…
Μήπως κάτω από ένα μαζοχιστικό "ίστρο" επιμένουμε σε συμπεριφορές, με γραφή εσωστρεφή, κλειστή και φοβική ή κάποιες φορές ακόμα και αυτοκαταστροφική, ενώ δεν αναζητούμε, τίποτα παραπάνω, από μια αισθητική δικαίωση. Μήπως είναι ένας εύκολος δρόμος, άρα ένας λάθος δρόμος
Λέω: μήπως.
Μήπως κάνουμε τα εύκολα δύσκολα ή τα δύσκολα δυσκολότερα, για να κερδίσουμε χρόνο και άλλοθι και να μην τα αντιμετωπίσουμε.
Λέω: μήπως.
Μήπως είναι οι αποσκευές που κάποιοι μας άφησαν για να τις πάμε παρακάτω και που ξέχασαν να μας δώσουν την διεύθυνση αποστολής. Ίσως γιατί ήταν η δική τους. Και φταίμε γιατί δεν το ψάχνουμε.
Λέω: μήπως.
Μήπως τελικά, όλ' αυτά, είναι το υποκατάστατο μιας θρησκείας. Και απλώς ηθικολογούμε. Βλέπεις όλες οι θρησκείες το κακό και το ανάθεμα, τις απασχολεί και το αναλύουν πρώτ' απ' όλα. Ενώ όλα τα πραγματικά γεγονότα της ζωής /την ίδια την Ζωή/ τα "τοποθετούν" στο επέκεινα.
Λέω: μήπως.
Μήπως το "κακό" ή αυτός που κάνει το "κακό", είναι κάποιος που παίρνει την ευθύνη γι' αυτό που κάνει και έχει τα "κότσια" να το κάνει. Ενώ όσοι το καταγγέλλουν και κρίνουν ή προσπαθούν αισθητικά να το απαξιώσουν, απλώς απλώνουν μαύρα πέπλα, πάνω από πράγματα και καταστάσεις. Είναι ένας εύκολος τρόπος, θολώνοντας την εικόνα, να φαίνεται πως λένε κάτι. Και στην ουσία δεν κάνουν τίποτα άλλο από το ν' αρνούνται να πάρουν την ευθύνη, της κίνησης και της πρωτοβουλίας. Του αγώνα και της δράσης.
Λέω: μήπως.
Μήπως δοκιμάζουμε συνεχώς ρόλους για ένα έργο, ενώ ξέρουμε και το έχουμε αποδεχθεί, πως δεν μπορεί κανένας μόνος του να γράψει. Και είναι πολύ πιθανόν να μην γραφτεί ποτέ, γιατί έτσι πολλούς βολεύει.
Λέω: μήπως.
Μήπως τελικά δεν κάνουμε τίποτα άλλο, από το να ωραιοποιούμε και να κάνουμε αισθητική με τις ήττες μας.
Μήπως η αφήγησή μας δεν είναι άλλο από την απολογία μας.
Λέω: μήπως.
…
Μήπως τέλος, θα πρέπει ν' ασχοληθούμε να ξανά ανακαλύψουμε τον κόσμο, ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και τις ανθρώπινες εμπειρίες, ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΊΕΣ.
Να ξαναβρούμε την αθωότητα της αυθεντικότητας, του ν' ανακαλύ-πτουμε. Από τον "ρεαλισμό", που τάχα μου μας προσφέρουν, οι "βεβαιότητες" των "οδηγιών χρήσης" υπαγορευμένες από μόδες, θρησκευτικά, πολιτικά και κομματικά ιερατεία και κατεστημένα. Την προτίμηση της αυθεντικότητας μας, από την παράδοσή μας άνευ όρων, στις πάσης φύσεως "αυθεντίες", μάνατζερς και τεχνοκράτες χειραγωγούς.
Τώρα έχουμε και τους πολυποίκιλους ρήτορες "αφηγητές", ποιητές και συγγραφείς του αισθησιακού ή της μαυρίλας ή και τα δύο, κυρίως σε ραδιόφωνα και ιλουστρασιόν περιοδικά. Μοιάζει λίγο, με τα συμβαίνοντα στην πάλαι ποτέ Ιερουσαλήμ. Κάθε δυο κι ένας "προφήτης".
Και επιτέλους, μήπως θα πρέπει να εξασκηθούμε σοβαρά στο να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.
…
19.2.2χ8
Κ.Κ
