αντικατοπτρισμοί

.

θόρυβος από παλιές λαμαρίνες
σ' έν' άνυδρο κι αφιλόξενο τοπίο
φτιαγμένο από ένα κομματιασμένο λόγο
με λέξεις που χάσκουν χωρίς νόημα
αγοραίες και ανίκανες να συνθέσουν σκέψη
γεύση από θειάφι κι ατμόσφαιρα θανάτου
ιδέες που σκούριασαν να περιμένουν
σκιές ανθρώπων όλο λάθη κι απουσίες
σελίδες Ιστορίας σκόρπιες και πεταμένες
να ποδοπατιούνται χωρίς ντροπή
και κομμάτια από μάρμαρο εδώ κι εκεί
με ίχνη σμιλευμένα σε μιαν άλλη εποχή
να επιμένουν εις μάτην
και να δείχνουν πως οι άνθρωποι
μπορούσαν κάποτε να κάνουν ποίηση από το χάος
να δίνουν διαστάσεις σε όνειρα και ιδέες
…
και τώρα μόνο ο θόρυβος του αέρα
ανάμεσα στις σκουριές ιδεών λέξεων και νοημάτων
που τα 'στειλαν σε απόσυρση και στ' αζήτητα
τα λάθη και η αλαζονεία των ανθρώπων
του αέρα που μ' αυτά που παρασύρει
γεμίζει ξυραφιές το σώμα σου και σε ματώνει
και πέρα μπροστά στο βάθος οι αντικατοπτρισμοί
οι ψευδαισθήσεις για τη δυνατότητα μιας ζωής
με ανθρώπους φιλικούς όλο ζωή και δράση
να ζουν τη ζωή σαν να είναι ένα έργο τέχνης
η οφθαλμαπάτη ενός μεγάλου οράματος κι ωραίου
αλλά που το ωραίο και το μεγάλο
έγιναν μικρά κι από λίγο και για λίγους
και η γλώσσα σου στεγνή
ανίκανη να προφέρει ήχους
να προσπαθείς να την ερεθίσεις
με αλκοολούχα ψέματα
που τα σπρώχνεις στα σωθικά σου
για να περάσουν στο αίμα σου
και να σου ναρκώνουν τις αισθήσεις
…
τριγμοί από λαμαρίνες
σ' ένα άνυδρο τοπίο
χωρίς ορίζοντα κι ανάγλυφο κανένα

3. 9. 2χ4

Κ.Κ

(σαν υστερόγραφο)
…και κάνεις αυτό το ταξίδι
χωρίς την δυνατότητα επιλογής
μέσα σ' αυτή την έρημο των λόγων
στην ξεραΐλα αυτού του κόσμου
χωρίς αλληλεγγύη και επαφή
και με μόνη προοπτική το τώρα
με στεγνά χωρίς δάκρυα τα μάτια
και χείλη χαραγμένα από την δίψα
νεκρές όλες σου τις αισθήσεις
σ' αυτό το τοπίο χωρίς ήλιο
μ' ένα εκτυφλωτικό όμως φως
που είναι σα να έρχεται από κάτω
και κάνει τα πάντα να μην έχουν ίσκιο
και το θόρυβο ενός απόκοσμου αέρα
που ξεκινάει από πολύ μακριά
και φέρνει μόνο δεινά και στεναχώρια

Κ.Κ

Για τα "μάρμαρα" της Ακρόπολης και το Μουσείο της

.

Πολύς λόγος γίνεται πάλι και είναι η πολλοστή φορά, σχετικά με το Μουσείο της Ακρόπολης. Η τόση φλυαρία από το Υπουργείο Πολιτισμού και η εμμονή του, σε κάτι τόσο αδιεξοδικό, μήπως σημαίνει κάτι, που είναι ακριβώς το αντίθετο, από τις εκφραζόμενες προθέσεις του. Γιατί, δεν μπορεί να δοθεί πειστική εξήγηση, όταν το Υπουργείο επιμένει, με τόσα και τόσους εναντίον της θέσης του, με τόσους άγονους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, στο ενεργητικό του.
Και είναι κακής ποιότητας, ο εκβιασμός που επιχειρείται, από το Υπουργείο, για την ανεύρεση διόδου, στην εμμονή του αυτή, με την κακόγουστη και δόλια προσπάθεια ενοχοποίησης, των όσων με επιχειρήματα αντιστέκονται σ' αυτό το έγκλημα, της ανεδαφικής και καταστροφικής επιλογής του χώρου ανέγερσής του. Ισχυριζόμενο πως έτσι, καθυστερεί η επιστροφή των "μαρμάρων".
Σ' αυτά προστέθηκε και η ατυχής παρουσία του κ. Σημίτη στην τηλεόραση. Να ζητά από τον κ. Μπλέρ, το αυτονόητο. Και καλά έκανε, ως όφειλε εξάλλου να κάνει. Δυστυχώς το έκανε /και αυτό το καθιστά λάθος, όπως φάνηκε και ακούστηκε/ και για την εξασφάλιση εκλογικής αρωγής.
Δεν θα φτάναμε όμως, σ' όλ' αυτά και θα είχε από δεκαετίες γίνει το Μουσείο, ίσως να είχε γίνει και ο επαναπατρισμός των "μαρμάρων", αν δεν είχαν προηγηθεί, τα πολλά και τα κολοσσιαία λάθη και επί τόσα χρόνια, του υπουργείου Πολιτισμού και της πολιτικής του, γύρω από το ζήτημα του Μουσείου της Ακρόπολης. Αιτία, η απουσία ικανότητας αναγνώρισης του λάθους και της φαντασίας και της γενναιότητας διόρθωσής του. Και ο πατερναλισμός και η γραφειοκρατία, που αποτελούν εξάλλου από συγκρότησής του, δομικά χαρακτηριστικά αυτού του υπουργείου. Ο πολιτισμός με επιστάτη. Δυστυχώς, η πιο συντηρητική και δογματική έκφραση για τον πολιτισμό.
Ας τα πάρουμε όμως ένα, ένα.
Αν στο Βρετανικό Μουσείο, έχουν επιτυχία και μεγάλη επισκεψιμότητα, γιατί έχουν τα πρωτότυπα, έξω και μακριά από το χώρο αναφοράς τους. Γιατί εμείς, να μην έχουμε επιτυχία, σ' ένα δικό μας μουσείο, με πιστότατα αντίγραφα, καταπληκτικά φτιαγμένα. Όταν εμείς, θα έχουμε και το συγκριτικό πλεονέκτημα, να βρίσκονται δίπλα στο χώρο καταγωγής και αναφοράς τους. Και επιπλέον, θα έχουμε έτσι και πάρα πολύ περισσότερα και πειστικότερα επιχειρήματα, για το επιθυμητό της επιστροφής τους.
Μήπως λοιπόν πνιγήκαμε, όλ' αυτά τα χρόνια, σε μια κουταλιά νερό. Μήπως επιδιώκοντας το καλύτερο, της επιστροφής τους, αφήνουμε ακρωτηριασμένο, χωρίς την απαραίτητη υποστήριξη μ' ένα Μουσείο, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της ιστορίας μας. Ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της παγκόσμιας ιστορίας. Μήπως με την κατά μέτωπο επίθεση, δεν καταφέρνουμε τίποτα και απλώς συντηρούμε την εκκρεμότητα. Αναρωτιέμαι εις όφελος τίνων. Μήπως τελικά κάποιοι, δεν θέλουν αυτή την επιστροφή και την κατασκευή του Μουσείου.
Αν τα αντίγραφα καταφέρουμε να είναι πολύ καλά φτιαγμένα, [και υπάρχουν σήμερα, εξαίρετοι τεχνίτες και τεχνικές δυνατότητες, για κάτι τέτοιο] ποιος θα καθίσει και πόσοι το μπορούν, να δουν τη διαφορά. Ένας απλός τουρίστας ας πούμε ή οι μαθητές ενός σχολείου ή οποιοσδήποτε άλλος, κοινός θνητός και όχι ειδικός.
Οι ειδικοί όμως που ξέρουν, θα έχουν λυμένα τα χέρια τους, να δώσουν μια μάχη ουσίας, με επιστημονικά, ιστορικά και ηθικής τάξης επιχειρήματα, για την ανταλλαγή, των αντιγράφων με τα πρωτότυπα. Υπογραμμίζοντας πάντα και με το επιχείρημα, πως με την "ανταλλαγή" και η αταξία του εκπατρισμού διορθώνεται και οι αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου, δεν μένουν άδειες, αφού στη θέση των πρωτοτύπων, πηγαίνουν τα καταπληκτικά φτιαγμένα, αντίγραφά τους.
Σ΄ αυτά τα πράγματα, εξάλλου, έχει πολύ μεγάλη δύναμη, η ουσία και η ιστορία. Αυτό που μετράει είναι η σωστή ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα εκθέματα, με την σωστή και την καλή καταγραφή και αναπαράσταση του εγχειρήματος και των μελών του. Η Αύρα που εκπέμπουν, αυτό μετράει. Και αυτό μπορούμε να το εξασφαλίσουμε.
Φανταστείτε ένα βιβλίο, με τις υπογραφές, των επισκεπτών του Μουσείου κατά την έξοδο. Όσων πιστεύουν και θέλουν την επιστροφή των πρωτότυπων στη θέση τους, με την προτεινόμενη ανταλλαγή και ένα φωτεινό πίνακα, να αναγράφει τον αριθμό αυτών των υπογραφών και μια αντίστοιχη ιστοσελίδα στο διαδίκτυο.
Αν τώρα μαζί με αυτό, φύγουμε και από το νεκρό σημείο, στο οποίο έχει οδηγήσει τα πράγματα, η εμμονή του Υπουργείου, σχετικά με τη θέση του Μουσείου. Αν υιοθετήσουμε την άποψη, το Μουσείο της Ακρόπολης, να γίνει στον πολύ κοντινό και επαρκή χώρο του πρώην ΦΙΞ. Τότε, φεύγουμε οριστικά από το σημείο μηδέν.
Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, επίσης βεβιασμένα και λανθασμένα, το χωροθέτησαν στου ΦΙΞ (να 'ναι άραγε τυχαία η επιλογή!;) ενώ θα πρέπει να ενταχθεί, στο σύμπλεγμα δραστηριοτήτων στο Γκάζι, ολοκληρώνοντας και την εκεί καλή παρέμβαση, των δραστηριοτήτων που ήδη υπάρχουν και σχετίζονται με τον χαρακτήρα του.
Χωρίς να μπερδεύεται και να παρεμβάλλεται μοναχικά και ξεκάρφωτα, στην περιοχή του συνολικού εγχειρήματος, ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων, στην σωστή συνοχή και την ομοιογένεια και στην διαδρομή/ πορεία προσέγγισής τους.
Αλλά και χωρίς να διασπά και την αναγκαία συνοχή, μιας άλλης ενότητας. Εκείνης των χώρων επεξεργασίας και παρουσίας των σύγχρονων αποτυπωμάτων, στο χώρο της σύγχρονης Τέχνης.
Και τα δύο αυτά έργα, δεν είναι τσαντίρια, να τα στήνουμε και να τα ξεστήνουμε. Είναι έργα μεγάλης χρονικής πνοής και σημασίας, για να είναι τα καπρίτσια και οι εμμονές κάποιων. Και τα δύο έχουν να κάνουν με την Ιστορία και την Τέχνη του τόπου μας. Με το παρελθόν τους και με το μέλλον τους. Τελικά, με την ταυτότητά μας. Και δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται τόσο ευκαιριακά, και τόσο επιπόλαια.
Με τις κατάλληλες λοιπόν διαμορφώσεις, στον περιβάλλοντα χώρο του ΦΙΞ. Με την υπογειοποίηση, των τμημάτων της Συγγρού και της Καλλιρρόης, στην περιοχή του κτηρίου και με την δυνατότητα διαμόρφωσης περιβάλλοντα χώρου ποιότητας, με καθιστικά, πολύ πράσινο και θέσεις στάθμευσης, για της ανάγκες του Μουσείου της Ακρόπολης αλλά και την ύπαρξη σταθμού του Μετρό, που ήδη υπάρχει, ακριβώς στο σημείο αυτό. Παρουσιάζονται, οι καλλίτερες προϋποθέσεις, για την καλύτερη έξοδο από το αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκονται τα πράγματα, όσο αφορά στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Φανταστείτε κάποιον, που είδε τα εκθέματα στο Μουσείο, να μπορεί στο τέλος της επίσκεψής του σ' αυτό, να πιει την πορτοκαλάδα του ή τον καφέ του, σ' ένα ωραίο, άνετο και προσαρμοσμένο για την περίσταση καφενείο, στο δώμα του κτηρίου, με θέα το βράχο της Ακρόπολης μπροστά του, σε απόσταση αναπνοής και επόμενο ή προηγούμενο σταθμό της περιήγησής του. Και πώς, κατά την έξοδό του, να μην υπογράψει και να μην ταχθεί αλληλέγγυος, με την διόρθωση του ιστορικού ατοπήματος και την επιστροφή των μαρμάρινων μελών της Ακρόπολης, που η λεηλασία του Έλγην, τα εξόρισε από το φυσικό τους χώρο και τους άλλαξε πατρίδα.
Υστερογράφοντας, θέλω να τονίσω, πως υπήρξα από τους πρώτους [και έχει σημασία, το ποιος, το πού και το πότε, σε τέτοια θέματα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και ό,τι αναλογεί] που υποστήριξα την άποψη, να γίνει το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, στη θέση του πρώην ΦΙΞ. Και μάλιστα αυτό το έκανα, επιχειρηματολογώντας και αιτιολογώντας, την άρνηση της συμμετοχής μου στο διαγωνισμό για το Μουσείο, στην επίμαχη θέση, στου Μακρυγιάννη και όχι εκ των υστέρων. Υποστηρίζοντας την άποψη, να κάνουμε έναν αντι-διαγωνισμό, στον επίσημο διαγωνισμό, με το Μουσείο στη θέση του ΦΙΞ. Υπάρχουν μαρτυρίες και πολύ κακές συγκυρίες, γύρω από αυτό. Αυτό για την ιστορία και την αποκατάσταση της αλήθειας, σε κάποια αταξία που έγινε στη συνέχεια, από κάποιους, επιρρεπείς σε τέτοιες αταξίες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Ας προσέξουμε λοιπόν όλοι, γιατί δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, από κακούς απογόνους σοφών προγόνων.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΤΣΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ Ελευθεροτυπία 04/01/2004

ΤΩΡΑ ΟΛ' ΑΥΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΓΙΝΕ
Οκτώβρης 2χ7

η αριστερα / το μεγάλο ζητουμενο

"…κινούμεθα στις πλανητικές λεωφόρους της αδράνειας και της απάθειας. Και "ρινοκερίζοντας" περιμένουμε τον "Γκοντό". Αυτόν τον αγγελιαφόρο πρίγκιπα, του πολιτισμικού μας ερέβους"
Κ.Κ

"…ναι/ ο Παράδεισος/ δεν είναι μια νοσταλγία
ούτε μια ανταμοιβή/ είναι ένα δικαίωμα…"
Ελύτης

Το νέο μεγάλο πρόβλημα για τις κοινωνίες μας (για την ανθρωπότητα θα έλεγα) τα επόμενα χρόνια, θα είναι η τρέλα!
Με το βάλτωμα των ιδεολογιών και την αποκάλυψη και την εμπέδωση από ευρύτατες μάζες, του ρόλου των θρησκειών, ως μοχλών και μόνο, χειραγώγησης από τις κατεστημένες δυνάμεις και άσκησης πολιτικής, οι άνθρωποι δεν έχουν πια ούτε το τελευταίο που θα μπορούσε να τους κρατήσει: την ελπίδα. Οι ιδεολογίες δεν άντεξαν την κακοποίησή τους από τους πολιτικούς, δεν συναρπάζουν πια και μουσειοποιούνται. Και ο "φονταμενταλισμός", με τον οποίο επιβιώνουν πολλές από τις θρησκείες, αποτελεί ήδη μια παρέκκλιση της ανθρώπινης διάστασης, παραπέμποντας αλλού και σε άλλα. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εσωτερική ισορροπία και ειρήνη αλλά ψυχική ακαταστασία και εξάρτηση. Απελπισία; Ίσως!
Προς στιγμή, έγινε προσπάθεια να κρατηθεί το όλο οικοδόμημα, με ένα είδος χαβαλέ. Την καταναλωτική υστερία και το απολιτικό(;) life style. Ένας κόσμος όλο πλαστικό και αντιφάσεις, που επιβεβαιώνεται μόνο μέσα από την εικόνα του, χωρίς κανένα βάθος και εσωτερικότητα. Να αποτελέσει αυτό την νέα "ιδεολογία", την νέα "θρησκεία". Μας τελείωσε όμως και αυτό. Άσε που δεν είχε για όλους. Τώρα μένουν μόνο τα σκουπίδια του, η ασυναρτησία του, οι αντιφάσεις του και όλ' αυτά που κουκουλώνει και κρύβει, κυρίως οι ανισότητες και οι αδικίες, που φτάνουν συχνά και σε εγκληματικές πράξεις, για την συντήρησή του. Η τρέλα.
Έχουμε δει και μέλλει να δούμε φρικτά πράγματα, για τους ανθρώπους και από τους ανθρώπους. Την απόλυτη βαρβαρότητα!
Η διαδικασία είναι ήδη σε εξέλιξη και τα σημάδια της είναι διακριτά γύρω μας. Οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης όπως την προωθούν και την αντιλαμβάνονται. Ο εξαναγκασμός στην αθλιότητα και η αλλοτρίωση της οικονομικής μετανάστευσης /και να μην ξεχνάμε πως οικονομική μετανάστευση, είναι και η εσωτερική μετανάστευση και η ερήμωση της περιφέρειας/ Η φτώχεια και η ανεργία, η κατάρρευση των ισορροπιών του περιβάλλοντος και οι υπαρκτές πια συνέπειές της. Είναι κάποια από τα σημεία των καιρών και τα καμπανάκια υψίστου κινδύνου.
Μοναξιά, ναρκωτικά και άλλα υποκατάστατα /ίσως μόνο υποκατάστατα/ αδυναμία αυτοπροσδιορισμού, έλλειμμα αυτοσεβασμού, επίκτητη και υστερική αλλοίωση της προσωπικότητας, εντατικοποίηση της παραβατικότητας στις πιο απίθανες μορφές και εκδοχές, είναι από τα πιο επίκαιρα. Και η διάλυση του κοινωνικού ιστού, είναι η επίσης ορατή συνέπεια όλων αυτών. Οι πιρουέτες αποκλειστικά γύρω από το "εγώ", με τέλος την αυτοκαταστροφή.
Είναι, όλ' αυτά, πολύ σοβαροί δείκτες, που δείχνουν την κατεύθυνση. Και εν μέσω αυτών, κάποιοι να τροχιοδρομούν, όλη αυτή την δημαγωγική ρητορική και παραφιλολογική φλυαρία για το άτομο /την "περσόνα"/ τις ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Όλα πολύ καλά και πολύ ωραία, στη διατύπωσή τους. Αλλά για να δούμε, πόσο έτοιμοι /και με ποια και από ποιόν βοήθεια/ είναι οι άνθρωποι, να κάνουν χρήση ή να τα διεκδικήσουν, να τα διαχειριστούν και να τα εξελίξουν. Ποιες δυνατότητες τους δίνονται. Οι "μόρτες" και οι "ποζάτοι" που μας έχουν πλημμυρίσει, είναι μόνο για τις θεατρικές επιθεωρήσεις. Ο άνθρωπος, κακά τα ψέματα ή θα υπάρξει με την κοινωνική του διάσταση ή θα επιστρέψει στη ζούγκλα της βαρβαρότητας!
Όχι, δεν τελειώσαμε με τις συλλογικότητες, ούτε με την Ιστορία. Τις έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη. Θα τις έχουμε πάντα. Υπάρχει φυσικά θέμα και είναι πολύ σοβαρό, για το χαρακτήρα, τις ποιότητες και τους τρόπους αυτών των συλλογικοτήτων. Κι ένα κομβικό σημείο, σ' όλ' αυτά, είναι ο εκφυλισμός και η εξαφάνιση της Αριστεράς, που υπήρξε ιστορικά, καταλυτικός παράγων στη διαμόρφωσής τους. Στη διαμόρφωση συλλογικής συνείδησης, όχι μεταφυσικά αλλά στον παρόντα κάθε φορά χρόνο.
Αν ανατρέξουμε ιστορικά στα καθ' ημάς, θα δούμε, το πόσο σοβαρός υπήρξε ο ρόλος της Αριστεράς, σε όλ' αυτά. Αυτή κράτησε τον κόσμο και την κοινωνία. Του έδωσε ελπίδα, όραμα, αγωνιστικότητα, αλληλεγγύη, μόρφωση και στόχους. Πολιτισμό! Ένα Πολιτισμό του "εμείς" που να περιέχει και να εξασφαλίζει το "εγώ" και όχι το αντίθετο που βιώνουμε.
Και όλ' αυτά στο πλαίσιο της κοινωνίας, μέσα στην κοινωνία και όχι στα καφέ και τα σαλόνια, φλυαρώντας και βερμπαλίζοντας μεταφυσικά. Δυστυχώς πρόσφατα, ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, τα διέγραψε όλ' αυτά, με το απόφθεγμα ή ανάθεμά του "…ευτυχώς που δεν γίναμε εξουσία". Εξ ιδίων κρίνοντας ασφαλώς. Και αθωώνοντας όλους εκείνους τους "περίεργους", συνεργάτες, μαυραγορίτες, ριψάσπιδες και πολλά άλλα άκρως επιλήψιμα, που έγιναν εξουσία τότε και τα είδαμε τα χαΐρια τους. Κρίμα! Δεν αντιμετωπίζονται έτσι, ούτε η Ιστορία, ούτε οι καταστάσεις, ούτε και τα πρόσωπα. Και μάλιστα από κάποιον, με πολύ σημαντικές και ηγετικές θέσεις στην Αριστερά, για πάρα πολλά χρόνια αλλά και ευθύνες, για πάρα πολλά. Εκτός και… Ας είναι!
…
Ήρθαμε δηλαδή, χάριν της μόδας των καιρών και με τους διάφορους μοδάτους των καιρών που επικράτησαν και τα εξαφανίσαμε. Εξαφανίσαμε την Αριστερά με το πρόσχημα(;!) να την κάνουμε καλύτερη. Έχουν δίκιο που λένε: πως ο μεγαλύτερος εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο. Μια και εξαρτάται απο ποιον το λέει, το πώς και το γιατί.
Και να μην ξεχνάμε, πως η πολύχρονη έκθεση, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας, μπορεί να εξελιχθεί σε κλινικό σύμπτωμα. Όμως, όλοι αυτοί οι δυνάμει "άλλοι" σώγαμπροι στην Αριστερά και περί την Αριστερά, ας είναι και ας υπάρχουν και ας κάνουν όλο το κακό που κάνουν. Την Αριστερά ποιος θα αναστυλώσει ιστορικά ενδιαφέρει. Αυτό είναι το ζητούμενο. Η κοινωνική συλλογικότητα που είναι η Αριστερά. Γιατί αυτή είναι η μοναδική μας ελπίδα. Το πώς θα ξεφύγουμε από το σημείο μηδέν, στο οποίο έχουμε βρεθεί.
Αλλιώς, δεν μένει παρά η απόλυτη αλλοτρίωση: η τρέλα. Το άτομο που αρρωσταίνει, μόνο και αβοήθητο μέσα στην μοναξιά και την αποξένωση του. Τ' άλλα όλα, είναι φληναφήματα και φλυαρίες, κάποιων σαλονάτων και από καθέδρας, χωρίς καμία σχέση με τις αιτίες και την ουσία της Αριστεράς, για να κάνουν "καριέρες", να "την κάνουν" και να τα "κονομήσουν". Τρομάρα τους! Η Ζωή όμως, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι μόνο "μπίζνα", ούτε "τρικάκια" του φαίνεσθε. Είναι ένα τεράστιο και καθολικής σημασίας συντελούμενο, με ποιοτικά χαρακτηριστικά Έργου Τέχνης.
Φυσικά και δεν απαλλάσσονται των ευθυνών τους και όλοι εκείνοι οι τυμβωρύχοι, "ιδιοκτήτες" της αλήθειας και της καθαρότητας. Όλη αυτή η πνευματική και κοινωνική "σέχτα". Κάπηλοι εν ακινησία, αγώνων και ιδεών.
Όσο για τους αλλού γι' αλλού "αναρχο"κάτι, τι να τα λέμε. Κουκούλα μολότοφ και τα μυαλά στα κάγκελα, ν' αερίζονται…
Όλοι αυτοί και πολλά άλλα από τις συγκυρίες, απογοήτευσαν και σκόρπισαν τον κόσμο της Αριστεράς /την σοβαρότερη από τις αιτίες της/ και την κατέστησαν ένα κουτί με φανταχτερές και βαρύγδουπες ετικέτες αλλά άδειο και χωρίς κανένα περιεχόμενο. Και να μην ξεχνάμε. Η Αριστερά, είναι πριν και πάνω απ' όλα ιδέες, σχέδιο και δράση, με τον κόσμο της, μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την δημοκρατική διαλεκτική.
Έτσι, ενώ ζούμε ιστορικά, μια από τις μεγαλύτερες εκρήξεις στην γνώση και στις τεχνολογικές δυνατότητες, η Αριστερά, που πάντα τα ισχυριζότανε και τα διεκδικούσε πρωτοποριακά, είναι απούσα. Βολεμένη και εξαφανισμένη, στην "επίσημη" εκδοχή της. Τσαλαπατημένη και στο έλεος, στην ουσιαστική της!
H αριστερα λοιπόν σημερα είναι το μεγάλο ζητουμενο!
Δυστυχώς, όλο το πολιτικό μας σύστημα, στις μέρες μας, δείχνει μια υπερβάλουσα ροπή στον παρασιτισμό και τον αναχρονισμό.

Ας ελπίσουμε, πως στις επικείμενες εκλογές, θα υπάρξουν μηνύματα, για την αρχή μιας άλλης πορείας. Είναι κάτι πολύ σημαντικό, το ό,τι δύσκολα θα υπάρξουν /λόγω εκλογικού νόμου/ οι αυτοδυναμίες που ξέραμε. Αυτή την απόλυτα αναχρονιστική και αντιδραστική αντίληψη, για την διακυβέρνηση μιας χώρας.
Γιατί φυσικά το ζητούμενο, δεν είναι ποιος μπορεί να διαχειριστεί την κρίση, αλλά ποιοι και πώς μπορούν, ν’ ανατρέψουν και να εξουδετερώσουν τις αιτίες της. Και οι αιτίες είναι δομικές και διαχρονικές.

6.8.2χ7

K.K

…ο τόπος μας

.



βουνά/ βράχοι και θάμνοι/
κάποια αμπέλια στις πλαγιές /
λίγα τα λιόδεντρα/ και τα σπαρτά πιο κάτω/
κι η θάλασσα/ παντού η θάλασσα/ να 'ναι το φόντο/
ο τζίτζικας/ ο μελωδός/ το ίσιο να κρατάει/
κι όλα/ πλημμυρισμένα/ από το φως/
που/ τα πάντα/ να εξουσιάζει/
μ' αυτά τα λίγα/ να μπορείς/ να φτιάχνεις μια πατρίδα/
ο χώρος δηλαδή/ που γίνεται τόπος/ αναφορά/ ταυτότητα/
αρχή και τέλος/ δύναμη/ αιτιατό κι αιτία/
…
κι ο άνθρωπος/ να είναι εκεί/ όπου όλα γίνονται/
από το σπόρο ως το ψωμί/ απ' το σταφύλι στο κρασί/
απ' την ελιά στο λάδι/ την πέτρα όταν την πελεκά/
και γίνεται το θαύμα/
ένα κονάκι/ ένα γιοφύρι/ ένα χωριό/ γίνεται τέχνη/ ένα γλυπτό/
…
κι είναι/ αυτή η λιτότητα/ μια άσκηση/ στην αντοχή/
στη θέληση/ ώστε να μπορείς/ να ψάχνεις για τη γνώση/
αφετηρία στ' όνειρο/ και για ταξίδια/ σ' όλη την οικουμένη/
να δεις/ να πεις/ ν' ακούσεις/ να πάρεις και να δώσεις/
γιατί και τα μεγάλα/ από τα μικρά/ είν' όλα καμωμένα/
κι ειν' όλ' αυτά/ και άλλα πολλά/ δυο βήματα από σένα/
κι αφού/ με αυτά/ το πρώτο βήμα γίνει/ γίνουν η πρώτη ύλη/
δεν είναι τότε δύσκολο/ να βρει κάποιος το μέτρο/
το μέτρο/ αυτό το όριο/ να μη χαθεί η ουσία/
αν το 'χεις/ δύνασαι/ μπορείς/ να ψάξεις την αιτία/
μ' αυτό/ και το μικρό και το μεγάλο/ γίνονται κάτι άλλο/
είναι όλα αλλιώς/ έχουν πια όλα νόημα/ και μια δικαιολογία/
κι ο άνθρωπος/ έχει και αυτός πια λόγο/ έχει ένα ρόλο/ υπάρχει/
/…/
δεν είναι λοιπόν/ πως το μικρό ή το λιτό/ είν' οπωσδήποτε κακό/
αυτό/ από παλιά/ εδώ σε μας τ' απέδειξαν/ και το 'καναν και πράξη/
με μέτρο και με σκέψη/ όλα είναι δυνατά/ όλα μπορεί να γίνουν/
αν όλοι/ με μέτρο και δημιουργικά τα δούμε /και όχι μονάχα ως χρήστες/
ας είναι λοιπόν/ ο τόπος μας μικρός/ να μην μεμψιμοιρούμε/
μπορεί να βρει την άκρη/ έχει τις δυνατότητες/ και άμα το θέλει/ ξέρει/
όπλο του/ το 'δειξε κι άλλοτε/ είναι το μπορώ/ της θέλησης και της γνώσης/
[έδειξε και το αντίθετο/ και πλήρωσε ακριβά/ γι' αυτό/ όποτε το ξεχνούσε]
ας δείξουμε/ λοιπόν ξανά/ πως είναι μπορετό/
το δρόμο τον γνωστό/ να βρούμε/
να βρούμε/ εκείνη την κλωστή/
που ακολουθώντας την/ βρίσκεται ο τρόπος/
να βγούμε/ απ' το λαβύρινθο στο φως/
στα θαύματα της ζωής/ να ξαναπορευτούμε/

Ιούλιος 2χ3

Κ.Κ.

"…ναι/ ο Παράδεισος/ δεν είναι μια νοσταλγία
ούτε μια ανταμοιβή/ είναι ένα δικαίωμα…"
Ελύτης

"…ένα ποίημα/ δεν τελειώνει ποτέ
μόνο εγκαταλείπεται…"
Πωλ Βαλερύ


…ο τόπος μας (συνέχεια)
…
Άλλο να αντιμετωπίζεις τη ζωή/ και άλλο να κινείσαι περί αυτήν/ καταναλώνοντάς την
(το πρώτο είναι δράση και επανάσταση και το δεύτερο άθλια συντήρηση)
Άλλο να κάνεις πολιτική/ και άλλο να κινείσαι/ περί την πολιτική επωφελούμενος
(το πρώτο είναι δύναμη και δημιουργία και το δεύτερο κατεστημένη στατικότητα)