Αναζητώντας τον Ηνίοχο

.

Και η αισθητική; Ο Νίτσε έλεγε: "Η Αισθητική, είναι η Ηθική του μέλλοντος"!
Ποιος όμως, θα οδηγήσει την άμαξα της σκέψης μας, της ανάλυσης και του προβληματισμού μας και προς αυτή την περιοχή. Της Αισθητικής! Ν' αντιμετωπίζουμε την Ζωή, σαν έργο Τέχνης.
Η εποχή μας, παραπλανητικά, έχει υποκαταστήσει την αισθητική, με το "life style". Είναι άλλη μια εκδοχή σε παράφραση, του "φαίνεσθαι και του είναι" και του "περιέχον και περιεχόμενο". Όλα θυσία, στις διαδικασίες της "Αγοράς".
…
Οι έννοιες και τα περιέχοντα, χωρίς τα περιεχόμενα τους. Ξαναγεμισμένα και παραγεμισμένα, με όποια δικαιολογία και άλλοθι βοηθάει και στηρίζει την ευκολία και το πλασάρισμα, με τον καλύτερο και τον πιο ανώδυνο τρόπο, των πιο απίθανων εκδοχών για τα περιεχόμενα, ώστε να πουλάνε καλύτερα και περισσότερο.
Είναι όμως αυτό, μόνο ένα παιχνίδι και μια αθώα αυθαιρεσιούλα; Απλώς για να πουλήσουν καλύτερα και περισσότερο; Ένας ανώδυνος σαρκασμός; Μια άναρχη ασυδοσία; Ή στο τέλος της διαδρομής τους, καταντά μια φασίζουσα πρακτική, ενός ακραίου κυνισμού; Κι αν συνηθίσουμε σ' αυτό, ποιο είναι το διακύβευμα που προκύπτει;
…
Ο Ηνίοχος, στην εποχή μας, θα οδηγούσε άραγε μια Ferrari ή ένα συμβατικό αυτοκίνητο. Θα διακήρυττε έναν "ιλουστρασιόν τρόπο ζωής" ή θα στοχαζόταν και θα έδειχνε ένα δρόμο και ένα τρόπο, με βαθύτερες αιτίες και στόχους. Θα τον βλέπαμε να περνάει από την Πατησίων και την Χαμοστέρνας, με το συμβατικό του αυτοκίνητο ή θ' ανεβοκατέβαινε μόνο την Κηφισίας, κάνοντας φιγούρα, μέσα στο κατακόκκινο πολυκύλινδρο "stallion" της Ferrari του.
…
Ή μήπως θα είχαμε δύο Ηνίοχους, ή και περισσότερους; Αλλά τότε η Αισθητική, δεν έχει Ηθική, δεν είναι Αξία. Έχει μόνο τιμή κόστους, στους μηχανισμούς της προσφοράς και της ζήτησης και ποσοστά κέρδους. Και το βλέπουμε καθημερινά, στα "ιλουστρασιόν" περιοδικά, στην τηλεόραση, στα στερεότυπα της καθημερινότητας. Αλλά και στους χώρους εκθέσεων, στη λογοτεχνία των νέων δημιουργών, στην Αρχιτεκτονική, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο, στο θέατρο.
Η Τέχνη σήμερα απλώς πουλάει και όλο και λιγότερο, ποιεί Ήθη και Ηθική. Αχ, καημένε Αριστοτέλη! Ή μήπως το κάνει, ποιώντας "ήθη" και "ηθική", για άλλους όμως λόγους, με άλλους στόχους και για άλλες ανάγκες, από αυτά που ξέραμε.
Και ποιο είναι σήμερα το κριτήριο, για το ποιος και πώς ποιεί Ήθη και Ηθική. Και ποιος μπορεί να το δικαιούται και με ποια διαδικασία μπορεί να το "διαχειρίζεται". Το παράδειγμα πάντως, αυτού που έγινε, στην έκθεση του "outlook", που κατέβασαν το έργο ενός ζωγράφου (όποιας καλλιτεχνικής αξίας και αν ήταν και ακόμα και αν διεκδικούσε με την πρόκληση αυτή μόνο να πουλήσει) είναι οπωσδήποτε καταδικαστέο, από κάθε άποψη! Όπως και η ανάθεση, με το έτσι θέλω από ένα υπουργό, στον κ. Calatrava, να σχεδιάσει ένα τόσο καίριο αποτύπωμα, για την αρχιτεκτονική της Αθήνας. Ή την εμμονή του ιδίου και το έγκλημα που συντελείται, με το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.

Τόση και τέτοια είναι κατά τον κύριο υπουργό /και μάλιστα του Πολιτισμού/ η εκτίμησή του γι' αυτά τα θέματα και για τις δυνατότητές μας.
Καημενούλη Νίτσε, που να 'ξερες!
Στην εποχή μας, δυστυχώς, παραμένουν και η Αισθητική και η Ηθική και η ματιά ως προς αυτά, ζητούμενα!

Μάρτιος 2χ4
Κ.Κ