"…κινούμεθα στις πλανητικές λεωφόρους της αδράνειας και της απάθειας. Και "ρινοκερίζοντας" περιμένουμε τον "Γκοντό". Αυτόν τον αγγελιαφόρο πρίγκιπα, του πολιτισμικού μας ερέβους"
Κ.Κ
"…ναι/ ο Παράδεισος/ δεν είναι μια νοσταλγία
ούτε μια ανταμοιβή/ είναι ένα δικαίωμα…"
Ελύτης
Το νέο μεγάλο πρόβλημα για τις κοινωνίες μας (για την ανθρωπότητα θα έλεγα) τα επόμενα χρόνια, θα είναι η τρέλα!
Με το βάλτωμα των ιδεολογιών και την αποκάλυψη και την εμπέδωση από ευρύτατες μάζες, του ρόλου των θρησκειών, ως μοχλών και μόνο, χειραγώγησης από τις κατεστημένες δυνάμεις και άσκησης πολιτικής, οι άνθρωποι δεν έχουν πια ούτε το τελευταίο που θα μπορούσε να τους κρατήσει: την ελπίδα. Οι ιδεολογίες δεν άντεξαν την κακοποίησή τους από τους πολιτικούς, δεν συναρπάζουν πια και μουσειοποιούνται. Και ο "φονταμενταλισμός", με τον οποίο επιβιώνουν πολλές από τις θρησκείες, αποτελεί ήδη μια παρέκκλιση της ανθρώπινης διάστασης, παραπέμποντας αλλού και σε άλλα. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εσωτερική ισορροπία και ειρήνη αλλά ψυχική ακαταστασία και εξάρτηση. Απελπισία; Ίσως!
Προς στιγμή, έγινε προσπάθεια να κρατηθεί το όλο οικοδόμημα, με ένα είδος χαβαλέ. Την καταναλωτική υστερία και το απολιτικό(;) life style. Ένας κόσμος όλο πλαστικό και αντιφάσεις, που επιβεβαιώνεται μόνο μέσα από την εικόνα του, χωρίς κανένα βάθος και εσωτερικότητα. Να αποτελέσει αυτό την νέα "ιδεολογία", την νέα "θρησκεία". Μας τελείωσε όμως και αυτό. Άσε που δεν είχε για όλους. Τώρα μένουν μόνο τα σκουπίδια του, η ασυναρτησία του, οι αντιφάσεις του και όλ' αυτά που κουκουλώνει και κρύβει, κυρίως οι ανισότητες και οι αδικίες, που φτάνουν συχνά και σε εγκληματικές πράξεις, για την συντήρησή του. Η τρέλα.
Έχουμε δει και μέλλει να δούμε φρικτά πράγματα, για τους ανθρώπους και από τους ανθρώπους. Την απόλυτη βαρβαρότητα!
Η διαδικασία είναι ήδη σε εξέλιξη και τα σημάδια της είναι διακριτά γύρω μας. Οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης όπως την προωθούν και την αντιλαμβάνονται. Ο εξαναγκασμός στην αθλιότητα και η αλλοτρίωση της οικονομικής μετανάστευσης /και να μην ξεχνάμε πως οικονομική μετανάστευση, είναι και η εσωτερική μετανάστευση και η ερήμωση της περιφέρειας/ Η φτώχεια και η ανεργία, η κατάρρευση των ισορροπιών του περιβάλλοντος και οι υπαρκτές πια συνέπειές της. Είναι κάποια από τα σημεία των καιρών και τα καμπανάκια υψίστου κινδύνου.
Μοναξιά, ναρκωτικά και άλλα υποκατάστατα /ίσως μόνο υποκατάστατα/ αδυναμία αυτοπροσδιορισμού, έλλειμμα αυτοσεβασμού, επίκτητη και υστερική αλλοίωση της προσωπικότητας, εντατικοποίηση της παραβατικότητας στις πιο απίθανες μορφές και εκδοχές, είναι από τα πιο επίκαιρα. Και η διάλυση του κοινωνικού ιστού, είναι η επίσης ορατή συνέπεια όλων αυτών. Οι πιρουέτες αποκλειστικά γύρω από το "εγώ", με τέλος την αυτοκαταστροφή.
Είναι, όλ' αυτά, πολύ σοβαροί δείκτες, που δείχνουν την κατεύθυνση. Και εν μέσω αυτών, κάποιοι να τροχιοδρομούν, όλη αυτή την δημαγωγική ρητορική και παραφιλολογική φλυαρία για το άτομο /την "περσόνα"/ τις ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Όλα πολύ καλά και πολύ ωραία, στη διατύπωσή τους. Αλλά για να δούμε, πόσο έτοιμοι /και με ποια και από ποιόν βοήθεια/ είναι οι άνθρωποι, να κάνουν χρήση ή να τα διεκδικήσουν, να τα διαχειριστούν και να τα εξελίξουν. Ποιες δυνατότητες τους δίνονται. Οι "μόρτες" και οι "ποζάτοι" που μας έχουν πλημμυρίσει, είναι μόνο για τις θεατρικές επιθεωρήσεις. Ο άνθρωπος, κακά τα ψέματα ή θα υπάρξει με την κοινωνική του διάσταση ή θα επιστρέψει στη ζούγκλα της βαρβαρότητας!
Όχι, δεν τελειώσαμε με τις συλλογικότητες, ούτε με την Ιστορία. Τις έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη. Θα τις έχουμε πάντα. Υπάρχει φυσικά θέμα και είναι πολύ σοβαρό, για το χαρακτήρα, τις ποιότητες και τους τρόπους αυτών των συλλογικοτήτων. Κι ένα κομβικό σημείο, σ' όλ' αυτά, είναι ο εκφυλισμός και η εξαφάνιση της Αριστεράς, που υπήρξε ιστορικά, καταλυτικός παράγων στη διαμόρφωσής τους. Στη διαμόρφωση συλλογικής συνείδησης, όχι μεταφυσικά αλλά στον παρόντα κάθε φορά χρόνο.
Αν ανατρέξουμε ιστορικά στα καθ' ημάς, θα δούμε, το πόσο σοβαρός υπήρξε ο ρόλος της Αριστεράς, σε όλ' αυτά. Αυτή κράτησε τον κόσμο και την κοινωνία. Του έδωσε ελπίδα, όραμα, αγωνιστικότητα, αλληλεγγύη, μόρφωση και στόχους. Πολιτισμό! Ένα Πολιτισμό του "εμείς" που να περιέχει και να εξασφαλίζει το "εγώ" και όχι το αντίθετο που βιώνουμε.
Και όλ' αυτά στο πλαίσιο της κοινωνίας, μέσα στην κοινωνία και όχι στα καφέ και τα σαλόνια, φλυαρώντας και βερμπαλίζοντας μεταφυσικά. Δυστυχώς πρόσφατα, ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, τα διέγραψε όλ' αυτά, με το απόφθεγμα ή ανάθεμά του "…ευτυχώς που δεν γίναμε εξουσία". Εξ ιδίων κρίνοντας ασφαλώς. Και αθωώνοντας όλους εκείνους τους "περίεργους", συνεργάτες, μαυραγορίτες, ριψάσπιδες και πολλά άλλα άκρως επιλήψιμα, που έγιναν εξουσία τότε και τα είδαμε τα χαΐρια τους. Κρίμα! Δεν αντιμετωπίζονται έτσι, ούτε η Ιστορία, ούτε οι καταστάσεις, ούτε και τα πρόσωπα. Και μάλιστα από κάποιον, με πολύ σημαντικές και ηγετικές θέσεις στην Αριστερά, για πάρα πολλά χρόνια αλλά και ευθύνες, για πάρα πολλά. Εκτός και… Ας είναι!
…
Ήρθαμε δηλαδή, χάριν της μόδας των καιρών και με τους διάφορους μοδάτους των καιρών που επικράτησαν και τα εξαφανίσαμε. Εξαφανίσαμε την Αριστερά με το πρόσχημα(;!) να την κάνουμε καλύτερη. Έχουν δίκιο που λένε: πως ο μεγαλύτερος εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο. Μια και εξαρτάται απο ποιον το λέει, το πώς και το γιατί.
Και να μην ξεχνάμε, πως η πολύχρονη έκθεση, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας, μπορεί να εξελιχθεί σε κλινικό σύμπτωμα. Όμως, όλοι αυτοί οι δυνάμει "άλλοι" σώγαμπροι στην Αριστερά και περί την Αριστερά, ας είναι και ας υπάρχουν και ας κάνουν όλο το κακό που κάνουν. Την Αριστερά ποιος θα αναστυλώσει ιστορικά ενδιαφέρει. Αυτό είναι το ζητούμενο. Η κοινωνική συλλογικότητα που είναι η Αριστερά. Γιατί αυτή είναι η μοναδική μας ελπίδα. Το πώς θα ξεφύγουμε από το σημείο μηδέν, στο οποίο έχουμε βρεθεί.
Αλλιώς, δεν μένει παρά η απόλυτη αλλοτρίωση: η τρέλα. Το άτομο που αρρωσταίνει, μόνο και αβοήθητο μέσα στην μοναξιά και την αποξένωση του. Τ' άλλα όλα, είναι φληναφήματα και φλυαρίες, κάποιων σαλονάτων και από καθέδρας, χωρίς καμία σχέση με τις αιτίες και την ουσία της Αριστεράς, για να κάνουν "καριέρες", να "την κάνουν" και να τα "κονομήσουν". Τρομάρα τους! Η Ζωή όμως, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι μόνο "μπίζνα", ούτε "τρικάκια" του φαίνεσθε. Είναι ένα τεράστιο και καθολικής σημασίας συντελούμενο, με ποιοτικά χαρακτηριστικά Έργου Τέχνης.
Φυσικά και δεν απαλλάσσονται των ευθυνών τους και όλοι εκείνοι οι τυμβωρύχοι, "ιδιοκτήτες" της αλήθειας και της καθαρότητας. Όλη αυτή η πνευματική και κοινωνική "σέχτα". Κάπηλοι εν ακινησία, αγώνων και ιδεών.
Όσο για τους αλλού γι' αλλού "αναρχο"κάτι, τι να τα λέμε. Κουκούλα μολότοφ και τα μυαλά στα κάγκελα, ν' αερίζονται…
Όλοι αυτοί και πολλά άλλα από τις συγκυρίες, απογοήτευσαν και σκόρπισαν τον κόσμο της Αριστεράς /την σοβαρότερη από τις αιτίες της/ και την κατέστησαν ένα κουτί με φανταχτερές και βαρύγδουπες ετικέτες αλλά άδειο και χωρίς κανένα περιεχόμενο. Και να μην ξεχνάμε. Η Αριστερά, είναι πριν και πάνω απ' όλα ιδέες, σχέδιο και δράση, με τον κόσμο της, μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την δημοκρατική διαλεκτική.
Έτσι, ενώ ζούμε ιστορικά, μια από τις μεγαλύτερες εκρήξεις στην γνώση και στις τεχνολογικές δυνατότητες, η Αριστερά, που πάντα τα ισχυριζότανε και τα διεκδικούσε πρωτοποριακά, είναι απούσα. Βολεμένη και εξαφανισμένη, στην "επίσημη" εκδοχή της. Τσαλαπατημένη και στο έλεος, στην ουσιαστική της!
H αριστερα λοιπόν σημερα είναι το μεγάλο ζητουμενο!
Δυστυχώς, όλο το πολιτικό μας σύστημα, στις μέρες μας, δείχνει μια υπερβάλουσα ροπή στον παρασιτισμό και τον αναχρονισμό.
ούτε μια ανταμοιβή/ είναι ένα δικαίωμα…"
Ελύτης
Το νέο μεγάλο πρόβλημα για τις κοινωνίες μας (για την ανθρωπότητα θα έλεγα) τα επόμενα χρόνια, θα είναι η τρέλα!
Με το βάλτωμα των ιδεολογιών και την αποκάλυψη και την εμπέδωση από ευρύτατες μάζες, του ρόλου των θρησκειών, ως μοχλών και μόνο, χειραγώγησης από τις κατεστημένες δυνάμεις και άσκησης πολιτικής, οι άνθρωποι δεν έχουν πια ούτε το τελευταίο που θα μπορούσε να τους κρατήσει: την ελπίδα. Οι ιδεολογίες δεν άντεξαν την κακοποίησή τους από τους πολιτικούς, δεν συναρπάζουν πια και μουσειοποιούνται. Και ο "φονταμενταλισμός", με τον οποίο επιβιώνουν πολλές από τις θρησκείες, αποτελεί ήδη μια παρέκκλιση της ανθρώπινης διάστασης, παραπέμποντας αλλού και σε άλλα. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εσωτερική ισορροπία και ειρήνη αλλά ψυχική ακαταστασία και εξάρτηση. Απελπισία; Ίσως!
Προς στιγμή, έγινε προσπάθεια να κρατηθεί το όλο οικοδόμημα, με ένα είδος χαβαλέ. Την καταναλωτική υστερία και το απολιτικό(;) life style. Ένας κόσμος όλο πλαστικό και αντιφάσεις, που επιβεβαιώνεται μόνο μέσα από την εικόνα του, χωρίς κανένα βάθος και εσωτερικότητα. Να αποτελέσει αυτό την νέα "ιδεολογία", την νέα "θρησκεία". Μας τελείωσε όμως και αυτό. Άσε που δεν είχε για όλους. Τώρα μένουν μόνο τα σκουπίδια του, η ασυναρτησία του, οι αντιφάσεις του και όλ' αυτά που κουκουλώνει και κρύβει, κυρίως οι ανισότητες και οι αδικίες, που φτάνουν συχνά και σε εγκληματικές πράξεις, για την συντήρησή του. Η τρέλα.
Έχουμε δει και μέλλει να δούμε φρικτά πράγματα, για τους ανθρώπους και από τους ανθρώπους. Την απόλυτη βαρβαρότητα!
Η διαδικασία είναι ήδη σε εξέλιξη και τα σημάδια της είναι διακριτά γύρω μας. Οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης όπως την προωθούν και την αντιλαμβάνονται. Ο εξαναγκασμός στην αθλιότητα και η αλλοτρίωση της οικονομικής μετανάστευσης /και να μην ξεχνάμε πως οικονομική μετανάστευση, είναι και η εσωτερική μετανάστευση και η ερήμωση της περιφέρειας/ Η φτώχεια και η ανεργία, η κατάρρευση των ισορροπιών του περιβάλλοντος και οι υπαρκτές πια συνέπειές της. Είναι κάποια από τα σημεία των καιρών και τα καμπανάκια υψίστου κινδύνου.
Μοναξιά, ναρκωτικά και άλλα υποκατάστατα /ίσως μόνο υποκατάστατα/ αδυναμία αυτοπροσδιορισμού, έλλειμμα αυτοσεβασμού, επίκτητη και υστερική αλλοίωση της προσωπικότητας, εντατικοποίηση της παραβατικότητας στις πιο απίθανες μορφές και εκδοχές, είναι από τα πιο επίκαιρα. Και η διάλυση του κοινωνικού ιστού, είναι η επίσης ορατή συνέπεια όλων αυτών. Οι πιρουέτες αποκλειστικά γύρω από το "εγώ", με τέλος την αυτοκαταστροφή.
Είναι, όλ' αυτά, πολύ σοβαροί δείκτες, που δείχνουν την κατεύθυνση. Και εν μέσω αυτών, κάποιοι να τροχιοδρομούν, όλη αυτή την δημαγωγική ρητορική και παραφιλολογική φλυαρία για το άτομο /την "περσόνα"/ τις ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Όλα πολύ καλά και πολύ ωραία, στη διατύπωσή τους. Αλλά για να δούμε, πόσο έτοιμοι /και με ποια και από ποιόν βοήθεια/ είναι οι άνθρωποι, να κάνουν χρήση ή να τα διεκδικήσουν, να τα διαχειριστούν και να τα εξελίξουν. Ποιες δυνατότητες τους δίνονται. Οι "μόρτες" και οι "ποζάτοι" που μας έχουν πλημμυρίσει, είναι μόνο για τις θεατρικές επιθεωρήσεις. Ο άνθρωπος, κακά τα ψέματα ή θα υπάρξει με την κοινωνική του διάσταση ή θα επιστρέψει στη ζούγκλα της βαρβαρότητας!
Όχι, δεν τελειώσαμε με τις συλλογικότητες, ούτε με την Ιστορία. Τις έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη. Θα τις έχουμε πάντα. Υπάρχει φυσικά θέμα και είναι πολύ σοβαρό, για το χαρακτήρα, τις ποιότητες και τους τρόπους αυτών των συλλογικοτήτων. Κι ένα κομβικό σημείο, σ' όλ' αυτά, είναι ο εκφυλισμός και η εξαφάνιση της Αριστεράς, που υπήρξε ιστορικά, καταλυτικός παράγων στη διαμόρφωσής τους. Στη διαμόρφωση συλλογικής συνείδησης, όχι μεταφυσικά αλλά στον παρόντα κάθε φορά χρόνο.
Αν ανατρέξουμε ιστορικά στα καθ' ημάς, θα δούμε, το πόσο σοβαρός υπήρξε ο ρόλος της Αριστεράς, σε όλ' αυτά. Αυτή κράτησε τον κόσμο και την κοινωνία. Του έδωσε ελπίδα, όραμα, αγωνιστικότητα, αλληλεγγύη, μόρφωση και στόχους. Πολιτισμό! Ένα Πολιτισμό του "εμείς" που να περιέχει και να εξασφαλίζει το "εγώ" και όχι το αντίθετο που βιώνουμε.
Και όλ' αυτά στο πλαίσιο της κοινωνίας, μέσα στην κοινωνία και όχι στα καφέ και τα σαλόνια, φλυαρώντας και βερμπαλίζοντας μεταφυσικά. Δυστυχώς πρόσφατα, ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, τα διέγραψε όλ' αυτά, με το απόφθεγμα ή ανάθεμά του "…ευτυχώς που δεν γίναμε εξουσία". Εξ ιδίων κρίνοντας ασφαλώς. Και αθωώνοντας όλους εκείνους τους "περίεργους", συνεργάτες, μαυραγορίτες, ριψάσπιδες και πολλά άλλα άκρως επιλήψιμα, που έγιναν εξουσία τότε και τα είδαμε τα χαΐρια τους. Κρίμα! Δεν αντιμετωπίζονται έτσι, ούτε η Ιστορία, ούτε οι καταστάσεις, ούτε και τα πρόσωπα. Και μάλιστα από κάποιον, με πολύ σημαντικές και ηγετικές θέσεις στην Αριστερά, για πάρα πολλά χρόνια αλλά και ευθύνες, για πάρα πολλά. Εκτός και… Ας είναι!
…
Ήρθαμε δηλαδή, χάριν της μόδας των καιρών και με τους διάφορους μοδάτους των καιρών που επικράτησαν και τα εξαφανίσαμε. Εξαφανίσαμε την Αριστερά με το πρόσχημα(;!) να την κάνουμε καλύτερη. Έχουν δίκιο που λένε: πως ο μεγαλύτερος εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο. Μια και εξαρτάται απο ποιον το λέει, το πώς και το γιατί.
Και να μην ξεχνάμε, πως η πολύχρονη έκθεση, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας, μπορεί να εξελιχθεί σε κλινικό σύμπτωμα. Όμως, όλοι αυτοί οι δυνάμει "άλλοι" σώγαμπροι στην Αριστερά και περί την Αριστερά, ας είναι και ας υπάρχουν και ας κάνουν όλο το κακό που κάνουν. Την Αριστερά ποιος θα αναστυλώσει ιστορικά ενδιαφέρει. Αυτό είναι το ζητούμενο. Η κοινωνική συλλογικότητα που είναι η Αριστερά. Γιατί αυτή είναι η μοναδική μας ελπίδα. Το πώς θα ξεφύγουμε από το σημείο μηδέν, στο οποίο έχουμε βρεθεί.
Αλλιώς, δεν μένει παρά η απόλυτη αλλοτρίωση: η τρέλα. Το άτομο που αρρωσταίνει, μόνο και αβοήθητο μέσα στην μοναξιά και την αποξένωση του. Τ' άλλα όλα, είναι φληναφήματα και φλυαρίες, κάποιων σαλονάτων και από καθέδρας, χωρίς καμία σχέση με τις αιτίες και την ουσία της Αριστεράς, για να κάνουν "καριέρες", να "την κάνουν" και να τα "κονομήσουν". Τρομάρα τους! Η Ζωή όμως, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι μόνο "μπίζνα", ούτε "τρικάκια" του φαίνεσθε. Είναι ένα τεράστιο και καθολικής σημασίας συντελούμενο, με ποιοτικά χαρακτηριστικά Έργου Τέχνης.
Φυσικά και δεν απαλλάσσονται των ευθυνών τους και όλοι εκείνοι οι τυμβωρύχοι, "ιδιοκτήτες" της αλήθειας και της καθαρότητας. Όλη αυτή η πνευματική και κοινωνική "σέχτα". Κάπηλοι εν ακινησία, αγώνων και ιδεών.
Όσο για τους αλλού γι' αλλού "αναρχο"κάτι, τι να τα λέμε. Κουκούλα μολότοφ και τα μυαλά στα κάγκελα, ν' αερίζονται…
Όλοι αυτοί και πολλά άλλα από τις συγκυρίες, απογοήτευσαν και σκόρπισαν τον κόσμο της Αριστεράς /την σοβαρότερη από τις αιτίες της/ και την κατέστησαν ένα κουτί με φανταχτερές και βαρύγδουπες ετικέτες αλλά άδειο και χωρίς κανένα περιεχόμενο. Και να μην ξεχνάμε. Η Αριστερά, είναι πριν και πάνω απ' όλα ιδέες, σχέδιο και δράση, με τον κόσμο της, μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την δημοκρατική διαλεκτική.
Έτσι, ενώ ζούμε ιστορικά, μια από τις μεγαλύτερες εκρήξεις στην γνώση και στις τεχνολογικές δυνατότητες, η Αριστερά, που πάντα τα ισχυριζότανε και τα διεκδικούσε πρωτοποριακά, είναι απούσα. Βολεμένη και εξαφανισμένη, στην "επίσημη" εκδοχή της. Τσαλαπατημένη και στο έλεος, στην ουσιαστική της!
H αριστερα λοιπόν σημερα είναι το μεγάλο ζητουμενο!
Δυστυχώς, όλο το πολιτικό μας σύστημα, στις μέρες μας, δείχνει μια υπερβάλουσα ροπή στον παρασιτισμό και τον αναχρονισμό.
Ας ελπίσουμε, πως στις επικείμενες εκλογές, θα υπάρξουν μηνύματα, για την αρχή μιας άλλης πορείας. Είναι κάτι πολύ σημαντικό, το ό,τι δύσκολα θα υπάρξουν /λόγω εκλογικού νόμου/ οι αυτοδυναμίες που ξέραμε. Αυτή την απόλυτα αναχρονιστική και αντιδραστική αντίληψη, για την διακυβέρνηση μιας χώρας.
Γιατί φυσικά το ζητούμενο, δεν είναι ποιος μπορεί να διαχειριστεί την κρίση, αλλά ποιοι και πώς μπορούν, ν’ ανατρέψουν και να εξουδετερώσουν τις αιτίες της. Και οι αιτίες είναι δομικές και διαχρονικές.
6.8.2χ7
K.K
Γιατί φυσικά το ζητούμενο, δεν είναι ποιος μπορεί να διαχειριστεί την κρίση, αλλά ποιοι και πώς μπορούν, ν’ ανατρέψουν και να εξουδετερώσουν τις αιτίες της. Και οι αιτίες είναι δομικές και διαχρονικές.
6.8.2χ7
K.K
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου