οι βάρβαροι

.

…

…εκεί έξω γίνεται πόλεμος/ ακούγονται κραυγές/

σκοτώνεται κόσμος/ σε μάχες/ σώμα με σώμα/

άνθρωποι τρέχουν/ να προλάβουν/ να σωθούν/

όλοι εχθρικοί/ κι όλοι/ με την ψυχή/ στο στόμα/

κανείς/ δεν λογαριάζει/ τίποτα πια/ και κανέναν/

ζούμε/ σε μια εποχή/ πολέμου/ μ' έκτακτα μέτρα/

όλοι φυλάγονται/ κανείς/ δεν εμπιστεύεται/ κανένα/

έτσι είναι/ η ζωή μας πια/ εκεί την έχουμε φτάσει/

κι ας μην θέλουν/ όλοι να το παραδεχθούν/ και να το δούνε/

οι βάρβαροι/ κατά πως έλεγε/ σαρκάζοντας/ ο ποιητής /

πως περιμέναμε/ έχουν όλοι έρθει/ κι είν' εδώ/

και όχι/ μόνο απ' εκεί/ που τους περίμενε/ να 'ρθουνε/

δεν έρχονται/ μόνο/ από τα βάθη της Ανατολής/ όπως τότε/

είναι και αυτοί/ που τώρα/ έρχονται/ κι απ' την Δύση/

τα πράγματα/ το ίδιο άσχημα/ όλα/ και για όλους/ είναι/

…

κακά τα ψέματα/ οι βάρβαροι/ ήταν πάντα εδώ/ ποτέ δεν είχαν φύγει/

η βαρβαρότητα/ ήταν πάντα/ το άλλο μισό μας/ που τώρα έγινε όλα/

γι' αυτό/ κι η εποχή μας/ δεν έχει ποιητές/ δεν έχει ραψωδούς/ ούτε έπη/

και πώς αλλιώς/ αφού κανένας πια/ δεν μπορεί να ονειρευτεί/

δεν συντρέχει πια/ καμιά διαλεκτική/ στις εκδοχές/ των ανθρώπων/

ένα πελώριο μόνο/ μουγκρητό/ όμοια με βρυχηθμό θηρίου/

ακούγεται/ μέρα και νύχτα/ από παντού/ σ' όλους τους τόπους/

ποιος και τι να δει/ από όλ' αυτά/ με τι και πώς/ να εμπνευστεί/

και πώς το καλό/ να πιστέψει/ πως το κακό/ μπορεί να το νικήσει/

πώς λοιπόν/ να γραφτεί ποίηση/ και όποια άλλη τέχνη/ να γίνει/

πώς να υπάρξει Πολιτισμός/ αναφορές/ κριτήρια/ αρχές/ και αξίες/

η σκέψη/ τέτοιες ώρες/ πάει στα παιδιά/ σε πνίγει/ και σε μπουκώνει/

για όσα/ τους αφήνουμε/ και την ζωή τους/ για το πώς θα την ζήσουν/

αν με το που γεννιούνται/ τα βλέπουν/ όλ' αυτά/ και τα βιώνουν/

κανείς/ δεν τους λέει τίποτα/ και δεν τους δείχνει/ κάτι άλλο/ να υπάρχει/

κι έτσι/ αυτά πιστεύουν/ πως αυτό είναι η ζωή/ αφού έτσι την γνωρίζουν/

η απόλυτη πια/ βαρβαρότητα/ αυτό είναι/ ο "πολιτισμός" μας/

υπάρχει η μνήμη/ το πώς/ όλ' αυτά ξεκίνησαν/ πώς το κακό έχει γίνει/

όταν/ απ' εκεί/ που δεν θα το περιμέναμε/ γεμίσαμε λαμόγια/

κι ενώ τα πράγματα/ είχανε φτάσει/ σε σημείο/ για μεγάλες αλλαγές/

κι υπήρχαν δυνατότητες/ ενώ οι κατεστημένοι/ τα 'χανε χάσει/

υπήρχαν ελπίδες/ για ευκαιρίες/ να γίνει η ζωή/ καλύτερη/ και για όλους/

αυτό/ που τόσοι πίστεψαν/ και που τόσοι αγωνιστήκανε/ με πάθος/

ξάφνου/ γεμίσαμε/ μ' αρπακτικά/ όμοια όρνια/ γύπες και τρωκτικά/

που/ δεν δίσταζαν/ να κατασπαράξουν/ ακόμα/ και κάποιον δικό τους/

δεν ξέρω/ αν όλ' αυτό/ ήταν τυχαίο/ ή αν ήταν σχεδιασμένο/

"συμβιβασμό"/ λένε κάποιοι/ σήμερα/ την "πολιτική" τους πλατφόρμα/

κι ήρθαν κι άλλοι/ πολλοί/ με θράσος/ και κλώτσησαν/ την καρδάρα/

για ελάχιστα περισσότερα/ απ' αυτά/ που θα έφταναν/ και για όλους/

ο κόσμος/ έδειξε/ τότε/ πώς με το καλύτερο/ δεν ξέρει/ πως να φερθεί/

και γύρισε/ εκεί που έμαθε/ από πάντοτε/ να ζει/ και ας υποφέρει/

σαν να είναι/ μια σχέση αρχέτυπη/ ένα ορμέμφυτο/ μια δεύτερη φύση/

αυτή/ ίσως/ που απέκτησε κι είχε/ για χρόνια/ με τους βαρβάρους/

ίσως και γιατί/ κακά τα ψέματα/ αυτοί/ ήταν πάντοτε εδώ/

την βαρβαρότητα/ την συνηθίσανε λοιπόν/ όλοι/ και την αντέχουν/

μόνο μ' αυτή/ ξέρουν πώς να φερθούν/ και τι να πράξουν/

τ' άλλα/ πάνε όλα βερεσέ/ τα αγνοούν/ και δεν τα θέλουν/

γιατί/ δεν ξέρουν μ' αυτά/ πώς να φερθούν/ και τι να περιμένουν/

η βαρβαρότητα/ ας μην γελιόμαστε/ είναι/ που τους βολεύει/

αν δεν τους βόλευε/ θα τα 'χανε/ σε μια νύχτα/ όλα σαρώσει/

αυτή την φορά/ δεν υπάρχει αθωότητα/ κανείς/ δεν μένει απ' έξω/

είμαστε όλοι/ υπεύθυνοι/ την ίδια στιγμή/ τα θύματα/ κι οι θύτες/

…

ζούμε όλοι/ τελικά/ το τέλος/ ενός μεγάλου/ ιστορικού κύκλου/

ολόκληρη η ανθρωπότητα/ περνάει κρίση/ φθίνει και παραπαίει/

και δεν είναι/ πως δεν το ξέρουμε/ είναι πως/ δεν θέλουμε να το δούμε/

τούτη/ η βαρβαρότητα/ δεν είναι μια κατάσταση/ εξωγενής/ … /

είναι μια επιλογή/ που κάνουμε/ κάθε μέρα/ …εμείς οι ίδιοι/

εμείς είμαστε οι βάρβαροι/ το ξέρουμε/ το βλέπουμε/ και το ζούμε/

...

24.7.2χ5 Κ.Κ

Υ.Γ. Οι άνθρωποι, κλείνουν τα μάτια, σ' ό,τι γύρω τους γίνεται, όπως κάνουν τα παιδιά, όταν κάτι τα φοβίζει. Έτσι πιστεύουν, πως μπορούν να το ξορκίσουν. Και πως όταν τα ξανανοίξουν, θα 'χουν όλα τα κακά χαθεί, έτσι, ως δια μαγείας. Έλα όμως, που αυτοί είναι πιο πονηροί από τα παιδιά και "κλέβουν". Τ' ανοίγουν συχνά και σ' ό,τι γύρω γίνεται, συμμετέχουν. Κι άμα τους πιάσεις, ακούς εκείνο το αμίμητο: "...έλα μωρέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο". Όχι, από τέτοιους, είναι σίγουρο, πως δεν μπορεί να σωθεί ο κόσμος. Αλλά τότε από ποιους, δεν έμεινε και κανένας, που να είναι άλλος.

* ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για να διαβάσεις, αν θέλεις, το ποίημα του Καβάφη.
(http://cavafis.compupress.gr/kavgr_29.htm)