…
Μήπως κάτω από ένα μαζοχιστικό "ίστρο" επιμένουμε σε συμπεριφορές, με γραφή εσωστρεφή, κλειστή και φοβική ή κάποιες φορές ακόμα και αυτοκαταστροφική, ενώ δεν αναζητούμε, τίποτα παραπάνω, από μια αισθητική δικαίωση. Μήπως είναι ένας εύκολος δρόμος, άρα ένας λάθος δρόμος
Λέω: μήπως.
Μήπως κάνουμε τα εύκολα δύσκολα ή τα δύσκολα δυσκολότερα, για να κερδίσουμε χρόνο και άλλοθι και να μην τα αντιμετωπίσουμε.
Λέω: μήπως.
Μήπως είναι οι αποσκευές που κάποιοι μας άφησαν για να τις πάμε παρακάτω και που ξέχασαν να μας δώσουν την διεύθυνση αποστολής. Ίσως γιατί ήταν η δική τους. Και φταίμε γιατί δεν το ψάχνουμε.
Λέω: μήπως.
Μήπως τελικά, όλ' αυτά, είναι το υποκατάστατο μιας θρησκείας. Και απλώς ηθικολογούμε. Βλέπεις όλες οι θρησκείες το κακό και το ανάθεμα, τις απασχολεί και το αναλύουν πρώτ' απ' όλα. Ενώ όλα τα πραγματικά γεγονότα της ζωής /την ίδια την Ζωή/ τα "τοποθετούν" στο επέκεινα.
Λέω: μήπως.
Μήπως το "κακό" ή αυτός που κάνει το "κακό", είναι κάποιος που παίρνει την ευθύνη γι' αυτό που κάνει και έχει τα "κότσια" να το κάνει. Ενώ όσοι το καταγγέλλουν και κρίνουν ή προσπαθούν αισθητικά να το απαξιώσουν, απλώς απλώνουν μαύρα πέπλα, πάνω από πράγματα και καταστάσεις. Είναι ένας εύκολος τρόπος, θολώνοντας την εικόνα, να φαίνεται πως λένε κάτι. Και στην ουσία δεν κάνουν τίποτα άλλο από το ν' αρνούνται να πάρουν την ευθύνη, της κίνησης και της πρωτοβουλίας. Του αγώνα και της δράσης.
Λέω: μήπως.
Μήπως δοκιμάζουμε συνεχώς ρόλους για ένα έργο, ενώ ξέρουμε και το έχουμε αποδεχθεί, πως δεν μπορεί κανένας μόνος του να γράψει. Και είναι πολύ πιθανόν να μην γραφτεί ποτέ, γιατί έτσι πολλούς βολεύει.
Λέω: μήπως.
Μήπως τελικά δεν κάνουμε τίποτα άλλο, από το να ωραιοποιούμε και να κάνουμε αισθητική με τις ήττες μας.
Μήπως η αφήγησή μας δεν είναι άλλο από την απολογία μας.
Λέω: μήπως.
…
Μήπως τέλος, θα πρέπει ν' ασχοληθούμε να ξανά ανακαλύψουμε τον κόσμο, ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και τις ανθρώπινες εμπειρίες, ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΊΕΣ.
Να ξαναβρούμε την αθωότητα της αυθεντικότητας, του ν' ανακαλύ-πτουμε. Από τον "ρεαλισμό", που τάχα μου μας προσφέρουν, οι "βεβαιότητες" των "οδηγιών χρήσης" υπαγορευμένες από μόδες, θρησκευτικά, πολιτικά και κομματικά ιερατεία και κατεστημένα. Την προτίμηση της αυθεντικότητας μας, από την παράδοσή μας άνευ όρων, στις πάσης φύσεως "αυθεντίες", μάνατζερς και τεχνοκράτες χειραγωγούς.
Τώρα έχουμε και τους πολυποίκιλους ρήτορες "αφηγητές", ποιητές και συγγραφείς του αισθησιακού ή της μαυρίλας ή και τα δύο, κυρίως σε ραδιόφωνα και ιλουστρασιόν περιοδικά. Μοιάζει λίγο, με τα συμβαίνοντα στην πάλαι ποτέ Ιερουσαλήμ. Κάθε δυο κι ένας "προφήτης".
Και επιτέλους, μήπως θα πρέπει να εξασκηθούμε σοβαρά στο να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.
…
19.2.2χ8
Κ.Κ
1 σχόλιο:
Το μέγεθος του σχολίου σου στο blog μου, να σε ευχαριστήσω παρά να σε συγχωρήσω με ωθεί.
Μ’αρέσει η οπτική σου, κατάλαβα πολλά πράγματα για μένα που πριν από αυτό το ανάγνωσμα ειλικρινά ούτε που τα φανταζόμουνα.
Έχω καλεστεί κάποιες φορές να συμμετάσχω σε αυτές τις “αλυσίδες” ή κατ’ άλλους “μπλογκοπαίχνιδα” και εξαρχής η στάση μου ήταν “Ευχαριστώ, δεν θα πάρω”. Όμως τόσο το ποιος με κάλεσε αυτή τη φορά, όσο και το περιεχόμενο του καλέσματος με έκαναν να πω δεν πειράζει, θα αναρτήσω ένα ποίημα που μου αρέσει. Για να είμαι ειλικρινής, τα άτομα που στη συνέχεια κάλεσα εγώ να συνεχίσουν, δεν περίμενα να ανταποκριθούν και ίσως αυτό να είναι και το σωστότερο, υπό μία έννοια.
Όσο για την κριτική επί της κριτικής, όπως υπάρχουν ποιητές και ποιητές, κρινόμενοι και κρινόμενοι, έτσι υπάρχει και διαφορά μεταξύ των διαφόρων επικριτών μιας ίδιας κρινόμενης κατάστασης. Φυσικά και προβληματίστηκα με όλα αυτά τα “μήπως” σου, ίσως ευθύνεται που είμαι μικρή ακόμα και έχω να μάθω πολλά, ίσως να είναι θέμα χαρακτήρα - δεν ξέρω.
Εγώ δεν χειρίζομαι άψογα την ελληνική γλώσσα αν και πολύ θα το ήθελα, τα ποιήματά μου τα θεωρώ αρκετά μέτρια και ακόμα πιο μέτρια θεωρώ τα πεζά μου (ίσως γιατί έχω ασχοληθεί πολύ λιγότερο με αυτά), ξέρω ότι υστερώ σε μερικά σημεία όπως ξέρω ποια είναι τα δυνατά σημεία στη γραφή μου. Ίσως πάλι σε αυτόν που μπορεί να κάνει αυτοκριτική (κάτι δύσκολο) να μην αρμόζει το “ξόρκισμα” καταστάσεων που συχνά ξορκίζονται από άλλους που ίσως δεν μπορούν να αυτο-κριθούν. Η κριτική είναι κάτι πολύ κακό όταν κανείς αγνοεί το δοκάρι που είναι καρφωμένο στο δικό του μάτι και κατακρίνει το μικρό καρφωμένο ξυλάκι στον πλησίον. Σε ό,τι αφορά την ανάληψη ευθυνών δεν θα ήθελα να προσθέσω κάτι, συμφωνώ με εσένα.
Σ'ευχαριστώ για την εκτίμηση...
Mafioza.
Δημοσίευση σχολίου