Δευτέρα, Ιουνίου 08, 2009

...η αποχή

.
Ο …"αυτοδύναμος"
που πήγε παραλία…




Κάποτε, η νέα αυτή "παραγωγή", ξενόφερτου και ξενέρωτου "χαβαλέ", θα πρέπει να "τακτοποιηθεί" πολιτικά και να πάρει ένα τέλος. Αυτή η απολιτική συμπεριφορά, δεν είναι από τα χαρακτηριστικά μας αλλά μας φορέθηκε από κάποιες "παρέες" και "αστερίσκους" /κυρίως των ραδιοφώνων και της TV – από τότε που τα ΜΜΕ έγιναν "μπιζνα" – αμερικάνικου τύπου μοντελάκια/
Παρέες, αγαπητές και προτιμητέες από τα ΜΜΕ και τους διαχειριστές τους, χωρίς καμία αναφορά και βάση στα δεδομένα και τα πολιτικά ήθη της κοινωνίας μας. Τα κατάφεραν και μας τα "φόρεσαν" όμως κολάρο και μάλιστα πολύ στενό. Η απίθανη δύναμη του μέσου!
Όλ' αυτά έχουν όνομα, καταγωγή και διάφανες προθέσεις. Που δεν έχουν να κάνουν με τίποτα, με αυτό που προσπαθούν να τα ταυτίσουν και να μας τα "πουλήσουν". Την "προχωρημένη" εκδοχή περί την Πολιτική. Το αντίθετο! Είναι η άρνηση της Πολιτικής, για χάρη αυτών που είναι στα κουμάντα και δεν τα βγάζουν πέρα με την Πολιτική. Γιατί δεν έχουν κανένα σοβαρό πολιτικό επιχείρημα για πάρα πολλά απ' αυτά που κάνουν και σχεδιάζουν ερήμην μας αλλά που μας περιλαμβάνουν και πάντα στο μείον!

.

... μια προσωπική κατάθεση

.
"Επαναστάτες χωρίς αιτία - Μονόλογος 10 χρόνια μετά"

(Αναρτήθηκε από το blog "troktiko" την Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009)
http://troktiko.blogspot.com/2009/06/10_11.html



.
"Στα 27 μου σήμερα, μια δεκαετία με χωρίζει από τις εποχές που είχα στο δωμάτιο μου ένα τεράστιο πανό του Αγγελάκα, φορούσα διαρκώς και μόνο μαύρα, με μπότες Vermacht, έσταζα φαρμάκι για όλους αυτούς τους φελλούς καραγκιόζηδες που έτρεχαν στα... σκυλάδικα, ήθελα να πέσει βόμβα να μην αφήσει τίποτα όρθιο στην κωλοεπαρχιακή πόλη που έμενα με τους μίζερους χωριάτες κουτσομπόληδες λόγω μετάθεσης του πατέρα μου, τραγουδούσα ζεις για να πεθάνεις και μεθούσα πίνοντας ρετσίνες με την παρέα στο προαύλιο του σχολείου γιατί τα τοπικά ψευτοχλιδάτα στέκια δεν κολλούσαν με την ροκ νοοτροπία μας (άσε που πάντα κάποιος καλοθελητής την επόμενη θα έτρεχε τα μαντάτα στον πατέρα μου πόσο ήπια, τι παρήγγειλα, δίπλα σε ποιον κάθισα και ποιον χαιρέτησα όταν μπήκε στο μαγαζί, τύφλα να έχουν η CIA και το FBI μαζί δηλαδή).
Έχω μεγαλώσει και αλλάξει αρκετά από τότε, για το πόσο ωρίμασα έχουμε ακόμα ένα debate με την μητέρα μου. Ακόμα απεχθάνομαι τα σκυλάδικα και τα ελαφρολαικά, ο Αγγελάκας έχει ακόμα την τιμητική, ειδικά κάποια καλοκαιρινά βράδια σε συναυλίες δίπλα στη θάλασσα, έβαλα χρώμα στα ρούχα μου, στα μαλλιά μου, στην σκέψη μου, στα όνειρά μου, ξαναγύρισα στην πόλη μου και ανακάλυψα έναν καινούργιο εαυτό. Σκέφτομαι πόσο απέχω από εκείνο το 17χρονο κορίτσι που ένιωθε να πνίγεται από κάθε αδικία, έγραφε ποιήματα για να ξεφύγει από μια μίζερη πραγματικότητα, αντιδρούσε σε κάθε συμβιβασμό και κατεστημένο (ακόμα και αν αυτό ήταν ένα απλό όχι στο club που πήγαιναν όλοι οι υπόλοιποι). Σκέφτομαι πόσο διαφορετική είμαι εγώ και πόσο διαφέρουν τα σημερινά 17χρονα, γιατί ώρες ώρες να εξοργίζομαι μαζί τους, έπαψα να τους καταλαβαίνω; Μεγάλωσα εγώ τόσο πολύ; Ανήκω πλέον σε ένα υποτιθέμενο κατεστημένο; Δικαιολογείται η απογοήτευση που νιώθω, άλλαξε τόσο πολύ η κοσμοθεωρία μου και έπαψα να είμαι ένα ευαισθητοποιημένο άτομο επειδή διαφωνώ; Έχουν μόνο οι έφηβοι αποκλειστικό δικαίωμα στην αντίδραση; Αντιδρούν; Σε τι ακριβώς αντιδρούν;
Παλεύω για να πάρω ένα τρίτο πτυχίο που θα μου εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον στην κομπλεξαρισμένη ελλαδίτσα μας, βολεμένη δεν με λες. Παρακολουθώ τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις για να έχω γνώμη, ανενημέρωτη δεν με λες. Προσπαθώ να φιλτράρω τα πολιτικά δρώμενα και να ψηφίζω κατ' επιλογήν και όχι κατ' οικογενειακήν επιταγήν, ασυνείδητη δεν με λες. Έρχομαι και έχω επαφή με άτομα αυτής της ηλικίας, εκτός τόπου και χρόνου δεν με λες. Γιατί τρώω τέτοιες φρίκες μου λες;
Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες όλο αυτό που γίνεται με την αποχή και εκνευρίζομαι. Όχι για αυτούς που συνειδητά απείχαν, αλλά για αυτούς που ασυνείδητα πάνε να μου τους παρουσιάσουν όλους επαναστάτες χωρίς αιτία. Γιατί όταν ο σημερινός 17χρονος δεν ξέρει τι είναι η ευρωβουλή, θα γίνει ο σημερινός ψηφοφόρος που δεν ξέρει καν πότε έχουμε ευρωεκλογές και μην μου πουλάς μετά μαλ@@**ιες για πολιτικοποιημένη και συνειδητή αποχή, για σαφές κοινωνικό μήνυμα στους διοικούντες και άλλες τέτοιες ακατονόμαστες παπαραρολογίες. Δεν είναι δυνατόν να ονομάζει «Αστακό» και «Συναγρίδα, κάπως έτσι» τον Σολωμό αλλά να ξέρει που πέρασε το σκ ο Σιανίδης, με ποια τραβήχτηκε ο Ψηνάκης και τι χρώμα βρακί φοράει η Αλεξανδράτου στην τελευταία της έξοδο. Δεν μηδενίζω όλη τη σημερινή νεολαία αλλά με έχει κουράσει το παραμύθι του «ξεχείλισε το ποτήρι και τα σπάνε γιατί δεν αντέχουν άλλο» όταν την ίδια στιγμή δεν ξέρουν πόσους βουλευτές έχει η Βουλή.
Μπορώ να δεχτώ κάθε επίθεση πως είμαι υπερβολική, πως ακυρώνω μια ζωντανή φωνή «αντίδρασης», πως και εγώ στην ηλικία τους δεν κοιμόμουν αγκαλιά με εφημερίδες και το Σύνταγμα της Ελλάδας, πως το παίζω έξυπνη, πως είμαι κομπλεξική και πολλά άλλα. Εγώ όμως αν μη τι άλλο ξέρω, και ποιος είναι ο Σολωμός, και τι πολίτευμα έχουμε, και τι έγινε το 1821 και τι θέσεις έχει ο Τρεμόπουλος. Αυτό δεν με κάνει τιμητή των πάντων, μου δίνει σίγουρα όμως το δικαίωμα να εκφράζω μια γνώμη.
Ρώτησα το 17χρονο ξαδερφάκι μου γιατί κατεβαίνει στις πορείες περιμένοντας όχι τον μονόλογο με τις αρχές του Κομμουνισμού αλλά ένα απλό «για να αντιδράσω σε κάτι» και ας μην κατανόμαζε το τι. Μου απάντησε σαν υγειές ίσως παιδί «χάνουμε μάθημα, έχει χαβαλέ!». Και ο πιτσιρικάς μου δεν ήταν η εξαίρεση αλλά μάλλον η πλειοψηφία όπως κατάλαβα μετά από συζήτηση μαζί του. Πολύ θα ήθελα να στείλω την απάντηση του στον κ. Λαζόπουλο και στον κάθε όμοιο του που πάνε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, να βαφτίσουν επανάσταση τον χαμένο μπούσουλα και πολιτική θέση την έλλειψη άποψης. Συγχωροχάρτια και αλάθητα δεν πρέπει να υπάρχουν για κανένα όταν τα σπάει στο κεφάλι άλλου, είτε είναι 17 χρονών είτε 67!
Χίλιες φορές βάφτισε ανίδεη την νεολαία και δώσε της ευκαιρίες να μάθει, αυτό της οφείλεις, παρά με το στανιό να της αθωώσεις λάθη, να την χρίσεις φωνή λαού οργή ανθρώπου, να την στήσεις πρωταγωνιστή σε ξένο έργο, να την χειροκροτήσεις γιατί να μουντζώσεις το παιδί σου δεν μπορείς, να την εξυψώσεις σε πολυπόθητη αλλαγή.. για να την τσακίσεις, να την εξευτελίσεις και να την βιάσεις αύριο που θα φαίνεται ανώριμη, ανίδεη, άχρηστη, λίγη και κοιμισμένη. Η νέα γενιά κοινωνικής ανακύκλωσης, προσωρινώς στα αζήτητα λόγω γενικής ανεπάρκειας. Νέα 17χρονα βγαίνουν φρέσκα και λαχταριστά από τον φούρνο για να καμαρώσεις, να αυτοσυγχωρεθείς, να τους φορτώσεις ότι εσύ δεν κατάφερες, να αυνανιστείς και να κοιμηθείς μετά ανήσυχος.
Δεν έχω πρόβλημα τελικά με το πόσο στραβό είναι το κλίμα, με τον γάιδαρο έχω που μια το τρώει και μια το φτύνει.

"ANAΓΝΩΣΤΗΣ

.