(Είμαστε όλοι μέσα στον υπόνομο. Αλλά απ' εκεί κάποιοι μπορούν να κοιτάξουν τ' άστρα)
Όσκαρ Ουάιλντ
Οι άνθρωποι έχουν από καιρό πάψει να έχουν μια σχέση "χειροποίητου" με τα πράγματα, με τις σχέσεις τους, με τις αποφάσεις τους και τις επιλογές τους. Με την Ζωή τους.
Κυκλοφορούν, όχι με το πρόσωπό τους αλλά με την εικόνα τους και μάλιστα προσαρμοσμένη σε παραλλαγές, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. Ένα είδος νομιμοποίησης της σχιζοφρένειας ως κάτι το τρέχον. Θα έλεγα μια εκδοχή της απόλυτης αλλοτρίωσης. Η Ζωή με χαρακτηριστικά "θεάματος" και όχι βιώματος.
Η αντίληψη για την Ζωή, που διαμορφώνεται σε αυτόνομους κύκλους, αποκομμένους μεταξύ τους και χωρίς την απαραίτητη συνοχή και συνέχεια σε μια ενιαία ενότητα.
Ένα από τα βασικά όμως χαρακτηριστικά του "χειροποίητου", είναι πως κατά την συγκρότησή του, σου δίνεται ο χρόνος να σκεφτείς. Και είναι αυτές σκέψεις γόνιμες. Γιατί έχουν το χαρακτηριστικό, να σε συνδέουν με άλλες προηγούμενες ή και παράλληλες σκέψεις και εκδοχές, δικές σου ή και άλλων. Διαμορφώνουν ένα προσωπικό σύμπαν, μέσα στο ευρύτερο. Κι έτσι τα πράγματα δομούνται με συνοχή αλλά και με ανάγλυφο, που τους δίνει ένα νόημα συνέχειας και ολοκλήρωσης. Ωρίμανσης.
Τώρα. Στις ημέρες μας, εποχή ανασφάλειας και φόβου, εμφανίζεται η "ευκολία" με τα έτοιμα "πακέτα". Με "λύσεις" που φαίνονται να είναι για όλους(;) και για όλα(;). Το "life style" φροντίζει. Αρκεί φυσικά να έχεις το απαιτητό αντίτιμο. Και όχι μόνο χρηματικό αλλά πολλές φορές πολύ περισσότερα. Ακόμα και την αξιοπρέπειά σου. Τον αυτοπροσδιορισμό σου!
Αυτά όμως τα "πακέτα", πέρα από την "τιμή" αγοράς τους /σε μια εποχή, μεγάλων ποσοστών ανεργίας και σχεδόν γενικευμένης φτώχιας/ απαιτούν και μεγάλη προετοιμασία, ώστε η χρήση τους να μην προκαλέσει μεγάλες ζημιές, στον ίδιο τον χρήστη, στους γύρω του και στο περιβάλλον. Η αλλοτρίωση και η ασυδοσία καραδοκεί! Γιατί δυστυχώς, αυτή η προετοιμασία δεν είναι πάντα υπαρκτή, ούτε και εύκολη.
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι, πως η χρήση των έτοιμων "πακέτων", δεν σου δίνει το χρόνο να σκεφτείς. Απλώνεις το χέρι και τα παίρνεις. Τα χρησιμοποιείς σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσης και πάει λέγοντας.
Η ψευδαίσθηση της δυνατότητας να "έχεις" όλα τα πράγματα από το τέλος, έτοιμα. Η κατάργηση της εμπειρίας και της προσπάθειας. Μιας αυθεντικής πορείας, προς την κατάκτησή τους. Του κοινού νου.
Και είναι καλά όλ' αυτά, ίσως, για τα "super market" και τα προϊόντα που εκθέτουν και εμπορεύονται. Με την ζωή όμως των ανθρώπων και τις σχέσεις τους, δεν πάνε καθόλου καλά, θα έλεγα.
Καταληκτικά, όλα τυποποιούνται και όλα γίνονται εμπορεύσιμα, καταργώντας μέχρι και τον πολιτισμό. Τον μεταλλάσσουν, προκειμένου να καταστεί και αυτός, ένα εμπορεύσιμο μέγεθος. Ένα προϊόν. Ένα προϊόν με προδιαγραφές που ορίζονται από τους "κατασκευαστές" του. Άρα, ένα ισχυρό εργαλείο χειραγώγησης. Έτσι και ο πολιτισμός στο "κόλπο" τους!
Δυστυχώς όλ' αυτά, δεν γίνονται και τόσο ερήμην μας. Είμαστε όλοι ανακατεμένοι σ' αυτά τα "κόλπα" και έχουμε όλοι, ο καθένας το μέρισμά του στις ΕΥΘΥΝΕΣ.
Και αν θέλουμε κάτι να γίνει και να σταματήσει αυτή η ολέθρια κατρακύλα, απ' αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Από τις ΕΥΘΥΝΕΣ μας.
Όσκαρ Ουάιλντ
Οι άνθρωποι έχουν από καιρό πάψει να έχουν μια σχέση "χειροποίητου" με τα πράγματα, με τις σχέσεις τους, με τις αποφάσεις τους και τις επιλογές τους. Με την Ζωή τους.
Κυκλοφορούν, όχι με το πρόσωπό τους αλλά με την εικόνα τους και μάλιστα προσαρμοσμένη σε παραλλαγές, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. Ένα είδος νομιμοποίησης της σχιζοφρένειας ως κάτι το τρέχον. Θα έλεγα μια εκδοχή της απόλυτης αλλοτρίωσης. Η Ζωή με χαρακτηριστικά "θεάματος" και όχι βιώματος.
Η αντίληψη για την Ζωή, που διαμορφώνεται σε αυτόνομους κύκλους, αποκομμένους μεταξύ τους και χωρίς την απαραίτητη συνοχή και συνέχεια σε μια ενιαία ενότητα.
Ένα από τα βασικά όμως χαρακτηριστικά του "χειροποίητου", είναι πως κατά την συγκρότησή του, σου δίνεται ο χρόνος να σκεφτείς. Και είναι αυτές σκέψεις γόνιμες. Γιατί έχουν το χαρακτηριστικό, να σε συνδέουν με άλλες προηγούμενες ή και παράλληλες σκέψεις και εκδοχές, δικές σου ή και άλλων. Διαμορφώνουν ένα προσωπικό σύμπαν, μέσα στο ευρύτερο. Κι έτσι τα πράγματα δομούνται με συνοχή αλλά και με ανάγλυφο, που τους δίνει ένα νόημα συνέχειας και ολοκλήρωσης. Ωρίμανσης.
Τώρα. Στις ημέρες μας, εποχή ανασφάλειας και φόβου, εμφανίζεται η "ευκολία" με τα έτοιμα "πακέτα". Με "λύσεις" που φαίνονται να είναι για όλους(;) και για όλα(;). Το "life style" φροντίζει. Αρκεί φυσικά να έχεις το απαιτητό αντίτιμο. Και όχι μόνο χρηματικό αλλά πολλές φορές πολύ περισσότερα. Ακόμα και την αξιοπρέπειά σου. Τον αυτοπροσδιορισμό σου!
Αυτά όμως τα "πακέτα", πέρα από την "τιμή" αγοράς τους /σε μια εποχή, μεγάλων ποσοστών ανεργίας και σχεδόν γενικευμένης φτώχιας/ απαιτούν και μεγάλη προετοιμασία, ώστε η χρήση τους να μην προκαλέσει μεγάλες ζημιές, στον ίδιο τον χρήστη, στους γύρω του και στο περιβάλλον. Η αλλοτρίωση και η ασυδοσία καραδοκεί! Γιατί δυστυχώς, αυτή η προετοιμασία δεν είναι πάντα υπαρκτή, ούτε και εύκολη.
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι, πως η χρήση των έτοιμων "πακέτων", δεν σου δίνει το χρόνο να σκεφτείς. Απλώνεις το χέρι και τα παίρνεις. Τα χρησιμοποιείς σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσης και πάει λέγοντας.
Η ψευδαίσθηση της δυνατότητας να "έχεις" όλα τα πράγματα από το τέλος, έτοιμα. Η κατάργηση της εμπειρίας και της προσπάθειας. Μιας αυθεντικής πορείας, προς την κατάκτησή τους. Του κοινού νου.
Και είναι καλά όλ' αυτά, ίσως, για τα "super market" και τα προϊόντα που εκθέτουν και εμπορεύονται. Με την ζωή όμως των ανθρώπων και τις σχέσεις τους, δεν πάνε καθόλου καλά, θα έλεγα.
Καταληκτικά, όλα τυποποιούνται και όλα γίνονται εμπορεύσιμα, καταργώντας μέχρι και τον πολιτισμό. Τον μεταλλάσσουν, προκειμένου να καταστεί και αυτός, ένα εμπορεύσιμο μέγεθος. Ένα προϊόν. Ένα προϊόν με προδιαγραφές που ορίζονται από τους "κατασκευαστές" του. Άρα, ένα ισχυρό εργαλείο χειραγώγησης. Έτσι και ο πολιτισμός στο "κόλπο" τους!
Δυστυχώς όλ' αυτά, δεν γίνονται και τόσο ερήμην μας. Είμαστε όλοι ανακατεμένοι σ' αυτά τα "κόλπα" και έχουμε όλοι, ο καθένας το μέρισμά του στις ΕΥΘΥΝΕΣ.
Και αν θέλουμε κάτι να γίνει και να σταματήσει αυτή η ολέθρια κατρακύλα, απ' αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε. Από τις ΕΥΘΥΝΕΣ μας.
7.3.08
Κ.Κ
Κ.Κ
.
Υ.Γ
Όλ' αυτά δυστυχώς, δεν προκύψανε καθόλου τυχαία. Τουλάχιστον κατά το στάδιο της εφαρμογής τους. Υπήρξε συναίνεση, ορατή και υπόγεια, από πολλούς και σε πολλά. Οι κοινωνίες της εικονικής πραγματικότητας, της υστερικής κατανάλωσης και του δογματισμού του "life style" είναι εδώ μπροστά μας, όπως και τα αποτελέσματά τους, σε όλα τα επίπεδα.
Όλ' αυτά δυστυχώς, δεν προκύψανε καθόλου τυχαία. Τουλάχιστον κατά το στάδιο της εφαρμογής τους. Υπήρξε συναίνεση, ορατή και υπόγεια, από πολλούς και σε πολλά. Οι κοινωνίες της εικονικής πραγματικότητας, της υστερικής κατανάλωσης και του δογματισμού του "life style" είναι εδώ μπροστά μας, όπως και τα αποτελέσματά τους, σε όλα τα επίπεδα.
Όλα όμως είναι ζήτημα συσχετισμών και αγώνα για την ευνοϊκότερη διαμόρφωσή τους, ανάλογα με τις προτεραιότητες και τους στόχους που οι κοινωνίες βάζουν. Πολιτικής και προοπτικής!
Θα πρέπει λοιπόν, να ξαναδούμε τα συνθήματα και τους τρόπους και να κάνουμε απολογισμούς και τις ανάλογες διορθώσεις πορείας.
Ένα παράδειγμα είναι το σύνθημα: "όλα εδώ και τώρα" δηλαδή "ή όλα ή τίποτα". Ποιητικό, ποιητικότατο αλλά και αυθαίρετο και λαϊκίστικο. Και καταλήγουμε πάντα ή σχεδόν πάντα στο σκέλος του "...τίποτα". Και το μάρμαρο δεν το πληρώνουν τόσο οι εμπνευστές αυτής της ποιητικότατης φράσης, όσο, και κυρίως, όλοι εκείνοι που υφίστανται την καταραμένη πραγματικότητα, ανήμποροι για λεκτικές ακροβασίες.
"Χωρίς αγώνα δεν κατακτάς τίποτα και από κανέναν". Ας επανέλθουμε σ' αυτό. Που και πιο γόνιμο είναι και ιστορικά δικαιωμένο! Αλλά και υπαρξιακά και κοινωνικά πιο θετικό. Οι άνθρωποι γνωρίζονται ευκολότερα, στερεότερα και καλύτερα μέσα στους Αγώνες, απ' ό,τι στις κοινωνικές πασαρέλες και τις πασαρέλες της "ποιητικής αισθητικής". Όχι πως θα πρέπει να τα παραβλέψουμε και αυτά αλλά στις ποσοστώσεις που τους αναλογούν.
Το ίδιο και με μια άλλη μεγάλη "σχολή", πολύ συγγενική με αυτήν του "ή όλα ή τίποτα". Εκείνη της "μαυρίλας" και της "θολούρας". Της απόλυτης στατικότητας και της αποθέωσης της κατάθλιψης. Της αντικοινωνικότητας των "προσωπικών λύσεων". Κάτι που συνήθως καταλήγει στον παρασιτισμό και την φαυλότητα. Στη λογική των προνομίων και της αυθαιρεσίας.
Αμφιλεγόμενες παρουσίες χωρίς ίχνος τσίπας.
Όλ' αυτά, στενεύουν τον ορίζοντα για οποιαδήποτε αυτόχθονη κίνηση οριζόντων και πλουραλισμού. Και ζούμε περιμένοντας και μαϊμουδίζοντας τα ερεθίσματα, από ξένες εμπειρίες σε όλα τα επίπεδα.
Η λογική της "λευκής" πνευματικής αποικιοκρατίας και οι συνέπειές της, πρέπει να αποκαλυφθούν, ν' αντιδράσουμε και να αντισταθούμε.
Ο άγονος "μαξιμαλισμός" τις περισσότερες φορές, δεν εξυπηρετεί παρά μόνο τον αντίπαλο. Και τον ναρκισσισμό των "εμπνευστών" του.
Αμφιλεγόμενες παρουσίες χωρίς ίχνος τσίπας.
Όλ' αυτά, στενεύουν τον ορίζοντα για οποιαδήποτε αυτόχθονη κίνηση οριζόντων και πλουραλισμού. Και ζούμε περιμένοντας και μαϊμουδίζοντας τα ερεθίσματα, από ξένες εμπειρίες σε όλα τα επίπεδα.
Η λογική της "λευκής" πνευματικής αποικιοκρατίας και οι συνέπειές της, πρέπει να αποκαλυφθούν, ν' αντιδράσουμε και να αντισταθούμε.
Ο άγονος "μαξιμαλισμός" τις περισσότερες φορές, δεν εξυπηρετεί παρά μόνο τον αντίπαλο. Και τον ναρκισσισμό των "εμπνευστών" του.
.
.
