Πέμπτη, Ιουλίου 09, 2009

…στον αστερισμό της ήττας

.
.

.
Οι ήττες πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται. Όλα
"κλείνουν" μίζερα και ταπεινωμένα. Που πήγαν άραγε
όλοι εκείνοι οι θούριοι κι όλα τα πρόσωπα, οι
πρωταγωνιστές, των δοξασμένων με αγώνες χρόνων.

Τώρα πια ανθρωπάκια ηττημένα, απονευρωμένα και
ξεδοντιασμένα, ξοδεύουν την όποια τελευταία ικμάδα
τους, για να περιφρουρήσουν την μια χούφτα μιζέριας,
που "κατακτήσανε"(sic) όλ' αυτά τα χρόνια..

Ανθρώπινες σκιές. Ίχνη του παρελθόντος, που
στράβωσαν και μεταλλάχτηκαν. Αγάπες
σκουριασμένες, ζαρωμένες κι ανήμπορες. Το σώμα
χωρίς μέσα την ψυχή, το νεύρο και το πάθος.

Είναι πολλά που τέλειωσαν και πολλά που συνεχώς
τελειώνουν. Άνθρωποι και ιδέες. Το "νέο" είναι ακόμα
το παλιό κι ας δηλώνουν κάποιοι πως είναι αυτοί το νέο.
Θα πρέπει πρώτα και με έργα να μας το δείξουν.

Όλα είναι πια μόνο "Δεξιά" και μιας χρήσης. Εν μέσω
απόλυτης βαρβαρότητας, το συλλογικό, το βλέπουμε να
απορρίπτεται και να τ' απαξιώνουν. Οι όποιες "κινήσεις"
να είναι δεξιόστροφες, χωρίς γεύση ζωής κι ευθύνης!

Οι άνθρωποι θύτες και θύματα μαζί, πήραν για τα καλά
το δρόμο της ερήμου. Χωρίς σημάδια, πυξίδα κι
αναφορές, μόνο με την σκιά τους! Και τη μοναξιά
εκκωφαντικά παρούσα! Ακόμα κι ο αφηγητής
μουγκάθηκε! Δεν έχει ή δεν θέλει τίποτα να θυμάται!

15.7.2χ8
.

1 σχόλιο:

Vag.Stam. είπε...

Εξαίσιο κείμενο.Καθρέφτης μιας ζωφερής πραγματικότητας.