλές, αν όχι σε όλες τις περιπτώσεις, την καθημερινότητα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και την ζωή των κατοίκων τους. Την Πόλη όπως την ξέραμε, την θέλουν μόνο σαν ατραξιόν, θέαμα και φολκλόρ. Υπόμνημα στους τουριστικούς οδηγούς και τους χάρτες.
Σχετικά με τα κενά που δημιουργούνται, όπως στη ζωή, έτσι και στην εξέλιξη των Πόλεων, καλύπτονται αμέσως. Τις περισσότερες όμως φορές, χωρίς ένα σχέδιο με στόχο τον εξανθρωπισμό των παραμέτρων και των αναγκών, με στέρεες και μελετημένες λύσεις και αποφάσεις τολμηρές και με προοπτική. Αλλά με πελατειακού τύπου μαγειρέματα, με επεκτάσεις και κουκουλώματα από και στα υπάρχοντα και με συμμείξεις, ακαταστασία και "συμμαχίες", που οι οσμώσεις και η εντροπία των συνιστωσών τους, φροντίζουν να τα καλύπτουν, μέχρι το επόμενο αδιέξοδο και το μη περαιτέρω. Οδηγούν έτσι σε συμβιβασμούς και στην διαπλοκή, σε ήττες και στην υποχώρηση. Και σ' αυτό συμμετέχουν δυστυχώς όλοι. Και το απογοητευτικό είναι, πως πολλοί, επιχειρούν να το εμφανίσουν και να το αποδεχθούν όλο αυτό, ως τον τρόπο και το πλαίσιο της Δημοκρατικής Διαλεκτικής, καθιστώντας πυρήνα της, τον "συμβιβασμό"! Εδώ έχουν να κάνουν και τα ελλείμματα και οι στρεβλώσεις ιστορικών διαστάσεων, αιτιατό των στρεβλώσεων, της πορείας ολοκλήρωσης σ' ένα σύγχρονο γίγνεσθαι.
Υπάρχει έτσι και έχει επιβληθεί η ροπή, σ' ένα συγκεκριμένο πια "μοντέλο" συγκρότησης, χωροθέτησης και χωροταξίας των Πόλεων στην εποχή μας. Εξ ου και η τάση να μοιάζουν όλο και πιο πολύ μεταξύ τους. Και με τους διάφορους "μόδιστρους" καληώρα ο κ. Calatrava, να περιφέρονται και να τους "ράβουν" τα μοντελάκια τους.
Η σημερινή Πόλη, προκειμένου να εξυπηρετήσει, κατ' απόλυτη προτεραιότητα, τα κέντρα εξάρτησής της, υποχρεώνεται και υποτάσσεται αμαχητί σε όλ' αυτά, που απαιτούνται και σχεδιάζονται απ’ αυτά. Η εξάρτηση σε όλη την απολυτότητά της, αδιαφορώντας για την ουσία, που είναι οι Πολίτες της και το αποτύπωμά της, που είναι ο Πολιτισμός τους.
Οι αντιστάσεις του πολιτικού συστήματος είναι ανύπαρκτες, γιατί ανύπαρκτος είναι ένας πολιτικός πολιτισμός που να μπορεί ν' ανταποκριθεί να κρίνει και να σχεδιάσει. Πελατειακές σχέσεις, δημαγωγίες και λαϊκισμοί αποτελούν δυστυχώς την κουλτούρα μας. Επιπλέον, τα κέντρα εξουσίας και αποφάσεων, έχουν μεταφερθεί στους σκοτεινούς και ερεβώδεις δαιδάλους, ενός "υπόγειου κέντρου", που είναι το "βαθύ κράτος". Ενώ το κράτος, οι θεσμοί και τα όργανά του που ξέρουμε, περνάνε αυτή την κρίση, την παρακμή και τον εκφυλισμό που παρατηρούμε. Το κράτος, που όλοι ξέρουμε, είναι απλώς το όργανο αυτού του "κέντρου", που δεν φαίνεται και δεν εκλέγεται και φυσικά δεν ελέγχεται.
Οι ορισμοί "διαπλοκή" και "διαφθορά", έχουν νόημα, για το κράτος που ξέραμε. Για το "βαθύ κράτος", είναι οι τρόποι λειτουργίας του και οι τρόποι διεκπεραίωσης των εντολών του.
Το δυστύχημα σήμερα είναι, πως το έλλειμμα διαλεκτικής, που παρατηρείται σε κρίσιμες αποφάσεις, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα επιβολής και αποκλεισμού αλλά και απουσίας! Και αυτό είναι το καινούργιο. Η Απουσία! Το τέλος του κύκλου, που καθόρισε την Ιστορία και την ιστορία των Πόλεων μέχρι σήμερα, το διαδέχονται τα κενά και οι απουσίες. Και το αποτέλεσμα αιχμή της απουσίας, είναι η ασυδοσία για τους μεν και η απελπισία για όλους τους άλλους!
Απουσία, οργανωμένου αντίλογου στα τεκταινόμενα. Απουσία πολιτικής και αυθεντικού πολιτικού λόγου, σχεδίου και οράματος. Αυτά που βλέπουμε να καταγράφονται, είναι μόνο κινήσεις ενσωμάτωσης και διαχείρισης στο υπάρχον. Με προπέτασμα, την υπερδιόγκωση ενός τεχνητού χαβαλέ, αποτυπωμένου σε ιλουστρασιόν σελίδες περιοδικών και στο γυάλινο κόσμο της τηλεόρασης, ενώ έχουμε φτάσει να τρώμε τις σάρκες μας. Αν είναι δυνατόν αυτό, να μπορεί να κρατήσει για πολύ ακόμα και να αποτελεί πρόταση. Και όλος ο καυγάς να είναι, για το ποιος θα το πρωτοκάνει και με βασικό επιχείρημα (άκουσον!) όχι πώς θα το αλλάξει, αλλά πως θα το κάνει καλύτερα.
Το χειρότερο καταληκτικά είναι, η καταστροφή, που όλ' αυτά συνεπάγονται και παρατηρείται, στους ανθρώπινους όρους διαβίωσης. Πόλεις και ανθρώπινοι όροι διαβίωσης, με τις συνθήκες που επικρατούν, έχουν καταστεί έννοιες ασυμβίβαστες.
Η Αλήθεια όμως, δεν είναι ένα τέλος, ούτε μια αρχή, που το μόνο που του λείπει, είναι μια διαδικασία εφαρμογής. Δεν είναι μια στατική και τελειωμένη υπόθεση. Πολύ περισσότερο, δεν έχει μόνιμους, σταθερούς και αποκλειστικούς ιδιοκτήτες. Αλήθεια, είναι η διεκδίκησή της. Μια διεκδικούμενη καθημερινά υπόθεση, απ' όλους αλλά και για όλους. Και όχημα, η αντίσταση σε όσα μας επιφυλάσσουν και ο αγώνας για όσα μας αναλογούν. Γιατί, οι Πόλεις χωρίς όλους εμάς, δεν υπάρχουν.
Οι κοινωνίες των ενεργών πολιτών, είναι πάντα το ζητούμενο και όχι των παθητικών ενεργούμενων και των ανδρεικέλων και οι "περίεργοι" εθισμοί σ' αυτό, δια του συμβιβασμού".


Αύγουστος 2χ6

Κ.Κ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ-Ελευθεροτυπία (01/10/2006)

"ΚΑΡΑΒΑΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"

.

"ανάπτυξη/ πολιτισμός/ περιβάλλον/ ισότητα δυνατοτήτων και ευκαιριών/ …/μια δυνατότητα για την ΖΩΗ μας"

Δεν μεμψιμοιρούμε, δεν ευκαιριολογούμε, δεν ιδιωτεύουμε. Αγωνιζόμαστε!

Για να επιστρέψει το Κέντρο, μερικά από τα τόσα χρεωστούμενα, στην Περιφέρεια

…"αειφόρος ανάπτυξη". Τι θα πει αυτό, σου λέει ο άλλος.
Για μένα θα πει … Άστο!
Να σας το πω αλλιώς! Τις προ άλλες, έβλεπα όλο αυτό τον κόσμο, που διαδήλωνε ενάντια στον πόλεμο. Και σκεφτόμουνα: Αν, από τους εκατό, εκατόν πενήντα χιλιάδες ανθρώπους, με αναπτυγμένη κατά τεκμήριο τη σκέψη και τις ευαισθησίες, που βρίσκονταν εκεί, κάποιοι, έπαιρναν το δρόμο προς την περιφέρεια και υιοθετούσαν κατά ομάδες εργασίας με διάφορες ειδικότητες, κάποιες περιοχές της ελληνικής επαρχίας, και όλοι μαζί οι υπόλοιποι, τους στήριζαν και αποτελούσαν τις εφεδρείες τους σ' αυτό, θα μπορούσε να γίνει μια ειρηνική ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Ας το πάρουμε πάλι από την αρχή. Τα μέτωπα απέναντι στις απειλές, τις καθυστερήσεις και τα ελλείμματα της σημερινής ζωής, περνάνε και από την περιφέρεια. Οι απειλές όμως αυτές, στην πλειοψηφία τους, με σωστή στρατηγική και σωστή διάταξη των δυνάμεων, μπορούν να είναι αναστρέψιμες. Ιδιαίτερα στην Περιφέρεια! Να γίνουν αφετηρίες θετικής δύναμης. (**)
Για σκεφτείτε, μια ομάδα "ακτιβιστών", αποτελούμενη από πολλές καίριες ειδικότητες: αρχιτέκτονας, εκπαιδευτικός, γεωπόνος, οικονομολόγος, γιατρός, νομικός, ζωγράφος, μουσικός, δημοσιογράφος, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, αθλητικός μάνατζερ/εμψυχωτής... Να υιοθετούσαν ένα χωριό!
Με τη δυνατότητα χρηματοδότησης της προσπάθειας, από κάποιο πρόγραμμα, από τα πακέτα στήριξης. Να χρηματοδοτηθούν και ν' αρχίσουν να κάνουν δημιουργικές "διακοπές" σ' αυτό.
Να τους βοηθήσουν, αφού μελετήσουν και αναλύσουν τα δεδομένα και τις δυνατότητες του χώρου και των ανθρώπων του, ώστε να μπορούν να σχεδιάζουν και να κάνουν προτάσεις. Να βοηθήσουν να αναδειχθούν τρόποι, δυνατότητες, άνθρωποι με ιδέες και ενέργεια, που είναι διατεθειμένοι, να εργαστούν για να βρεθεί ένας "δρόμος". Διατεθειμένοι να τους βοηθήσουν, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και ν' αντιδράσουν. Να διεκδικήσουν τα αυτονόητα!
Για σκεφτείτε τη συγκρότηση ενός τέτοιου "Δικτύου", σε πανελλαδική κλίμακα.
Ένα καραβάνι πολιτισμού! Πολλά Καραβάνια πολιτισμού!
Να κάτι, που θα μπορούσε να υπάρξει, σαν ένας αναζωογόνος άνεμος πολιτισμού και ανάπτυξης, σε όλη την επικράτεια.
Ένα είδος μη κυβερνητικής οργάνωσης, αυστηρά αξιοκρατικής, χωρίς ιδεοληψίες και προκαταλήψεις και απόλυτα αυτονομημένης και αποκεντρωμένης. Ένας αντιπόλος, για θέματα που η "Αγορά" δεν προωθεί ή όταν το κάνει, δεν το κάνει με τον καλύτερο τρόπο. Αντίθετα, λειτουργεί μάλλον καταστροφικά και αλλοτριώνει. Το ίδιο και το δυσκίνητο, αθηνοκεντρικό κράτος! Δυστυχώς σήμερα και το σύνολο των πολιτικών γενικότερα.
Να ασχοληθούν λοιπόν, αυτοί οι "πυρήνες σχεδιασμού και δράσης", με την επιδιώξει, ενός εθνικής κλίμακας κεκτημένου!
Αυτό το νόημα θα πρέπει να έχουν τα "Καραβάνια Πολιτισμού"!
Όχι άμεσα και αποκλειστικά ανταγωνιστικά στα πεδία της Αγοράς και της εξουσίας αλλά προωθητικά, στο πεδίο του πολιτισμού και της "αειφόρου ανάπτυξης"(*).
Σημειώνουμε: πως αυτή η προσπάθεια, μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει, δημιουργικά, στα πεδία της Αγοράς (με την συμβατική έννοια) και των τρόπων παραγωγής, αξιοποιώντας όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής αλλά και με ένα τρόπο επιθετικό στα πολιτιστικά. "Καραβάνια πολιτισμού" λοιπόν. Κάτι σαν, "Πολίτες Χωρίς Σύνορα"!
Στην ορεινή Αρκαδία, στην Ήπειρο, στη Θεσσαλία, στην Κεντρική Μακεδονία, στον Έβρο, στα συμπλέγματα των νησιών του Αιγαίου και του Ιονίου, στην Κρήτη.
Η προσπάθεια, να βρεθούν αυτά που συσπειρώνουν τους ανθρώπους και τους κάνουν να βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους, σε μια προσπάθεια, με μια δημιουργική διαλεκτική, για ένα "δρόμο" ανάπτυξης και αυτογνωσίας!
Μια προσπάθεια να ξανά ανακαλύψουμε τη χώρα μας. Να γίνουμε αυστηροί και ακριβής στις απαιτήσεις αλλά και στις υποχρεώσεις μας. Να υπάρξει ένας κοινωνικός έλεγχος από τη βάση, στις δομές και στις νοοτροπίες, που εξοντώνουν ανθρώπους, περιοχές και δυνατότητες. Να εκδοθούν εφημερίδες, να γίνουν βιβλιοθήκες, σεμινάρια, κινηματογραφικές λέσχες, ραδιοφωνικοί σταθμοί. Να ζητηθεί από σημαντικούς στο είδος τους ειδικούς, να παρευρεθούν και να κάνουν ομιλίες, να οργανωθούν συζητήσεις, με όλους και για όλα. Να πάψουν οι άνθρωποι της περιφέρειας να νοιώθουν μόνοι και εγκαταλειμμένοι!
Και θα πρέπει να καταγραφεί, σε όλες της τις λεπτομέρειες, αυτή η προσπάθεια και να παρουσιαστεί με τα αποτελέσματά της, στο τέλος μιας πενταετίας δράσης. Να υπάρξει άμυλα και κίνητρα ανάδειξης και επιβράβευσης!
Άνθρωποι με γνώσεις, ικανότητες και ένστικτο, που δεν θα πυροβολούν με αυτά τους ντόπιους, με την αλαζονεία και την υπεροψία τους, αλλά θα τους βοηθάνε ν' αντιδράσουν και να δράσουν οι ίδιοι. Να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Θα τους παρέχουν στήριξη και τεκμηρίωση. Βοήθεια και όχι αρχηγηλίκια, νταηλίκια, κυριαρχίες και καθοδήγηση, όπως παλιά και παλαιοκομματικά.
Μια, δύο, τρεις, πολλές πολιτισμικές εστίες. Ενάντια στον Αθηνοκεντρισμό, στον Καισαρισμό, στον Μακιαβελισμό, στην υποταγή, στα τερτίπια της Αγοράς και της μονόδρομης αντίληψης της Παγκοσμιοποίησης. Εμείς ν' αντιτάξουμε τον "Κοινοτισμό", τον "Οικουμενισμό" και τον "Διεθνισμό" σαν απάντηση και δυνατότητα.
Να υπάρξει, με τα "Καραβάνια Πολιτισμού", ένα είδος "συμμάχου", για όποιον θέλει, ώστε και να μπορεί.

20.4.2χ3 Κ.Κ

(*) Αειφόρος ανάπτυξη : η ανάδειξη της ανάγκης για ισορροπία μεταξύ του πόλου "ανάπτυξη - εμπόριο" και του πόλου "προστασία του περιβάλλοντος". Εγώ θα πρόσθετα και τον πόλο της "προστασίας του πολιτισμού". Αφετηρία και στόχο όλων.
(**) Στην περιφέρεια, υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις και πολύ μεγάλες αντιφάσεις. Μερικά όμως από αυτά, θα μπορούσαν δυνάμει, να είναι σωτήρια.
Εξηγούμε! Επειδή, ακριβώς υπάρχουν αυτές οι μεγάλες καθυστερήσεις, δεν έχουν διαμορφωθεί και οι αντίστοιχα μεγάλες αγκυλώσεις και η παγιοποίηση καταστάσεων. Μετά την κατάργηση, όλων των στοιχείων εκείνων, που συντηρούσαν το μεταεμφυλιακό κράτος (χωροφύλακας, ΤΕΑ, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων). Κάτι που δεν έχει εκτιμηθεί αρκετά και δεν έχει καταγραφεί επαρκώς. (Βολεύει βλέπεις πολλούς, που θέλουν αυτά να ξεχαστούν και πολλούς άλλους που δεν μπορούν να ανταποκριθούν, σε νέους ρόλους που απαιτούν: ικανότητες, φαντασία, ένστικτο, κριτήρια και αγώνες). Με λίγα λόγια, στην περιφέρεια, δεν έχουν τίποτα να χάσουν, από ένα σήμερα, τόσο ανορθόδοξα δομημένο, σύμφωνα με τα κριτήρια αλλά και με τα πάγια, προφανή και αυτονόητα δεδομένα, ενός σύγχρονου κόσμου, με καταγραμμένες εμπειρίες και κατακτήσεις. Είναι σε μια κατάσταση, για πάρα πολλά από αυτά, που πράγματι δεν έχουν να χάσουν, παρά μόνο τα δεσμά με καταστάσεις εξωφρενικές, καθυστέρησης και αναποτελεσματικότητας και έχουν πάρα πολλά να κερδίσουν σε δυνατότητες ανάπτυξης, δημοκρατικότητας, ισονομίας, ισοπολιτείας και στοιχειώδους και αξιοπρεπούς διαβίωσης. Πολιτισμού! Έτσι, για πολλά, το περιβάλλον είναι "έτοιμο"! Λείπουν μόνο αυτοί που θα βοηθήσουν, θα σχεδιάσουν, θα πείσουν, θα εμψυχώσουν, θα ενθαρρύνουν, θα αναδείξουν! Λείπει η πορεία προς την Ιστορία. Μακριά από μεσαιωνικού τύπου δεδομένα και νοοτροπίες! Υπάρχει λοιπόν, πρόσφορο έδαφος, για κινήσεις τολμηρές, που θα μπορέσουν στην εξέλιξή τους, να τα επηρεάσουν ΟΛΑ!
Το πλαίσιο λειτουργίας και δράσης τους:
Ό,τιδήποτε βοηθάει (προσοχή! Βοηθάει και όχι Επιβάλλει) στη συγκρότηση ταυτότητας και δημιουργεί προϋποθέσεις κίνησης, δημιουργικότητας, ήθους, παραγωγικότητας, πιστεύω πως πρέπει να έχει θέση, στην κοινωνική διαλεκτική, των ενεργειών αυτών!
Η απόρριψη, αν υπάρξει, θα πρέπει να γίνει με επιχειρήματα και τρόπους που δεν θα είναι αστυνομικού χαρακτήρα ή δογματικής νοοτροπίας ενέργειες.
Αυτό και η ομοφωνία, δια της Δημοκρατικής Διαλεκτικής στις αποφάσεις, θα πρέπει να είναι οι μοναδικοί περιορισμοί!

(*) ΣΗΜΕΙΏΝΩ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ: πως θα πρέπει να καταγραφεί, σε όλες της τις λεπτομέρειες και με όλα τα μέσα σύγχρονης επικοινωνίας, αυτή η προσπάθεια, ώστε να παρουσιαστεί με τα αποτελέσματά της, στο τέλος μιας πενταετίας δράσης. Να γίνει ένας απολογισμός, σε εθνικό ακροατήριο! Και να υπάρξει η δυνατότητα, συζήτησης και κριτικής για το καλύτερο. ΌΧΙ από αλαζονεία και υπεροψία, ούτε από μικροκομματικού τύπου ιδιοτέλειες. Αλλά για να δοθεί η ευκαιρία να ενημερωθούν και να ακολουθήσουν και άλλοι!

Υστερογράφοντας:
Δεν υπάρχει πια η παραμικρή αμφιβολία. Οι άνθρωποι είναι βαρύτατα λαβωμένοι. Υπήρχε η προδιάθεση και ήρθαν και τα πράγματα και οι καταστάσεις έτσι, τα τελευταία χρόνια και δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Τα βλέπουμε όλα να μετεωρίζονται, στις έρημες και με μεγάλο πληθωρισμό "ιών", λεωφόρους του ΤΙΠΟΤΑ. Όλα κακοφορμισμένα από τα σακατεμένα εγώ, των απόντων, απ' όλες τις σοβαρές προσπάθειες. Να τους βλέπουμε, να παρουσιάζονται με νέες εκδοχές και δοκιμές ρόλων, για θέσεις επίδειξης και αρπαχτής.
Αναρχοδεξιοί, ατάλαντοι και ανίκανοι, χωρίς προτάσεις και αγώνες. Καταγγέλλοντες τους πάντες και απουσιάζοντες μονίμως. Μεταπράτες. Μεσάζοντες σε όλα. Ένας συρφετός περιπλανώμενων, "περίεργων" χωρίς αφετηρία καλής μαρτυρίας και καλής πρόθεσης και με προορισμό, την φανταχτερή τακτοποίησή τους.
Και φυσικά υπάρχει και το μεγάλο κοινό των μικρομεσαίων "νοικοκυραίων", που όλο και πιο πολύ από ποτέ, στις παρούσες συνθήκες, αυξάνονται και πληθύνονται με ρυθμούς τρομακτικούς, εφιαλτικούς θα έλεγα. Αυτό δεν είναι "a priori" κακό. Γίνεται όμως, δυστυχώς /λόγω των ιστορικών στρεβλώσεων, στην ιστορική μας εξέλιξη/ αρνητικό τελικά, μια και παραμένουν στάσιμοι. Αμόρφωτοι και με τεράστιους μηχανισμούς αυτοάμυνας και επιβίωσης και στις πιο ανορθόδοξες καταστάσεις και περιβάλλοντα. Κάτι που τους καθιστά τελικά ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΥΣ!!! Και ΑΗΤΤΗΤΟΥΣ!!!
Τώρα μάλιστα και με την στρατηγική της ενσωμάτωσης, που πανικοβλημένο το "σύστημα" εφαρμόζει, για την συντήρησή του και με την υπερδιόγκωση του "Κεντρώου Χώρου", έχουν γίνει το μήλον της έριδος όλων, είναι πια πανταχού παρόντες! Είναι τα κοινωνικά μας πρότυπα, οι πρωταγωνιστές. Δημιουργοί πλειοψηφιών και από τους "πυλώνες" πια του συστήματος. Πρώτοι και καλύτεροι, σε όλες τις καταστάσεις! Αριστοτέχνες στην κατασκευή των άλλοθι, για όλες τις ενέργειες και τις στάσεις τους αλλά και κατά κύριο λόγο των αποφάσεων του συστήματος εξουσίας. Και εδώ να δεις και την ελληνική παράδοση. Γιατί, δεν έλειψαν ΠΟΤΕ και από όλες τις καταστάσεις, από αρχαιοτάτων χρόνων. Κατά καιρούς μάλιστα, προσπάθησαν να εδραιώσουν και πεποιθήσεις, γύρω από τα χαΐρια τους. Σήμερα δείχνουν να το έχουν καταφέρει!
Δεν είναι όμως, μόνο αυτοί, που ενισχύουν, στηρίζουν και παίρνουν πρωτοβουλίες για άθλιες ρυθμίσεις. Είναι και αυτοί που δεν υιοθετούν και δεν στηρίζουν καμία πρωτοβουλία και για τίποτα άλλο. Θέλουν τα πράγματα όπως είναι και τα ξέρουν. Φοβούνται τις αλλαγές, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κάποιος, πως είναι αδύνατον να τα βγάλει πέρα, εύκολα μαζί τους. Πολύ περισσότερο με τα υπάρχοντα, πολιτικά και πολιτισμικά ελλείμματα. Να, οι νέοι τόποι και οι νέες προκλήσεις μιας Προοδευτικής Κοινωνικής Δράσης. Όλων των Ανθρώπων της προόδου και του πολιτισμού! Όλων αυτών, που δέχονται και αναλαμβάνουν το ρίσκο, να τα βγάλουν πέρα, με τις προκλήσεις της ΙΣΤΟΡΙΑΣ! Και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι και γνωστής διαθεσιμότητας και ικανότητας να τα βγάλουν πέρα. Όλο αυτό το ιστορικό κεφάλαιο της Ελληνικής Αριστεράς και του ευρύτερου προοδευτικού κινήματος, που "κακιές" ηγεσίες με τις πράξεις τους και την ανικανότητά τους, το παρόπλισαν και το έστειλαν στην ιδιώτευση ή σε άλλες άμορφες κι άχρωμες διαδρομές.
Όλοι αυτοί, μπορεί να μην παρουσιάζονται ανθηρά και νικηφόρα στους συσχετισμούς, ανάμεσα στα πολιτικά μορφώματα και τα "μπλοκ" εξουσίας, όπως σήμερα παρουσιάζονται στο πολιτικό προσκήνιο, συγκροτούν όμως ΔΥΝΑΜΗ! Μια άλλη ποιότητα δύναμης, δράσης και ζωής, απέναντι στα πράγματα, απέναντι στην ελεεινή και θανατηφόρα πραγματικότητα, που μας περιβάλλει και μας πνίγει. Μπορούν να αποτελέσουν και να συγκροτήσουν, την υπέρβαση του κατακερματισμού της Αριστεράς και του προοδευτικού χώρου, που αν και ενώ τεκμηριώνουν πολλά και με επιχειρήματα, δεν μπορούν να συγκροτήσουν την απαραίτητη συσπείρωση και για να τα "περάσουν" στην κοινωνία. Σούρνουν βλέπεις πίσω τους, ουρές από αντιφάσεις και απογοητεύσεις, που τους τρομάζουν και που τους απομάκρυναν. Όλο αυτό τον κόσμο, που ενώ είχε επανειλημμένα δώσει δείγματα διαθεσιμότητας και παρουσίας, ανίκανες και ανιστόρητες ηγεσίες τον απογοήτευσαν και τον μπλοκάρισαν. Τον κατέστησαν ανενεργό, για να μπορέσουν να επιβιώσουν αυτές.
Ας φέρουμε λοιπόν ξανά στην επικαιρότητα, το Όνειρο και την Ποίηση, το Όραμα και τον Αγώνα, τις Συλλογικότητες και την Αλληλεγγύη. Την Πολιτική! Ας προσπαθήσουμε να παρακάμψουμε τα ναρκοπέδια που κάποιοι στήνουν γύρω από τη ζωή. Και ας ξαναφέρουμε στην επιφάνεια και στο κέντρο όλων, τον Άνθρωπο! Τον Δημιουργό, τον Ποιητή, τον Αγωνιστή! Ας συντονιστούμε, με τα πάρα πολλά που μας ενώνουν και ας αφήσουμε την Δημοκρατική Διαλεκτική, να δώσει λύσεις και στα υπόλοιπα. Δεν πρέπει να αποκλείσουμε κανέναν (και για καμία από τις εμμονές και τις υπεραπλουστεύσεις του παρελθόντος) που θέλει να συμβάλλει για μια άλλη ποιότητα Ζωής, για έναν πιο ανθρώπινο Πολιτισμό Αξιών, με κριτήρια και προτεραιότητες: την ανάπτυξη, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την ισότητα δυνατοτήτων και ευκαιριών …για μια δυνατότητα τελικά και μια ευκαιρία για τον Άνθρωπο.
Ας ανοίξουμε τον δρόμο στις δυνατότητες, ώστε οι Άνθρωποι να μπορούν να σχεδιάζουν και να τα καταφέρνουν. Για μια Ζωή με ίσες δυνατότητες και ευκαιρίες και για ΟΛΟΥΣ!
Μια απάντηση, στην απάθεια και στην αποτελμάτωση του σήμερα. Την πολιτισμική ξεραΐλα, που διαπερνά τα ΠΑΝΤΑ.

Το Έργο Τέχνης

.

"η αλήθεια, πρέπει να λειτουργεί αποδεικτικά και όχι επιδεικτικά"
Μ. Αναγνωστάκης

/…/
έρχονται έτσι/ κάποιες φορές/ τα πράγματα/
και μια "στιγμή"/ στην έκρηξή της/ διαμεσολαβεί/
και δίνει/ νέα περιεχόμενα/ και όψεις/ σε πράγματα/
που είναι/ ακόμα/ και άσχετα/ μεταξύ τους/
ασύμπτωτα/ χωρίς καμιά/ προηγούμενη σχέση/
τους δίνει/ νέα πρόσωπα/ και τα επικαθορίζει/
δίνει ρόλους/ και φωτίζει/ αθέατες πλευρές τους/
και βρίσκονται συγγένειες/ δημιουργούνται νέες σχέσεις/
και μ' άλλες πλευρές/ μιας ζωής/ ως τα τότε δεδομένης/
κι αμφισβητούνται/ πολλές/ από τις σταθερές της/
/…/
αν τύχει/ να ζήσεις/ μια τέτοια "στιγμή"/ όταν συμβαίνει/
είναι δυνατόν/ να επικαθοριστείς/ κι εσύ/ συνειρμικά/
βλέποντας/ να συμπλέκονται/ η αλήθεια με την έμπνευση/
την δεύτερη/ ν' αμφισβητεί/ την μοναδικότητα της πρώτης/
και με μαχητικότητα/ να ζητά να επιβληθεί/ σαν δεδομένο/
ενώ την αλήθεια/ σταδιακά/ την βλέπεις ν' αποδομείται/
έτσι που στο τέλος/ να υπάρχει/ μόνο/ με τον πληθυντικό της/
με τα ισχυρά πλήγματα/ που δέχεται/ ο απόλυτος ενικός της/
και το ζητούμενο/ είναι πια/ πώς όλ' αυτά/ να τα συνθέσεις/
/…/
αυτό το ζητούμενο/ αυτή η σύνθεση/ είναι το Έργο Τέχνης/
δημιουργός όμως/ και έργο/ δεν ζουν/ χωρίς και κάποιον αποδέκτη/
το ίδιο το έργο/ είναι γι' αυτόν/ η "στιγμή" που διαμεσολαβεί/
και με τις ίδιες διεργασίες/ που προκάλεσαν τον καλλιτέχνη/
από μια παρόμοια πορεία/ μέσα από το έργο/ κι αυτός προκύπτει/
και αυτό/ για την Τέχνη/ αποτελεί ζητούμενο/ και μια σταθερή αξία/
γιατί έτσι/ ολοκληρώνεται και ζει/ κι αυτό αιτιολογεί/ την ύπαρξή της/
αλλιώς/ αφού το έργο/ κάνει μια μικρή τροχιά/ εξαφανίζεται και πεθαίνει/
αυτό ισχύει με όλα/ κι όχι μόνο μ' αυτά/ που ορίζονται/ ως Τέχνη/
ισχύει και στη Ζωή/ αυτό το μέγα/ και οικουμενικό/ Έργο Τέχνης/
που όμως δεν ανέχεται/ φλυαρίες/ απάτες/ και υπεραπλουστεύσεις/
/…/
προκύπτει λοιπόν καθαρά / πως όλοι μπορούν/ να έχουν συμμετοχή/
όλοι μπορούν/ να έχουν ένα ρόλο/ στην δημιουργία Έργων Τέχνης/
δεν τους αφήνει/ η αγορά/ κι ο επιμερισμός ρόλων/ που αυτή κάνει/
είναι και πολλοί/ που με το φόβο της εμπλοκής/ δεν το τολμούν/
προτιμούν/ και ησυχάζουν/ όταν κάποιοι/ παίρνουν την ευθύνη/
έχει λοιπόν/ η Τέχνη και η Ζωή/ δημιουργούς/ έχει και από τους άλλους/
και το ζητούμενο/ είναι/ ποιοι απ' αυτούς/ θα 'χουν το πάνω χέρι/
προς το παρόν/ είν' απο τους άλλους/οι έμποροι/ που ορίζουν/ κι υπαγορεύουν/
και υπάρχουν και πολλοί/ έναντι καλού αντιτίμου/ που γίνανε/ απλοί τεχνίτες/
και κατασκευάζουν απλώς/ ό,τι τους λένε εκείνοι/ πως καλά πουλάει/
δεν σκέπτονται/ δεν το τολμούν/ γιατί το ρίσκο/ το φοβούνται/
αλλά δεν θέλει/ τέτοια η Ζωή/ ούτε και η Τέχνη/ γι' αυτό και απέχουν/
η βαρβαρότητα/ έτσι κυριαρχεί/ και η τέχνη που της αξίζει/

* Μια προσπάθεια προσέγγισης, του τι είναι ένα έργο Τέχνης.
Δεν είναι μόνο αυτά που είναι και φαίνονται. Είναι και αυτά που μπορούν να γίνουν

11.4.2χ5 Κ.Κ

οι βάρβαροι

.

…

…εκεί έξω γίνεται πόλεμος/ ακούγονται κραυγές/

σκοτώνεται κόσμος/ σε μάχες/ σώμα με σώμα/

άνθρωποι τρέχουν/ να προλάβουν/ να σωθούν/

όλοι εχθρικοί/ κι όλοι/ με την ψυχή/ στο στόμα/

κανείς/ δεν λογαριάζει/ τίποτα πια/ και κανέναν/

ζούμε/ σε μια εποχή/ πολέμου/ μ' έκτακτα μέτρα/

όλοι φυλάγονται/ κανείς/ δεν εμπιστεύεται/ κανένα/

έτσι είναι/ η ζωή μας πια/ εκεί την έχουμε φτάσει/

κι ας μην θέλουν/ όλοι να το παραδεχθούν/ και να το δούνε/

οι βάρβαροι/ κατά πως έλεγε/ σαρκάζοντας/ ο ποιητής /

πως περιμέναμε/ έχουν όλοι έρθει/ κι είν' εδώ/

και όχι/ μόνο απ' εκεί/ που τους περίμενε/ να 'ρθουνε/

δεν έρχονται/ μόνο/ από τα βάθη της Ανατολής/ όπως τότε/

είναι και αυτοί/ που τώρα/ έρχονται/ κι απ' την Δύση/

τα πράγματα/ το ίδιο άσχημα/ όλα/ και για όλους/ είναι/

…

κακά τα ψέματα/ οι βάρβαροι/ ήταν πάντα εδώ/ ποτέ δεν είχαν φύγει/

η βαρβαρότητα/ ήταν πάντα/ το άλλο μισό μας/ που τώρα έγινε όλα/

γι' αυτό/ κι η εποχή μας/ δεν έχει ποιητές/ δεν έχει ραψωδούς/ ούτε έπη/

και πώς αλλιώς/ αφού κανένας πια/ δεν μπορεί να ονειρευτεί/

δεν συντρέχει πια/ καμιά διαλεκτική/ στις εκδοχές/ των ανθρώπων/

ένα πελώριο μόνο/ μουγκρητό/ όμοια με βρυχηθμό θηρίου/

ακούγεται/ μέρα και νύχτα/ από παντού/ σ' όλους τους τόπους/

ποιος και τι να δει/ από όλ' αυτά/ με τι και πώς/ να εμπνευστεί/

και πώς το καλό/ να πιστέψει/ πως το κακό/ μπορεί να το νικήσει/

πώς λοιπόν/ να γραφτεί ποίηση/ και όποια άλλη τέχνη/ να γίνει/

πώς να υπάρξει Πολιτισμός/ αναφορές/ κριτήρια/ αρχές/ και αξίες/

η σκέψη/ τέτοιες ώρες/ πάει στα παιδιά/ σε πνίγει/ και σε μπουκώνει/

για όσα/ τους αφήνουμε/ και την ζωή τους/ για το πώς θα την ζήσουν/

αν με το που γεννιούνται/ τα βλέπουν/ όλ' αυτά/ και τα βιώνουν/

κανείς/ δεν τους λέει τίποτα/ και δεν τους δείχνει/ κάτι άλλο/ να υπάρχει/

κι έτσι/ αυτά πιστεύουν/ πως αυτό είναι η ζωή/ αφού έτσι την γνωρίζουν/

η απόλυτη πια/ βαρβαρότητα/ αυτό είναι/ ο "πολιτισμός" μας/

υπάρχει η μνήμη/ το πώς/ όλ' αυτά ξεκίνησαν/ πώς το κακό έχει γίνει/

όταν/ απ' εκεί/ που δεν θα το περιμέναμε/ γεμίσαμε λαμόγια/

κι ενώ τα πράγματα/ είχανε φτάσει/ σε σημείο/ για μεγάλες αλλαγές/

κι υπήρχαν δυνατότητες/ ενώ οι κατεστημένοι/ τα 'χανε χάσει/

υπήρχαν ελπίδες/ για ευκαιρίες/ να γίνει η ζωή/ καλύτερη/ και για όλους/

αυτό/ που τόσοι πίστεψαν/ και που τόσοι αγωνιστήκανε/ με πάθος/

ξάφνου/ γεμίσαμε/ μ' αρπακτικά/ όμοια όρνια/ γύπες και τρωκτικά/

που/ δεν δίσταζαν/ να κατασπαράξουν/ ακόμα/ και κάποιον δικό τους/

δεν ξέρω/ αν όλ' αυτό/ ήταν τυχαίο/ ή αν ήταν σχεδιασμένο/

"συμβιβασμό"/ λένε κάποιοι/ σήμερα/ την "πολιτική" τους πλατφόρμα/

κι ήρθαν κι άλλοι/ πολλοί/ με θράσος/ και κλώτσησαν/ την καρδάρα/

για ελάχιστα περισσότερα/ απ' αυτά/ που θα έφταναν/ και για όλους/

ο κόσμος/ έδειξε/ τότε/ πώς με το καλύτερο/ δεν ξέρει/ πως να φερθεί/

και γύρισε/ εκεί που έμαθε/ από πάντοτε/ να ζει/ και ας υποφέρει/

σαν να είναι/ μια σχέση αρχέτυπη/ ένα ορμέμφυτο/ μια δεύτερη φύση/

αυτή/ ίσως/ που απέκτησε κι είχε/ για χρόνια/ με τους βαρβάρους/

ίσως και γιατί/ κακά τα ψέματα/ αυτοί/ ήταν πάντοτε εδώ/

την βαρβαρότητα/ την συνηθίσανε λοιπόν/ όλοι/ και την αντέχουν/

μόνο μ' αυτή/ ξέρουν πώς να φερθούν/ και τι να πράξουν/

τ' άλλα/ πάνε όλα βερεσέ/ τα αγνοούν/ και δεν τα θέλουν/

γιατί/ δεν ξέρουν μ' αυτά/ πώς να φερθούν/ και τι να περιμένουν/

η βαρβαρότητα/ ας μην γελιόμαστε/ είναι/ που τους βολεύει/

αν δεν τους βόλευε/ θα τα 'χανε/ σε μια νύχτα/ όλα σαρώσει/

αυτή την φορά/ δεν υπάρχει αθωότητα/ κανείς/ δεν μένει απ' έξω/

είμαστε όλοι/ υπεύθυνοι/ την ίδια στιγμή/ τα θύματα/ κι οι θύτες/

…

ζούμε όλοι/ τελικά/ το τέλος/ ενός μεγάλου/ ιστορικού κύκλου/

ολόκληρη η ανθρωπότητα/ περνάει κρίση/ φθίνει και παραπαίει/

και δεν είναι/ πως δεν το ξέρουμε/ είναι πως/ δεν θέλουμε να το δούμε/

τούτη/ η βαρβαρότητα/ δεν είναι μια κατάσταση/ εξωγενής/ … /

είναι μια επιλογή/ που κάνουμε/ κάθε μέρα/ …εμείς οι ίδιοι/

εμείς είμαστε οι βάρβαροι/ το ξέρουμε/ το βλέπουμε/ και το ζούμε/

...

24.7.2χ5 Κ.Κ

Υ.Γ. Οι άνθρωποι, κλείνουν τα μάτια, σ' ό,τι γύρω τους γίνεται, όπως κάνουν τα παιδιά, όταν κάτι τα φοβίζει. Έτσι πιστεύουν, πως μπορούν να το ξορκίσουν. Και πως όταν τα ξανανοίξουν, θα 'χουν όλα τα κακά χαθεί, έτσι, ως δια μαγείας. Έλα όμως, που αυτοί είναι πιο πονηροί από τα παιδιά και "κλέβουν". Τ' ανοίγουν συχνά και σ' ό,τι γύρω γίνεται, συμμετέχουν. Κι άμα τους πιάσεις, ακούς εκείνο το αμίμητο: "...έλα μωρέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο". Όχι, από τέτοιους, είναι σίγουρο, πως δεν μπορεί να σωθεί ο κόσμος. Αλλά τότε από ποιους, δεν έμεινε και κανένας, που να είναι άλλος.

* ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για να διαβάσεις, αν θέλεις, το ποίημα του Καβάφη.
(http://cavafis.compupress.gr/kavgr_29.htm)

KARAVANIA: Αντί προλόγου

.

"Κατοίκησα μια χώρα που 'βγαινε από την άλλη, την πραγματική, όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε∙ τόσο άπιαστη.
Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα: με κάτι ξαφνικούς σεισμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες. Άλλαζα θέση στα πράγματα να τ' απαλλάξω από κάθε αξία. Μελετούσα τ' Ακοίμιστα και την Ερημική ν' αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, μοναστηράκια, κρήνες. Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοειδή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. Μα 'ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα. Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μην και κανείς δεί το κάλλος. 'Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει."

.

Από τους στοίχους του Οδυσσέα Ελύτη, στο ποίημά του "Ο Μικρός Ναυτίλος"

…τώρα νυχτώνει γρήγορα

.

…
/πώς να μιλήσεις, με ποια λόγια/ πώς την αρχή να κάνεις/ και πώς το ίσιο να κρατήσεις/ με ποιο λόγο και για ποιον/ δεν υπάρχει αποδέκτης/
…
/τώρα νυχτώνει γρήγορα/ κι η νύχτα είναι μόνο νύχτα/ δεν έχει πια την τρυφεράδα/ εκείνη την αίσθηση σαν χάδι/ εκείνο το δικό της φως και ήχο/ τώρα είναι μόνο μια μαύρη απειλή/ που σε παγώνει και σε σκιάζει/ όλοι από νωρίς κλείνονται σπίτι/ και των σπιτιών τους/ είναι όλες διπλά αμπαρωμένες οι πόρτες/ κλείνουν οι δρόμοι για επαφές/ μακραίνουν οι αποστάσεις/
…
/μια ατμόσφαιρα μουντή/ ήρθε τα πάντα να σκεπάσει/ για ό,τι αφήσαμε να χαθεί/ και γιατί τα κατάφεραν/ και πάλι να νικήσουν/ κάτι ανθρωπάκια με κουστούμι και γραβάτα/ χωρίς αισθήματα και σκέψη/ σαν τα κοράκια που πάνε τον νεκρό/ κι ο νεκρός είναι η ίδια η ζωή/ ό,τι είχαμε σκεφτεί και αγαπήσει/ κι ό,τι είχαμε με πάθος σχεδιάσει/ τα όνειρά μας την ελπίδα για μια ζωή/ που θα ήταν όπως λέγαμε ένα Έργο Τέχνης/
…
/αλλά τώρα νυχτώνει γρήγορα/ κι η νύχτα είναι μόνο νύχτα/ όμοια με μια κρύα λάμα που σε κόβει/ ήχοι ηλεκτρονικοί που ευνουχίζουν/ με φόντο το μπλε ενός γιγάντιου μόνιτορ/ κόκκινες κηλίδες σε μαύρες επιφάνειες/ μυρωδιές από αίμα ιδρώτα και ούρα/ κι ασθενοφόρα να στριγκλίζουν/ μεταφέροντας κομμάτια της ζωής/ όπως όπως ακουμπισμένα/ πεταμένα/ με τις φλέβες φουσκωμένες να χτυπούν/ συντονισμένα με τα μόνιτορ και τους ήχους/ που λιτανεύουν τα δικά τους παραμύθια/ άγρια μοναχικά γεμάτα εικόνες βίας/ και μάτια θαμπά να κοιτάζουν/ ανήμπορα να δουν και ν' αντιδράσουν/
…
/τούτες τις νύχτες τις βιώνουμε πια όλοι/ ανίκανοι όμως ν' αντιδράσουμε/ ηττημένοι/ ενώ συνεχίζουμε να τεμαχίζουμε την ελπίδα/ και έχει αυτούς που αμετακίνητοι επιμένουν/ άκριτα σε αναφορές και μνήμες από άλλοτε/ μονοπωλώντας το "ηρωικό" και "καθαρό"/ ενώ ξεχνούν πολλά και τραγικά από τα τότε/ και άλλους πολλούς που άλλογα βιαστήκανε/ να καταργήσουν πολλές από τις γραμμές/ για να φανούν πως είναι λέει "προχωρημένοι"/ μοδάτοι λιβανιστές του life style και της λίμπιντο/ ασύδοτοι και αλαζόνες ξερόλες ξεκομμένοι/ και οι άλλοι/ "ακτιβιστές" τους λένε/ με χρονόμετρο και κουκούλα/ να στενεύουν και να διασύρουν την όποια δράση/ από την εφηβεία τους όλοι πρόωρα γερασμένοι/ χρεώνοντας με ταρίφες τις διαδρομές τους στη ζωή/ ενώ στριφογυρίζουν συνεχώς γύρω από τα "εγώ" τους/
…
/πώς να μιλήσεις τώρα πια και τι να πεις/ τώρα νυχτώνει γρήγορα και αυτό βαραίνει/ τώρα που και οι ημέρες χάνουνε το φως τους/ και πάνε να γίνουν ένα με τις νύχτες/
…
5.2.2χ5 Κ.Κ

Υ.Γ
σ' αυτή όμως την μαυρίλα υπάρχει και κάτι θετικό στο βάθος/
γιατί δεν κρύβεται πια με τίποτα πως όλα τα 'χουνε στημένα/
τώρα όλοι πια ξέρουνε πως έγινε τι έφταιξε και τι φταίει/
και πως είναι αδύνατον απ' όλους αυτούς να βρεθεί μια λύση/
μια που σ' όλ' αυτά όλοι τους έχουν πάρα πολλά επενδύσει/
είναι όμως σίγουρο πως αυτό δεν μπορεί άλλο να κρατήσει/
τα ερείσματα τους είν' όλα σαθρά και δεν έχουν βάθος χρόνου/
θα έρθουν τα ίδια τα πράγματα η ίδια η ζωή ακόμα και οι ίδιοι/
που θ' απαιτήσουν όλα τα ζητήματα απ' την αρχή να ξαναμπούνε/
έρχονται νέοι άνθρωποι που δεν χωράνε και δεν τα βγάζουν πέρα/
που από πολλά απ' τα παλιά "χούγια" είναι τώρα απαλλαγμένοι/
και από το δικό τους τάχα μου "χαβαλέ" είναι όλοι μπουκωμένοι/
ακόμα και το σύστημα κάπως αλλιώς έχει αρχίσει να τα βλέπει/
ξέρει πως για να μην αλλάξει τίποτα πρέπει όλα να τ' αλλάξει/
ποιος το περίμενε/ να λένε όσα έστω υποκριτικά σήμερα λένε/
παίχτηκε ό,τι ήτανε να παιχτεί/ άλλο όπως πάει δεν τους βγαίνει/
είναι καιρός τώρα που ξεβράζονται πτώματα απ' όλες τις πάντες/
ο κόσμος βλέπει πως δεν γίνεται τελικά αυτό που του είχαν τάξει/
έτσι το τσουνάμι απ' αυτούς τούτη την φορά θε να 'ναι φτιαγμένο/
αυτοί θα πλημμυρήσουνε και πάλι τους δρόμους και τις πλατείες/
και με την δράση τους και στον τόπο τους οι λαοί θα επιβάλλουν/
η συζήτηση απ' την αρχή για όλους και για όλα πάλι να ξανανοίξει/
αυτό δεν είναι μεταφυσική είναι η διαλεκτική της ίδιας της ζωής/
που και άλλοτε σε μαύρες εποχές και σε παρόμοιες καταστάσεις/
η δράση των ανθρώπων/ η Ιστορία/ έδωσε πάντα τελικά τη λύση/
όσο αυτό δεν γίνεται απλώς θα ζούμε την ανακύκλωση της κρίσης/
γιατί οι εξουσίες και οι ελίτ που σήμερα έχουμε σ' αυτό ποντάρουνε/
δεν θέλουν την υπέρβαση γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να προτείνουν/
είναι ισορροπίες για τις οποίες έχουν δεσμευτεί και έτσι υπάρχουν/
κι είναι μ' όλ' αυτά που όλοι αυτοί προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο/
γιατί ο κύκλος τους όπως και πολλοί άλλοι έχουν οριστικά πια κλείσει/
το δυστυχέστερο όμως είναι πως στο ίδιο αυτό το σύμπαν που τελειώνει/
είναι κι όσοι θα 'πρεπε να πρωτοστατούν για το άνοιγμα του καινούργιου/
δυστυχώς έγιναν μέρος του παλιού και ενσωματώθηκαν στο κόλπο/
όχι όπως λενε με άποψη αλλά γιατί έχασαν τη σχέση με τις πηγές τους/
την ικανότητά τους να μπορούν να έχουν άποψη και διάθεση δράσης/
έγιναν γραφικοί μακριά από τον κόσμο τους και τα προβλήματά του/
έχει όμως κι ο κόσμος μερτικό γιατί τα δέχθηκε πολλά απ' όσα συμβαίνουν/
πίστεψε και μπήκε στη λογική της ενσωμάτωσης και της αρπαχτής/
κι άφησε πίσω του αξίες προτεραιότητες κριτήρια και διάθεση για δράση/
είδε βολικές τις προσωπικές λύσεις σαν απάντηση στα προβλήματά του/
τώρα όμως που κλείνει κι αυτός ο κύκλος το βλέπουν όλοι το χαΐρι/
είμαστε λοιπόν εδώ και καιρό για όλ' αυτά στην τελική ευθεία της κρίσης/
και χρειάζεται πια να παρθούν απ' όλους πολλές και καίριες αποφάσεις/
έχουν να μετρηθούν πολλά και πολλά να λεχθούν γενναία με τ' όνομά τους/
να εγκαταλειφθούν τα πρόσωπα και οι λογικές που έκλεισαν δρόμους/
να τα ορίσουμε όλα από την αρχή και να βρούμε τα αιτιατά και τις αιτίες/
τα γιατί και τα πως για όλα/ ποιος είναι ποιος και τι είναι τι/ απ' την αρχή/
τα κριτήρια τις προτεραιότητες και τις αξίες κύρια την αξιοπρέπειά μας/
τέρμα κόλπα κομματικές πειθαρχίες και θρησκείες κι οι άλλες παγίδες/

που στόχο πια έχουν για λόγους επιβίωσής τους όλ' αυτά να τα συντηρούνε/
είναι καιρός να βγούμε από τον λαβύρινθο και να μπούμε στην Ιστορία/
και τα ψευτοαναρχικά και ο χαβαλές είδαμε τελικά πως και που οδηγούνε/
καιρός ν' αλλάξουμε σελίδα να δούμε τι έφταιξε και να ενηλικιωθούμε/
κι αυτό που διαφαίνεται είναι πως έχουμε πλησιάσει σε κάτι τέτοιο/
πολλοί δεν βολεύονται με αυτό κι έπαψε να εξυπηρετεί και τους άλλους/
συντρέχουνε λοιπόν όλες οι συνθήκες ώστε να είναι σίγουρο πως θα γίνει/

9.3.2χ5

…
/την ζωή πρέπει να την οσμίζεσαι/ να την ακουμπάς/ και να την νοιώθεις/
/για να μπορείς όχι μόνο να την ζεις/ αλλά και δημιουργικά να την στηρίζεις/
/δεν είναι μόνο για να φλυαρείς/ να γράφεις γι' αυτή/ και να την διαβάζεις/
/πρέπει να μπορείς/ και κάθε στιγμή/ να περπατάς μαζί της/ και να τα λέτε/
/να τις τα λες από την καλή/ αλλά και να την αγαπάς/ να την φροντίζεις/
/την ζωή δεν μπορείς/ όποτε θες/ να την πουλάς και να την αγοράζεις/
/η ζωή/ θέλει να έχεις έρωτα μαζί της/ να δίνεις ακόμα και αν δεν πάρεις/
/να μην την μαθαίνεις εγκεφαλικά/ σαν να 'ναι ένα ντοκιμαντέρ με εικόνες/
/και δεν χρειάζεται να σου θυμίζουνε/ πως σου μοιάζει και της μοιάζεις/
/πρέπει να την αντιμετωπίζεις συνολικά/ χωρίς ρατσισμούς νάζια και πόζες/
/να την θεωρείς αυτονόητο αγαθό/ μια αναντικατάστατη και σταθερή αξία/
/πως είναι η αφετηρία/ η αρχή/ αλλά και ο στόχος/ και θέλει τόλμη και κόπο/
/πως τίποτα σ' αυτή/ δεν πρέπει να είναι προνόμιο/ και δεδομένο για λίγους/
/πως δεν χωράει/ και δεν καταγράφεται/ σε συμβόλαια αποκλειστικότητας/
/η ζωή/ είναι όπως το παιδί σου/ δεν επιστρέφεται/ για να σου δώσουν άλλη/
/πρέπει με αγάπη να της σταθείς/ να 'σαι παρών/ και μαζί της να παλέψεις/
/έχει και τις στραβές της η ζωή/ και θέλει υπομονή επιμονή θάρρος και τόλμη/
/κι αν πρέπει κάτι ν' αλλάξεις/ να μην της χαριστείς/ χωρίς όμως και να την χαλάσεις/

/και να θυμάσαι πάντοτε/ πως δεν είναι όσα ορίζει/ μόνο η δική σου γνώμη/
/τα χρειάζεται όλα και όλους/ και πολλά ακόμα/ για να είναι αυτό που είναι/
/υπάρχει όμως ένα ζήτημα/ και είναι οι προτεραιότητες και οι ποσοστώσεις/
γι' αυτό/ θέλει πολλές φορές αλλαγές/ θέλει ανατροπές και καλό κουμάντο/
/γιατί όπως μ' ένα καράβι/ που έχει μπουνάτσες/ αλλά και άσχημους καιρούς/
/θέλει καλό γρήγορο και σοφό τιμόνι/ για να μην γίνουνε ζημιές και λάθη/
/αλλά και την εδραίωση πεποίθησης/ ισότητας δικαιοσύνης κι αλληλεγγύης/
...

/…καταλήγοντας λοιπόν/
/η ΖΩΗ είναι μια περιπέτεια/ ένα ταξίδι/ που κάνεις και μόνος και με παρέα/
/αυτό που μπορεί να την απειλήσει/ είναι η αδιαφορία η απάθεια και ο φόβος/
/και όσα απ' αυτά προκύπτουν/
/αν απ' αυτά ξεφύγεις/ γίνεται ένας συναρπαστικός περίπατος στο γίγνεσθαι/
/που αξίζει/ να τον ανακαλύπτεις και να τον ζεις/ μέχρι των ημερών το τέλος/
/και αν τώρα μπορείς/ και έργο πίσω ν' αφήσεις/ τόσο το καλύτερο για όλους/
/έτσι που να μπορεί η Ζωή/ να είναι γεμάτη από έργα ανθρώπων/ έργα Τέχνης/
/να είναι δηλαδή η Ζωή ένα απέραντο φιλικό και διαχρονικό Έργο Τέχνης/
...

…να 'μαστε και στις εκλογές του 2007 (*)

.

Η ατμόσφαιρα μυρίζει καμένο και Μακιαβέλι. Μυρίζει καθυστέρηση, πατερναλισμό και χειραγώγηση. Μ' ένα πολιτικό σύστημα, που λίγο πριν από την κατάρρευση του, με τους πελατειακούς, δημαγωγικούς και λαϊκίστικους μαραθώνιους, που τόσα χρόνια τρέχει, να παριστάνει και να θέλει να μας πείσει, κάνοντας οπερετικές πιρουέτες γύρω από τον εαυτόν του, πως ανακάλυψε την νεοτερικότητα και τις σοσιαλο-νεοφιλελεύθερες προσμίξεις και αλχημείες, με Κεντροαριστερό ή τις φιλελευθερο-σοσιαλίζουσες με Κεντροδεξιό επώνυμο και μια άκληρη και με θολή εικόνα, μετά τις ήττες και τις καταρρεύσεις Αριστερά, που άφωνη και απούσα, αδυνατεί να παρουσιάσει, ένα πειστικό και ελκυστικό δικό της όραμα. Όταν η ζώσα πραγματικότητα, κινείται εδώ και χρόνια ιλιγγιωδώς, χωρίς οδηγό και μπούσουλα, σε περιοχές και δεδομένα, που απαιτούν άλλες υποδομές, άλλη διαχείριση, άλλους ορισμούς και χρήσεις, απ' αυτό που προτείνουν κυβερνήσεις και κοινωνικές ελίτ, παλαιάς κοπής και κατώτερες των όσων απαιτούν οι περιστάσεις. Η υπόθεση των ομολόγων και οι πρόσφατες πυρκαγιές φωτογράφισαν τα πάντα.
Δεν πάει όμως άλλο. Είμαστε λίγο πριν το απόλυτο χάος. Απαιτείται επειγόντως, μια σε βάθος τομή και αλλαγή, που να ξεπεράσει και ν' αφήσει οριστικά πίσω, όλον αυτό τον αναχρονισμό, την ανικανότητα και την αναποτελεσματικότητα, που έχει κυριολεκτικά, σ' ένα θανατηφόρο εναγκαλισμό, βαλτώσει τα πάντα. Αλλά και την απάθεια και την αδιαφορία, που τείνουν να γίνουν εθνικό χαρακτηριστικό.
Απαιτείται ένα νέο ξεκίνημα. Ένα όραμα, που να ξανα-εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τον λαό μας. Γενναίες και τολμηρές αποφάσεις και ρυθμίσεις με χαρακτηριστικά αξιοκρατικά, δημοκρατικά και εκσυγχρονιστικά. Με φροντίδα και ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων σε κάθε περίπτωση. Με αξιοποίηση και ενεργοποίηση των δυνατοτήτων, μακριά από συντηρητισμούς, παλιούς και νέους. Χωρίς ξερολίκια και άχρηστες, χρονοβόρες, πατερναλιστικές και δαπανηρές χωρίς λόγο, νοοτροπίες. Σύνθεση του μερικού και του γενικού, χωρίς αυθαίρετες σκοπιμότητες και υπερβολές. Υπέρβαση των αυτονόητων. Διαχείριση και γρήγορη επεξεργασία και προσαρμογή του καινούργιου, χωρίς υπερβολές σε συντηρητικές αρνήσεις ή τυχοδιωκτισμούς. Πλήρη και σαφή διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος. Προσεκτικό σχεδιασμό και ανάδειξη των ιδιαιτεροτήτων της περιφέρειας. Με ιστορική αναφορά αλλά και προοπτική στα νέα μεγέθη της εποχής, με σύνθεση και όχι ανταγωνιστικά, προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση. Ελεύθερη και προσιτή απ' όλους παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες, χωρίς το χαράτσι των φροντιστηρίων. Είναι πια χιλιοειπωμένο, πως η γνώση είναι η σημαντικότερη από τις επενδύσεις. Επένδυση σε ποιοτικά μεγέθη και όχι μονοδρομήσεις, σε ποσοτικού χαρακτήρα μεγέθη αποκλειστικά, χωρίς προοπτική άλλη από το κέρδος. Δυναμική ανάδειξη της χορηγίας και του εθελοντισμού, προκειμένου να υπάρξει, ένας νέος άνεμος κοινωνικών αντανακλαστικών, στο μονόδρομο της αντίληψης τομέων, με ποσοτικά μόνο κριτήρια στη συγκρότησή τους. Αποκεντρωμένο, ουσιαστικά και όχι περιπτωσιακά κράτος, με αυστηρά κριτήρια και προδιαγραφές. Με αυστηρό προσδιορισμό των ρόλων και των ικανοτήτων που απαιτούνται και έλεγχο της απόδοσής τους, για όλους όσους ασχολούνται, με αυστηρότατη τήρηση των υποχρεώσεων τους και με διαρκή επιμόρφωσή τους. Με κίνητρα, για όσους καταθέτουν σχέδια και προτάσεις, για την βελτίωση της προσφοράς υπηρεσιών, που διαπιστώνουν, στις θέσεις εργασίας και δράσης τους. Αυστηρότατες ποινές σε όσους μπλοκάρουν, καθυστερούν, κάνουν κακή χρήση και κατάχρηση, με αλαζονεία της θέσης τους. Ποινές ακόμα και στο κράτος, για την όποια καθυστέρηση και ταλαιπωρία του πολίτη.
Με λίγα λόγια, χρειάζεται, ένας άνεμος ανασυγκρότησης! Η επιδίωξη, έστω και με καθυστέρηση, μιας αυθεντικής τροχιάς αστικής χειραφέτησης και ολοκλήρωσης και η οριστική απομάκρυνση από δομές δυσκίνητες και πεπαλαιωμένες, που εξυπηρετούν ελάχιστες μειοψηφίες. Την δημιουργία, στήριξη και προώθηση κινημάτων πολιτών. Την κάλυψη του κενού, που αρχαϊκές, πατερναλιστικές και πελατειακής λογικής πολιτικές δημιούργησαν, με στόχευση την χειραγώγηση, από ένα παλαιό, ανίκανο και αναποτελεσματικό προσωπικό, που μεταχουντικά αντί να ανατραπεί κυριάρχησε. Οι ευθύνες είναι πολλές και πολλών. Οι μεγαλύτερες ανήκουν σ' αυτούς, που θα λέγαμε, πως θα ήταν οι λογικοί και φυσικοί ανατροπείς αυτής της κατάστασης.
Δυστυχώς, έλειψαν οι προϋποθέσεις και οι φορείς, τα κινήματα πολιτών, που θα στήριζαν μεγέθη και πρωτοβουλίες, σε κατευθύνσεις άλλες από τις αρχαϊκές και αναποτελεσματικές που υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν.
Γιατί σίγουρα όλ' αυτό, δε θα το κάνουν οι αιθουσάρχες των κέντρων "διασκέδασης" της παραλίας ή οι "επιστάτες πολιτισμού" όπως το ομώνυμο Υπουργείο, που λογοκρίνει εκθέσεις και ανεβοκατεβάζει πίνακες ζωγραφικής κάτω από την πίεση ακτιβιστών λογοκριτών, όπως ο κ. Έβερτ, κληρονόμων και συνεχιστών ενός κακού παρελθόντος. Που δεν εννοούν να αφήσουν στο παρελθόν, ήθη και πρακτικές τους αλλά θέλουν να συνεχίζουν να καθορίζουν και να δηλητηριάζουν και κάθε δυνατότητα στο παρόν και στο μέλλον. Αλλά και όλη αυτή η άθλια πασαρέλα, όλων αυτών των ανθρωποειδών του "life style", που δεν μπορεί να είναι οι αποκλειστικοί διαχειριστές και οι "γκουρού", του ελεύθερου χρόνου, της διασκέδασης και της πνευματικής ταυτότητας αυτού του τόπου. Κατ' αποκλειστικότητα διαχειριστές του χαβαλέ και όχι δημιουργοί θετικής δυναμικής, επιρροής και εξέλιξης των θεσμών. Αλλά δεν μπορεί και να τους συντηρούν και όσοι τους ακολουθούν, χωρίς κρίση και απαιτήσεις. Το μοντελάκι αυτό του νεοέλληνα, που κυριάρχησε. Έχουν και όλοι αυτοί, πολύ μεγάλες ευθύνες! Ο φασισμός κρυφός ή φανερός και το ισοδύναμό του ο χαβαλές, κατέστρεψαν πολλά!
Υπάρχει λοιπόν, πολύ μεγάλη ανάγκη πολιτισμικής αναστύλωσης της κοινωνίας μας και ανασυγκρότησης του πολιτικού μας συστήματος και της πολιτικής μας κουλτούρας. Αλλά χωρίς λαϊκισμούς και ισορροπίες προς τα κάτω. Αναμείχθηκαν πολλοί και πολλά, άναρχα και λαϊκίστικα και φτιάχτηκε ένας πολτός, που δεν επιτρέπει να αναδειχθεί τίποτα. Όλα πολτοποιούνται και ανακατεύονται μέσα σ' αυτόν.
Πρώτα και πάνω απ' όλα, θα πρέπει ν' αλλάξει το περιβάλλον, που υποθάλπει αυτό τον πολτό και είναι η αδράνεια και η παθητικότητα. Η τηλεόραση και γενικότερα τα ΜΜΕ /αν και πιστεύω πως αυτά είναι η αντανάκλαση και όχι η γεννήτρια/. Αλλά και τα κόμματα, οι πανεπιστημιακοί, οι εκδότες, οι διάφορες ελίτ γενικότερα, στις εκδοχές που μέχρι τώρα υπήρξαν και αν δεν τα δημιουργούν, απουσιάζουν.
Νεοπλουτισμός, πνευματικός σουσουδισμός, απόλυτη ασυναρτησία, θανατηφόροι ανταγωνισμοί, μεμψιμοιρίες, κακεντρέχειες, συλλήβδην υπονομεύσεις του όποιου καλού υπάρχει και γίνεται, λαϊκίστικα και επαρχιώτικα διαχειριζόμενος μοντερνισμός, αισθητική εργολάβων και μιζαδόρων, είναι τα χαρακτηριστικά που επικρατούν.
Πρέπει να απομακρυνθούμε οριστικά απ' όλ' αυτά. Τον διπολισμό, που δεν εκφράζεται από συνθέσεις και υπερβάσεις αλλά συντηρεί χαρακτηριστικά αρχαϊκά, πατερναλισμού και συντήρησης. Αλλά και τον πολυκομματισμό, που συντηρεί και συντηρείται από μορφώματα κλισέ, χωρίς κοινωνική επαλήθευση, ως προς το τι και το ποιους εκπροσωπούν και με μοναδική λογική ύπαρξης, την αυτοσυντήρησή των επιτελών τους και τα προνόμιά τους. Το χάσιμο ευκαιριών και την αυθαίρετη και χωρίς προοπτική και φαντασία, λογική στις επενδύσεις, υλικές και σε ανθρώπινο δυναμικό.
Ας επιδιώξουμε επιτέλους, την είσοδό μας στην Ιστορία.

Σεπτέμβριος 2χ7

K.K

(*) Το κείμενο γράφτηκε πριν της εκλογές

Η Ανθρωπολογία

.

Δεν υπάρχει αντικειμενική θεώρηση της Ιστορίας. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει αντικειμενική αφήγησή της. Και βλέπουμε όλοι, τις θανατηφόρες μάχες που δίνουν τα ΜΜΕ, ακριβώς για την αύξηση του ποσοστού τους, στη διαχείριση της "αφήγησης" και προκειμένου να μοσχοπουλήσουν τις "υπηρεσίες" τους αυτές, σε κέντρα που τις έχουν ανάγκη, για να ασκήσουν χειραγώγηση.
Υπάρχει, αυτό που λένε όλοι: πως η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Οι νικητές /σήμερα οι οικονομικά ισχυροί και οι έχοντες την οικονομική εξουσία/ καθορίζουν και τους όρους της αφήγησης. Και δυστυχώς, έτσι έγινε και με την τελευταία αλλά όχι και την τελική πράξη της Ιστορίας, που ζήσαμε και που ζούμε. Όσο και αν λένε και ξαναλένε κάποιοι, περί του τέλους των ιδεολογιών και της Ιστορίας, για να μας κάνουν να το πιστέψουμε, ίσως και για να το πιστέψουν και οι ίδιοι. Καθημερινά όμως διαψεύδονται.
Την Ιστορία που "ξέρουμε", γιατί αυτήν μας παρουσιάζουν και μας υποχρεώνουν να διαβάζουν τα παιδιά μας στα σχολεία και να θεωρείται η επίσημη εκδοχή αφήγησής της. Την έγραψαν συγγραφείς κατ' εντολή, οι μυστικές υπηρεσίες και τα μίσθαρνα όργανα του συστήματος: κάποιοι διανοούμενοι, κάποιοι πανεπιστημιακοί και κάποιοι δημοσιογράφοι. Αλλά και ό,τι απέμεινε και επιβίωσε, από πάθη και διαμάχες εχθρών και φίλων. Αν εννοούν αυτή, σίγουρα και έχει από πολλού τελειώσει. Δεν υπάρχει, στις καταθέσεις τους και στα πονήματά τους, πάρα πολλές φορές, ίχνος αντικειμενικότητας και ίχνος επιστημοσύνης. Η απόλυτη χειραγώγηση! Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι που αντιστέκονται, απ' όλους τους χώρους και τιμούν το ρόλο τους, υπερασπίζουν τον πολιτισμό μας, συντηρούν την μνήμη και μάχονται την βαρβαρότητα.
Υπάρχει όμως /και αυτό δεν είναι μεταφυσική/ και μια τακτοποίηση, που γίνεται από την διαλεκτική της ίδιας της Ζωής. Η Ζωή, έρχεται και δίνει πάντα την λύση, σ' αυτή την αταξία.
Δυστυχώς όμως, αυτό γίνεται σχεδόν πάντα, κατόπιν εορτής. Είναι κάτι που ανήκει στον ιστορικό χρόνο και όχι στον βιολογικό των ανθρώπων χρόνο και που καμιά φορά, η μνήμη, αδυνατίζει και κάνει εκπτώσεις. Και απ' εδώ παίρνουν κάποιοι και πατώντας φυσικά και πάνω και στην άγνοια των ανθρώπων και πλάθουν τα διάφορα αντιδραστικά σοφίσματα, συστήματα και θεωρίες. Για να τα χρησιμοποιούν σαν άλλοθι, προκειμένου να υποβαθμίσουν και να ελέγξουν, αυτή την φυσική και λογική διαδικασία εξέλιξης. Δεν υπάρχει Νέμεσις, υπάρχει Διαλεκτική. Η Διαλεκτική είναι η Νέμεσις. Η ίδια η Ζωή είναι η Διαλεκτική. Οι συγκρούσεις και οι συνθέσεις, που αναγκαστικά γίνονται, για την διατήρηση και την εξέλιξή της. Η Αρχαία Ελληνική Σκέψη, έχει μεγάλο μερίδιο στην αναζήτηση και στη διατύπωση αρχών, γύρω απ' αυτά. Αρχές και Σκέψεις, που εξελίχθησαν και απέδωσαν και που κανένας δεν τις έχει αμφισβητήσει ή μη μόνον κάποια θρησκευτικά ιερατεία και οι διάφοροι αντιδραστικοί ομόκεντροι κύκλοι, στους οποίους ανήκουν και αλληλοεξυπηρετούνται.
Τώρα, όσο αφορά στον βιολογικό χρόνο και την συγκρότηση της εικόνας του κόσμου, από το άθροισμα των προσωπικών βιωμάτων, εδώ τα πράγματα έχουν να κάνουν πραγματικά με το χάος. Με το μηδέν και το άπειρο. Αν δεν βρει κάποιος, την σχέση και την δυναμική ανάμεσα στον βιολογικό και στον ιστορικό χρόνο, δεν μπορεί να κάνει βήμα. Τα αφήνει όλα, στην παράμετρο του τυχαίου. Αλλά, δεν είναι αυτό το ζητούμενο, έχουμε προχωρήσει έκτοτε. Είναι όμως κάτι τέτοιο ένα επιθυμητό ζητούμενο, γι' αυτούς, που έχουν την δύναμη και την εξουσία. Γιατί έτσι μπορούν, αφού αυτοί έχουν την δύναμη, να οργανώνουν το "τυχαίο" όπως τους βολεύει.
Σήμερα λοιπόν κάποιοι, προσπαθούν να τα οργανώσουν όλ' αυτά, με την παράμετρο "συμφέρον", χωρίς ηθικές δεσμεύσεις και το οποίο καθαγιάζουν, προσπαθώντας να καταργήσουν κάθε μορφή συλλογικότητας και αλληλεγγύης, αφού δόγμα τους είναι οι προσωπικές λύσεις και ο "ανταγωνισμός" σε όλα και με όλους από την μια και με την παράμετρο "Αγορά" την οποία ξαναανακαλύπτουν και επαναπροσδιορίζουν κατά βούληση, προσπαθώντας σοφιστίζοντας να κατασκευάσουν ένα λογικό έρεισμα για να πατήσουν. Με σκοπό, να μικροτεμαχίσουν τις κοινωνίες, σε δυνάμενους και μη, ώστε να τις καταστήσουν απόλυτα ευάλωτες και ελεγχόμενες. Ο λεγόμενος "νεοφιλελευθερισμός". Ο "νέο-δαρβινισμός" θα ήταν το πιο σωστό να λέγεται. Ή ακόμα πιο σωστά η Ζούγκλα. Αυτοί το λένε, θρίαμβο της ατομικής πρωτοβουλίας. Λες και δεν μπορεί αλλιώς να υπάρξει ατομική πρωτοβουλία. Αλλά το αλλιώς, ξέρουν πολύ καλά πώς λέγεται: ελεύθερη ατομική πρωτοβουλία στα πλαίσια του συνόλου. Που αλλάζει όμως τα δεδομένα και τους αμφισβητεί συθέμελα.
Η προσπάθειά τους, είναι η αδρανοποίηση των ουμανιστικών στοιχείων, στη συγκρότηση και στη σύνθεση των κοινωνιών και των παραμέτρων τους. Το άτομο, δεν δέχονται να μπορεί, να ζει και να δημιουργεί, μέσα στο σύνολο, αυθεντικά και ξεχωριστά το καθ' ένα αλλά πάντα μέσα στο σύνολο. Θέλουν απλώς να ακολουθεί χωρίς αντιρρήσεις, τις "οδηγίες" και τις εντολές.
Ποιος όμως τα ορίζει και τα ρυθμίζει όλ' αυτά; Απαντούν: η Αγορά και η Αυτορύθμιση. Τί σημαίνει όμως Αγορά και τι Αυτορύθμιση; Αυτό δεν το διευκρινίζουν ποτέ με σαφήνεια. Και ο άνθρωπος; Που πάει ο άνθρωπος; Πώς δένει με όλ' αυτά; Υπάρχουν δηλαδή, δύο είδη ανθρώπων; Αυτοί που μπορούν και αυτοί που ακολουθούν; Αυτοί που δύνανται και αυτοί που δεν μπορούν; Και ποια είναι η ανθρωπιστική διάσταση μιας τέτοιας λογικής; Γιατί δεν ομολογούν, πως μετακινούν το κέντρο βάρους, από τον άνθρωπο (αφετηρία όλων των θεωριών και των συστημάτων) στις εξουσίες, στο σύστημα, στην Αγορά. Και η Ηθική; Δηλαδή, μας λένε, πώς η Ανάπτυξη που αυτοί φυσικά θέλουν και σχεδιάζουν (και αυτό δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να αμφισβητηθεί) περνάει μόνο, μέσα από την απόλυτη αλλοτρίωση του ανθρώπου και των κοινωνιών (αυτοί φυσικά δεν το λένε έτσι, το λένε πειθαρχεία στους κανόνες της "Αγοράς") που καθημερινά και αντικειμενικά διαπιστώνουμε όλοι. Αλλιώς, μας λένε, πώς δεν μπορεί να υπάρξει Ανάπτυξη και οι άνθρωποι θα δυστυχήσουν(sic). Λες και σήμερα με τα όσα γίνονται ευτυχούν.
Αλλά υποτίθεται, πως ψάχνουμε για λύσεις και όχι για στρατιωτικό κανονισμό στρατοπέδου. Και φυσικά, η ευτυχία και η ευημερία των ανθρώπων και των κοινωνιών, δεν συνδέονται και δεν εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο, με τις επιδιώξεις περί ζωτικού χώρου, των ποικιλώνυμων μαφιών και οικονομικών συμμοριών, γιατί /ξεχνάνε να μας το πουν/ αυτός είναι ο τρόπος τους. Ο τρόπος που ξέρουν να κινούνται και να "αναπτύσσονται". Δεν ξέρουν άλλο και δεν μπορούν με άλλο τρόπο.
Και γιατί, όλη αυτή η μανία καταδίωξης, του σοσιαλιστικού προγραμματισμού και σχεδιασμού της κοινωνίας; Γιατί όλοι αποσιωπούν, το τι ακριβώς σημαίνει; Γιατί πάνε να περάσουν, σαν νομοτέλεια, τις παραμορφώσεις που παρουσιάστηκαν; Ποιος είπε πως πρέπει να τις υιοθετήσουμε και πως έχουν αυτές να κάνουν με το σοσιαλισμό. Αντίθετα, υπάρχουν μεγάλες συζητήσεις και αναζητήσεις γύρω απ' αυτά που συνέβησαν. Πού είναι οι αντίστοιχες, για τις κοινωνικές παραμορφώσεις και τα εγκλήματα του καπιταλισμού, από την μεριά τους; Και όσο για τις κατακτήσεις, δεν έχουν να κάνουν, ούτε με τον καπιταλισμό ούτε φυσικά με τις προθέσεις τους. Είναι όλα κατακτήσεις των ανθρώπων. Αυτοί απλώς επενδύουν και κερδίζουν απ' αυτά. Τις "καλές" τους προθέσεις, τις είδαμε και τις βλέπουμε καθημερινά. Πού είναι λοιπόν η δική τους αυτοκριτική;
Τι άλλο είναι, όλες αυτές οι υπεραπλουστεύσεις, από το να μην αφήσουν να φανεί, πως με τον σοσιαλισμό υπάρχουν δυνατότητες απαντήσεων, που είναι πολύ πιο κοντά στους ανθρώπους; Μήπως εδώ ακριβώς, είναι και η αιτία της επιδίωξη τους: το να κερδίσουν χρόνο, για τον καπιταλισμό και τις πανθομολογούμενες πια παθογένειες, αντιφάσεις και ανεπάρκειές του. Για τον καταστροφικό του ρόλο, που όλοι πια βλέπουν και υφίστανται. /Η παράμετρος Φύση, για να πάρουμε ένα παράδειγμα, από μια αντικειμενική συνιστώσα, της ζωής όλων μας, βοά από τα "κατορθώματά" του και τις "επιτεύξεις" του. Η φτώχια, η ανεργία, οι πόλεμοι, επίσης αποτελούν αντικειμενικές αλήθειες, για τα χαΐρια του. Και όχι μόνο. Αποτελούν και είναι νομοτελειακές συνιστώσες για την ύπαρξή του. Όρα την άρνηση, από τις ΗΠΑ, να υπογράψουν την συμφωνία του Κιότο. Τον τρόπο τους στην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική και πολλά άλλα.
Είναι πια εμφανές, πως ένας ολόκληρος κύκλος, έχει κλείσει. Δεν επιδέχεται άλλα μπαλώματα και επιδιορθώσεις. Η χειραγώγηση που ασκούν, είναι πια θλιβερή, αναξιόπιστη, δαπανηρή και αναποτελεσματική. Αντίθετα, η χειραφέτηση και τα ανθρώπινα δικαιώματα βάζουν το πλαίσιο. Και δεν μας μένει, παρά το άνοιγμα μιας νέας μεγάλης σελίδας. Μιας Νέας Μεγάλης Σελίδας, στον Πολιτισμό μας. Μιας πολύ μεγάλης ειλικρινούς και σε βάθος, συζήτησης για όλ' αυτά. Άλλες νοοτροπίες και συμπεριφορές στην καθημερινότητά μας, άλλες προτεραιότητες και ιεραρχήσεις για την ζωή, τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Δίκαιη κατανομή των ευκαιριών και των δυνατοτήτων, αποτελεσματικότερη παρουσία και λειτουργία του κοινωνικού κράτους και του κράτους δικαίου.
Τώρα. Όλ' αυτά φυσικά είναι ζήτημα συσχετισμών. Και όσο οι συσχετισμοί αυτοί, θα δείχνουν προς τις κατευθύνσεις που δείχνουν, δεν θα έχουμε καμία αλλαγή, στα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν και σε όσα καθημερινά ζούμε. Η πεποίθησή μου είναι, πως αυτό μπορεί να γίνει, μόνο στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού, χωρίς φυσικά μονομέρειες, γραφειοκρατικές και υποκειμενικές αγκυλώσεις, απλουστεύσεις, δογματισμούς και σοφιστείες. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για "εξέλιξη" της βαρβαρότητας, παρά μόνο σε νέα, όλο και μεγαλύτερη βαρβαρότητα! Δεν μπορεί μια εποχή, τόσων και τέτοιων δυνατοτήτων, να την διαχειρίζονται με τόση αθλιότητα, ανευθυνότητα και θράσος, ανθρωποειδή λαμόγια και καθάρματα. Πηγαίνοντάς την, όλο και προς τα πίσω, από το επίπεδο των συλλογικών κατακτήσεων. Δεν αξίζει η ανθρωπότητα, μια τέτοια τύχη και προοπτική.
Έχουν γίνει πάρα πολλά, για να μένουμε αδρανείς και απαθείς, μπροστά σ' όλους αυτούς και τα όσα απεργάζονται. Τώρα όλοι ξέρουμε. Μας αξίζει κάτι καλύτερο και πρέπει να το διεκδικήσουμε και να το απαιτήσουμε! Και θέλει αγώνες και αποφασιστικότητα, κάτι τέτοιο, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται. Η δήθεν "ευσπλαχνία" τους και "φιλανθρωπίες" τους, δεν θα κάνουν ποτέ τις παραχωρήσεις, που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην ζωή όλων, δικαιούνται.
Η φτηνή και απλοϊκή ρητορική τους για το αντίθετο, ακόμα και η πιο ανακαινισμένη περί του "πολιτικά ορθού", των απανταχού βολεμένων, είναι χωρίς αντίκρισμα και δεν πείθει. Πείθει μόνον όσους θέλουν να πείθονται, προσδοκώντας, να έρθει η σειρά τους, στη μοιρασιά πλούτου και προνομίων. Και μετά; Tι μετά; Και τώρα, θα πρέπει να λέμε! Μετά, όπως πάνε τα πράγματα, θα είναι πάρα πολύ αργά!

10.8.2χ5

Κ.Κ

Ησίοδος Πίνδαρος Αρτεμίδωρος Πλατωνική "πολιτεία"
...
Ναρκισσισμός – νάρκισσοι. Η μεγάλη αιμορραγούσα πληγή της ανθρωπότητας. Η προμετωπίδα του εγωισμού, η έκφραση της αδυναμίας, που ζητά με την φτιαχτή προσπορισμένη δύναμη, να ισοφαρίσει όσα νομίζει πως της πρέπουν και δεν έχει. Μια βουλιμιακή κατάσταση κατασπάραξης της Ζωής. Άμυνα και επίθεση συγχρόνως. Ένας διαρκής κανιβαλισμός. Η απόλυτη αγοραφοβία. Η αυτοεκτίμηση στο μηδέν.
Ηθική = η επιθυμία μου. Τροφή, η αξιοπρέπεια των άλλων. Τρόπος, ο θάνατός σου η ζωή μου. Όριο, κανένα έξω από την αυτοσυντήρησή μου.

ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

.

Σίγουρα και υπάρχει, μια αναχρονιστική και αντιφατική "διαλεκτική", ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Εκφραστών του δικομματισμού, ως αποτέλεσμα πολιτικών σκοπιμοτήτων και όχι συνθέσεων. Από τις πιο αναχρονιστικές εκφράσεις του πολιτικού μας συστήματος. Με αποκορύφωση /την δίκην αρχικουτσομπόλας της γειτονιάς πρακτική/ αντί για επιχειρήματα, τον συμψηφισμό. Αυτά έκανες εσύ; Γιατί να μην τα κάνω κι εγώ! Που η ΝΔ εδώ και πολλά χρόνια πιπιλάει. Ενώ το ΠΑΣΟΚ, αμύνεται, γιατί δεν λέει να δει την πορεία του και τα λάθη του και ν' αλλάξει.
Δεν είναι όμως κάτι καινούργιο. Έχουμε ζήσει και πάρα πολύ χειρότερα. Την Χούντα ας πούμε. Αλλά και τις προηγούμενες εποχές μονοκρατορίας της Δεξιάς. Η ίδια ήτανε, χωρίς κανένα επιχείρημα και τότε. Μόνο με τον χωροφύλαξ, τον αστυφύλαξ και τον αγροφύλαξ /εξ' ου και η επανίδρυση της αγροφυλακής, ίσως αν ξαναβγεί, να επανιδρύσει και την χωροφυλακή/ Τότε που οι προοδευτικές δυνάμεις, ήταν διασκορπισμένες, ευάλωτες και αναποτελεσματικές! Όταν την περίοδο ανοικοδόμησης της Ευρώπης εμείς είχαμε την "σκέψη" και τον πραγματικό "πατριωτισμό" εξόριστο στα ξερονήσια και για να πάμε και πιο παλιά, τότε που τον Διαφωτισμό τον ζούσαμε εκ του μακρόθεν, κάτω από την σατραπεία των κοτζαμπάσηδων, επί τουρκοκρατίας. Και παρ' όλ' αυτά υπήρχαν αγώνες, όραμα και πολιτισμός. Ας αφήσουμε λοιπόν τις κροκοδείλιες κλάψες, περί "πάτων" και άλλα τοιαύτα. Δικαιολογίες, από κάποιους που ξεχνάνε εύκολα. Ίσως γιατί, ένας θεός ξέρει τι έκαναν /αυτοί και οι όμοιοί τους/ τότε. Ό,τι και σήμερα ίσως, στην απόλυτα χειρότερη εκδοχή του. Αυτά που ζούμε, ποτέ δεν έρχονται από μόνα τους! Παρ' όλ' αυτά, υπάρχει μια δικαιολογία και αυτή είναι η "κούραση" και η "απογοήτευση", για όσους πραγματικά πίστεψαν και αγωνίστηκαν.
Απ' αυτά πρέπει λοιπόν να ξεκινάμε, την οποιαδήποτε προσέγγισή μας.
Έτσι. Ένα πολύ σημαντικό στην εποχή μας, είναι πως με το ΠΑΣΟΚ (άλλο πως έγιναν και εξελίχθησαν τα πράγματα και με ευθύνη όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ) κατάφεραν να συσπειρωθούν γύρω από ένα πόλο, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, με ευρύτερα προοδευτικές καταβολές. Μια ιστορικών διαστάσεων και πάρα πολύ σημαντική και θετική εξέλιξη, για το σύνολο της πολιτικής ζωής του τόπου. Η είσοδος ενός κόσμου ολόκληρου και όχι μόνο των προοδευτικών, στην Ιστορία. Όσοι δεν το βλέπουν και το αρνούνται, πρόκειται για μύωπες που ξεχνούν τα πατομπούκαλα γυαλιά της μυωπίας τους, όταν "διαβάζουν" την πραγματικότητα και την Ιστορία αυτού του τόπου διαχρονικά. Αλλά και τις νομοτέλειες της Ιστορίας. Γι' αυτό και διατυπώνονται και ρητορικές, όπως η απαράδεκτη και με λογική αντιπαροχής ρήση, από την Αριστερά: "…μας πήρατε τα συνθήματά μας". Δηλαδή τι; Υπάρχει αντιπαροχή για τα συνθήματα; Τι αντιπαροχή; Η απάντηση, θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να την ακούσουμε, από τον "ποιητή"! Κυρίως για τα περί συνθέσεων στην πολιτική μας κουλτούρα.
Αν ήτανε σήμερα ένας ζωντανός οργανισμός η Αριστερά, θα έπρεπε να χαίρετε που οι ιδέες της μετράνε και κάποιοι τις δανείζονται. Δεν είναι θέμα ιδιοκτησίας αλλά εξέλιξης και προόδου, τα συνθήματα και οι αγώνες. Και είναι θετικό, σ' αυτή την εξέλιξη να έχεις συμβάλλει, ακόμα και αν δεν σου αναγνωρίζεται. Διότι εσύ /η Αριστερά δηλαδή/ κατ' αυτόν τον τρόπο, έχεις την δυνατότητα να πας πάρα πέρα, και για άλλες πιο προχωρημένες ιδέες και προτάσεις και ν' αγωνιστείς για την εμπέδωσή τους! Εκτός αν πιστεύεις πως τελειώσαμε και πρέπει να μοιραστούμε την λεία. Αυτό δυστυχώς, είναι και το πιο πικρό και για πολλούς της Αριστεράς και έχει να κάνει με την κατάσταση αφυδάτωσης και συρρίκνωσής της, σε ιδέες, προτάσεις και δράσεις και με συνέπεια το σκόρπισμα του κόσμου της. Εδώ την οδήγησαν στα χρόνια μας, άχρηστες και ανερμάτιστες ηγεσίες, στελέχη και πρακτικές. Και μην ξεχνάμε, πως η Αριστερά χωρίς τον κόσμο της, αποτελεί μια ιστορική και πολιτική παραδοξότητα. Τουλάχιστον!
Όσο για την Δεξιά. Αν δεν την "συντηρούσαν", οι περιφερόμενοι εκ της Αριστεράς, που την εγκατέλειψαν για ένα "καλύτερο μέλλον" τους, ίσως και να μην υπήρχε σήμερα. Τουλάχιστον πολιτικά. Ένα όμως θετικό, είναι η περιθωριοποίηση των ακραίων τάσεών της. Τουλάχιστον επιφανειακά.
Με αυτούς τους άξονες, νομίζω πως πρέπει να επιχειρείται, η προσέγγιση της όλης συγκυρίας. Σωστότερα: όλης της μεταχουντικής περιόδου. με την ματια της ιστοριασ! Με την διάσταση του "Ιστορικού χρόνου".
Προκύπτει λοιπόν, πως πρέπει να δείχνουμε ενδιαφέρον, όλοι και ιδιαίτερα οι άνθρωποι της Αριστεράς, για το εγχείρημα του ΠΑΣΟΚ και να το μελετάμε πολύ προσεκτικά. Αλλά συγχρόνως, όσοι έχουν ιδέες, επιχειρήματα και ιστορικούς λόγους, για την αναγκαιότητα της Αριστεράς, να ενδιαφερόμαστε και με έμφαση και για την όλη διάταξη των δυνάμεων και των προτάσεων της, στην ανάδειξη, στην υπέρβαση και εμπέδωση πιο προχωρημένων, κάθε φορά ιδεών, με φαντασία και ρεαλισμό και στην υλοποίησή τους. Τόσο πίσω όμως έχουμε πάει, που τα περί κυβερνητικής δύναμης (1) και άλλες πολλές ανοησίες που προτάχτηκαν, αποτελούν ονειρώξεις κακομαθημένων μπουνταλάδων, χωρίς ούτε την στοιχειώδη σχέση με την πραγματικότητα, την Ιστορία και τους ανθρώπους της χώρας μας. Εδώ ίσως και τα περί "αντιπαροχής" που ζητάνε. Αντί να δούμε, τις συνθήκες μέσα από τις οποίες οδηγείται και καταφέρνει την χειραφέτησή του ο κόσμος μας, σχετικά με την αστική ολοκλήρωσή της κοινωνίας μας και το κράτος δικαίου. Κι έχουμε πολύ και δύσκολο δρόμο και για τα δύο. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε και αυτό έχει να κάνει με την διάταξη δυνάμεων και τους συσχετισμούς. Γιατί αυτό απαιτεί σήμερα, η Δημοκρατική Διαλεκτική! Η εξ εφόδου κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων και άλλοι μαξιμαλισμοί, δεν έχουν καμιά επικαιρότητα πια.
Μέχρι σήμερα δυστυχώς, η Αριστερά, δεν τα κατάφερε. Και αυτό διότι, για να πούμε και μερικές αλήθειες που πονάνε, όπως πολλές φορές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, εμφανίστηκε: πολλοί αριστεροί, παρουσιάστηκαν με το απωθημένο, πως δεν τους επέτρεψαν να είναι δεξιοί και πολλοί άλλοι γιατί δεν τα πρόβλεψαν να είναι ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο, για τους ίδιους ακριβώς λόγους: την ιδιοτελή "τακτοποίησή" τους, δηλαδή τα οικονομικά και κοινωνικά τους ωφελήματα. Και όχι ένα σχέδιο για την κοινωνία.
Περισσεύουν και μερικοί, που έχουν μετατρέψει την Αριστερά, σ' ένα σάβανο που λιτανεύουν και περιφέρουν, αποκομμένο από την ζώσα πραγματικότητα και την Ιστορία.
Υπάρχουν και όσοι και είναι πάρα πολλοί και αυτοί, που απλώς στροβιλίζονται, γύρω και αποκλειστικά από το "εγώ" τους. Αυτοί υπήρξαν εξ ίσου καταστροφικοί. Υπήρξαν ένα "μαξιλαράκι" διαφυγής και εκτόνωσης, μιας υπαρκτής και δομικής κρίσης της κοινωνίας μας και ένας χώρος ανερμάτιστης και μαξιμαλίζουσας ρητορικής. Χωρίς ακροατήριο και αποδέκτες άλλους, πέραν του εαυτού τους και με μοναδική "προσφορά" την κατεδάφιση. Με μηδενιστική, μοδάτη, ποζάτη αλλά και αυτοκαταστροφική ροπή. Μια παρασιτική εκδοχή και στάση, η οποία, για ευνόητους λόγους και από όλες τις κατεστημένες δυνάμεις, έτυχε εντυπωσιακής "ασυλίας", ακόμα και προβολής, από και με όλα τα μέσα.
Η Αριστερά με λίγα λόγια, με τις ηγεσίες της, τα έργα της και τις πρακτικές της, βρέθηκε εκτός Ιστορίας. Εκεί που ήταν αυτή, που έγραφε Ιστορία! Και εκεί που αυτό ήταν, μια από τις αιτίες της. Ίσως και η σημαντικότερη. Έκλεισε λοιπόν ο κύκλος της, όπως ήταν δομημένη και χρειάζεται να ξαναχτιστεί από την αρχή!
Οι αναφορές της και οι αιτίες της, είναι οι ίδιες αλλά εν τω μεταξύ, έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Σχεδόν ΟΛΑ! Και δεν μπορεί, όπως είναι, να τα παρακολουθήσει και πολύ λιγότερο να δημιουργήσει. Έχει πια, μόνο μουσειακή αξία. Απόδειξη πως στην πιο δημιουργική, στις ημέρες μας για τις αιτίες της στιγμή, ο κόσμος της βρίσκεται, σκορπισμένος, απογοητευμένος και τελικά συμβιβασμένος και άφωνος.
Και το χειρότερο είναι, πως έτσι, μαζί με την Αριστερά, χάνεται γιατί δεν εξελίσσεται και ο λαϊκός πολιτισμός, ο πολιτισμός "του κοινού νου", ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας. Ο μόνος και ο πραγματικός Πολιτισμός. Γιατί, κάτι που δεν αντιλαμβάνονται και δεν εκτιμούν όλοι, ακόμα και κυρίως οι απλοί άνθρωποι, δεν είναι Πολιτισμός αλλά διαταγές και παραγγέλματα, που επιβάλλονται. Χωρίς καμία Ιστορική, Κοινωνική και Πολιτική Διαλεκτική. Και η Αριστερά, ό,τι και να λέγεται, υπήρξε η λοκομοτίβα για όλο αυτό το γίγνεσθαι. Δυστυχώς, οι σημερινές της μεταλλάξεις, το αναιρούν.
Καταληκτικά. Πατερναλισμός και μακιαβελισμός /κατά την επιεικέστερη διατύπωση/ δεν είναι σε καμία περίπτωση, αξίες και προτεραιότητες. Όπως και κάποιοι που προσπαθούν, να δώσουν ψευτο-αισθητικές εκδοχές και άλλοθι, με το life style και τα περί "πολιτικά ορθού". Αυτά κι αν υποβαθμίζουν και απαξιώνουν, την πολιτισμική μας ταυτότητα και τις πολιτισμικές αξίες και κατακτήσεις της εποχή μας και ακυρώνουν την όποια Διαλεκτική. Και δεν μπορεί, πάρα πολλά απ' όσα έχουν να κάνουν με το Πολιτισμό μας τελικά, να έχουν αποκλειστική και μόνο σχέση με το χρηματιστήριο. Δεν γίνεται!
Η εποχή μας προσφέρει γνώσεις, τεχνολογία και δυνατότητες, ώστε να αποτελεί φαιδρότητα, το να κρύβονται κάποιοι, πίσω από το δάκτυλο, με υπεραπλουστεύσεις, περί Αγοράς και άλλα παρόμοια, αντί να παρουσιάζουν προτάσεις και κυρίως λύσεις, που να αντιστοιχούν σ' όλ' αυτά τα μεγέθη. Αντίθετα, βλέπουμε όλοι τους, να βάζουν τον πήχη, σαν όλ' αυτά να μην υπάρχουν.
Αυτό αποτελεί ύβρη. Και αυτό είναι που όλοι μας πληρώνουμε!

24.8.2χ7 Κ.Κ

Υ.Γ Παράδειγμα: Το δάσος και το περιβάλλον /λόγω επικαιρότητας και όχι μόνο/ και πολλά άλλα μεγέθη, όπως: υγεία, παιδεία, ισομέρεια σε δυνατότητες και ευκαιρίες για όλους, οι ανθρώπινες σχέσεις και η αξιοπρέπεια στην καθημερινότητα, πριν πολτοποιηθούν από τις "δημόσιες σχέσεις" και το "life style" και πολλά ακόμα. Όλ' αυτά δηλαδή, που έχουν αναδειχθεί στην εποχή μας, να ορίζουν την κατεύθυνση αποτύπωσης ενός πολιτισμικού κεκτημένου, θα πρέπει να αποτελούν "a priori" τα κριτήρια βάσης. Η οποιαδήποτε δηλαδή πρόταση, μέτρο ή παρέμβαση, να ξεκινά με όλ' αυτά ως αυτονόητα. Αλλιώς να επιστρέφονται αυτομάτως στον συντάκτη και δημιουργό τους.

Υ.Γ (2) Οι εκλογές για την Αριστερά, πρέπει να είναι και η αποτύπωση των δυνατοτήτων της, των δεδομένων της κοινωνίας μας και η αφετηρία για περίσκεψη, καλύτερη αποτίμηση της παρουσίας της. Του σχεδιασμού που κάνει και των στόχων που βάζει. Αλλά και η αυτοκριτική, για τις πρακτικές της, για όλ' αυτά που δεν έκανε ή έκανε λάθος και η στόχευση για όσα πρέπει να κάνει. Οι εκλογές για την Αριστερά, πρέπει πάντα να είναι μια νέα αρχή.

Υ.Γ (3) Με τον Αλαβάνο, για πρώτη φορά ίσως, μετά από πάρα πολλά χρόνια, γίνεται μια επαινετή προσπάθεια αυτογνωσίας και αυτοπροσδιορισμού της Αριστεράς, κατ' αναλογία με τις αιτίες της και τα σημερινά δεδομένα. Αλλά θέλει πάρα πολύ δρόμο ακόμα! Γίνεται μια προσπάθεια, για να συμμαζευτούν πάρα πολλά από τα αμάζευτα, που άφησε πίσω της, όλη η ανερμάτιστη και αλλοπρόσαλλη πορεία της Αριστεράς, κατά τα μεταχουντικά χρόνια και ιδιαίτερα της ανανεωτικής (λεγομένης) έκφρασής της. Όλη αυτή η σουσουδίστικη και πολύ μακριά από τις αιτίες της, πορεία της Αριστεράς: Η λειτουργία της, σαν φράξια εμβολισμού του ΠΑΣΟΚ και της είσπραξης επιτέλους, της αντιπαροχής της. Φοβική και συμβιβασμένη. Τώρα που οι εναπομείναντες αριστεροί τους πήρανε χαμπάρι και αντιπαροχή δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα, σέρνονται και παρακαλάνε το ΠΑΣΟΚ και το λιβανίζουν. Αν και η εντύπωσή μου για πολλούς από δαύτους και καθ' ομολογία και μερικών από αυτούς, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό. Στόχος τους είναι να φτάσουν στην Δεξιά!

(1) Μιλάγανε και με έμφαση, απόλυτα δογματικά, για ένα κόμμα με κυβερνητική αντίληψη και όχι ένα κόμμα διαμαρτυρίας. Τέτοιες μπούρδες για τα αυτονόητα, για να μπερδέψουν και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ξέρανε όμως τι κάνανε και τι πολύ προσεκτικά κρύβανε. Λες και είναι κακό ν' αγωνίζεσαι ακόμα και να διαμαρτύρεσαι, για τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Για όλ' αυτό τον κόσμο, της φτώχιας και της ανεργίας. Για όλ' αυτό το κατάντημα της ζωής μας. Των πόλεών μας, της περιφέρειας, του περιβάλλοντος, της υγείας, της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, των κοινωνικών προτύπων και συμπεριφορών, που προωθούνται ως μονόδρομοι. Της αφομοίωσης και της επεξεργασίας, των μεγεθών της σύγχρονης πραγματικότητας, με βάση ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο από το υπαγορευόμενο και επιβαλλόμενο. Ένα κόμμα της κοινωνικής Αριστεράς, που να επιχειρεί πιλοτικές προσπάθειες, σ' ένα δήμο, σ' ένα σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην καθημερινότητα των ανθρώπων και σε μύρια όσα την αφορούν, αφήνοντας κατά μέρος να περιμένει το μέρισμα της εξουσίας. Γιατί, καλύτερο μέρισμα απ' αυτό, αν τα καταφέρει, δεν μπορεί να υπάρξει.