η νιότης, η νιότης…
είναι μια αρρώστια
που περνάει γρήγορα!
ποιος θα μπορέσει άραγε
να την καταστήσει χρόνια!
…
Στη rue Saint-Honoré, στο Παρίσι, είχε βρεθεί και άλλοτε. Δεν είχε όμως ποτέ άλλοτε, το φως που είχε αυτή την απογευματινή ώρα που περπατούσε εκεί.
Περπατούσε και σκεφτότανε το τότε. Τότε, που όλα φαίνονταν δυνατά. Και πως τα κάποια σκάρτα και ανάποδα, με τον καιρό θ' αναγκάζονταν κι αυτά ν' αλλάξουν. Ήταν τελικά, το μεγαλύτερο "ψέμα", που είχε ποτέ πει στον εαυτόν του. Γιατί το ήξερε, τα ήξερε όλα και ήξερε πως δεν θα γινόταν έτσι. Πως τίποτα δεν μπορούσε ν' αλλάξει. Πως όλοι, αυτό που έψαχναν, ήταν ένα άλλοθι και μια καλύτερη θέση. Μια θέση στην αλλαγή, που τα ίδια τα πράγματα, θα έκαναν ερήμην τους.
Και τώρα, πάλι το "ψέμα" εκείνο, έφερνε στο μυαλό του. Ούτε τώρα ήθελε να το παραδεχθεί, πως στράβωσαν όλα και εκφυλλίστηκαν. Πως χάθηκαν ευκαιρίες, δυνατότητες, φιλίες, αγάπες, ιδέες, σχέδια, ελπίδες. Πως με πρόσχημα το "ρεαλισμό", γίναν όλα κάτι άλλο, από εκείνα που έλεγαν. Πως οι άθλιοι και οι υπεύθυνοι, θα ξαναπρωταγωνιστούσαν. Πως θα 'ταν εκεί, να κρίνουν και να επιβάλλουν. Να ορίζουν ξανά το παιχνίδι με τους όρους τους.
Χαμογέλασε…
Κοίταξε γύρω του και πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Αυτό που χάθηκε, ήταν τελικά ο μύθος, η αφήγηση/το παραμύθι, το "ψέμα". Η αθωότητα. Να μπορείς να ονειρεύεσαι. Να μπορείς να λες "ψέματα" στον εαυτόν σου, προσδοκώντας σε μια μεγάλη Αλήθεια!
/H Τέχνη, είναι ένα ψέμα που λέει την Αλήθεια, έλεγε ο Picasso. Με αυτό το νόημα το "ψέμα"/
Δίπλα μας οι "ρεαλιστές", που τους είχαμε λίγο φοβίσει τότε (αν τους είχαμε). Έλεγαν και τότε, τα ίδια που λένε και σήμερα. Ακριβώς τα ίδια! Με άλλο ίσως τρόπο.
Δεν άλλαξαν αυτοί. Εμείς στραβώσαμε!
Είχαμε προς στιγμή τις δυνατότητες και δεν μπορέσαμε. Μας πλάκωσαν τα ελλείμματα. Ελλείμματα ιστορικής ευθύνης και ετοιμότητας.
Με την ποίηση και το όνειρο, είναι αλήθεια, δεν οικοδομείς τίποτα και δεν επεμβαίνεις άμεσα στην πραγματικότητα! Τίποτα πάρα πάνω από μια διάθεση. Όχι όμως πάντα και μια δυνατότητα. Χρειάζονται και πολλά άλλα, για να μπορέσει να γίνει κάτι.
Κι εμείς δεν τα είχαμε. Έτσι, απλώς ροκανίσθηκε ο χρόνος. Και ήταν ο χρόνος της νιότης. Και για μας και για τα πράγματα. Τώρα, όλα γερασμένα, κινούνται συντηρητικά, αργά, χωρίς νεύρο, διάθεση, όνειρο και ελπίδα. Όλα τώρα γίνονται, όπως λένε οι οδηγίες. Και αυτό είναι το μεγάλο κακό! Το μεγάλο έλλειμμα!
Τα λίγα κεκτημένα, σήμερα, έχουν όλα αρνητικό και απαγορευτικό πρόσημο και για την ποίηση και για το όνειρο. Δεν υπάρχουν κεκτημένα με θετικό πρόσημο, με θετική ροπή.
Ο κόσμος μας ή αυτοκτόνησε ιδεολογικά ή οδηγήθηκε στην απομόνωση ή ακόμα και στην τρέλα. Ο κόσμος ολόκληρος οδηγήθηκε στην τρέλα. Χωρίς ιστορική διαλεκτική και χωρίς οργανωμένες αντιστάσεις, πάει όπου τον πάνε και κάνει ό,τι του λένε να κάνει. Χρύσωσαν και λίγο το χάπι, με τη στρατηγική της ενσωμάτωσης, που την κάνανε δόγμα και έτσι τους στοιχίζει και φθηνότερα. Τώρα όλοι ακολουθούν, δεν χρειάζεται να παλέψουν και να τους υποχρεώσουν.
Με το περίσσευμα, βάλανε λίγο βούτυρο πάρα πάνω, στις φέτες των ενσωματωθέντων και άντε τώρα να τους κατεβάσεις, από τις εξέδρες των κοινωνικών προτύπων.
Τα πλήθη, που γεννήθηκαν χωρίς το όνειρο, τώρα τους ακολουθούν αυτόματα. Το όνειρο, το λένε εφιάλτη και το αποστρέφονται. Κινούνται σαν νεκροζώντανοι και δεν το έχουν σε τίποτα να κατασπαράξει ο ένας τον άλλο. Ο απόλυτος κανιβαλισμός και η βαρβαρότητα. Πιο πολλά, πιο γρήγορα, πιο μακριά, πιο ψηλά.
…
Κάθισε στο γνώριμό του καφέ και παρήγγειλε έναν "εσπρέσο". Εκεί πήγαινε συχνά και με κάποια παλιά του αγάπη, που χάθηκε κι αυτή μαζί με τόσα άλλα. Άναψε ένα τσιγάρο. Απέναντι μια αφίσα, καλούσε όλους να ταξιδέψουν στην Αθήνα, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
"Πιο πολλά, πιο γρήγορα, πιο μακριά, πιο ψηλά". Τι σύμπτωση. Αυτά ήταν και τα συνθήματα των Ολυμπιακών Αγώνων. Γι' αυτό, σαν άλλοθι, όλοι τους θέλουν και όχι για το βαθύτερο νόημά τους. Μοιάζουν καμιά φορά κάποια, ενώ είναι άλλα. …Ας είναι!
…
Τώρα το σύστημα είναι ένα. Δεν υπάρχουν εκδοχές και διαφοροποιήσεις. Όλοι πια στοχεύουν στο ίδιο…
"Για να μην αλλάξει τίποτα, πρέπει ν' αλλάξουν όλα" έλεγε στο "Γατοπάρδο"(*) ο νεαρός γκαριμπαλντίνος, στον συντηρητικό φεουδάρχη θείο του, που δυσπιστούσε. Κι έτσι έγινε και γίνεται. Ενώ φαίνεται να έχουν αλλάξει όλα, δεν έχει αλλάξει τίποτα!
Το μόνο που παρουσιάζεται με αντιρρήσεις, είναι το περιβάλλον και κάθε τόσο εκδικείται.
Η λογική που επικρατεί, είναι: "όποιος μπορεί και δύναται". Ο κοινωνικός δαρβινισμός σ' όλο του το μεγαλείο.
Τώρα, όλα εκείνα που κάποτε λέγαμε, πως είναι τα καλύτερα και είναι όλα ελεύθερα, έχουν όλα επάνω τους ταμπελάκια με την τιμή τους. Η φιλία, ο αέρας, η βόλτα, το ταξίδι, ο έρωτας, η φαντασία /που ζητούσαμε να είναι και στην εξουσία/. Η αξιοπρεπής λιτότητα με λίγα λόγια. Είναι και αυτή πια ακριβή για να την ζήσεις.
Τώρα, είναι οι θανατηφόροι ανταγωνισμοί, ακόμα και εκεί που δεν έχουν νόημα. Το σύγχρονο πιστεύω, είναι η Αγορά! Η έννοια άνθρωπος χάθηκε. Γίναμε όλοι ένας αριθμός ταυτότητας, ενώ καμιά ταυτότητα δεν έχουμε.
Ο κοινωνικός ιστός έχει αντικατασταθεί από ένα δίχτυ, υψηλότατης τεχνολογίας, που ανοίγει τρύπες, όπου και όταν κάποιοι θέλουν και καταβαραθρώνονται χιλιάδες άνθρωποι. Ένα είδος φίλτρου προς μια ανθρώπινη χωματερή. Μια εξασφάλιση γι' αυτούς και μια απειλή και μια ταπείνωση για όλους μας!
…
Κατέληξαν όμως, πολλοί ρε παιδί μου, τα τελευταία χρόνια "ρεαλιστές"! Και όλ' αυτά δεν μας χωράνε πια!
Ποτέ δεν φαντάστηκα, πως και η πιο αφόρητη μοναξιά, θα έμοιαζε με όαση, μπροστά σ' αυτό που έγινε και το αποδέχονται, το υπηρετούν και το συντηρούν τόσοι πολλοί! Και τόσοι απ' αυτούς, που αισθανόμαστε κάποτε δικούς μας.
Χάρισμά τους λοιπόν! Και… Άντε γεια!
Ιούλιος 2χ3
Υ.Γ. Είδες όμως τι κάνει το Παρίσι και πώς σε παρασύρει!
…
Πρέπει να προσγειωθούμε!
Τα πάθη αλλά και τα θαύματα των ανθρώπων συνεχίζονται. Να ανασυνταχθούμε! Και να δώσουμε ξανά τη μάχη, από νέες θέσεις. Να το πάρουμε απόφαση, πως χάθηκε μια μεγάλη μάχη αλλά όχι και ο πόλεμος! Είναι άλλο να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα και άλλο να συμβιβαστούμε μ' αυτούς!
Θα πρέπει, να ξανά εμπιστευτούμε την ποίηση και το όνειρο, το όραμα, το σχέδιο και τη δράση. Να καλύψουμε και να διορθώσουμε τα ελλείμματα! Μπορούμε!
(*) "Il Gattopardo" το μυθιστόρημα του παλερμιτάνου, Giuseppe Tomasi di Lampedusa που το έκανε και ταινία ο Luchino Visconti.
