Ιχνηλατώντας…(την Εποχή μας)

.

Να μην ξεχνάμε! Η απόλυτη ασφάλεια για κάθε κατεστημένο,
Είναι οι καρέκλες του!


(Το παλιό, ...νίκησε, γιατί τα κατάφερε και επιβίωσε. Το "νέο" μπήκε σε εισαγωγικά και ούτε γάτα ούτε ζημιά)

Υπάρχει ένα τεράστιο φορτίο, λέξεων, ορισμών, τρόπων, "αξιών" και Αξιών, "κριτηρίων" και Κριτηρίων, "ηθικών" και Ηθικής. Προσεγγίσεων, αποκλίσεων, διαπιστώσεων, καταθέσεων, αυθαιρεσιών και προσμίξεων όλων των πάρα πάνω και πολλών ακόμα, ώστε ο κόσμος να έχει μπουκώσει. Τα 'χει χαμένα. Δυσκολεύεται να βρει ένα τρόπο να τα παρακολουθήσει. Ακόμα και την προσέγγισή τους.
Σύγχυση, πανικός, απροσδιοριστίες, ανασφάλεια, καταρρεύσεις, αδυναμία προσδιορισμού του καινούργιου. "Το παλιό, που όλο πεθαίνει και το νέο, που δεν λέει να γεννηθεί".
Αυτές όμως είναι και θα είναι οι κοινωνίες μας. Αυτά και άλλα πολλά ακόμα, χρειάζεται ν' επισημανθούν, να προσδιοριστούν, να ιεραρχηθούν και ν' αποδελτοποιηθούν, για την προσέγγιση και την κατανόησή τους. Για να μπορέσουμε κάποτε, να βρούμε μια διέξοδο. Μια πορεία πλεύσης.
Ήταν πάντα δύσκολο να προσεγγίσει κάποιος την κοινωνία στο σύνολό της. Τώρα έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολο. Και θα πρέπει να το "αντιμε-τωπίσουμε". Οι ανοικτές και πλουραλιστικές κοινωνίες, δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Και δεν πρέπει απαραίτητα να το βλέπουμε σαν κατάρα, γιατί φοράμε τα πατομπούκαλα γυαλιά του παλιού. Να μην ξεχνάμε πως η Ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από μια συνεχή πρόκληση. Και η ιστορία των ανθρώπων: είναι η προσπάθεια ν' αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις.
Είναι λοιπόν φανερό πως μας περιμένει ένα τεράστιο "έργο". Στην περίπτωσή μας μάλιστα, θα 'πρεπε να έχουμε αρχίσει από καιρό. Υπάρχουν μεγάλες και πολύ σοβαρές καθυστερήσεις. Και υπάρχει και πάρα πολύ "ιλύς" που βαλτώνει και εμποδίζει.
Πάντοτε όμως, δυστυχώς, τα ελλείμματα και οι καθυστερήσεις, από ένα σημείο και μετά, αυτονομούνται και δημιουργούν άλλους, δικούς τους κόσμους και καταστάσεις.
Τα πράγματα δεν ήταν ποτέ εύκολα. Σήμερα όμως οι δυσκολίες είναι πολλές και το χειρότερο, πολλές φορές απροσδιόριστες. Έχουμε φτάσει σ' ένα σημείο, που θα έπρεπε πολλά να τα έχουμε αντιμετωπίσει. Στάδια εξέλιξης που βραχυκύκλωσαν και προσπεράστηκαν. Που όμως η θητεία σ' αυτά ήταν πολλές φορές αναγκαία προϋπόθεση, για ν' αντιμετω-πίσουμε αυτά που ακολούθησαν και αυτά με την σειρά τους άλλα και πάει λέγοντας. Η απόλυτη σύγχυση. Και στο τέλος μια αίσθηση του ανώφελου: στην επένδυση για κάθε σοβαρή προσπάθεια, να βγούμε απ' αυτή την καταστροφική κεντρομόλο. Ο Μιθριδατισμός, κυριαρχεί!
Η σύγχυση είναι τέτοια που το δευτερεύον πάει να πνίξει το πρωτεύον, έτσι για πλάκα, για κάποια συμφέροντα ή για ένα γινάτι, για τον χαβαλέ κι όλα μέσα σ' ένα κλίμα γεμάτο από θανάσιμους ανταγωνισμούς. Το κράτος δικαίου είναι σε απύθμενη κρίση. Αλλά και το μεγάλο άλλοθι, το "κοινωνικό κράτος", ναρκοθετημένο από παντού. Όλοι οι θεσμοί, αρχαϊκοί και ατελέσφοροι πια. Και φυσικά, μέσα σ' αυτή την κόλαση, οι σχέσεις των ανθρώπων σε μια πρωτόγνωρη και με μεγάλη απροσδι-οριστία, ως προς την αντιμετώπισή της, κρίση.
Κάποτε λέγαμε πως η Τέχνη αντιγράφει την Ζωή, κατοπινά πως η Ζωή πρέπει να αντιγράφει την Τέχνη, σήμερα και τα δύο είναι υποταγμένα στην Τεχνολογία.
Και έχουμε την απόλυτη επαλήθευση, του δευτερεύοντος που πάει να κατασπαράξει το πρωτεύον: τους τεχνοκράτες. Που ως νέοι αποικιοκράτες, έχουν καταλάβει όλους τους χώρους και κυρίαρχα το χώρο της Πολιτικής.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν, το απόλυτο μπλοκάρισμα και το αδιέξοδο για πολλά. Το σημαντικότερο: η εξουδετέρωση του "κοινού νου". Της ανθρώπινης σοφίας. Του μέτρου. Της Πολιτικής, που διαμορφώνει και διαμορφώνεται απ' όλ' αυτά.
Το περίεργο και πάρα πολύ ανησυχητικό είναι, ένα είδος προσομοίωσης, της ζωής μας με την περίπτωσης του "Τιτανικού". Η απάθεια, η αδιαφορία και η ανευθυνότητα, με την οποία τα πάρα πάνω αντιμετωπίζονται. Ένας ορίζοντας θολός, χωρίς ίχνη ελπίδας.
…
Και κάτι ακόμα…
Στην εποχή μας. δεν είναι μόνον οι γνώσεις που χρειάζονται. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή χρειάζεται "η γνώση". Η σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων. Η γνώση της δυναμικής τους. Οι επιρροές, οι συνέχειες και οι ασυνέχειες. Η λογική τους αλλά και η Ηθική τους. Το λογικό αλλά και το ά-λογο στη συγκρότηση της ζωής.
Και ως προς αυτά, ο τεχνοκράτης, είναι ένας απλός πολίτης, με τις ιδιαιτερότητες, τους υποκειμενισμούς και τις αδυναμίες του. Δεν έχει τίποτα παραπάνω απ' όλους τους άλλους. Αυτό φυσικά, δεν σημαίνει πως ένας τεχνοκράτης, δεν μπορεί να είναι και πολιτικός. Όχι όμως, με τον αυτόματο τρόπο, που πολλοί από τους τεχνοκράτες, σήμερα, συντεχνιακά το εννοούν.
Οι ταχύτητες στη διαμόρφωση των δεδομένων, είναι τέτοιες, που για ένα πολιτικό και την πολιτική, χωρίς την "γνώση", χάνεται η δυνατότητα εποπτείας και επίγνωσης. Η ουσία. Το "μέτρο". Και έτσι, ο πολιτικός αχρηστεύεται. Κι εκεί τότε καραδοκούν ο συμβιβασμός και η διαπλοκή. Στην προσπάθειά του να επιβιώσει ως επαγγελματίας και να κρατήσει την θέση του και τα προνόμιά του. Δυστυχώς, στην δύνη αυτής της κατρακύλας του, παρασύρει και δίνει εκδοχές εξαθλίωσης και στην Πολιτική.
Μεγάλο ρόλο παίζει σ' όλ' αυτά και η συγκρότηση και λειτουργία των κομμάτων, σε αρχαϊκή και αρχηγική βάση. Τον θέλουν τον Πολιτικό, άβουλο ενεργούμενο και όχι δρώντα με αυτογνωσία και αυτεξούσιο Πολίτη. Έτσι εξ άλλου αντιμετωπίζουν και τους Πολίτες γενικότερα. Η χειραγώγηση, είναι η μόνη αντίληψη που έχουν για την Πολιτική.
Και τότε, μέσα σ' αυτούς τους αρχαϊσμούς, τις απλουστεύσεις και σ' αυτό το κλίμα, ο τεχνοκράτης, από επίκουρος και αρωγός του Πολιτικού, αισθάνεται αυτός ικανός, να πάρει την σκυτάλη. Και δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει το παιχνίδι, το όποιο παιχνίδι. Αφού ένα από τα κατ' εξοχήν χαρακτηριστικά του είναι η ικατότητα προσαρμογής του. Του λείπουν πάρα πολλά όμως και αυτού. Μπορεί να έχει γνώσεις αλλά όχι απαραίτητα και αυτόματα και την "γνώση". Η μονομέρεια, τις περισσότερες φορές, στη συγκρότησή του και στις απόψεις του, είναι και το πιο αδύνατο σημείο του.
Όμως, επειδή βλέπει, πως δίνεται η ευκαιρία, μια και υπάρχει κενό και θες η ματαιοδοξία, θες η φόρα της αδράνειας, θες η αντίληψη των κομματικών μηχανισμών για την πολιτική που τον σπρώχνει να το τολμήσει, το κάνει. Ιδιαίτερα αν δεν έχει τον πολιτισμικό πλούτο, ώστε να μπορεί να δει τα όρια και τους ρόλους. Τις ποιότητες και τις διαφορές τους.
Και εδώ, επαναλαμβάνω, την μεγάλη συμβολή που έχει, η αντίληψη των κομμάτων και των μηχανισμών τους, για την πολιτική αλλά και ο "νεκρός" ανταγωνισμός που ο δικομματισμός επιβάλει κυρίαρχα, με βασική στόχευση δυστυχώς, την άλωση και την χειραγωγήσει του κράτους. Όπως και η αναγκαιότητα τους, να παρουσιάσουν μια βιτρίνα με αναγνωρίσιμους, για να καλύψουν ανεπάρκειες και ανικανότητες συγκρότησης και επεξεργασίας πολιτικής και πιστικού πολιτικού λόγου.
Αξίζει όμως, μετά απ' όλ' αυτά και με έμφαση η υπογράμμιση, πως αυτή η κατάσταση, είναι και ένα πολύ καλό μονοπάτι, για να ελέγξουν κάποια εξωθεσμικά κέντρα, την Πολιτική. Εξ ου και η γιγάντωση της συναλλαγής και της διαπλοκής. Γιγάντωση της συναλλαγής και της διαπλοκής και αχρήστευση της Πολιτικής Ηθικής.
Και είναι τότε, κατά παράφραση, αυτό που θα λέγαμε: πως η Πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, για να την αναθέσουμε στους κομματικούς μηχανισμούς και στους τεχνοκράτες.
Στις μέρες μας, έχουμε πολιτικούς, ατυχώς, με πολύ χαμηλό δείκτη ικανοτήτων για τις απαιτήσεις της Πολιτικής και τεχνοκράτες με αρκετά καλό, για τις δυνατότητές και για τις απαιτήσεις όμως, των ειδικοτήτων τους. Αυτό έρχεται και τα χαλάει όλα. Γιατί και οι δύο, όταν ασχολούνται με την Πολιτική, είναι εκτός της αναγκαιότητας και του "μέτρου", για τα πράγματα. Άκαιροι.
Το σημαντικότερο: επιμηκύνεται, κατ' αυτό τον τρόπο, η απόσταση των πολιτικών, από τα υποκείμενα της πολιτικής και από την ουσία της. Κι έτσι ο κόσμος χάνει την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς και δυστυχώς και στην πολιτική. Οι πελατειακές σχέσεις γίνονται το κυρίαρχο πλαίσιο της πολιτικής και η συναλλαγή και η διαπλοκή οι καθολικές πρακτικές. Αλλά και η Ηθική, από ζητούμενο και μέτρο, για την πολιτική και τους πολιτικούς, καθίσταται ένα τσαλακωμένο απολίθωμα.
Η Δεξιά, για μια ακόμα φορά, επιχειρεί να βραχυκυκλώσει τα πάντα. Τώρα δυστυχώς και η Αριστερά, που ενσωματώθηκε και ξέμεινε από ένα πειστικό αριστερό λόγο ουσίας.
…
Κακά τα ψέματα: θα πρέπει επειγόντως, να ξανά ανακαλύψουμε την Πολιτική!…
Είναι άχαρο και άδικο, οι Πολιτικοί και με ευθύνη τους και η Πολιτική, να μένουν τόσο πίσω από τις εξελίξεις και τις πραγματικές δυνατότητες της εποχής μας. Ανίκανοι, χωρίς συνθετικές δυνατότητες, ένστικτο και φαντασία. Ηθική.
Είναι κάτι που βαραίνει πολλούς από τους Πολίτες, που εξ αιτίας όλων αυτών των δυσπλασιών και των ελλειμμάτων, είναι αναγκασμένοι να ζουν στα όρια της αξιοπρέπειας. Και εκτός των πολλών άλλων που στερούνται, δυστυχώς στερούνται και το πολυτιμότερο. Την Ελπίδα.
Η απεμπλοκή μας από τέτοιες νοοτροπίες και πρακτικές, μπορεί να ισοδυναμεί με επανάσταση.

ΥΓ.
Πόσο το Νέο είναι η Νέα Δημοκρατία. Οι κουμπάροι και τα ομόλογα. Το Ζαχοπουλικού τύπου κράτος, οι υποκλοπές και οι "συνεντεύξεις" των Πακιστανών. Η απόλυτη διάλυση αντί της επανίδρυσης του κράτους.
Πόσο το Νέο είναι οι φωτιές το καλοκαίρι και οι σφαίρες στα Ζωνιανά.
Πόσο το Νέο είναι το αλισβερίσι στο ΠΑΣΟΚ που η αναγκαστικά κάποια "διαφάνεια" (λόγω διαδικασιών ανάδειξης ηγεσίας) μας αποκάλυψε(;)
Πόσο το Νέο είναι το "νέο" που φοράει κουκούλα.
Πόσο το Νέο είναι μια Αριστερά αγκυροβολημένη. Που κάποτε υποσχόταν ένα μεγάλο και καλό "ταξίδι".
Πόσο το Νέο είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, όταν σιωπούν.
Πόσο το Νέο είναι το "νέο", όταν ασφυκτιά μέσα σε εισαγωγικά
…
6.11.2χ7

K.K