Σάββατο, Ιουλίου 11, 2009

...οι σταθερές αξίες

.
Για να ξέρουμε: πώς οι "G8" βλέπουν τα πράγματα!


11 Luglio 2009 - http://www.unita.it
.
Απ' ό,τι φαίνεται, η μόνη σταθερή αξία στην εποχή μας, είναι: τα γυναικεία οπίσθεια!

Πέμπτη, Ιουλίου 09, 2009

…στον αστερισμό της ήττας

.
.

.
Οι ήττες πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται. Όλα
"κλείνουν" μίζερα και ταπεινωμένα. Που πήγαν άραγε
όλοι εκείνοι οι θούριοι κι όλα τα πρόσωπα, οι
πρωταγωνιστές, των δοξασμένων με αγώνες χρόνων.

Τώρα πια ανθρωπάκια ηττημένα, απονευρωμένα και
ξεδοντιασμένα, ξοδεύουν την όποια τελευταία ικμάδα
τους, για να περιφρουρήσουν την μια χούφτα μιζέριας,
που "κατακτήσανε"(sic) όλ' αυτά τα χρόνια..

Ανθρώπινες σκιές. Ίχνη του παρελθόντος, που
στράβωσαν και μεταλλάχτηκαν. Αγάπες
σκουριασμένες, ζαρωμένες κι ανήμπορες. Το σώμα
χωρίς μέσα την ψυχή, το νεύρο και το πάθος.

Είναι πολλά που τέλειωσαν και πολλά που συνεχώς
τελειώνουν. Άνθρωποι και ιδέες. Το "νέο" είναι ακόμα
το παλιό κι ας δηλώνουν κάποιοι πως είναι αυτοί το νέο.
Θα πρέπει πρώτα και με έργα να μας το δείξουν.

Όλα είναι πια μόνο "Δεξιά" και μιας χρήσης. Εν μέσω
απόλυτης βαρβαρότητας, το συλλογικό, το βλέπουμε να
απορρίπτεται και να τ' απαξιώνουν. Οι όποιες "κινήσεις"
να είναι δεξιόστροφες, χωρίς γεύση ζωής κι ευθύνης!

Οι άνθρωποι θύτες και θύματα μαζί, πήραν για τα καλά
το δρόμο της ερήμου. Χωρίς σημάδια, πυξίδα κι
αναφορές, μόνο με την σκιά τους! Και τη μοναξιά
εκκωφαντικά παρούσα! Ακόμα κι ο αφηγητής
μουγκάθηκε! Δεν έχει ή δεν θέλει τίποτα να θυμάται!

15.7.2χ8
.

Δευτέρα, Ιουλίου 06, 2009

... κάποιες σκέψεις για το νέο μουσείο της Ακρόπολης

.

...
Γιατί ενώ δεν είναι όλα μόνο πολιτική, όλα κρινονται και αποφασίζονται, μόνο από τους πολιτικούς
(Φτάνει πια με το εθνοσπόρ της αυτοϊκανοποίησης, μια από τις σοβαρές και από τις πιο καταστροφικές ασθένειες του πολιτικού μας συστήματος)

.
...
Επειδή Ακρόπολή ίσον και Αρχιτεκτονική, θα πρέπει να γίνει και μια συζήτηση αποτίμησης του όλου εγχειρήματος, του νέου μουσείου για την Ακρόπολη και από Αρχιτεκτονική άποψη και στόχευση. Ναι, υπάρχουν και στην Ελλάδα αρχιτέκτονες και πολύ καλοί αλλά δυστυχώς συνηθίσαμε να "αρχιτεκτονούν" πολλοί άλλοι, με πρώτους τους πολιτικούς, στη θέση των αρχιτεκτόνων!

Για το εσωτερικό του μουσείου η συζήτηση είναι πιο εύκολη γιατί εδώ σε "πάνε" και τα ίδια τα εκθέματα αλλά και οι διάφοροι ειδικοί για την καλύτερη παρουσίασή τους. Ένας αρχιτέκτονας πρέπει να τους διευκολύνει γιατί δεν τα κάνει και όλα μόνος του. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό, μ' ένα ζήτημα αρχής και που έχει να κάνει με τα εκπατρισθέντα "μάρμαρα" της Ακρόπολης και με την πολιτική, γύρω από την επιστροφή τους.
Η αρχική θέση, διατυπωμένη από τα πλέον για την περίπτωση επίσημα χείλη ήταν πως: "... η αίθουσα με προορισμό την έκθεση των εν λόγω "μαρμάρων", που βρίσκονται στην Αγγλία, θα μείνει άδεια έως την τακτοποίηση του ζητήματος και την επιστροφή τους".
Είχα διατυπώσει με άρθρο μου στην "ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ Ελευθεροτυπία" και στην "ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ" την αντίρρησή μου σ' αυτό και σίγουρα θα υπήρξαν και άλλοι με την ίδια θέση. Έλεγα τότε πως: "…Αν στο Βρετανικό Μουσείο, έχουν επιτυχία και μεγάλη επισκεψιμότητα, γιατί έχουν τα πρωτότυπα, έξω και μακριά από το χώρο αναφοράς τους. Γιατί εμείς, να μην έχουμε επιτυχία, σ' ένα δικό μας μουσείο, με πιστότατα αντίγραφα, καταπληκτικά φτιαγμένα. Όταν εμείς, θα έχουμε και το συγκριτικό πλεονέκτημα, να βρίσκονται δίπλα στο χώρο καταγωγής και αναφοράς τους. Και επιπλέον, θα έχουμε έτσι και πάρα πολύ περισσότερα και πειστικότερα επιχειρήματα, για το επιθυμητό της επιστροφής τους ..."
«Μάρμαρα» και Μουσείο της Ακρόπολης
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ Ελευθεροτυπία 04/01/2004


Σίγουρα λοιπόν θα υπήρξαν και δεύτερες σκέψεις, ίσως να βοήθησε και το άρθρο μου σ' αυτό και έγινε τελικά, ευτυχώς, ό,τι σ' εκείνο το άρθρο μου υποστήριζα : "… Αν τα αντίγραφα καταφέρουμε να είναι πολύ καλά φτιαγμένα, [και υπάρχουν σήμερα, εξαίρετοι τεχνίτες και τεχνικές δυνατότητες, για κάτι τέτοιο] ποιος θα καθίσει και πόσοι το μπορούν, να δουν τη διαφορά. Ένας απλός τουρίστας ας πούμε ή οι μαθητές ενός σχολείου ή οποιοσδήποτε άλλος, κοινός θνητός και όχι ειδικός. Οι ειδικοί όμως που ξέρουν, θα έχουν λυμένα τα χέρια τους, να δώσουν μια μάχη ουσίας, με επιστημονικά, ιστορικά και ηθικής τάξης επιχειρήματα, για την ανταλλαγή, των αντιγράφων με τα πρωτότυπα. Υπογραμμίζοντας πάντα και με το επιχείρημα, πως με την "ανταλλαγή" και η αταξία του εκπατρισμού διορθώνεται και οι αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου, δεν μένουν άδειες, αφού στη θέση των πρωτοτύπων, πηγαίνουν τα καταπληκτικά φτιαγμένα, αντίγραφά τους. Σ΄ αυτά τα πράγματα, εξάλλου, έχει πολύ μεγάλη δύναμη, η ουσία και η ιστορία. Αυτό που μετράει είναι η σωστή ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα εκθέματα, με την σωστή και την καλή καταγραφή και αναπαράσταση του εγχειρήματος και των μελών του. Η Αύρα που εκπέμπουν, αυτό μετράει. Και αυτό μπορούμε να το εξασφαλίσουμε..."
Έτσι λοιπόν, είδαμε ευτυχώς, πως δίπλα στα υπάρχοντα τοποθετήθηκαν τα αντίγραφα από αυτά που σήμερα είναι αλλού κι έτσι υπάρχει αυτό που υπήρχε στην Ακρόπολη τότε αλλά και η ζωντανή μαρτυρία και η απόδειξη του δίκαιου αιτήματος, της επιστροφής των πρωτοτύπων.

Υπάρχει όμως, και ένα ακόμα πολύ σοβαρό ζήτημα, που δεν πέτυχε δυστυχώς και δεν διορθώθηκε και αυτό είναι η αρχιτεκτονική του κτηρίου και η χωροθέτησή του.
Και για την θέση του, είναι πια οφθαλμοφανές, πως το κτήριο αυτό ενώ κατέστρεψε και "ποδοπάτησε" ακόμα και ίχνη από αρχαιότητες, ΔΕΝ χωράει στη θέση που το βάλανε! Τώρα μάλιστα εκ των υστέρων, θέλουν να γκρεμίσουν και δύο πολυκατοικίες δίπλα του (που έχουν και κάποια αρχιτεκτονική αξία, για την ιστορία αυτής της Πόλης) γιατί λένε πως "εμποδίζουν" …
Για την εξυπηρέτησή του, όσον αφορά την "προσβασιμότητα" και τον απαιτούμενο "ζωτικό χώρο" γύρω του, τα πράγματα κραυγάζουν και οι αδυναμίες είναι υπαρκτές και πολύ μεγάλες! (Ελπίζω ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αεροπαγίτου, να μην καταντήση ένα "parking" των λεωφορείων, που είναι για την μεταφορά των τουριστών προς το μουσείο). Περισσότερο όμως κραυγάζει η σιωπή όλων των υπευθύνων, για όλες αυτές τις κακές και στενόμυαλες επιλογές τους. Οι ανόητοι, εορτάζουν! ! Ξεχνάνε, οι αφελείς πως τόσο με την Ακρόπολή, όσο επομένως και με το Μουσείο που της αντιστοιχεί, θα 'πρεπε να εορτάζουμε και τις Τέχνες και την Αρχιτεκτονική! Πως αυτά είναι ο Πολιτισμός μας. Τόσο ανεπανόρθωτα και με ένα ακόμα λάθος, στα τόσα που διαπράττουμε καθημερινά, "προικίσαμε", δια των άσπονδων "φίλων" και "θεματοφυλάκων" του πολιτισμού μας, την Ακρόπολη! Και οι ανόητοι, το εορτάζουν!
Όλα σήμερα δικαιώνουν την άποψη, πως για την κατασκευή του μουσείου, η θέση στο ΦΙΞ θα ήταν η καλύτερη λύση. Όπως πολλοί αρχιτέκτονες τότε είχαμε υποστηρίξει.
Στο ίδιο άρθρο μου έλεγα: "… Αν τώρα μαζί με αυτό, φύγουμε και από το νεκρό σημείο, στο οποίο έχει οδηγήσει τα πράγματα, η εμμονή του Υπουργείου, σχετικά με τη θέση του Μουσείου. Αν υιοθετήσουμε την άποψη, το Μουσείο της Ακρόπολης, να γίνει στον πολύ κοντινό και επαρκή χώρο του πρώην ΦΙΞ. Τότε, φεύγουμε οριστικά από το σημείο μηδέν.…Με τις κατάλληλες λοιπόν διαμορφώσεις, στον περιβάλλοντα χώρο του ΦΙΞ. Με την υπογειοποίηση, των τμημάτων της Συγγρού και της Καλλιρρόης, στην περιοχή του κτηρίου και με την δυνατότητα διαμόρφωσης περιβάλλοντα χώρου ποιότητας, με καθιστικά, πολύ πράσινο και θέσεις στάθμευσης, για της ανάγκες του Μουσείου της Ακρόπολης αλλά και την ύπαρξη σταθμού του Μετρό, που ήδη υπάρχει, ακριβώς στο σημείο αυτό. Παρουσιάζονται, οι καλλίτερες προϋποθέσεις, για την καλύτερη έξοδο από το αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκονται τα πράγματα, όσο αφορά στο Μουσείο της Ακρόπολης ..."

Το κτίσμα λοιπόν του μουσείου και η αρχιτεκτονική του, κραυγάζει με τις αδυναμίες του. Και δικαιώνει τους φόβους και την κριτική, που απ' όλους τους Έλληνες Αρχιτέκτονες και όχι μόνο, είχαν διατυπωθεί.
Οι δημαγωγίες με τα γυάλινα πατώματα και τις άλλες ατραξιόν που έδειξαν την ημέρα των εγκαινίων, δεν σώζουν την κατάσταση. Κάποιοι με την ευκαιρία των εγκαινίων είπαν: πως μοιάζει με κτήριο parking αυτοκινήτων.
Αν κάποιος τώρα, σχεδίαζε ένα τέτοιο κτήριο για οποιαδήποτε χρήση, στη θέση που είναι το μουσείο σήμερα, δεν θα πέρναγε ποτέ από την επιτροπή αρχιτεκτονικού ελέγχου και την αντίστοιχη αρχαιολογική επιτροπή χορήγησης αδείας.
Το κτίσμα αυτό δεν στέκει με τίποτα. Και τα όσα "θαυμαστικά" ακούστηκαν ήταν από άσχετους με την Αρχιτεκτονική. Διάφορες νοικοκυρές και διάφορους κυρίους, καλούς ίσως αλλά περί άλλων η καλοσύνη τους και τα ενδιαφέροντά τους.
Από αρχιτεκτονική άποψη, αυτό το κτήριο δεν αντέχει και μάλιστα με το συμβολισμό που θα έπρεπε να έχει.
Και επειδή πολλές "χαζοχαρούλες" ακούστηκαν, θέλω να κλείσω με κάτι που στην ίδια εφημερίδα άλλοτε αλλά σχετικά με το ίδιο θέμα, είχα γράψει : "…Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ανόητους και απαίδευτους επίγονους σοφών προγόνων…"
.
* Για το άρθρο μου στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
http://archive.enet.gr/online/ss3?q=%EA%FE%F3%F4%E1%F2+%EA%F9%F4%F3%DC%EA%E7%F2&a=&pb=0&dt1=&dt2=&r=0&p=0&id=41086516
.

Παρασκευή, Ιουνίου 26, 2009

Τα "αφηρημένα" . . . και τα πραγματικά

.


.

Στην Πολιτική όπως και σε άλλα εξίσου δύσκολα, όπως η Τέχνη, η Φιλοσοφία αλλά και η Καθημερινότητα, όταν δυσκολευόμαστε για τις απαντήσεις ή όταν είναι τέτοιες που δεν είναι οι επιθυμητές, μάθαμε ν' ανεβάζουμε τον Πήχη. Περνάμε την "κουβέντα" σ' ένα επόμενο "ανώτερο" επίπεδο. Το επίπεδο της "γενίκευσης" ή της "αφαίρεσης".
...
Στη ζωή όμως …το "αφηρημένο" σε σχέση με το "πραγματικό", στην Τέχνη, στην Πολιτική και στην Φιλοσοφία / πράγματα, έτσι για την αναφορά, που εδώ τα πρωτοεπεξεργαστήκαμε / απεδείχθησαν από καρικατούρες έως και καταστροφικά, κάθε φορά που η χρήση τους γίνεται ευκαιριακά και επιπόλαια. Μακριά και ανεξάρτητα, από την πραγματικότητα, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις της καθημερινότητάς τους. Και έρχεται και συμπληρώνει την όλη "κατάσταση", το "απρόβλεπτο"! Στοιχείο εξ ίσου υπαρκτό και ενεργό και με το "αφηρημένο" και με το "πραγματικό"!
Από εργαλεία όλ' αυτά και δυνατότητες παρατήρησης και μελέτης, μπορεί να γίνουν, αν η χρήση τους είναι πρόχειρη, αντιδεοντολογική και υστερόβουλη, μέρος του προβλήματος. Στοιχεία, των δομικών παθογενειών! Όπως πολλές φορές τα είδαμε να γίνονται!
Είναι η υπαρξιακή ανάγκη υπέρβασης των στενών ορίων, κάτι που ιδιαίτερα στα καθ ημάς το βιώνουμε σχεδόν από πάντα και που ενώ μπορεί να έχει αφετηρίες με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σημασία, στη συνέχεια εύκολα καταντά "προϊόν", "εμπόρευμα", "μανιέρα" και τις περισσότερες φορές εκφυλίζεται. Μια αυτοκαταστροφική επιθετικότητα, που ξεχνάει τις αιτίες και περιορίζει τα όρια. Και είναι πολύ περίεργο, που σ' αυτή την εξέλιξη βασικό χορηγό έχουν τα ΜΜΕ. Και ενώ παρουσιάζουν μεγάλο κόστος για όλους και για τον Πολιτισμό μας!
Παραμορφώνουν και αλλοιώνουν, πολλά από τα ποιοτικά μας στοιχεία και τις ιδιαιτερότητες, χωρίς να αποδεικνύουν τα θετικά, για τα οποία υποτίθεται πως το κάνουν. Ενώ συγκρατούν άλλα, με στοιχεία αλλοτρίωσής. Είναι και άλλοι που στηρίζουν από μόδα, καταστάσεις υποκουλτούρας, που μπερδεύουν και ακυρώνουν, τις όποιες προσπάθειες και αγώνες, για κάτι άλλο και κάπως αλλιώς. Εν πάση περιπτώσει ακυρώνοντας, την όποια δυνατότητα συζήτησης. Καταστρέφουν, τσαλακώνουν και συντηρούν έτσι, την ακινησία. Όλα αυτά κάνοντας περίεργα άλματα "αφαίρεσης" και "ετσιθελισμού", βλέπε ασυδοσίας. Και αφήνοντας, τις περισσότερες φορές απ' έξω από τις προτεραιότητές τους, τον κόσμο και τα προβλήματά του. Στοιχεία "λούμπεν" συμπεριφορών, που πολλές φορές φλερτάρουν ακόμα και με φασιστικές πρακτικές.

Απαιτείται λοιπόν η μύηση, για κάθε μια απ' αυτές τις εκδοχές, έκφρασης, δράσης και σκέψης. Να είναι αποτέλεσμα, μιας κοπιώδους, προσεκτικής, συγκριτικής και μακρόχρονης προσπάθειας. Και το κυριότερο, να μην κάνουν, για την ευκολία ύπαρξης και διατύπωσής τους, αφαίρεση της πραγματικότητας, κάτι που αυτόματα οδηγεί στην αυτοαναίρεσή τους. Και ενώ με την θετική τους εκδοχή, θα μπορούσαν να αποτελούν ζωογόνο στοιχείο σε μια ουσιαστική συζήτηση.
Όπως με την αφηρημένη τέχνη, στη ζωγραφική για παράδειγμα (κάτι που ευκολότερα γίνεται αντιληπτό) έτσι και πολύ περισσότερο και για τις άλλες εκδοχές που αναφέρθησαν, απαιτείται ικανότητα, μόχθος και ταλέντο αλλά και αναφορές στην πραγματικότητα. Έχουμε όμως, πολλές φορές παρεξηγήσει την έννοια της "αφαίρεσης" και την έχουμε κάνει εφαλτήριο ασυδοσίας!

Κακά τα ψέματα. Η μετατροπή του «είναι» σε «έχειν», η μετάβαση από το «πραγματικό» στο «αφηρημένο» και από την «αλήθεια» στην «αποξένωση της αυτοσυνείδησης» μ΄ ένα τρόπο μηχανιστικό ή δια του μιμητισμού, ως μόδα και πόζα, συναποτελούν το ίδιο όλα, εκφάνσεις της αλλοτρίωσης. Και όλ' αυτά είναι καταστάσεις που κυριαρχούν στις ημέρες μας. Ενώ σ' όλ' αυτά, το στοιχείο της "αφαίρεσης", έχει παίξει σημαντικότατο ρόλο!

Επαναλαμβάνω! Είναι πράγματα, για τα οποία απαιτείται μια διαδικασία προσέγγισής τους. Θα έλεγα, μια πολύ μεγάλη προετοιμασία και μια ακόμη μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Και όχι εκεί και ως έτυχε και από τον κάθε "περίεργο", ώστε να αποτελούν προφάσεις για ασυδοσία. Όπως με τα απολιτικά κηρύγματα που πολλοί εκφέρουν στις μέρες μας, προκειμένου να παρακάμψουν την αδυναμία επιχειρημάτων, για πολλά από τα όσα επιχειρούν. Αλλά και για να μην φανούν οι αιτίες και οι αίτιοι.
Η Πολιτική, κάτι που θα έπρεπε να τα συνδέει και να τα προετοιμάζει, εξελίχθηκε δυστυχώς από τους πολιτικούς και τους παρά την πολιτική διαβιούντες, σε καταστροφέα τους. Παροπλίστηκε και η ίδια η Πολιτική, πριν και πάνω απ' όλα, επίσης από τους πολιτικούς, χάνοντας την αξιοπιστία της/τους.
Έχουμε γλιστρήσει στις ημέρες μας πολύ πίσω. Ενώ υπάρχουν τεχνικές δυνατότητες, που ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε, εμφανίζεται να μην μπορεί. Να μην μπορεί να υπερβεί τα "εμπόδια" και να βρεθεί σ' ένα ανώτερο επίπεδο ζωής. Και ενώ σήμερα έχει για όλους, εξ αιτίας των πολιτικών που κυβερνάνε και με τις πολιτικές που εφαρμόζουν, είναι σα να μην έχει, παρά για πάρα πολύ λίγους.
Επίσης, με όλ' αυτά, η Τεχνολογία "εκτόπισε" την Πολιτική και οι Τεχνοκράτες τους Πολιτικούς. Η Αγορά την Ηθική. Το "έχειν" και το "φαίνεσθε" το "είναι". Η αποξένωση και η αλλοτρίωση την αλληλεγγύη και τις συλλογικότητες. Το "εγώ" το "εμείς". Ο Berlusconi, την συμμαχία των προοδευτικών της Κεντροαριστεράς!

Ήταν κάποτε δύσκολα τα πράγματα και ήταν και επικίνδυνα αλλά υπήρχε ελπίδα. Και σχεδόν η βεβαιότητα για το καλύτερο. Σήμερα όλοι είναι με σκυμμένο το κεφάλι. Ηττημένοι! Ενώ κάποιοι φλυαρούν, αδυνατώντας να σχεδιάσουν και να προτείνουν!
Η Αριστερά, που ήταν το μεγάλο νέο κεφάλαιο και ο οδηγός, κάπου έχασε το δρόμο της και άρχισε να πελαγοδρομεί και να πέφτει από ύφαλο σε ύφαλο. Ξεχάστηκαν οι αιτίες της και έγινε ένας αυτοσκοπός που εξασφάλιζε, αποκλειστικά και μόνο, τον βιοπορισμό των ιερατείων και των ηγεσιών της.
Ο κόσμος της Αριστεράς, χάθηκε και αυτός μέσα στην σύγχυση και την αδυναμία να παρέμβει. Οι ηγεσίες της ομφαλοσκοπούν και φλυαρούν, χωρίς να μπορούν να δείξουν το δρόμο. Τα νέα δεδομένα της εποχής μας, υπάρχουν και κινούνται ερήμην τους. Και από πρωταγωνιστής και δημιουργός της Ιστορίας, ο κόσμος της Αριστεράς, κατάντησε παρακολούθημά της. Οπαδός του ενός και του άλλου! Γίνονται συντηρητικοί, κάποιοι οδηγούνται στην άκρα δεξιά, κάποιοι άλλοι ασχολούνται περιπτωσιακά με τον ακτιβισμό άλλοι παθητικοποιούνται ολοκληρωτικά! Αλλοτριώνονται και χάνονται στις ρωγμές του συστήματος.

Είναι η στιγμή που διάφορες "ομάδες", διεκδικώντας η κάθε μία, όλο και μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας, με στόχο την κυριαρχία και την αποκλειστικότητα στη νομή πλούτου και προνομίων, άρχισαν να επιδίδονται χωρίς καμιά προετοιμασία και υπευθυνότητα, στις αφηρημένες: τέχνη, πολιτική και φιλοσοφία. Προκειμένου τελικά να μπερδέψουν και λάθρα να υπάρξουν. Με ηχηρούς τίτλους και συνθήματα και όλα μακριά από την πραγματικότητα και τους καθημερινούς ανθρώπους. Ο "λόγος" τους, αυτό που εν πάση περιπτώσει θεωρούν λόγο τους, θα είχε ενδιαφέρον να ελεγχθεί και να αναλυθεί και όχι μόνο πολιτικά. Όλα χωρίς κεφάλαια ιστορικής αναφοράς και εμπειρίας, επιστημοσύνης, αξιοπιστίας και τεκμηριωμένης κοινωνικής αποδοχής. Και χωρίς τα κεφαλαία στα αρχικά, για πράγματα με τα οποία οριζόταν από πάντα και εξακολουθεί να ορίζεται, είτε το θέλουν είτε όχι η συζήτηση, όπως: Λαός, Δημοκρατία, Αγώνες, Πολιτική, Αξιοπρέπεια, Σοσιαλισμός, Συλλογικότητες, Αξίες, Κριτήρια, Αξιοκρατία, Αξιοπιστία, Παιδεία, Επικοινωνία, …Περιβάλλον!
Σήμερα, δεν έχουμε να κάνουμε, παρά μ' ένα απλοϊκό "καυγά"! Φτηνές κοκορομαχίες! Προσομοιώσεις μεγεθών, εννοιών και ορισμών! Όλα επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων και εντυπωσιασμού!
Πλαισιώθηκε κατ' αυτό τον τρόπο, η πολιτική και κοινωνική ζωή, από πρόσωπα κατώτερα των περιστάσεων. Πολύ χειρότερα: έως και ύποπτα και ως προς τις προθέσεις και ως προς τις δράσεις τους!

Αν δεν ξεφύγουμε από την κεντρομόλο αυτής της διαδικασίας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ασχοληθούμε, ουσιαστικά και αποτελεσματικά, με τα μύρια όσα μεγέθη και προβλήματα της πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε. Και φυσικά ούτε λόγος για λύσεις και αλλαγές!

.

Πέμπτη, Ιουνίου 18, 2009

Περί αντιφάσεων . . . και κάποια άλλα

.

Karl Fredrik Reutersward: the "twisted gun" / United Nations Sculpture Garden
.
.
Η υπεροχή του... καπιταλισμού

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

(Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – στο "Επτά", Κυριακή 17 Μαΐου 2009)
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=44564


Άνεργοι ενώ περιμένουν στην ουρά για δουλειά στη Νέα Υόρκη.

Σαντιάγκο Άλμπα Ρίκο: «Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές».

Ο Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο είναι ισπανός φιλόσοφος, συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Το ακόλουθο κείμενό του είναι ένα κριτικό σχόλιο για τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση.

Ας δούμε πρώτα απ' όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση.


*Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν 4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο άνεργοι σε όλο τον κόσμο, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι πάνω από το 50% του παγκόσμιου οικονομικά ενεργού πληθυσμού εργάζεται σε επισφαλείς συνθήκες, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε νερό, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες συνεχίζουν να είναι αναλφάβητοι, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 13 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.
*Το ότι 16.306 είδη, μεταξύ των οποίων το ένα τέταρτο των θηλαστικών, απειλούνται με εξαφάνιση, αυτό δεν είναι καπιταλιστική κρίση.

Όλα αυτά όμως, συνέβαιναν και πριν από την κρίση. Τι είναι, επομένως, καπιταλιστική κρίση; Πότε αρχίζει μια καπιταλιστική κρίση;
Μιλάμε για καπιταλιστική κρίση όταν: το να πεινάνε 950 εκατομμύρια άνθρωποι, το να διατηρούνται μέσα στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το να παραμένει χωρίς νερό το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού και χωρίς υπηρεσίες υγείας το 50%, το να λιώνουν οι πάγοι, το να αφήνουμε αβοήθητα τα παιδιά και το να αφανίζουμε τα δέντρα και τις αρκούδες, όταν αυτό, δεν γεννάει αρκετό κέρδος για 1.000 πολυεθνικές και για 2,5 εκατομμύρια πολυεκατομμυριούχους.
Αυτό που καταδεικνύει ωστόσο, την ανώτερη αποτελεσματικότητα και την ικανότητα αντίστασης του καπιταλισμού, είναι το ότι όλες αυτές οι ανθρώπινες συμφορές /που θα είχαν αποδείξει την καταστροφική αναποτελεσματικότητα οποιουδήποτε άλλου συστήματος/ δεν έχουν καμία επίπτωση στην αξιοπιστία του καπιταλισμού, ούτε και τον εμποδίζουν να λειτουργεί με εντατικούς ρυθμούς.
Είναι ακριβώς αυτή η μηχανική αδιαφορία, που καθιστά τον καπιταλισμό φυσικό, άτρωτο, απαραίτητο. (*)
Ο σοσιαλισμός δεν θα επιβίωνε με αυτή την περιφρόνηση για την ανθρώπινη ύπαρξη, έτσι όπως δεν επιβίωσε στη Σοβιετική Ένωση, επειδή σχεδιάστηκε ακριβώς για να ικανοποιεί τις ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές, ακριβώς επειδή δεν εμφανίστηκε στην ιστορία για να τις απαλύνει.
Κανένα άλλο ιστορικό σύστημα δεν παρήγαγε περισσότερο πλούτο και κανένα δεν παρήγαγε περισσότερη καταστροφή από τον καπιταλισμό. Αρκεί να εξετάσουμε παράλληλα αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές -την κατευθυντήρια γραμμή του πλούτου και την κατευθυντήρια γραμμή της καταστροφής- για να αντιληφθούμε όλη την "αξία" του και όλο το "μεγαλείο" του.
Αυτή τη διπλή εκδοχή στα συντελούμενα, ο καπιταλισμός μπορεί και την ταυτίζει, με το δικό του έργο και τις επιδιώξεις. Μπορεί έτσι και τα εκπληρώνει καλύτερα από κάθε άλλον και ο θρίαμβός του είναι αμετάκλητος. Και αυτός ο θρίαμβος συνεπάγεται το ότι υπάρχουν όλο και περισσότερα τρόφιμα και όλο και περισσότερη πείνα, όλο και περισσότερα φάρμακα και όλο και περισσότεροι άρρωστοι, όλο και περισσότερα άδεια σπίτια και όλο και περισσότερες άστεγες οικογένειες, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότερα βιβλία και όλο και περισσότεροι αναλφάβητοι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και όλο και περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
(...)
Οι λύσεις που προτείνουν και θα εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις του πλανήτη διαιωνίζουν σε κάθε περίπτωση τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό λογική της διεύρυνσης του κέρδους ως προϋπόθεσης φυσικής επιβίωσης: ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, απαλλαγές για τους επιχειρηματίες.
Δηλαδή, αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, είναι επειδή δεν πηγαίνουν χειρότερα. Δηλαδή, αν 950 εκατομμύρια πεινασμένοι δεν αρκούν για να εγγυηθούν αρκετό κέρδος, θα χρειαστεί να διπλασιαστεί αυτός ο αριθμός. Ο καπιταλισμός έγκειται σε τούτο: πριν από την κρίση καταδικάζει στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Σε καιρούς κρίσης, και για να βγούμε από αυτήν, μπορούμε μόνο να αυξήσουμε το ποσοστό του κέρδους αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων του.

Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν η κρίση του καπιταλισμού αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Σε έναν κόσμο με πολλά όπλα και λίγες ιδέες, με πολύ πόνο και λίγη οργάνωση, με πολύ φόβο και λίγη στράτευση -στον κόσμο που γέννησε ο καπιταλισμός- η βαρβαρότητα είναι πολύ πιο πιθανή από τον σοσιαλισμό.
.
(*) Και είναι η απάντηση σ' αυτό το "γιατί" που αναφύεται, το "χρυσό κλειδί", που θ΄ άνοιγε πολλές "πόρτες"! Θα μας έδινε πολλές απαντήσεις, για να ερμηνεύσουμε το σημερινό γίγνεσθαι! Να δούμε αν είμαστε μπροστα σ' ένα απόλυτο τέλος ή μπροστά στην ανάγκη μιας νέας μεγάλης αρχής! - (Η σημείωση αυτή είναι του blog)
.
(Όλες οι υπογραμμίσεις είναι του blog)
.

Τρίτη, Ιουνίου 16, 2009

.

.
Τ' Άγνωστο γύρω και παντού κι ο Νόμος ο Τρανός του!
Κι ενώ δεν είμαστε παρά μορφές αυτού τ' Αγνώστου
φαντάσματα όλοι και καπνοί, στη δίνη της αβύσσου
-με τ' όνειρο, φτωχή ψυχή, για μόνη απολαβή σου-,

μάταια φαντάσματα, τυφλά, που το σκοτάδι σπέρνει
που η νύχτα φέρνει μια στιγμή κι η νύχτα πάλι παίρνει
χαμένοι, δίχως γυρισμό, μεσ' στον αιώνιο σάλο
μισούμε κι εχθρευόμαστε και κρίνει ο ένας τον άλλο…

.
(Από το "Φαντάσματα", του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη)

.

Σάββατο, Ιουνίου 13, 2009

καμιά φορά η σιωπή είναι χρυσός

.
Μας προέκυψε
Δαλάι Λάμα



"Μήνυμα προς τον Λεωνίδα Κύρκο να... επιστρέψει στην περίοδο της σιωπής, έστειλε χθες η πλειοψηφία της Κουμουνδούρου, ενοχλημένη από τη δήλωση του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς προς «ΤΑ ΝΕΑ» πως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι ταπεινωτικό". Από τα «ΤΑ ΝΕΑ» 11.6.2χ9

Να μην ξεχνάμε πως του δογματισμού που εξελίχθηκε πολλές φορές σε σταλινισμό, προϋπήρξε πάντα ο πατερναλισμός!

Μα κυρ-Λεωνίδα, δεν σε ενημερώνουν!;
Δεν σου είπε κανένας, για το τι συνέβη σε όλη την Ευρώπη, σ' αυτές τις ευρωεκλογές; Γιατί δεν το ομολογείς να ησυχάσεις κι εσύ και όλοι οι άλλοι, πως αυτό που σε απασχολεί, είναι η "ρεβάνς" (με τους Αλαβάνο – Τσίπρα / δηλ. την πλειοψηφία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ) και τ' άλλα όλα, είναι για το θεαθήναι!
Πρώτος εσύ, με τον δογματικό, σταλινικού τύπου πατερναλισμό σου, κάνεις το μεγάλο κακό. Δηλαδή, ένα κακό ακόμα! Και αυτό είναι ταπεινωτικό! Πρώτα και κύρια για 'σένα τον ίδιο!
...
Ο πατερναλισμός με τον οποίο παρεμβαίνεις, δεν έχει κάλυψη ούτε και από εσένα τον ίδιο, αν το δεις νηφάλια.
Ο χώρος αυτής της Αριστεράς, μάτωσε και αγωνίστηκε με σθένος, για να εδραιώσει μια άλλου ύφους διαπάλη ιδεών, μακριά από τις απολυτότητες του πατερναλισμού και του δογματισμού. Στην τελική: του σταλινισμού!

11.6.2χ9

Κ.Κ

Υ.Γ
Θα πρέπει κάποτε να μπει ένα τέλος στις σοφιστείες, του να μπορεί κάποιος να το παίζει καθαρόαιμος αριστερός όταν μιλάει με πασοκτζήδες και δεξιός κεντρώος σοσιαλδημοκράτης, όταν μιλάει με αριστερούς. Και στις δύο περιπτώσεις διδάσκων! Αυτό το τρελοκομείο θα πρέπει να πάψει να καθορίζει την πολιτική "συζήτηση". Όπως και τα παροπλισμένα απολιθώματα παλαιών στελεχών με "πλούτο" λαθών, τα οποία προσπαθούν να τα καμουφλάρουν, με κραυγές περί καθαρότητας και ορθότητας. Με αμφίβολες όμως σφραγίδες και περγαμηνές για όλ' αυτά.
Θυμίζουν τους πατριδοκάπηλους ελληναράδες!
Κάποτε θα πρέπει να κάνουμε την μεγάλη κίνηση να "βγούμε" και να πορευτούμε στην Ιστορία! Χωρίς "γκουρού" και αρχιερείς!
Και θα είναι κρίμα να εξελιχθούμε σε Ιταλία. Όπου επιδιώκοντας το καλύτερο(;) για την Αριστερά, βλέπουμε να την κατακερματίζουν(!) με τα επιτελικά τους καπρίτσια και παραδοξολογήματα, μεταφέροντας όλο το ενδιαφέρον, στην μετάλλαξή της σε σοσιαλδημοκρατία(;) με αποτέλεσμα όμως, να φέρνουν και να ξαναφέρνουν τον Berlusconi στην εξουσία! Προς μεγάλη απογοήτευση των αριστερών και κατενθουσιασμό των δεξιών, μέχρι και τον φασίστα Φίνι, πολιτικό σύμμαχο του Berlusconi.
Να παρακολουθούμε τις εξελίξεις του Ιταλικού χώρου ναι! Έχουμε πολλά να διδαχθούμε! Να γίνουμε όμως Ιταλία, …σε καμία περίπτωση!
Είναι πολύ κρίμα που τεμαχίσαμε τόσο πολύ την "ανάσα" της Αριστεράς! Και είναι κρίμα, γιατί επιτρέψαμε να το κάνουν αυτό, κάποιοι που ακόμα και οι ίδιοι δηλώνουν πια σήμερα, πως δεν ήθελαν και δεν θέλουν καμία σχέση με την Αριστερά.
Το αντίθετο! Θέλουν να την καταργήσουν!
Γι' αυτούς, όπως έχουν δηλώσει, πολύ επίσημα μάλιστα χείλη, είναι ευτύχημα και η ήττα και η περιθωριοποίησή της!
Είναι βλέπεις εθνικό μας ιδίωμα: να βγάζουμε τα μάτια μας, με τα ίδια μας τα χέρια!

Τελικά, το ζητούμενο δεν είναι η κοινωνία και η πολιτική για την καλύτερη βοήθειά της, στην εξέλιξη και την προστασία της. Το ζητούμενο για κάποιους, είναι ο βιοπορισμός τους και η κοινωνική τους αποκατάσταση δια μέσου της πολιτικής! Γι' αυτό και συμπεριφέρονται και δείχνουν τόσο "κολλημένοι".
Δεν είναι τυχαίο, που η παρουσία τους, άνθησε μετά και όχι κατά την χούντα. Όλοι τους τότε ήταν χαμένοι και πολλοί συμβιβασμένοι! Αλλού!

Μένουμε όμως όλοι μας κολλημένοι στη φόρμα και δεν παίρνουμε τα μηνύματα που υπάρχουν. Και υπάρχουν μηνύματα: για όλους και από παντού. Μια εποχή κρίσης σε όλα τα επίπεδα και με τον κόσμο, τον απλό κόσμο, να την υφίσταται με δραματικές συνέπειες στην καθημερινότητά του. Και είναι απογοητευτικό να βλέπουμε την Αριστερά, τον μόνο εχθρό που αναγνωρίζει και μάχεται, να είναι η άλλη μισή αριστερά. Όχι με την έννοια της Διαλεκτικής ή με την δυναμική της Αυτογνωσίας. Αλλά της πιο στείρας αντιπαράθεσης, στη διεκδίκηση εξασφάλισης της κυριαρχίας και της εξουδετέρωσης του αντιπάλου. Δηλαδή ο εχθρός της να είναι ο εαυτός της! Είναι μια εκδοχή δραματική και μια από τις μεγαλύτερες ήττες για την Αριστερά. Οδηγεί στην καθολική αναίρεσή της! Και δίνει περιθώρια ζωής, στην τελειωμένη, αν μη τι άλλο ηθικά Δεξιά και με τις γνωστές συνέπειες.
.