Δεν υπάρχει αντικειμενική θεώρηση της Ιστορίας. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει αντικειμενική αφήγησή της. Και βλέπουμε όλοι, τις θανατηφόρες μάχες που δίνουν τα ΜΜΕ, ακριβώς για την αύξηση του ποσοστού τους, στη διαχείριση της "αφήγησης" και προκειμένου να μοσχοπουλήσουν τις "υπηρεσίες" τους αυτές, σε κέντρα που τις έχουν ανάγκη, για να ασκήσουν χειραγώγηση.
Υπάρχει, αυτό που λένε όλοι: πως η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Οι νικητές /σήμερα οι οικονομικά ισχυροί και οι έχοντες την οικονομική εξουσία/ καθορίζουν και τους όρους της αφήγησης. Και δυστυχώς, έτσι έγινε και με την τελευταία αλλά όχι και την τελική πράξη της Ιστορίας, που ζήσαμε και που ζούμε. Όσο και αν λένε και ξαναλένε κάποιοι, περί του τέλους των ιδεολογιών και της Ιστορίας, για να μας κάνουν να το πιστέψουμε, ίσως και για να το πιστέψουν και οι ίδιοι. Καθημερινά όμως διαψεύδονται.
Την Ιστορία που "ξέρουμε", γιατί αυτήν μας παρουσιάζουν και μας υποχρεώνουν να διαβάζουν τα παιδιά μας στα σχολεία και να θεωρείται η επίσημη εκδοχή αφήγησής της. Την έγραψαν συγγραφείς κατ' εντολή, οι μυστικές υπηρεσίες και τα μίσθαρνα όργανα του συστήματος: κάποιοι διανοούμενοι, κάποιοι πανεπιστημιακοί και κάποιοι δημοσιογράφοι. Αλλά και ό,τι απέμεινε και επιβίωσε, από πάθη και διαμάχες εχθρών και φίλων. Αν εννοούν αυτή, σίγουρα και έχει από πολλού τελειώσει. Δεν υπάρχει, στις καταθέσεις τους και στα πονήματά τους, πάρα πολλές φορές, ίχνος αντικειμενικότητας και ίχνος επιστημοσύνης. Η απόλυτη χειραγώγηση! Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι που αντιστέκονται, απ' όλους τους χώρους και τιμούν το ρόλο τους, υπερασπίζουν τον πολιτισμό μας, συντηρούν την μνήμη και μάχονται την βαρβαρότητα.
Υπάρχει όμως /και αυτό δεν είναι μεταφυσική/ και μια τακτοποίηση, που γίνεται από την διαλεκτική της ίδιας της Ζωής. Η Ζωή, έρχεται και δίνει πάντα την λύση, σ' αυτή την αταξία.
Δυστυχώς όμως, αυτό γίνεται σχεδόν πάντα, κατόπιν εορτής. Είναι κάτι που ανήκει στον ιστορικό χρόνο και όχι στον βιολογικό των ανθρώπων χρόνο και που καμιά φορά, η μνήμη, αδυνατίζει και κάνει εκπτώσεις. Και απ' εδώ παίρνουν κάποιοι και πατώντας φυσικά και πάνω και στην άγνοια των ανθρώπων και πλάθουν τα διάφορα αντιδραστικά σοφίσματα, συστήματα και θεωρίες. Για να τα χρησιμοποιούν σαν άλλοθι, προκειμένου να υποβαθμίσουν και να ελέγξουν, αυτή την φυσική και λογική διαδικασία εξέλιξης. Δεν υπάρχει Νέμεσις, υπάρχει Διαλεκτική. Η Διαλεκτική είναι η Νέμεσις. Η ίδια η Ζωή είναι η Διαλεκτική. Οι συγκρούσεις και οι συνθέσεις, που αναγκαστικά γίνονται, για την διατήρηση και την εξέλιξή της. Η Αρχαία Ελληνική Σκέψη, έχει μεγάλο μερίδιο στην αναζήτηση και στη διατύπωση αρχών, γύρω απ' αυτά. Αρχές και Σκέψεις, που εξελίχθησαν και απέδωσαν και που κανένας δεν τις έχει αμφισβητήσει ή μη μόνον κάποια θρησκευτικά ιερατεία και οι διάφοροι αντιδραστικοί ομόκεντροι κύκλοι, στους οποίους ανήκουν και αλληλοεξυπηρετούνται.
Τώρα, όσο αφορά στον βιολογικό χρόνο και την συγκρότηση της εικόνας του κόσμου, από το άθροισμα των προσωπικών βιωμάτων, εδώ τα πράγματα έχουν να κάνουν πραγματικά με το χάος. Με το μηδέν και το άπειρο. Αν δεν βρει κάποιος, την σχέση και την δυναμική ανάμεσα στον βιολογικό και στον ιστορικό χρόνο, δεν μπορεί να κάνει βήμα. Τα αφήνει όλα, στην παράμετρο του τυχαίου. Αλλά, δεν είναι αυτό το ζητούμενο, έχουμε προχωρήσει έκτοτε. Είναι όμως κάτι τέτοιο ένα επιθυμητό ζητούμενο, γι' αυτούς, που έχουν την δύναμη και την εξουσία. Γιατί έτσι μπορούν, αφού αυτοί έχουν την δύναμη, να οργανώνουν το "τυχαίο" όπως τους βολεύει.
Σήμερα λοιπόν κάποιοι, προσπαθούν να τα οργανώσουν όλ' αυτά, με την παράμετρο "συμφέρον", χωρίς ηθικές δεσμεύσεις και το οποίο καθαγιάζουν, προσπαθώντας να καταργήσουν κάθε μορφή συλλογικότητας και αλληλεγγύης, αφού δόγμα τους είναι οι προσωπικές λύσεις και ο "ανταγωνισμός" σε όλα και με όλους από την μια και με την παράμετρο "Αγορά" την οποία ξαναανακαλύπτουν και επαναπροσδιορίζουν κατά βούληση, προσπαθώντας σοφιστίζοντας να κατασκευάσουν ένα λογικό έρεισμα για να πατήσουν. Με σκοπό, να μικροτεμαχίσουν τις κοινωνίες, σε δυνάμενους και μη, ώστε να τις καταστήσουν απόλυτα ευάλωτες και ελεγχόμενες. Ο λεγόμενος "νεοφιλελευθερισμός". Ο "νέο-δαρβινισμός" θα ήταν το πιο σωστό να λέγεται. Ή ακόμα πιο σωστά η Ζούγκλα. Αυτοί το λένε, θρίαμβο της ατομικής πρωτοβουλίας. Λες και δεν μπορεί αλλιώς να υπάρξει ατομική πρωτοβουλία. Αλλά το αλλιώς, ξέρουν πολύ καλά πώς λέγεται: ελεύθερη ατομική πρωτοβουλία στα πλαίσια του συνόλου. Που αλλάζει όμως τα δεδομένα και τους αμφισβητεί συθέμελα.
Η προσπάθειά τους, είναι η αδρανοποίηση των ουμανιστικών στοιχείων, στη συγκρότηση και στη σύνθεση των κοινωνιών και των παραμέτρων τους. Το άτομο, δεν δέχονται να μπορεί, να ζει και να δημιουργεί, μέσα στο σύνολο, αυθεντικά και ξεχωριστά το καθ' ένα αλλά πάντα μέσα στο σύνολο. Θέλουν απλώς να ακολουθεί χωρίς αντιρρήσεις, τις "οδηγίες" και τις εντολές.
Ποιος όμως τα ορίζει και τα ρυθμίζει όλ' αυτά; Απαντούν: η Αγορά και η Αυτορύθμιση. Τί σημαίνει όμως Αγορά και τι Αυτορύθμιση; Αυτό δεν το διευκρινίζουν ποτέ με σαφήνεια. Και ο άνθρωπος; Που πάει ο άνθρωπος; Πώς δένει με όλ' αυτά; Υπάρχουν δηλαδή, δύο είδη ανθρώπων; Αυτοί που μπορούν και αυτοί που ακολουθούν; Αυτοί που δύνανται και αυτοί που δεν μπορούν; Και ποια είναι η ανθρωπιστική διάσταση μιας τέτοιας λογικής; Γιατί δεν ομολογούν, πως μετακινούν το κέντρο βάρους, από τον άνθρωπο (αφετηρία όλων των θεωριών και των συστημάτων) στις εξουσίες, στο σύστημα, στην Αγορά. Και η Ηθική; Δηλαδή, μας λένε, πώς η Ανάπτυξη που αυτοί φυσικά θέλουν και σχεδιάζουν (και αυτό δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να αμφισβητηθεί) περνάει μόνο, μέσα από την απόλυτη αλλοτρίωση του ανθρώπου και των κοινωνιών (αυτοί φυσικά δεν το λένε έτσι, το λένε πειθαρχεία στους κανόνες της "Αγοράς") που καθημερινά και αντικειμενικά διαπιστώνουμε όλοι. Αλλιώς, μας λένε, πώς δεν μπορεί να υπάρξει Ανάπτυξη και οι άνθρωποι θα δυστυχήσουν(sic). Λες και σήμερα με τα όσα γίνονται ευτυχούν.
Αλλά υποτίθεται, πως ψάχνουμε για λύσεις και όχι για στρατιωτικό κανονισμό στρατοπέδου. Και φυσικά, η ευτυχία και η ευημερία των ανθρώπων και των κοινωνιών, δεν συνδέονται και δεν εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο, με τις επιδιώξεις περί ζωτικού χώρου, των ποικιλώνυμων μαφιών και οικονομικών συμμοριών, γιατί /ξεχνάνε να μας το πουν/ αυτός είναι ο τρόπος τους. Ο τρόπος που ξέρουν να κινούνται και να "αναπτύσσονται". Δεν ξέρουν άλλο και δεν μπορούν με άλλο τρόπο.
Και γιατί, όλη αυτή η μανία καταδίωξης, του σοσιαλιστικού προγραμματισμού και σχεδιασμού της κοινωνίας; Γιατί όλοι αποσιωπούν, το τι ακριβώς σημαίνει; Γιατί πάνε να περάσουν, σαν νομοτέλεια, τις παραμορφώσεις που παρουσιάστηκαν; Ποιος είπε πως πρέπει να τις υιοθετήσουμε και πως έχουν αυτές να κάνουν με το σοσιαλισμό. Αντίθετα, υπάρχουν μεγάλες συζητήσεις και αναζητήσεις γύρω απ' αυτά που συνέβησαν. Πού είναι οι αντίστοιχες, για τις κοινωνικές παραμορφώσεις και τα εγκλήματα του καπιταλισμού, από την μεριά τους; Και όσο για τις κατακτήσεις, δεν έχουν να κάνουν, ούτε με τον καπιταλισμό ούτε φυσικά με τις προθέσεις τους. Είναι όλα κατακτήσεις των ανθρώπων. Αυτοί απλώς επενδύουν και κερδίζουν απ' αυτά. Τις "καλές" τους προθέσεις, τις είδαμε και τις βλέπουμε καθημερινά. Πού είναι λοιπόν η δική τους αυτοκριτική;
Τι άλλο είναι, όλες αυτές οι υπεραπλουστεύσεις, από το να μην αφήσουν να φανεί, πως με τον σοσιαλισμό υπάρχουν δυνατότητες απαντήσεων, που είναι πολύ πιο κοντά στους ανθρώπους; Μήπως εδώ ακριβώς, είναι και η αιτία της επιδίωξη τους: το να κερδίσουν χρόνο, για τον καπιταλισμό και τις πανθομολογούμενες πια παθογένειες, αντιφάσεις και ανεπάρκειές του. Για τον καταστροφικό του ρόλο, που όλοι πια βλέπουν και υφίστανται. /Η παράμετρος Φύση, για να πάρουμε ένα παράδειγμα, από μια αντικειμενική συνιστώσα, της ζωής όλων μας, βοά από τα "κατορθώματά" του και τις "επιτεύξεις" του. Η φτώχια, η ανεργία, οι πόλεμοι, επίσης αποτελούν αντικειμενικές αλήθειες, για τα χαΐρια του. Και όχι μόνο. Αποτελούν και είναι νομοτελειακές συνιστώσες για την ύπαρξή του. Όρα την άρνηση, από τις ΗΠΑ, να υπογράψουν την συμφωνία του Κιότο. Τον τρόπο τους στην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική και πολλά άλλα.
Είναι πια εμφανές, πως ένας ολόκληρος κύκλος, έχει κλείσει. Δεν επιδέχεται άλλα μπαλώματα και επιδιορθώσεις. Η χειραγώγηση που ασκούν, είναι πια θλιβερή, αναξιόπιστη, δαπανηρή και αναποτελεσματική. Αντίθετα, η χειραφέτηση και τα ανθρώπινα δικαιώματα βάζουν το πλαίσιο. Και δεν μας μένει, παρά το άνοιγμα μιας νέας μεγάλης σελίδας. Μιας Νέας Μεγάλης Σελίδας, στον Πολιτισμό μας. Μιας πολύ μεγάλης ειλικρινούς και σε βάθος, συζήτησης για όλ' αυτά. Άλλες νοοτροπίες και συμπεριφορές στην καθημερινότητά μας, άλλες προτεραιότητες και ιεραρχήσεις για την ζωή, τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Δίκαιη κατανομή των ευκαιριών και των δυνατοτήτων, αποτελεσματικότερη παρουσία και λειτουργία του κοινωνικού κράτους και του κράτους δικαίου.
Τώρα. Όλ' αυτά φυσικά είναι ζήτημα συσχετισμών. Και όσο οι συσχετισμοί αυτοί, θα δείχνουν προς τις κατευθύνσεις που δείχνουν, δεν θα έχουμε καμία αλλαγή, στα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν και σε όσα καθημερινά ζούμε. Η πεποίθησή μου είναι, πως αυτό μπορεί να γίνει, μόνο στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού, χωρίς φυσικά μονομέρειες, γραφειοκρατικές και υποκειμενικές αγκυλώσεις, απλουστεύσεις, δογματισμούς και σοφιστείες. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για "εξέλιξη" της βαρβαρότητας, παρά μόνο σε νέα, όλο και μεγαλύτερη βαρβαρότητα! Δεν μπορεί μια εποχή, τόσων και τέτοιων δυνατοτήτων, να την διαχειρίζονται με τόση αθλιότητα, ανευθυνότητα και θράσος, ανθρωποειδή λαμόγια και καθάρματα. Πηγαίνοντάς την, όλο και προς τα πίσω, από το επίπεδο των συλλογικών κατακτήσεων. Δεν αξίζει η ανθρωπότητα, μια τέτοια τύχη και προοπτική.
Έχουν γίνει πάρα πολλά, για να μένουμε αδρανείς και απαθείς, μπροστά σ' όλους αυτούς και τα όσα απεργάζονται. Τώρα όλοι ξέρουμε. Μας αξίζει κάτι καλύτερο και πρέπει να το διεκδικήσουμε και να το απαιτήσουμε! Και θέλει αγώνες και αποφασιστικότητα, κάτι τέτοιο, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται. Η δήθεν "ευσπλαχνία" τους και "φιλανθρωπίες" τους, δεν θα κάνουν ποτέ τις παραχωρήσεις, που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην ζωή όλων, δικαιούνται.
Η φτηνή και απλοϊκή ρητορική τους για το αντίθετο, ακόμα και η πιο ανακαινισμένη περί του "πολιτικά ορθού", των απανταχού βολεμένων, είναι χωρίς αντίκρισμα και δεν πείθει. Πείθει μόνον όσους θέλουν να πείθονται, προσδοκώντας, να έρθει η σειρά τους, στη μοιρασιά πλούτου και προνομίων. Και μετά; Tι μετά; Και τώρα, θα πρέπει να λέμε! Μετά, όπως πάνε τα πράγματα, θα είναι πάρα πολύ αργά!
10.8.2χ5
Κ.Κ
Ησίοδος Πίνδαρος Αρτεμίδωρος Πλατωνική "πολιτεία"
...
Ναρκισσισμός – νάρκισσοι. Η μεγάλη αιμορραγούσα πληγή της ανθρωπότητας. Η προμετωπίδα του εγωισμού, η έκφραση της αδυναμίας, που ζητά με την φτιαχτή προσπορισμένη δύναμη, να ισοφαρίσει όσα νομίζει πως της πρέπουν και δεν έχει. Μια βουλιμιακή κατάσταση κατασπάραξης της Ζωής. Άμυνα και επίθεση συγχρόνως. Ένας διαρκής κανιβαλισμός. Η απόλυτη αγοραφοβία. Η αυτοεκτίμηση στο μηδέν.
Ηθική = η επιθυμία μου. Τροφή, η αξιοπρέπεια των άλλων. Τρόπος, ο θάνατός σου η ζωή μου. Όριο, κανένα έξω από την αυτοσυντήρησή μου.
Υπάρχει, αυτό που λένε όλοι: πως η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Οι νικητές /σήμερα οι οικονομικά ισχυροί και οι έχοντες την οικονομική εξουσία/ καθορίζουν και τους όρους της αφήγησης. Και δυστυχώς, έτσι έγινε και με την τελευταία αλλά όχι και την τελική πράξη της Ιστορίας, που ζήσαμε και που ζούμε. Όσο και αν λένε και ξαναλένε κάποιοι, περί του τέλους των ιδεολογιών και της Ιστορίας, για να μας κάνουν να το πιστέψουμε, ίσως και για να το πιστέψουν και οι ίδιοι. Καθημερινά όμως διαψεύδονται.
Την Ιστορία που "ξέρουμε", γιατί αυτήν μας παρουσιάζουν και μας υποχρεώνουν να διαβάζουν τα παιδιά μας στα σχολεία και να θεωρείται η επίσημη εκδοχή αφήγησής της. Την έγραψαν συγγραφείς κατ' εντολή, οι μυστικές υπηρεσίες και τα μίσθαρνα όργανα του συστήματος: κάποιοι διανοούμενοι, κάποιοι πανεπιστημιακοί και κάποιοι δημοσιογράφοι. Αλλά και ό,τι απέμεινε και επιβίωσε, από πάθη και διαμάχες εχθρών και φίλων. Αν εννοούν αυτή, σίγουρα και έχει από πολλού τελειώσει. Δεν υπάρχει, στις καταθέσεις τους και στα πονήματά τους, πάρα πολλές φορές, ίχνος αντικειμενικότητας και ίχνος επιστημοσύνης. Η απόλυτη χειραγώγηση! Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι που αντιστέκονται, απ' όλους τους χώρους και τιμούν το ρόλο τους, υπερασπίζουν τον πολιτισμό μας, συντηρούν την μνήμη και μάχονται την βαρβαρότητα.
Υπάρχει όμως /και αυτό δεν είναι μεταφυσική/ και μια τακτοποίηση, που γίνεται από την διαλεκτική της ίδιας της Ζωής. Η Ζωή, έρχεται και δίνει πάντα την λύση, σ' αυτή την αταξία.
Δυστυχώς όμως, αυτό γίνεται σχεδόν πάντα, κατόπιν εορτής. Είναι κάτι που ανήκει στον ιστορικό χρόνο και όχι στον βιολογικό των ανθρώπων χρόνο και που καμιά φορά, η μνήμη, αδυνατίζει και κάνει εκπτώσεις. Και απ' εδώ παίρνουν κάποιοι και πατώντας φυσικά και πάνω και στην άγνοια των ανθρώπων και πλάθουν τα διάφορα αντιδραστικά σοφίσματα, συστήματα και θεωρίες. Για να τα χρησιμοποιούν σαν άλλοθι, προκειμένου να υποβαθμίσουν και να ελέγξουν, αυτή την φυσική και λογική διαδικασία εξέλιξης. Δεν υπάρχει Νέμεσις, υπάρχει Διαλεκτική. Η Διαλεκτική είναι η Νέμεσις. Η ίδια η Ζωή είναι η Διαλεκτική. Οι συγκρούσεις και οι συνθέσεις, που αναγκαστικά γίνονται, για την διατήρηση και την εξέλιξή της. Η Αρχαία Ελληνική Σκέψη, έχει μεγάλο μερίδιο στην αναζήτηση και στη διατύπωση αρχών, γύρω απ' αυτά. Αρχές και Σκέψεις, που εξελίχθησαν και απέδωσαν και που κανένας δεν τις έχει αμφισβητήσει ή μη μόνον κάποια θρησκευτικά ιερατεία και οι διάφοροι αντιδραστικοί ομόκεντροι κύκλοι, στους οποίους ανήκουν και αλληλοεξυπηρετούνται.
Τώρα, όσο αφορά στον βιολογικό χρόνο και την συγκρότηση της εικόνας του κόσμου, από το άθροισμα των προσωπικών βιωμάτων, εδώ τα πράγματα έχουν να κάνουν πραγματικά με το χάος. Με το μηδέν και το άπειρο. Αν δεν βρει κάποιος, την σχέση και την δυναμική ανάμεσα στον βιολογικό και στον ιστορικό χρόνο, δεν μπορεί να κάνει βήμα. Τα αφήνει όλα, στην παράμετρο του τυχαίου. Αλλά, δεν είναι αυτό το ζητούμενο, έχουμε προχωρήσει έκτοτε. Είναι όμως κάτι τέτοιο ένα επιθυμητό ζητούμενο, γι' αυτούς, που έχουν την δύναμη και την εξουσία. Γιατί έτσι μπορούν, αφού αυτοί έχουν την δύναμη, να οργανώνουν το "τυχαίο" όπως τους βολεύει.
Σήμερα λοιπόν κάποιοι, προσπαθούν να τα οργανώσουν όλ' αυτά, με την παράμετρο "συμφέρον", χωρίς ηθικές δεσμεύσεις και το οποίο καθαγιάζουν, προσπαθώντας να καταργήσουν κάθε μορφή συλλογικότητας και αλληλεγγύης, αφού δόγμα τους είναι οι προσωπικές λύσεις και ο "ανταγωνισμός" σε όλα και με όλους από την μια και με την παράμετρο "Αγορά" την οποία ξαναανακαλύπτουν και επαναπροσδιορίζουν κατά βούληση, προσπαθώντας σοφιστίζοντας να κατασκευάσουν ένα λογικό έρεισμα για να πατήσουν. Με σκοπό, να μικροτεμαχίσουν τις κοινωνίες, σε δυνάμενους και μη, ώστε να τις καταστήσουν απόλυτα ευάλωτες και ελεγχόμενες. Ο λεγόμενος "νεοφιλελευθερισμός". Ο "νέο-δαρβινισμός" θα ήταν το πιο σωστό να λέγεται. Ή ακόμα πιο σωστά η Ζούγκλα. Αυτοί το λένε, θρίαμβο της ατομικής πρωτοβουλίας. Λες και δεν μπορεί αλλιώς να υπάρξει ατομική πρωτοβουλία. Αλλά το αλλιώς, ξέρουν πολύ καλά πώς λέγεται: ελεύθερη ατομική πρωτοβουλία στα πλαίσια του συνόλου. Που αλλάζει όμως τα δεδομένα και τους αμφισβητεί συθέμελα.
Η προσπάθειά τους, είναι η αδρανοποίηση των ουμανιστικών στοιχείων, στη συγκρότηση και στη σύνθεση των κοινωνιών και των παραμέτρων τους. Το άτομο, δεν δέχονται να μπορεί, να ζει και να δημιουργεί, μέσα στο σύνολο, αυθεντικά και ξεχωριστά το καθ' ένα αλλά πάντα μέσα στο σύνολο. Θέλουν απλώς να ακολουθεί χωρίς αντιρρήσεις, τις "οδηγίες" και τις εντολές.
Ποιος όμως τα ορίζει και τα ρυθμίζει όλ' αυτά; Απαντούν: η Αγορά και η Αυτορύθμιση. Τί σημαίνει όμως Αγορά και τι Αυτορύθμιση; Αυτό δεν το διευκρινίζουν ποτέ με σαφήνεια. Και ο άνθρωπος; Που πάει ο άνθρωπος; Πώς δένει με όλ' αυτά; Υπάρχουν δηλαδή, δύο είδη ανθρώπων; Αυτοί που μπορούν και αυτοί που ακολουθούν; Αυτοί που δύνανται και αυτοί που δεν μπορούν; Και ποια είναι η ανθρωπιστική διάσταση μιας τέτοιας λογικής; Γιατί δεν ομολογούν, πως μετακινούν το κέντρο βάρους, από τον άνθρωπο (αφετηρία όλων των θεωριών και των συστημάτων) στις εξουσίες, στο σύστημα, στην Αγορά. Και η Ηθική; Δηλαδή, μας λένε, πώς η Ανάπτυξη που αυτοί φυσικά θέλουν και σχεδιάζουν (και αυτό δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να αμφισβητηθεί) περνάει μόνο, μέσα από την απόλυτη αλλοτρίωση του ανθρώπου και των κοινωνιών (αυτοί φυσικά δεν το λένε έτσι, το λένε πειθαρχεία στους κανόνες της "Αγοράς") που καθημερινά και αντικειμενικά διαπιστώνουμε όλοι. Αλλιώς, μας λένε, πώς δεν μπορεί να υπάρξει Ανάπτυξη και οι άνθρωποι θα δυστυχήσουν(sic). Λες και σήμερα με τα όσα γίνονται ευτυχούν.
Αλλά υποτίθεται, πως ψάχνουμε για λύσεις και όχι για στρατιωτικό κανονισμό στρατοπέδου. Και φυσικά, η ευτυχία και η ευημερία των ανθρώπων και των κοινωνιών, δεν συνδέονται και δεν εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο, με τις επιδιώξεις περί ζωτικού χώρου, των ποικιλώνυμων μαφιών και οικονομικών συμμοριών, γιατί /ξεχνάνε να μας το πουν/ αυτός είναι ο τρόπος τους. Ο τρόπος που ξέρουν να κινούνται και να "αναπτύσσονται". Δεν ξέρουν άλλο και δεν μπορούν με άλλο τρόπο.
Και γιατί, όλη αυτή η μανία καταδίωξης, του σοσιαλιστικού προγραμματισμού και σχεδιασμού της κοινωνίας; Γιατί όλοι αποσιωπούν, το τι ακριβώς σημαίνει; Γιατί πάνε να περάσουν, σαν νομοτέλεια, τις παραμορφώσεις που παρουσιάστηκαν; Ποιος είπε πως πρέπει να τις υιοθετήσουμε και πως έχουν αυτές να κάνουν με το σοσιαλισμό. Αντίθετα, υπάρχουν μεγάλες συζητήσεις και αναζητήσεις γύρω απ' αυτά που συνέβησαν. Πού είναι οι αντίστοιχες, για τις κοινωνικές παραμορφώσεις και τα εγκλήματα του καπιταλισμού, από την μεριά τους; Και όσο για τις κατακτήσεις, δεν έχουν να κάνουν, ούτε με τον καπιταλισμό ούτε φυσικά με τις προθέσεις τους. Είναι όλα κατακτήσεις των ανθρώπων. Αυτοί απλώς επενδύουν και κερδίζουν απ' αυτά. Τις "καλές" τους προθέσεις, τις είδαμε και τις βλέπουμε καθημερινά. Πού είναι λοιπόν η δική τους αυτοκριτική;
Τι άλλο είναι, όλες αυτές οι υπεραπλουστεύσεις, από το να μην αφήσουν να φανεί, πως με τον σοσιαλισμό υπάρχουν δυνατότητες απαντήσεων, που είναι πολύ πιο κοντά στους ανθρώπους; Μήπως εδώ ακριβώς, είναι και η αιτία της επιδίωξη τους: το να κερδίσουν χρόνο, για τον καπιταλισμό και τις πανθομολογούμενες πια παθογένειες, αντιφάσεις και ανεπάρκειές του. Για τον καταστροφικό του ρόλο, που όλοι πια βλέπουν και υφίστανται. /Η παράμετρος Φύση, για να πάρουμε ένα παράδειγμα, από μια αντικειμενική συνιστώσα, της ζωής όλων μας, βοά από τα "κατορθώματά" του και τις "επιτεύξεις" του. Η φτώχια, η ανεργία, οι πόλεμοι, επίσης αποτελούν αντικειμενικές αλήθειες, για τα χαΐρια του. Και όχι μόνο. Αποτελούν και είναι νομοτελειακές συνιστώσες για την ύπαρξή του. Όρα την άρνηση, από τις ΗΠΑ, να υπογράψουν την συμφωνία του Κιότο. Τον τρόπο τους στην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Αφρική και πολλά άλλα.
Είναι πια εμφανές, πως ένας ολόκληρος κύκλος, έχει κλείσει. Δεν επιδέχεται άλλα μπαλώματα και επιδιορθώσεις. Η χειραγώγηση που ασκούν, είναι πια θλιβερή, αναξιόπιστη, δαπανηρή και αναποτελεσματική. Αντίθετα, η χειραφέτηση και τα ανθρώπινα δικαιώματα βάζουν το πλαίσιο. Και δεν μας μένει, παρά το άνοιγμα μιας νέας μεγάλης σελίδας. Μιας Νέας Μεγάλης Σελίδας, στον Πολιτισμό μας. Μιας πολύ μεγάλης ειλικρινούς και σε βάθος, συζήτησης για όλ' αυτά. Άλλες νοοτροπίες και συμπεριφορές στην καθημερινότητά μας, άλλες προτεραιότητες και ιεραρχήσεις για την ζωή, τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Δίκαιη κατανομή των ευκαιριών και των δυνατοτήτων, αποτελεσματικότερη παρουσία και λειτουργία του κοινωνικού κράτους και του κράτους δικαίου.
Τώρα. Όλ' αυτά φυσικά είναι ζήτημα συσχετισμών. Και όσο οι συσχετισμοί αυτοί, θα δείχνουν προς τις κατευθύνσεις που δείχνουν, δεν θα έχουμε καμία αλλαγή, στα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν και σε όσα καθημερινά ζούμε. Η πεποίθησή μου είναι, πως αυτό μπορεί να γίνει, μόνο στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού, χωρίς φυσικά μονομέρειες, γραφειοκρατικές και υποκειμενικές αγκυλώσεις, απλουστεύσεις, δογματισμούς και σοφιστείες. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για "εξέλιξη" της βαρβαρότητας, παρά μόνο σε νέα, όλο και μεγαλύτερη βαρβαρότητα! Δεν μπορεί μια εποχή, τόσων και τέτοιων δυνατοτήτων, να την διαχειρίζονται με τόση αθλιότητα, ανευθυνότητα και θράσος, ανθρωποειδή λαμόγια και καθάρματα. Πηγαίνοντάς την, όλο και προς τα πίσω, από το επίπεδο των συλλογικών κατακτήσεων. Δεν αξίζει η ανθρωπότητα, μια τέτοια τύχη και προοπτική.
Έχουν γίνει πάρα πολλά, για να μένουμε αδρανείς και απαθείς, μπροστά σ' όλους αυτούς και τα όσα απεργάζονται. Τώρα όλοι ξέρουμε. Μας αξίζει κάτι καλύτερο και πρέπει να το διεκδικήσουμε και να το απαιτήσουμε! Και θέλει αγώνες και αποφασιστικότητα, κάτι τέτοιο, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται. Η δήθεν "ευσπλαχνία" τους και "φιλανθρωπίες" τους, δεν θα κάνουν ποτέ τις παραχωρήσεις, που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην ζωή όλων, δικαιούνται.
Η φτηνή και απλοϊκή ρητορική τους για το αντίθετο, ακόμα και η πιο ανακαινισμένη περί του "πολιτικά ορθού", των απανταχού βολεμένων, είναι χωρίς αντίκρισμα και δεν πείθει. Πείθει μόνον όσους θέλουν να πείθονται, προσδοκώντας, να έρθει η σειρά τους, στη μοιρασιά πλούτου και προνομίων. Και μετά; Tι μετά; Και τώρα, θα πρέπει να λέμε! Μετά, όπως πάνε τα πράγματα, θα είναι πάρα πολύ αργά!
10.8.2χ5
Κ.Κ
Ησίοδος Πίνδαρος Αρτεμίδωρος Πλατωνική "πολιτεία"
...
Ναρκισσισμός – νάρκισσοι. Η μεγάλη αιμορραγούσα πληγή της ανθρωπότητας. Η προμετωπίδα του εγωισμού, η έκφραση της αδυναμίας, που ζητά με την φτιαχτή προσπορισμένη δύναμη, να ισοφαρίσει όσα νομίζει πως της πρέπουν και δεν έχει. Μια βουλιμιακή κατάσταση κατασπάραξης της Ζωής. Άμυνα και επίθεση συγχρόνως. Ένας διαρκής κανιβαλισμός. Η απόλυτη αγοραφοβία. Η αυτοεκτίμηση στο μηδέν.
Ηθική = η επιθυμία μου. Τροφή, η αξιοπρέπεια των άλλων. Τρόπος, ο θάνατός σου η ζωή μου. Όριο, κανένα έξω από την αυτοσυντήρησή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου